Μπορεί η τεχνολογική ανάπτυξη των animated ταινιών να συνεχίζει ακάθεκτη την ανοδική της πορεία, όμως τα "παιδικά" έργα πέφτουν διαρκώς στα μάτια μου.
Όπως έχω πει και παλαιοτέρα, αυτό που χρειάζεται ο κόσμος του animation δεν είναι τα 3D γυαλιά που διακοσμούν τα μάτια των μικρών σινεφίλ και το πανδαιμόνιο χρωμάτων που κατακλύζει την ψηφιακή μας κουλτούρα.
Αυτό που πλέον μοιάζει πιο αναγκαίο από ποτέ είναι ένας κινηματογραφικός Hans Christian Andersen.
Ένας αυθεντικός παραμυθάς του 21ου αιώνα.
Με άλλα λόγια, ένας άνθρωπος που θα επαναπροσδιορίσει τις τετριμμένες animated ιστορίες από τα θεμέλια τους.
Ωστόσο, τέτοια άτομα συνεχίζουν να απέχουν από τον πικραμένο χώρο των παιδικών ταινιών και ατελέσφορες προσπάθειες όπως το Free Birds πολιορκούν την προσοχή ενός target group με μικρή ηλικία αλλά μεγάλη δυναμικότητα.
Ο Reggie (με τη φωνή του Woody Harrelson), μια διανοούμενη γαλοπούλα, ζει διαρκώς με τον φόβο ότι θα φαγωθεί την ημέρα του Thanksgiving.
Λόγω της χαρισματικής προσωπικότητας και της ευστροφίας του θα γίνει ο απόκληρος της φάρμας που τον φιλοξενεί.
Ώσπου, μέσα από μια σειρά γεγονότων θα γνωρίσει τον Jake, μια γαλοπούλα που έχει ως σκοπό της ζωής της να ελευθερώσει τα οικόσιτα πτηνά από την προδιαγεγραμμένη μοίρα τους.
Αφού τρυπώσουν σε ένα μυστικό εργαστήριο και εντοπίσουν την χρονομηχανή που χρειάζονται, οι δυο φίλοι θα ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο έτος 1621 που για πρώτη φόρα έλαβε χώρα το έθιμο του Thanksgiving.
Οι δυο γαλοπούλες θα προσπαθήσουν το ακατόρθωτο.
Δηλαδή να αλλάξουν την ιστορία της ανθρωπότητας και να απαλλαγούν από την μακάβρια γιορτή που στοιχειώνει τις σκέψεις των ορνιθόμορφων πουλερικών.
Με ένα σενάριο που αγγίζει αυτό που λαϊκά θα αποκαλούσαμε «καμένο», περιέργως, το Free Birds προσφέρει ένα ευφάνταστο πρώτο μισάωρο.
Όμως τα πρώτα σημάδια κόπωσης αρχίζουν να φανερώνονται από την στιγμή που το ταξίδι στον χωροχρόνο ολοκληρώνεται και οι δυο γαλοπούλες επιστρέφουν στο παρελθόν.
Από εκεί και πέρα, η ιστορία παίρνει την τυποποιημένη mainstream φόρμα που θα περίμενε κανείς.
Οι δυο γαλοπούλες γνωρίζουν ένα ελεύθερο κοπάδι, συγκλονίζονται από την πολιτισμική διαφορά, ο Reggie συναντά το άλλο του μισό, ένας cowboy με εμμονή στις γαλοπούλες αναλαμβάνει τον ρόλο του villain και ούτω καθεξής.
Σταδιακά, η πολύπλοκη (για παιδικό έργο) σεναριακή δομή χάνει τα πατήματα της και αναλώνεται στην παραγεμισμένη δράση της ταινίας.
Το χιούμορ, και αυτό με την σειρά του δεν φαίνεται να έχει έναν σταθερό προσανατολισμό και έτσι οι αστείες στιγμές καταλήγουν να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Γενικότερα, το Free Birds δίνει την αίσθηση μιας χαοτικής και μπερδεμένης ταινίας που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο των συντελεστών της.
Προφανώς, η παρακολούθηση της δεν είναι δύσκολη μιας και απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες, όμως τα προβλήματα συνοχής δεν μπορούν να κρυφτούν.
Ο έμπειρος animator Jimmy Hayward προσπαθώντας να χωρέσει έναν μεγάλο όγκο γεγονότων και υποπλοκής στο Free Birds καταλήγει να δημιουργεί ένα οπτικά ικανοποιητικό έργο μεν, αλλά μια παρωχημένη ιδέα δε.
Επιπλέον, τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που προσπαθεί να περάσει σχετικά με το ολοκαύτωμα και την βιαιότητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, εάν όχι άστοχα, φαντάζουν τουλάχιστον ανολοκλήρωτα.
Κάτι που για να λέμε την αλήθεια, συμβαίνει στα περισσότερα family friendly animation.
Ίσως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Free Birds είναι πως ξεχνά τις βασικές προϋποθέσεις που απαιτεί ένα καλό animation.
Όπως ένα δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Toy Story), μια ιστορία με νόημα (Finding Nemo) και ευχάριστους δεύτερους ρόλους (Lion King).
Αντ'αυτού η μόνη εύκολη λύση για το Free Birds, είναι η δράση που προσφέρει.
Μια δράση που ωστόσο, περισσότερο χαρακτηρίζεται από τα πλούσια χρώματα και την γρηγοράδα της παρά από την ευρηματικότητα της και τον τρόπο που εξελίσσει την ταινία.
Το Free Birds είναι ένα άχαρο έργο που δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με τις εύπεπτες animation παραγωγές που έχω κουραστεί να βλέπω.
Αρκετά κάτω από το μέτριο, είναι ένα από εκείνα τα έργα που με κάνουν να νιώθω τυχερός για την γενιά μου, που μεγάλωσε με βιντεοκασέτες του Lion King.
Στις αίθουσες από 14 Νοεμβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
1.jpg)
