Το καλοκαίρι ο Αργύρης έσπασε τα ταμεία με το ξεκαρδιστικό αφιέρωμά του στα 11 πιο συνηθισμένα κλισέ στον κινηματογράφο, αλλά φαίνεται πως δεν εξάντλησε το θέμα (και εμάς).
Κινηματογραφικών κλισέ η συνέχεια και σίγουρα δεν νομίζατε ότι με μια φουρνιά μόνο τα βγάλαμε όλα στη φόρα.
Ακόμα και η ύπαρξη ενός sequel σε ένα θέμα είναι κι αυτό κλισέ από μόνο του, αφού είναι τόσο αναμενόμενο και δε μας προκαλεί έκπληξη.
Είναι τόσα τα πράγματα που έχουμε δει και ξαναδεί και ξαναμαναδεί στο σινεμά, που επιβαλλόταν ένα ακόμη αφιέρωμα με νέα entries της εν λόγω κατηγορίας.
Εξοπλιστείτε, λοιπόν, με υπομονή και άπλετο χιούμορ και ακονίστε το μυαλό σας για να θυμηθείτε που τα έχει ξαναπάρει το μάτι σας όλα αυτά.
- Το χρονόμετρο σταματά στο 1 δευτερόλεπτο
Ε καλά, μη μου πείτε ότι δεν το περιμένατε αυτό;
Μα αγώνας μπάσκετ σε παιδική/νεανική/family friendly ταινία, είτε χρονόμετρο βόμβας σε ταινία με ‘καταιγιστική’ δράση, είτε δεν ξέρω ‘γω τι άλλο, αυτό το ρημάδι το χρονόμετρο θα μένει πάντα στο 1 δευτερόλεπτο πριν το τέλος.
Ο πρωταγωνιστής με τη μπάλα θα βάλει το ‘εξωπραγματικό’ καλάθι (που ενίοτε είναι και τρίποντο) πάνω στην εκπνοή του αγώνα, δίνοντας έτσι την νίκη στην ομάδα του και σύμφωνα με το ρολόι ‘Matrix-ιακών προδιαγραφών’ (που τη μια στιγμή την κάνει μισή ώρα) θα μετράει για ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, ώστε να κρατάει και το θεατή στην τσίτα - μην τυχόν και χαθεί το ματς.
Το ίδιο ακριβώς μπασκετικό χρονόμετρο θα λειτουργεί με LED ένδειξη πάνω στην βόμβα, που ο ήρωας θα έχει στα χέρια του, με την αποστολή να απενεργοποιήσει.
Δεν έχει σημασία που η βόμβα έχει μπροστά της 1 ώρα - 60 ολόκληρα λεπτά - για να ανατιναχτεί, διάστημα στο οποίο πέφτει ξύλο ανάμεσα σε κακούς και καλούς, κυνηγιούνται με αυτοκίνητα, έχουν πέσει τα ανάλογα γλωσσόφιλα αποχαιρετισμού και περισσεύει χρόνος για να τσιμπήσει ο πυροτεχνουργός δύο πίτες-γύρο-απ’ όλα μαζί με μεγάλο αναψυκτικό.
Η περισσότερη ώρα θα περάσει με τον υπεύθυνο της απενεργοποίησης της βόμβας να ιδρώνει σαν εργάτης στο λιοπύρι και να περιεργάζεται την κατασκευή της, για να καταλήξει στο τέλος, μέσα στο αποκριάτικο πανηγύρι από πολύχρωμα καλώδια, να κόψει το πράσινο, όπως κάθε άλλος συνάδελφος του στο Hollywood.
Ακόμη κι εγώ που δεν έχω ιδέα ούτε καν να συνδέσω ένα καλώδιο σε ένα λαμπατέρ, νιώθω οίκτο και αποστροφή γι αυτόν που θα αποπειραθεί να κόψει το κόκκινο καλώδιο!
- Ο ήρωας είναι ελεήμων …αλλά χαζός!
Καλό παιδί, αλλά όταν λέμε χαζός εννοούμε ντιπ για ντιπ και δυστυχώς με κανένα σημάδι βελτίωσης!
Ο ήρωας μόλις έχει νικήσει αδιαμφισβήτητα στο τελικό stand-off ενάντια στον εχθρό του και κύριο antagonist της υπόθεσης, με τον δεύτερο να κρέμεται από ταράτσα/μπαλκόνι/γκρεμό/οικοδομή κτλ και να ζητά βοήθεια από τον πρώτο για να μη βρεθεί στο κενό.
Και τότε ο ήρωας αποφασίζει ότι είναι ανώτερος χαρακτήρας, παρά τα καντάρια ξύλο που τον έχει φορτώσει πριν, και τον τραβά προς τα πάνω.
Θα μου πείτε, γι αυτό είναι ήρωας και κάνει το ηθικά σωστό.
Ε όχι! Και ξανά-μανά όχι!
Αυτός ο βδελυρός τύπος σου έχει απειλήσει την οικογένεια, τους φίλους, τη γυναίκα της ζωής σου, μπορεί και να έχει σκοτώσει κάποιους από αυτούς, και παρόλα αυτά έχεις την εντύπωση ότι δε θα εκμεταλλευτεί τη στιγμή της μεγαλοσύνης σου για να στη φέρει πισώπλατα;
Θα το κάνει.
Μα για να στηριχτεί πάνω σου και να σε ρίξει, μα για να σε πάρει στα τάρταρα μαζί του, θα το κάνει.
Αλλά εφόσον μιλάμε για Hollywood, δεν μπορεί ο ήρωας παρά να έχει τα αντανακλαστικά ή έστω την τύχη να αποφύγει την τελευταία μπαγαποντιά του κακού και να γλυτώσει τη ζωή του στο τσακ.
Και για την ιστορία, το σωστό είναι αυτό που είχε πει ο Christian Bale στο Batman Begins:
«Δε θα σε σκοτώσω, αλλά δεν είμαι υποχρεωμένος και να σε σώσω.»
- Τα ελικόπτερα των κακών
Ένα κλισέ που για μας τους εκτός του film industry είναι κάπως ανεξήγητο.
Το ελικόπτερο είναι το πλέον κλασσικό μέσο διαφυγής των villains από την τσιμπίδα του νόμου ή την εκδίκηση του πρωταγωνιστή.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως στο καλό υπάρχουν πάντα τόσα πολλά διαθέσιμα ελικόπτερα για να τα ναυλώνουν μεγαλοεγκληματίες, μερικές φορές με εγκατεστημένα όπλα, και με πιλότους που δεν τους νοιάζει ούτε να τους πυροβολεί κάποιος απ’ έξω, ούτε να τους πυροβολήσει ο μεγαλοκαρχαρίας πισώπλατα για να εξαφανίσει και τον τελευταίο μάρτυρα.
Αλλά και οι ίδιοι οι κακοί πως τους βρίσκουν με τόση ευκολία και χωρίς να νοιάζονται για σχέδια πτήσης και τα σχετικά.
Δεν είναι δα και το ότι μπορούν να κοιτάξουν στις αγγελίες ότι ‘νοικιάζονται ελικόπτερα με πιλότο, σε τιμές ευκαιρίας, ειδικές προσφορές σε μαφιόζους και drug dealers’.
Και φυσικά, το highlight είναι όταν πάντα, μα πάντα, ο ήρωας κρέμεται από τη βάση (γιατί στις ταινίες δεν κατασκευάζονται ελικόπτερα με ρόδες), ο οποίος αν και έχει λάβει την εκπαίδευση ενός μέσου αστυνομικού, σύμφωνα με τις επιδόσεις του εδώ, θα μπορούσε κάλλιστα να διαπρέψει σε ολυμπιακά αθλήματα όπως ο πλάγιος ίππος ή οι κρίκοι.
- Die, black dude! Die!
Χωρίς να θέλω να φανώ ρατσιστής, αλλά κακά τα ψέματα, όταν έχουμε να κάνουμε με group slasher, ο Aφρο-αμερικανός είναι το βούτυρο στο ψωμί του serial killer.
Δεν είναι ανάγκη να είναι αντιπαθητικός σαν χαρακτήρας, πολλές φορές μάλιστα συμβαίνει το αντίθετο, αλλά όταν τον δεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είσαι τόσο σίγουρος, φίλε θεατή, ότι θα πεθάνει, όσο είσαι σίγουρος για τον Sean Bean …ότι θα πεθάνει! …πάλι!
Μολονότι ουσιαστικά καταλήγουν το ίδιο, είναι διαφορετική περίπτωση από την teenage bitch που πάντα σκοντάφτει.
Και αυτό γιατί θα πεθάνει πολύ πιο εύκολα ή γρήγορα.
Όπως σας είπα πριν, συνήθως είναι συμπαθής χαρακτήρας και ένα από τα προσόντα του μπορεί να είναι και το θάρρος του.
Είτε το θάρρος να τα βάλει με τον δολοφόνο, είτε το θάρρος να προστατέψει πρώτα τη ζωή των φίλων του και μετά τη δική του.
Έτσι καταλήγει σε κάθε περίπτωση πάνω στο φονικό εργαλείο.
Πραγματικά, είναι χαρά του εκάστοτε ψυχάκια.
Δεν θα τον κουράσει καθόλου.
Ούτε θα τρέξει σαν τρελός, ούτε θα βάλει τις φωνές, ούτε θα του κάνει τη ζωή δύσκολη.
Θα πεθάνει σαν κύριος!
- Η κάμερα καταγράφει τα πάντα…
Μπορεί η μόδα του Big Brother να ξεφούσκωσε στη χώρα μας, αλλά το μάτι του μεγάλου αδελφού είναι πανταχού παρόν και τα πάντα θωρόν.
Στο Hollywood τίποτα δεν γίνεται χωρίς να το καταγράφει μια κάμερα.
Δεν έχει σημασία που ή πότε.
Μπορεί η κάμερα να είναι ασφαλείας στο ίδιο το κτήριο, μπορεί να είναι από το σουπερμάρκετ ή βενζινάδικο απέναντι, μπορεί να είναι από κινητό ή μηχανή κάποιου περαστικού.
Σημασία έχει πως ό,τι και να κάνεις, αυτό κάπου θα έχει καταγραφεί.
Τι στον κόρακα, ακόμη κι αν δεν υπάρχουν όλα τα παραπάνω, το συμβάν έχει καταγραφεί από την υπερσύγχρονη κάμερα του υπερσύγχρονου δορυφόρου, που κατά διαβολική σύμπτωση ήταν στραμμένος πάνω στο σημείο που πρέπει, τη στιγμή που πρέπει.
Και φυσικά, ο κινηματογραφικός χακεράς με τις σχεδόν εξωπραγματικές ικανότητες, θα εντοπίσει αυτό το βίντεο που χρειάζεται, από όπου κι αν προέρχεται, όσο δύσκολο, δυσεύρετο ή κρυπτογραφημένο κι αν είναι.
Εννοείται, δεν παραλείπουμε το ότι, όσο χάλια κι αν είναι η ποιότητα του βίντεο, υπάρχει πάντα το κατάλληλο λογισμικό για να καθορίσει το ποιος είναι ποιος, τι ώρα είναι, σε ποιο μέρος κι αν το αριστερό του μάτι έχει τσίμπλες…!
- Πάντα υπάρχει χρόνος να σου εξηγήσω στο διαβολικό μου σχέδιο
Τι μανία κι αυτή, ρε παιδί μου, να θες να μιλάς συνέχεια.
Ναι, είσαι criminal mastermind!
Ναι, έχεις συλλάβει το σχέδιο του αιώνα!
Ναι, έχεις τη σιγουριά ότι τίποτα δεν πρόκειται να σου το χαλάσει.
Αυτό δε σημαίνει ότι το να αφήνεις τον ήρωα να κερδίζει χρόνο με το να του εξηγείς όλα τα βήματα του σχεδίου σου.
Και δεν είναι μόνο το ότι του δίνεις χρόνο.
Του εξηγείς και το τι έκανες, ώστε όταν θα ελευθερωθεί από τη δύσκολη κατάσταση, να ξέρει πώς να ενεργήσει ώστε να αποτρέψει το καταστροφικό αποτέλεσμα.
Κάθε φορά, μα κάθε φορά, ο κακός νομίζει ότι το να εξηγήσει στον καλό (και στο κοινό) το δολοφονικό πόνημα του είναι το πιο λογικό πράγμα, το πιο φυσικό επακόλουθο της πλοκής.
Θες για να τον ταπεινώσει, θες για να αποδείξει την ανώτερη ευφυΐα του, θες γιατί δεν αντέχει ο άνθρωπος και σε κάποιον πρέπει να τα πει, αυτό το πεντάλεπτο είναι αναπόσπαστο κομμάτι στο μονόλογο της διαβολικής ιδιοφυΐας.
Και ποιο είναι το αποτέλεσμα.
Το γνωστό, φυσικά, όπου ο ήρωας σώζει την κατάσταση και του πάνε του κακού όλα κατά διαόλου.
Ήθελα να ‘ξερα, κανείς από αυτή τη συνομοταξία δεν παίρνει παράδειγμα από τους όμοιους του στη βιομηχανία του θεάματος;
- Best friend = dead friend
Το Hollywood πιστεύω ότι θα μπορούσε, έστω και καθυστερημένα, να γυρίσει μια ταινία με τίτλο «Ο Θάνατος του Καλύτερου μου Φίλου!», μια ωδή, ένα tribute στους δεύτερους αντρικούς ή γυναικείους ρόλους που έφυγαν νωρίς ή έπεσαν ηρωικά, στο βωμό της ευτυχίας του πρώτου αντρικού ή γυναικείου ρόλου.
Το φαινόμενο απαντάται συνήθως στις ταινίες δράσης, χωρίς αυτό να αποκλείει την πιθανότητα να το δούμε και σε άλλο είδος, πχ σε μια κοινωνική ή αισθηματική ταινία.
Ο πρωταγωνιστής ή η πρωταγωνίστρια συνήθως ταλανίζεται από υπαρξιακά, εργασιακά ή ερωτικά προβλήματα, τα οποία είτε δεν τα συνειδητοποιεί ή δεν έχει την ψυχική δύναμη να τα αντιμετωπίσει και να τα λύσει.
Ώσπου έρχεται να την/τον χτυπήσει η τραγωδία και ο κολλητός/κολλητή που σε όλα ήταν μαζί και αχώριστοι να χωθεί six feet under, είτε εξαιτίας κάποιας χρόνιας ασθένειας, είτε από δυστύχημα, είτε από πρόβλημα εκτίναξης του καθίσματος του μαχητικού αεροπλάνου (βλέπετε που το πάω…).
Και -ουάου!- η απώλεια θα κάνει το κεντρικό άτομο να συνειδητοποιήσει τη ματαιότητα των προβλημάτων του, να ‘αρπάξει τον ταύρο από τα κέρατα’ και να βρει την ευτυχία που τόσο αναζητούσε.
Αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε επιτευχθεί αν ο/η BFF δεν είχε φάει δυο μέτρα χώμα.
- Αεροδρόμιο: τα μέταλλα ανιχνεύονται, οι βόμβες όχι!
Ο θεσμός του κινηματογραφικού αεροπειρατή δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ!
Αλλά πάντα ο κίνδυνος πρέπει να ελλοχεύει, ακόμη κι όταν έχουν παρθεί όλα τα κατάλληλα μέτρα για την πρόληψη του.
Πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι η ασφάλεια ενός αεροδρομίου δεν πα να έχει τους καλύτερους υπαλλήλους, τα πιο εξελιγμένα μηχανήματα, τα πιο καλά εκπαιδευμένα ζώα, τις πιο τέλειες προδιαγραφές - βρε και ο ίδιος ο θεός να κατέβει να ερευνήσει, ο τρομοκράτης βομβιστής θα την περάσει τη βόμβα στο αεροσκάφος που να χτυπιέστε!
Μα σε βαλίτσα με διπλούς πάτους, μα σε laptop, μα μέσα στο ίδιο του το σώμα, ο κακός θα βρει το σημείο εκείνο που η ασφάλεια είναι διάτρητη και θα βάλει το σχέδιο του σε εφαρμογή.
Εννοείται, παράλληλα, ότι θα είναι και οπλισμένος, αλλά τα συστήματα ασφαλείας που ειδοποιούν ακόμη κι αν πέσει ένας κόκκος σκόνης, για έναν ανεξήγητο λόγο δε θα βρουν το κρυφό πιστόλι.
Τον καιρό που ο Bruce Payne είχε μαλλιά και δεν τον έλεγαν ‘επιβάτη 57’, όλα αυτά είχαν μια ας πούμε βάση, αλλά όσο εξελίσσεται η τεχνολογία, το πράγμα γίνεται ολοένα πιο άκυρο.
Και λογικά, κάπου εδώ θα αρχίσει «ένας αγώνας ενάντια στο χρόνο για να σωθούν όχι μόνο οι 70 επιβάτες του αεροπλάνου, αλλά ολόκληρη η Ουάσινγκτον», γιατί μέσα σ’ όλα στο αεροπλάνο που επιβαίνουν τόσες ανθρώπινες ψυχές, κάποιο τζιμάνι των μυστικών υπηρεσιών θα έχει σκεφτεί να βάλει ένα όπλο τελευταίας τεχνολογίας ή ένα καταστροφικό χημικό που θα αφανίσει την Αμερική.
- Ο Steven Seagal δεν έχει αίμα!
Σοβαρά παιδία, οι φλέβες κι οι αρτηρίες του πρέπει να είναι τελείως άδειες!
Μετά από τόσες ταινίες δράσης και τόσο ξύλο που έχει ρίξει, δεν έχει στάξει ούτε σταγόνα.
Εντάξει, πέρα από την πλάκα, ο Seagal έχει αίμα, το έχω δει, και μέσα στη γκάμα ταινιών του όλες αυτές τις δεκαετίες, έχει θυσιάσει τέσσερα ολόκληρα γραμμάρια.
Μπορεί να μην είναι ο Chuck Norris, που σταματά αλυσοπρίονο με γυμνό χέρι, αλλά όλα αυτά τα χρόνια κανείς δεν τον έχει αγγίξει.
Μα κανείς!
Ούτε μια μπουνιά, ούτε ένα χαστουκάκι!
Εκτός από μία μόνο φορά (μη με ρωτήσετε τίτλο ταινίας, δε θυμάμαι), όπου ο ίδιος ο Seagal έχει αφήσει τον ασήμαντο αντίπαλο του να του ρίξει μια ‘suckerpunch’, έτσι για την πλάκα του.
Εκεί μάτωσε!
Άφησε να πέσουν τέσσερα ολόκληρα γραμμάρια από το αίμα του, το σκούπισε ατάραχος με το χέρι του και μετά έκανε τον ασήμαντο αντίπαλο του να ευχηθεί να μην είχε γεννηθεί.
Η χρυσή εποχή που ο Seagal άφηνε πτώματα στο διάβα του μόνο με τα γυμνά του χέρια, η οποία έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, καθώς τα εφτά νταν αϊκίντο έχουν γίνει εφτά νταν χάμπουργκερ…
Και κάπου εδώ, δε θα πρωτοτυπήσω για ακόμη μια φορά και θα σας προτρέψω να σχολιάσετε ό,τι θέλετε, ελπίζοντας ότι σας άρεσε το κείμενο!
Καλά να περνάτε και καλές γιορτές!
Αργύρης Σταματόπουλος.
1.jpg)
