Ο Oliver Hirschbiegel, γνωστός για τα αψεγάδιαστα δημιουργήματα του Downfall (2004) και Das Experiment (2001), επιστρέφει δυστυχώς και υπογράφει το νέο του καταστροφικό φιλμ Diana, βασισμένο στην βιογραφία της.
Θεσπισμένο λοιπόν με ζαλισμένη αγωνία, το άσκοπο παραμύθι της πριγκίπισσας της Ουαλίας έχει να κάνει με τις τελευταίες προσωπικές στιγμές της.
Μια φθηνή ηδονοβλεπτική, επιφανειακή, ανούσια, κοινότυπη ιστορία που διατρέχει τα δυο τελευταία έτη της ζωής της Diana (Naomi Watts, Two Mothers) μετά τον χωρισμό της.
Μέσα από διαλόγους σαπουνόπερας, μακρόσυρτους μονολόγους και παθιασμένους αιφνίδιους χτύπους καρδιάς από την Diana προς τον πακιστανό καρδιοχειρουργό Hasnat khan (Naveen Andrews του Lost), η ταινία παλεύει να μας δείξει την πιο διάσημη γυναίκα στον κόσμο στις πιο ευάλωτες και ευαίσθητες στιγμές της.
Μια μπλεγμένη σύνθεση από αιχμηρούς προκλητικούς paparazzi, ένας γιατρός που θέλει να προστατεύει την ιδιωτική του ζωή, η Diana που κάνει τα πάντα για να το πετύχει ώστε να μην καταστραφεί η σχέση τους, το ανθρωπιστικό έργο της στο μεγαλείο του, το φθηνό ρομάντζο, το ακριβό ρομάντζο, περισσότεροι paparazzi και τελικά οι ύποπτες συνθήκες γύρω από το θάνατο της, καταλήγοντας σε ένα φαύλο κύκλο μέχρι το αναπάντεχο τέλος.
Αψιμαχίες, κοινότυπες ατάκες εγκλωβισμένου ρομάντζου, καμία μα καμία χημεία μεταξύ της Naomi Watts και του Naveen Andrews.
Ούτε καν σπινθήρας δηλαδή, για να μην πω φλόγα μεταξύ τους.
Η Watts, μια ηθοποιός με πολύ δυναμικούς ρόλους στο ενεργητικό της (θυμήσου το Mulholland Drive), δίνει μεν την καλύτερη πιθανή ερμηνεία αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να στηρίξει αυτό το φορτίο μόνη της.
Πέρα από το ενδυματολογικό κομμάτι και τα μαλλιά που είναι διαμορφωμένα όπως πρέπει, ο χαρακτήρας κατά τα άλλα είναι φρικτά γραμμένος.
Κάπως εγωιστικός, πιστός στην χειραγώγηση, εκπληκτικά ηλίθιος χωρίς καμία αίσθηση του παρόντος.
Μια διχασμένη δυναμική ευαισθησία, που καταλήγει να μιλάμε για μια από τις χειρότερες εκδοχές ρομαντικής γραφής που τέθηκε στην μεγάλη οθόνη.
Κάπως καθυστερημένα βασιλικά, φαίνεται ρηχή παρά την πολυπλοκότητα που παλεύει να προβάλει.
Είναι ίσως από τις πιο θαμπές τις ερμηνείες.
Ένα ολοκληρωμένο τέλμα των κλισέ και του μελοδράματος.
Δεν ξέρω τι σκεπτόταν όταν έφτιαχνε την ταινία ο Oliver Hirschbiegel, αλλά ίσως και τελικά να ήταν αδύνατο να κάνει μια πειστική βιογραφική ταινία για την πριγκίπισσα Diana.
Ίσως να ήταν ύβρις και που προσπάθησε, ξέρω γω.
Ένα τόσο φρικτό σενάριο (Stephen Jeffreys) που βασίζεται με καυστικό τρόπο εξ ολοκλήρου σε φήμες και εικασίες, σκηνοθετημένο από έναν αψεγάδιαστο δημιουργό σαν αυτόν δεν δικαιολογείται.
Εν κατακλείδι, η Diana θα μπορούσε να είναι όντως εσφαλμένη, γεμάτη ραδιουργίες και παράλληλα πεινασμένη για την αγάπη στη ζωή της, αλλά αυτή η ταινία δεν βοηθά να εξηγήσει τίποτα από αυτά.
Ούτε επίσης φωτίζει την κοινή αφή και την ανθρωπιστική πλευρά της, η οποία ήταν και στην ουσία προσφιλής σε ένα παγκόσμιο ακροατήριο.
Οι ιδιότητες που θέλει ο κόσμος να θυμάται για την Diana δεν έχουν να κάνουν με τις απεγνωσμένες προσπάθειες της για να βρει τον έρωτα και την ευτυχία.
Αυτή η ταινία καθώς αποδομεί αντί να συνθέτει το πορτραίτο της Diana, στην πραγματικότητα επιταχύνει την απλούστευση της αγιοποίησης της.
Σοκαριστικά μυωπική λοιπόν, επικεντρώνεται σε ένα κακοφτιαγμένο ειδύλλιο.
Με ένα μεγάλο προϋπολογισμό, με σκηνές σε όλο τον κόσμο λεπτομερώς με τα ταξίδια της Diana, φιλανθρωπικά ιδρύματα και πόσα άλλα στοιχεία διάχυτα, και η ταινία δυστυχώς αδυνατεί να δώσει έστω και ένα κομμάτι από την πραγματική ιστορία για τη ζωή της Diana.
Στην ουσία, το όλο φίλμ είναι απλά ανιαρό.
Στις αίθουσες από 28 Νοεμβρίου.
Γεωργία Ξανθάκου.
Diana trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
