Μπορούμε να κατηγορήσουμε για αρκετά πράγματα τον Αμερικάνικο κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια, αλλά σίγουρα πρέπει να προσμετρηθεί στα θετικά του, το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερο παρατηρείται μια διαρκής τάση σε ανεξάρτητες παραγωγές.
Δυστυχώς βέβαια, δεν έχουν πάντα την αποδοχή που τους αρμόζει λόγω των αυστηρών επιταγών των μεγάλων εταιρειών και παραγωγών που θέλουν να βλέπουν τα ταμεία τους γεμάτα, συνεπώς απαιτούν κάτι πιο εμπορικό και εύπεπτο για τον θεατή και γενικότερα μεγαλεπίβολες παραγωγές.
Προσωπικά διαφωνώ με αυτή την προσέγγιση, διότι πραγματικά παρότι είμαι fan των blockbuster και γενικότερα του Χολιγουντιανού κινηματογράφου (κακά τα ψέματα, με αυτές τις ταινίες μεγαλώσαμε οι περισσότεροι), πιστεύω ότι μπορείς να ανακαλύψεις πολλά διαμαντάκια στον ανεξάρτητο κινηματογράφο και αυτή η απομόνωση από τα αυστηρά κλισέ και την "ωραιοποίηση" των εικόνων βοηθάει καθαρά στην αναδειξη της ίδιας της ταινίας.
Το Upstream Color είναι ένα ακόμα δείγμα του σύγχρονου Αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου, πιο κοντά στα Ευρωπαϊκά δεδομένα.
Το βλέπεις παντού - στην εικόνα, στις περίεργες λήψεις οι οποίες συνήθως είναι μια ανάσα από το πρόσωπο του θεατή και γενικότερα στο παίξιμο των ηθοποιών και στην ελαχιστοποίηση των διαλόγων.
H ταινία πραγματεύεται την σχέση ενός άντρα (Shane Carruth, που είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας) και μιας γυναίκας (Amy Seimetz, You 're Next), που μπλέκονται στον κύκλο ζωής ενός αγέραστου οργανισμού.
Η ταυτότητα γίνεται μια ψευδαίσθηση, καθώς αγωνίζονται να συγκεντρώσουν τα σκόρπια κομμάτια μιας καταρρέουσας ζωής.
Το Upstream Color είναι ταινία για συγκεκριμένο κοινο, δεν είναι για όλους.
Υπάρχει μια αύρα ευρωπαϊκής σκηνοθεσίας και ατμόσφαιρας που έχει "δάνεια" από πολλούς σκηνοθέτες (κάποια πλάνα μου θύμισαν πολύ Terrence Malick, λόγω του τρόπου χρήσης της κάμερας και των δυνατών εικόνων), αλλά σίγουρα ο Carruth προσπαθεί να βάλει την προσωπική του σφραγίδα και όχι να αντιγράψει.
Το πρώτο μέρος της ταινίας, ενώ προσπαθεί να βάλει τον θεατή μέσα στο παιχνίδια, κάπως δείχνει να ξεφεύγει από αυτό που πιθανόν να είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης και σε ορισμένα σημεία δείχνει να πλατειάζει και να μπλέκεται στην ωραιοπάθεια των εικόνων του.
Οι έντονα αργές σκηνές χωρίς πολλούς διαλόγους, μοιάζουν μερικές φορές σαν να είναι περισσότερο αμήχανες, παρά να βοηθούν την ταινία.
Δεν θέλω να αποκαλύψω πολλά πράγματα για την πλοκή (έτσι κι αλλιώς η ταινία από την μέση και μετά φορτσάρει), ωστόσο η εντυπωσιακή σκηνοθεσία του Carruth μας προσφέρει κάποιες πολύ δυνατές συγκινήσεις, ενώ οι ερμηνείες των δυο ηθοποιών (όντας και οι δυο σκηνοθέτες κάτι παραπάνω ξέρουν), στο μεγαλύτερο κομμάτι υποστηρίζουν με ενδιαφέρον τους ρόλους τους.
Σκηνοθετικά, σε θέματα φωτογραφίας και γενικά στα τεχνικά, η ταινία είναι σχεδόν αψεγάδιαστη με εικόνες που σε αφήνουν άναυδο (γι'αυτό και βραβεύτηκε με ειδικό βραβείο στο Sundance).
Οι εικόνες εντυπωσιάζουν και ακόμα και στα νεκρά σημεία της ταινίας αποτελούν μόνιμα ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα της ταινίας.
Μακάρι να ήταν και πιο σαφές και λιγότερο αυτάρεσκο το πρώτο κομμάτι και θα μπορούσαμε να μιλάμε για ίσως και για μια αριστουργηματική ταινία.
Κάπου εκεί την πατάνε συνήθως οι άπειροι σκηνοθέτες, αλλά ο Carruth αποδεικνύει ότι έχει όλο το μέλλον μπροστά του και με την σωστή δουλειά και προσέγγιση των θεμάτων του, μπορεί να κάνει πολύ καλή δουλειά στον Αμερικάνικο κινηματογράφο.
Το Upstream Color έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance τον Γενάρη που πέρασε, το είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας τον Σεπτέμβρη, ενώ βγήκε σε λίγες αίθουσες της Αμερικής στις 5 Απριλίου.
Νίκος Δρίβας.
Upstream Color trailer 2 by FilmBoy-gr
1.jpg)
