Όπως και να το δει κανείς, η κατάσταση με τον Soderbergh έχει καταντήσει κινηματογραφικό ανέκδοτο.
Όσο και να δηλώνει πως θα σταματήσει να σκηνοθετεί, διαρκώς βρίσκεται πίσω από κάποιο καινούργιο project.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω τι περνάει από το μυαλό του διάσημου σκηνοθέτη, αλλά αν έπρεπε να ποντάρω, θα υποστήριζα πως απλά περιμένει να κάνει ένα τελευταίο μεγάλο "μπαμ" για να κρεμάσει την κλακέτα του οριστικά.
Κατά την γνώμη μου, αν είχε αποχωρήσει μετά το καταπληκτικό Side Effects θα είχε αφήσει μια αρκετά σημαντική ταινία πίσω του.
Όμως, ο ίδιος αποφάσισε να αυτοαναιρεθεί για άλλη μια φόρα σκηνοθετώντας μια τηλεταινία του HBO, το Behind The Candelabra, μια τελείως αψυχολόγητη κίνηση από μέρος του, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το τραγικά αδιάφορο αποτέλεσμα.
Ο Scott Thompson (Matt Damon, Elysium), ένας ορφανός αμφιφυλόφιλος νεαρός που έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας σε ανάδοχες οικογένειες, θα γνωρίσει τυχαία τον Liberace (Michael Douglas, Haywire), έναν βιρτουόζο πιανίστα, showman και διάσημο μουσικό της εποχής του.
Σύντομα, η σχέση τους θα εξελιχθεί σε σεξουαλική και ο νεαρός Scott θα βυθιστεί τον μυστικό κόσμο του ταλαντούχου μουσικού, έναν κόσμο παραγεμισμένο με λάμψη και χλιδή που σταδιακά θα αρχίσει να αλλοιώνει τον νεαρό άντρα.
Με το πέρασμα του χρόνου, ο Scott θα καταλάβει πως για τον γηρασμένο Liberace δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αναλώσιμο παιχνίδι.
Κάπου εκεί θα τεθούν τα πρώτα προβλήματα στην σχέση τους, αφού ο Scott θα συνειδητοποιήσει πως τίποτα από αυτά με τα οποία ζει δεν του ανήκουν πραγματικά και ο Liberace θα αρχίσει να ψάχνει για νέους συντρόφους.
Όμως πως μπορεί ένας αδύναμος νεαρός να αποχωριστεί την μόνη πατρική φιγούρα που έχει γνωρίσει;
Πως μπορεί να εγκαταλείψει τον πλούτο και την ασφάλεια που του παρέχει ο Liberace;
Ή ακόμα πως θα καταφέρει να επιστρέψει στην συντηρητική ζωή της Αμερικής του 80, την στιγμή που έχει μάθει να υπάρχει μόνο και μόνο διπλά στον άνθρωπο που του παρέχει τα πάντα;
Σαφώς, αυτή είναι η εκδοχή του σεναρίου που "διάβασα" εγώ.
Κάποιος άλλος θα μπορούσε να υποστηρίξει πως ο Scott ήταν ένας ματαιόδοξος και καιροσκόπος νεαρός που ηθελημένα έγινε ο sex-slave ενός πολύ μεγαλυτέρου του άντρα.
Αντίστοιχα, κάποιος άλλος μπορεί να υποστηρίξει πως η τραγική ιστορία του Scott Thompson λειτουργεί μονάχα σαν την αφορμή που θα μας δώσει το δικαίωμα να τρυπώσουμε έστω και για λίγο στην κρυφή ζωή του διάσημου πιανίστα.
Όποια οπτική και αν κρατήσει κανείς, ένα είναι σίγουρο.
Πως το Behind The Candelabra είναι μια βαρετή ταινία δίχως δείγμα προσωπικότητας.
Το υποτιθέμενο taboo θέμα της ομοφυλοφιλίας παρουσιάζεται με έναν τόσο αδιάφορο τρόπο, που ακόμα και η συντηρητική μερίδα του κινηματογραφικού κοινού περισσότερο θα σοκαριστεί από την τρομακτική διαφορά ηλικίας των δυο αντρών και το πατρονάρισμα του Liberace, παρά από την ίδια την σεξουαλική κατεύθυνση που παίρνει το έργο.
Κατ'επέκταση, ακόμα και οι εντυπωσιακή μεταμόρφωση των Damon και Douglas από ένα σημείο και έπειτα θα φαντάζει αδιάφορη.
Το ίδιο θα ισχύσει και για το όλο κλίμα της απεριόριστης χλιδής και της λάμψης που γρήγορα θα αρχίσει να μοιάζει περισσότερο νοσηρό παρά υπερβολικό.
Όσο για τον Soderbergh, εάν έχεις δει έστω και μια ταινία του μπορείς να καταλάβεις ότι αυτός βρίσκεται πίσω από τις κάμερες του Behind The Candelabra.
Από τα χαρακτηριστικά κίτρινα φίλτρα, τις σταθερές λήψεις και τα γνωστά "ανοικτά" πλάνα του, μέχρι τον καλολουστραρισμένο αλλά πλήρως αποστειρωμένο τρόπο που σκηνοθετεί η παρουσία του Soderbergh γίνεται αισθητή, αν και με αρνητικό τρόπο.
Από μια ταινία σαν το Behind The Candelabra δεν θα θυμάσαι ιδιαίτερα πολλά, αλλά εάν κάτι πρέπει να κρατήσεις αυτό είναι η ερμηνεία του Michael Douglas, ενός ηθοποιού που, προσωπικά, θεωρώ ακόμα πιο ψεύτικο και από τον πάτερα του.
Περιέργως, μέσα στην φθίνουσα πορεία της καριέρας του, η ερμηνεία του ως Liberace μοιάζει με μικρό θαύμα.
Μάλιστα, η θεατρικότητα των κινήσεων του, η εκφορά του λογού του και η σοβαρή αντιμετώπιση ενός ρολού που εύκολα θα μπορούσε να είχε εκφυλιστεί, νομίζω πως θα έκαναν τον Liberache περήφανo.
Επειδή όμως ένα μικρό θαύμα δεν είναι αρκετό για να σώσει μια ολόκληρη ταινία, ο Michael Douglas ξεχωρίζει μεν, σταδιακά βουλιάζει δε και αυτός στην αποπνικτική ατμόσφαιρα ενός έργου, που εν τέλει απευθύνεται μονάχα στο φανατικό κοινό του αναγνωρισμένου μουσικού.
Η λανθασμένη οπτική που διακρίνει το Behind The Candelabra γίνεται φανερή ιδιαίτερα στα τελευταία λεπτά του έργου, όπου ένα μεγάλο ζήτημα όπως η ασθένεια του AIDS και τα κόμπλεξ που την "ακολουθούν" περνάνε απαρατήρητα.
Μάλιστα, σε μερικά σημεία απόρησα με τον τρόπο που δεν έγινε σαφής ο διαχωρισμός ανάμεσα στο κοινωνικό και το σεξουαλικό φύλο, ή ακόμα χειρότερα με τον τρόπο που η ταινία άφησε να εννοηθεί πως το AIDS είναι η ασθένεια των gay.
Μια άποψη τρομακτικά ρατσιστική όσο και επικίνδυνη.
Στις αίθουσες από 5 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
1.jpg)
