Εάν κάτι με εκνευρίζει με τα young adult μυθιστορήματα είναι η έλλειψη ρεαλιστικότητας στις κοινωνικές και σεξουαλικές σχέσεις.
Το να μην πατάει κανείς στην πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητα κακό, όμως έχω την αίσθηση πως αυτές οι ερωτικές ονειροπολήσεις δεν κρύβουν στον πυρήνα τους έναν αυθόρμητο ρομαντισμό, αλλά έναν αναχρονιστικό συντηρητισμό.
Όσο περνάει ο καιρός και οι young adult μεταφορές στον κινηματογράφο σταδιακά ξεφτίζουν, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνομαι πόσο τρομακτικά ευάλωτες είναι οι ιδέες και τα νοήματα που προσπαθούν να μεταβιβάσουν στο νεαρό κοινό.
Γιατί η Bella του Twilight μπορεί να ήταν η πρωταγωνίστρια ενός ερωτικού τρίγωνου, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ποτέ η ίδια (σαν γυναίκα και ηρωίδα) δεν κατάφερε να κερδίσει καμία μάχη για τον εαυτό της.
Αντίθετα, ο βρικόλακας που λαμπύριζε και ο λυκάνθρωπος που είχε ξεχάσει τι σημαίνει μπλούζα, καθάριζαν για πάρτη της.
Φυσικά, αυτό είναι ένα μεμονωμένο και εύκολο παράδειγμα για να αναδείξει κανείς την νοοτροπία της συγκεκριμένης μόδας (γιατί κινηματογραφική τάση δεν μπορείς να το αποκαλέσεις).
Όμως νομίζω ότι μέσα από αυτό το πρίσμα, μπορούμε έστω και αμυδρά, να εντοπίσουμε τους συσχετισμούς των δυο φύλων και την παρωχημένη νοοτροπία που ελλοχεύει.
Το How I Live Now είναι και αυτό ένα young adult έργο.
Μοναδική διαφορά του ότι αγγίζει τα όρια του indie.
Αυτό το κάνει να απομακρύνεται από τις συνηθισμένες πρακτικές του Hollywood, αλλά στην πορεία φανερώνει τα δικά του ελαττώματα που προκύπτουν κυρίως από το «φτηνό» σενάριο του.
Η έφηβη Daisy (Saoirse Ronan, The Host), μια ψυχαναγκαστική και υποχόνδρια Αμερικανίδα στέλνεται στην Αγγλία παρά την θέληση της.
Εκεί θα μείνει μαζί με τα ξαδέλφια της σε ένα απομονωμένο σπίτι της Βρετανικής υπαίθρου και θα γνωρίσει την ζωή μακριά από την πόλη και τις ανέσεις της.
Παράλληλα, η Μεγάλη Βρετανία θα κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτου ανάγκης καθώς οι κοινωνικοπολιτικές αναταραχές έχουν αποκτήσει τρομακτικές διαστάσεις και υπάρχει κίνδυνος πραξικοπήματος.
Η ανυποψίαστη Daisy σταδιακά θα αρχίσει να δένεται με τους απομακρυσμένους συγγενείς της και θα γνωρίσει τον έρωτα στο πρόσωπο του ξαδέλφου της Eddie (George MacKay, The Boys Are Back) ο οποίος έχει την παράξενη ικανότητα να μπαίνει στο μυαλό άλλων ανθρώπων.
Οι μέρες θα περάσουν ευτυχισμένα στον βουκολικό παράδεισο που έχουν στήσει οι δυο ερωτευμένοι έφηβοι, όμως η πολεμική αναταραχή θα αλλάξει τρομακτικά τις ζωές τους και θα τους χωρίσει.
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Meg Rossof, το σενάριο του How I Live Now είναι ένα από τα χειρότερα δείγματα γραφής που έχω δει τον τελευταίο καιρό.
Πέρα από τους επιφανειακούς διάλογους και τις παράλογες συμπεριφορές των χαρακτήρων, αυτό που κανείς δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει είναι οι αδικαιολόγητες "σεναριακές τρύπες" που προκύπτουν.
Για παράδειγμα, ποιος φυσιολογικός γονιός θα έστελνε το παιδί του σε μια χώρα που βρίσκεται στα πρόθυρα εμφύλιου πολέμου;
Ακόμα περισσότερο, ποια πολυάσχολη μάνα αφήνει τα παιδιά της να ζουν μόνα τους σε ένα απομονωμένο σπίτι, την στιγμή που η ίδια κάνει ταξίδια στο εξωτερικό και η πατρίδα της ετοιμάζεται να διαλυθεί;
Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει υποφέρει συγκλονιστικά γεγονότα πχ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ή ακόμα χειρότερα στον Εμφύλιο, οπότε δεν μπορώ να δεχτώ, ελαφρά την καρδία, ότι όταν η μικρή Αμερικανίδα είχε την ευκαιρία να επιστρέψει στην πατρίδα της, επέλεξε να μείνει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης!
Ακόμα και αν ξεπεράσω αυτούς τους παραλογισμούς που προσπαθεί να υποθάλψει το How I Live Now, τα ερωτηματικά συνεχίζουν να παραμένουν καθώς το σενάριο δεν αποσαφηνίζει το παραμικρό.
Σε κανένα σημείο του έργου δεν καταλαβαίνουμε τι έπαιζε τελικά, με την κρυφή δύναμη του ερωτύλου εξαδέλφου όπως και τί συνέβη στην χώρα της Βασίλισσας.
Ήταν τρομοκρατικό χτύπημα;
Εμφύλιος πόλεμος;
Φασιστικό πραξικόπημα;
Ή μήπως η πολιτική αναταραχή αποτέλεσε μονάχα το πρόσχημα για να χωριστούν οι δυο νέοι;
Ο βραβευμένος με Όσκαρ, Kevin Macdonald κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να σώσει, το καταδικασμένο σε αποτυχία, How I Live Now.
Σκηνοθετικά δημιουργεί ένα ενδιαφέρον κλίμα εκμεταλλευόμενος τα βουκολικά τοπία και την σκοτεινή Βρετανική ύπαιθρο.
Επίσης, χρησιμοποιεί έξυπνα το γεγονός ότι δεν μαθαίνουμε ποτέ τι κρύβεται πίσω από την πολεμική εξέγερση δημιουργώντας ένα αίσθημα συνεχούς ανησυχίας για το ποιος είναι ο εχθρός και ποιες οι διαθέσεις του.
Το νεαρό καστ αποδεικνύεται και αυτό εντυπωσιακό, αν και "καίγεται" γρήγορα πίσω από τους περιορισμένους young adult ρόλους του.
Ειδικότερα, η πρωταγωνίστρια Saoirse Ronan δείχνει πως είναι φτιαγμένη για πολύ περισσότερα από τον πλαστικό ρόλο της goth-κακομαθημένης Daisy.
Σημαντική δε είναι και η συμβολή της συμπαθέστατης πιτσιρίκας Harley Bird που υποδύεται την μικρότερη αδελφή της οικογένειας.
Όταν μιλάμε για ταινίες όπως το How I Live Now, δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.
Για ένα ανέμελο κοινό που φαντασιώνεται έρωτες που κρατάνε μέχρι την αιωνιότητα, μπορεί να αποτελέσει μια ένοχη απόλαυση.
Οι υπόλοιποι δεν θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το γεγονός πως ένας γαμημένος πόλεμος έχει ξεσπάσει και η Daisy κυνηγά τον άντρα των ονείρων της.
Οι προσωποκεντικές ρομαντικές ιστορίες έχουν την μαγική ικανότητα να σε κερδίζουν.
Όμως όταν αυτός ο ρομαντισμός λειτούργει «τύφλα» και αποστασιοποιημένα από την υπόλοιπη ταινία τότε μοιάζει τόσο κυνικός όσο και ο ρόλος του Kevin Spacey στο American Beauty.
Στις αίθουσες από 14 Νοεμβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
