Η εμπορική και καλλιτεχνική επιτυχία του No Country For Old Men οδήγησε τους αδελφούς Cohen να αποχωρίσουν από τα Όσκαρ με τέσσερα χρυσά αγαλματίδια.
Ανάμεσα τους και αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου για την κινηματογραφική τους μεταφορά στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Conan McCarthy.
Τότε ήταν που το Hollywood αντιλήφτηκε για πρώτη φορά το ταλέντο του ογδοντάχρονου συγγραφέα.
Ο Conan McCarthy, βέβαια, ήταν ήδη ένας αναγνωρισμένος λογοτέχνης που από πολλούς θεωρείται ο σπουδαιότερος συγγραφέας της γενιάς του, μαζί με τον Don DeLillo.
Ένας άξιος συνεχιστής του Faulkner και της Αμερικάνικης μυθιστοριογραφίας, ενώ απ'ότι φαίνεται η υποψηφιότητα του για το Νόμπελ Λογοτεχνίας δεν θα αργήσει να έρθει.
Όπως ήταν φυσικό, η κινηματογραφική βιομηχανία δεν θα μπορούσε να αφήσει ανεκμετάλλευτες τις εξαιρετικές ικανότητες του ηλικιωμένου πεζογράφου και κάπως έτσι ο McCarthy έγραψε το πρώτο του σενάριο.
Εδώ όμως προκύπτει ένα ζήτημα.
Ότι ο συγκεκριμένος συγγραφέας δεν είχε ιδέα από σεναριογραφία.
Κάτι το οποίο θα μπορούσε να είναι θετικό από μια άποψη, αφού έτσι θα είχε την δυνατότητα να χαράξει νέες κατευθύνσεις στην τυποποιημένη σεναριακή δομή που προτείνει το Hollywood.
Στην περίπτωση του The Counselor ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει.
Το all star cast έχει επιλεχτεί προσεκτικά, ο Ridley Scott έχει αναλάβει την σκηνοθεσία και όλοι δείχνουν υπνωτισμένοι μπροστά σε μια ανύπαρκτη πλοκή.
Ο Michael Fassbender (Prometheus) υποδύεται έναν φιλόδοξο Τεξανό δικηγόρο που στην προσπάθεια του να "πιάσει την καλή" μπλέκει με τον υπόκοσμο.
Εκεί, όλοι τον αποκαλούν Counselor και η δουλειά του περιορίζεται στο να «καλύπτει» τις νομικές εκκρεμότητες του drug-lord, Reiner (Javier Bardem, Skyfall), ενός βαρόνου της νύχτας που είναι ερωτευμένος με την μυστηριώδη femme-fatale Malkina (Cameron Diaz, Gambit).
Παράλληλα, ο ίδιος ο Counselor έχει βρει το άλλο του μισό στο πρόσωπο της αγνής δικηγορίνας Laura (Penelope Cruz, I'm So Excited), από την οποία υποκρύπτει της δουλειές που κάνει «κάτω από το τραπέζι».
Αυτό που δεν υπολογίζει όμως, ο ματαιόδοξος συνήγορος είναι πως όταν εμπλακεί στον κόσμο των ναρκωτικών και των καρτέλ, δεν θα μπορεί να ξεφύγει.
Ένα αθώο λάθος είναι αρκετό για να αλλάξει την ζωή του.
Ξαφνικά οι εχθροί του θα γίνουν περισσότεροι από τους φίλους του και έξοδος κίνδυνου δεν θα υπάρχει.
Όπως τόνισα και νωρίτερα, σενάριο υφίσταται μόνο κατ'επίφαση.
Το The Counselor δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα για την πλοκή του αφού δεν σου δίνει να καταλάβεις ποιος-κυνηγάει-ποιον ή τί, τελοσπάντων συμβαίνει και ο συνήγορος βρίσκεται εξ'απροόπτου.
Ακόμα περισσότερο, οι χαρακτήρες δεν φαίνονται να έχουν ουσιαστικά κίνητρα και η πορεία του έργου δείχνει προβλέψιμη και βεβιασμένη.
Με άλλα λόγια, ο McCarthy συστήνει ένα λογοτεχνικό σενάριο που βασίζεται περισσότερο στους διαλόγους και στις φιλοσοφικές προεκτάσεις τους.
Με κάποιες πρωτότυπες σκηνές εκτελέσεων και ανθρωποκτονιών προσπαθεί να εξισορροπήσει την αργή δράση με το βαρύγδουπο δράμα, όμως το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει κανέναν.
Κάπως έτσι λειτουργεί και ο Ridley Scott που, σχεδόν εντυπωσιασμένος από το ότι σκηνοθετεί το πρώτο σενάριο του εν λόγο συγγραφέα, κρατάει χαμηλούς τόνους.
Έτσι η δουλειά του στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας περιορίζεται στο να αποτυπώνει σκηνές συζητήσεων και μονολόγους άνευ ουσίας.
Μονάχα στο τελευταίο μισάωρο του The Counselor θα δούμε τον Scott να παίρνει τα ηνία στα χέρια του και να σκηνοθετεί με την γνήσια δημιουργικότητα που τον χαρακτηρίζει.
Όμως το «κακό» είχε ήδη γίνει και ο θεατής έχει ήδη προλάβει να αποστασιοποιηθεί από το έργο, για να δώσει βάση στις γοητευτικές κινήσεις του σκηνοθέτη.
Ο Fassbender συνεχίζει να αποτελεί εγγύηση καθώς ακόμα και στον κενό ρόλο του όμορφου αλλά φοβισμένου κονσελιέρε είναι εκπληκτικός παραδίδοντας την λιγότερο επιτηδευμένη ερμηνεία του έργου.
Στον ίδιο δρόμο βαδίζει και ο Javier Bardem που, αν και υπερβολικός σε σημεία, ανέδειξε τον ρόλο του με μια παράδοξη θεατρικότητα.
Στον αντίποδα, η Penelope Cruz πέρασε και δεν ακούμπησε.
Με μια επιδερμική και αδιάφορη παρουσία δεν επηρέασε την πορεία του The Counselor ούτε στο ελάχιστο.
Κάτι παρόμοιο ισχύει και για την Cameron Diaz, η οποία για να λέμε του στραβού το δίκιο, το προσπάθησε.
Ίσως μάλιστα να το προσπάθησε παραπάνω από ότι έπρεπε καθώς το overacting της, σε συνδυασμό με την trash αμφίεση της και μια-δυο αμφιλεγόμενες σκηνές, ήταν αρκετό για να καταστρέψει τον ενδιαφέρον ρόλο μιας ιδιαίτερης femme-fatale.
Πικρότερη όλων δε, η συμμέτοχη του Brad Pitt (World War Z) που σε έναν β' ρόλο άνευ σημασίας πρόλαβε να αναπτύξει την γνωστή μανιέρα Tyler Durden.
Σαν να βγήκε απευθείας από τον κόσμο του Fight Club, υποδύεται έναν ακόμα bad-ass τύπο που έχει φιλοσοφήσει σε βάθος την ζωή και έχει αποφασίσει πως τίποτα δεν έχει σημασία.
Αν κάποιος παρακολουθεί τα review μου, σίγουρα θα ξέρει πως αρέσκομαι σε μηδενιστικά και κυνικά έργα σκληρού ρεαλισμού.
Συνεπώς, το γεγονός ότι ο νιχιλιστικός κινηματογραφικός κόσμος που έπλασε ο McCarthy δεν μπόρεσε να πείσει ούτε έμενα, σίγουρα έχει κάτι να πει.
Στις αίθουσες από 21 Νοεμβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
The Counselor trailer #2 by FilmBoy-gr
