Μετά απο ένα άρθρο στο Horrorant για την άποψη του George Romero για το The Walking Dead και ένα σχόλιο ενός αναγνώστη μας, είπα να πιάσω την Βρεταννική μεταφορά των ζωντανών νεκρών, το In the Flesh.
Έχοντας δει, όχι και πολλές, αλλά αρκετές βρετανικές σειρές, ξέρω οτι μπορείς να βρεις διαμάντια εκεί που δεν το περιμένεις ... οπότε πλέον το περιμένεις.
Μπροστά έχω μόνο 3 επεισόδια, budjet δεκάδες φορές πιο μικρό, ηθοποιούς άγνωστους στο ευρύ κοινό και την ελπίδα οτι θα δω καλή, με νόημα τηλεόραση.
Όχι ότι το Walking Dead δεν είναι καλή τηλεόραση, απλώς στην μόνη διαφορά που φυσικά και υπερτερεί η ευρωπαϊκή σειρά είναι και αυτή που επισημάνει ο Romero.
Το πολιτικό νόημα.
Να υπενθυμίσω οτι ο θεσμός των ζόμπι έχει αλληγορικό νόημα, συμβολίζει τους ανθρώπους που δεν σκέφτονται πλέον, έχουν γίνει άβολα όντα και κινούνται με τις ορμές τους και τα ένστικτα επιβίωσης όσο πιο οξυμένα γίνεται.
Στο In the Flesh τώρα, βρισκόμαστε μερικά χρόνια μετά την νεκρανάσταση.
Οι επιστήμονες έχουν καταλάβει ποια είναι η αιτία του φαινομένου και έχουν καταφέρει να το αναστείλουν με φαρμακευτική αγωγή.
Τα πρώην ζόμπι είναι "μερικώς νεκρά", έχουν όλες τις γνώσεις της ζωής τους πριν τον θάνατο, δεν τρώνε ή πίνουν κάτι και αντιμετωπίζουν έντονα ψυχολογικά προβλήματα έχοντας σταδιακή επίγνωση και μνήμες των πραγμάτων που έκαναν όταν ήταν ζόμπι.
Τονίζω τη λέξη ζόμπι.
Το In the Flesh είναι η πρώτη σειρά/ταινία που έχω δει και τους αποκαλούν όλοι ζόμπι (πολιτικά ορθός όρος Ασθενής με PDS-Partial Dead Syndrome).
Έχουν και αυτοί την δική τους ονομασία (rotters), αλλά έχουν ξαναδεί ταινία με ζόμπι ρε φίλε.
Πρωταγωνιστής μας ο Kieren (Luke Newberry, Quartet), ο οποίος είναι ασθενής που παίρνει φάρμακα, και έφτασε ο καιρός να γυρίσει στην οικογένεια του.
Οι γονείς είναι πρόθυμοι να τον δεχτούν πίσω, όχι όμως και η αδερφή του η οποία είναι ενταγμένη στην ανεξάρτητη στρατιωτική ομάδα που προστάτεψε το χωριό τους κατά την διάρκεια του πολέμου μετά την εμφάνιση των ζόμπι.
Φυσικά το χωριό είναι απο τα πιο σκληροπυρηνικά, με μεγαλύτερο μίσος από τους περισσότερους προς τους ασθενείς, βγάζοντας ρατσισμό που πηγάζει απο το μίσος, τον φόβο και την αμάθεια.
Από κεί και πέρα, μέσα σε 3 επεισόδια βλέπουμε το πώς ένα γεγονός επηρεάζει τους ανθρώπους του χωριού, πώς λειτουργεί αυτή η νέα κοινωνία, η οικογένεια αλλά και ο Kieren που πρέπει να ζήσει μια ζωή γεμάτη ενοχές, προβλήματα του παρελθόντος και καθημερινό ρατσισμό.
Η σειρά έχει γερές δόσεις τρόμου αλλά και χιούμορ, μην περιμένεις να δεις εκατοντάδες ζόμπι, οι ερμηνείες δεν είναι κάτι τρομερό, αλλά νομίζω οτι η έλλειψη πάθους που αντιλαμβάνομαι εγώ σαν νοτιοευρωπαίος, είναι θέμα της διαφορετικής κουλτούρας μας με τους βόρειους.
Μιλάω για τις σκηνές της οικογένειας, που θα περίμενες το πάθος και την ένταση που θα έβγαζες από τον δικό σου πατέρα ή αδερφή, αλλά πρέπει να καταλάβουμε το διαφορετικό ταπεραμέντο μας από τους Άγγλους ή τους Σουηδούς.
Κάπου εδώ τελειώνει το review.
Συνεχίζω με spoiler σε σχέση με το πολιτικό μήνυμα.
Επιστρέψτε όταν δείτε τα 3 επεισόδια της 1ης season (ανακοινώθηκε η 2η με περισσότερα επεισόδια για το 2014).
Λοιπόν.
Όταν βλέπω τον ρατσισμό απέναντι σε ασθενείς είναι ένα αρκετό πολιτικό/αντιρατσιστικό μήνυμα που με κάνει να σκεφτώ την δικιά μου πιθανή αντίδραση.
Όταν όμως βλέπω οτι το ζόμπι ήταν (πιθανά) γκέι με αισθήματα που συνεχίζονται ακόμα, τότε φίλε μου το μήνυμα και προσωπική πρόκληση είναι τρομερά πολυεπίπεδη.
Πρέπει να δουλέψεις μέσα σου με αυτά που βλέπεις για να νιώσεις πλήρως την εμπειρία της επιδραστικής τηλεόρασης.
Γκέι ζόμπι, συλλογίσου.
Αυτά τα πράγματα δεν πρόκειται να τα δείς ποτέ στην safe αμερικάνικη τηλεόραση.
Επόμενο στη λίστα η γαλλική version, Les Revenants.
Τάσος Σαμπάρ.
