Φέτος κυκλοφόρησαν δυο ταινίες που έχουν ως θεματολογία, την "πιασάρικη" ιδέα του τέλους του κόσμου.
Ο λόγος για τα This is the End και The World's End, όπως τα προδίδουν και οι τίτλοι.
Και οι δυο ταινίες (ειδικότερα το καλύτερο This is the End) είχαν ξέφρενο χαβαλέ, κάφρικο χιούμορ και πολλές σινεφιλικές αναφορές.
Στο Ιt's a Disaster του Todd Berger έχουμε να κάνουμε με μια πιο άγνωστη (σε δημοτικότητα) ταινία σε σχέση με τις προηγούμενες και όπως θα καταλάβετε στην συνέχεια, και πολύ κατώτερη σαν περιεχόμενο σε σχέση με τις άλλες δυο.
Η υπόθεση είναι απλή.
Τέσσερα ζευγάρια - David Cross (Year One), Julia Stiles (Closed Circuit), Blaise Miller, Rachel Boston (Ghosts of Girlfriends Past), Kevin M. Brennan, America Ferrera (End of Watch), Jeff Grace, Erinn Hayes (The Watch) - γευματίζουν μια Κυριακή μαζί, όταν ανακαλύπτουν ότι ο κόσμος μάλλον βρίσκεται στο τέλος του.
Όταν επιλέγεις να κάνεις μια ταινία με ελάχιστα εξωτερικά πλάνα και κυρίως γυρισμένη σε ένα σπίτι, το πρώτο πράγμα που φροντίζεις να κάνεις είναι να εμπλουτίσεις το σενάριο σου και να βρεις καινοτομίες, έτσι ώστε να κρατήσεις το ενδιαφέρον του θεατή.
Τα τελευταία χρόνια, το είδος της κωμωδίας έχει γίνει πολύ απαιτητικό, με τους θεατές να περιμένουν κάτι το πρωτοποριακό που θα τους κάνει να προσεγγίσουν το είδος με άλλο μάτι σε σχέση με το παρελθόν (δεν είναι τυχαίο που κωμωδίες τύπου Hangover και Borat έκαναν θραύση τα τελευταία χρόνια, λόγω της πρωτοτυπίας τους και του κάφρικου χιουμορ).
Το Ιt's a Disaster μπορεί να θέλει να χρησιμοποιήσει αρκετά inside jokes και πιο underground χιούμορ, αλλά νιώθεις ότι απευθύνεται είτε αποκλειστικά σε θεατές της Αμερικής, είτε μόνο στο συγκεκριμμένο κάστ, διότι πολλά από τα αστεία θα φανούν πολύ παράξενα στον Έλληνα θεατή, που ίσως να μην έχει και πολλες γνώσεις για μερικά ήθη και έθιμα της συγκεκριμένης χώρας.
Oι διάλογοι φλερτάρουν με το μαύρο χιούμορ και μπορεί σε μερικά σημεία να πετυχαίνουν τον σκοπό τους, αλλά το σενάριο δεν έχει δουλευτεί τόσο καλά ώστε να μπορέσει να καλύψει τον θεατή στις συγκεκριμμένες συνθήκες (λίγοι εξωτερικοί χώροι, πολλές ατάκες και ως αποτέλεσμα κουραστικές μεγάλες σε διάρκεια σκηνές).
Το αποτέλεσμα είναι πως από ένα σημείο και μετά πλατειάζει, δείχνοντας ότι απλά περιμένουν όλοι καρτερικά το τέλος της.
Ο ρυθμός της ταινίας (όπως και σε πολλές αντίστοιχες) είναι εντελώς αλλοπρόσαλλος, καθότι πέρα από το ότι δεν γελάς συχνά, η προσπάθεια που γίνεται σε μερικά σημεία να σοβαρέψει το πράγμα, δεν πείθει κανέναν, με αποτέλεσμα στο μεγαλύτερο της μέρος η ταινία να μην έχει νόημα υπαρξης.
Όταν το καλύτερο που μπορούμε να βρούμε σε αυτή την ταινία με θέμα καταδικασμένους και (θα ήθελε ο σκηνοθέτης) σκοτεινούς χαρακτήρες, είναι να διαφωνούν για τη σωστή προφορά του «duct tape», τότε αυτή είναι η πραγματική καταστροφή αυτής της ταινίας.
Το It's a Disaster δεν έχει ούτε φλεγματικό χιούμορ (όπως θα είχε κάνει ίσως ένας Βρετανός σκηνοθέτης με τέτοιο υλικό), ούτε ξεδιάντροπο χαβαλέ όπως το πρόσφατο This is the End και καταλήγει να είναι μια σειρά από κουραστικές βινιέτες σε έναν χωρο αποκλειστικά, ενώ η "εκτέλεση" του τέλους του κόσμου είναι ίσως η πιο αδιάφορη που έχουμε δεί σε τέτοια ταινία.
Έκανε πρεμιέρα τον Ιούνη του 2012 στο φεστιβάλ του Los Angeles, ενώ στις αμερικάνικες αίθουσες βγήκε στις 12 Απριλίου 2013.
Νίκος Δρίβας.
It's A Disaster trailer by FilmBoy-gr
