Το 2005, ο Noah Baumbach είχε κάνει το μεγάλο μπαμ με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, καλογραμμένη και δυνατή ταινία, το The Squid and the Whale που έφτασε να διεκδικεί Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου.
Έκτοτε, ο Baumbach χάθηκε και δεν είχε την συνέχεια που κάποιοι θα περίμεναν, αλλά επανήλθε (μετά το άγνωστο Margot and the Wedding το 2007) το 2010 με το Greenberg, μια έξυπνη αλλά υπερφιλόδοξη ταινία, η οποία σηματοδοτήθηκε από δυο γεγονότα.
Την στροφή του Ben Stiller σε πιο σοβαρές ταινίες από τις (πετυχημένες είναι η αλήθεια) κωμωδίες που κάνει συνήθως και μια φρέσκια φιγούρα, την Greta Gerwig.
Η τελευταία έκλεψε με χαρακτηριστική άνεση την παράσταση όποτε εμφανίστηκε και κάτι μας έλεγε τότε ότι, όχι απλά θα την ξαναδούμε, αλλά σύντομα θα αναλάμβανε σημαντικούς ρόλους.
Στο Frances Ha, όχι απλώς ερμηνεύει ένα σημαντικό χαρακτήρα, αλλά εξελίσσεται σε one (wo)man show ρόλο, καθώς με το κέφι της, το σπιρτόζικο παίξιμο της και την βοήθεια του σεναρίου, δίνει ίσως μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς και σίγουρα ανεβάζει κατά πολύ μια ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα ταινία.
Η Frances (Greta Gerwig, Lola Versus) ζει στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν έχει διαμέρισμα.
Η Frances βοηθάει σε μια ακαδημία χορού, αλλά δεν είναι χορεύτρια.
H Frances έχει μια καλή φίλη, τη Sophie (Mickey Sumner), αλλά δε μιλάνε πια μεταξύ τους.
Η Frances ρίχνεται με ορμή στα όνειρα της, ακόμα κι όσο η πραγματικότητα της δείχνει να μη το κάνει.
Η Frances θέλει πολύ περισσότερα από αυτά που έχει, αλλά ζει τη ζωή της με ασύδοτη χαρά κι ελαφρότητα.
Σε μια ταινία με αισθητική που δεν έχουμε συνηθίσει, δηλαδή ασπρόμαυρη εικόνα, συνεχείς διαλόγους (αλλά ευτυχώς στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας, καμία φλυαρία), και γενικότερα μια ταινία γεμάτη ενέργεια και μεράκι, ο Baumbach είναι φανερό πως είναι επηρεασμένος από διάφορες σχολές και κυρίως αυτή του Woody Allen.
Φυσικά είναι εντελώς άδικο να συγκρίνουμε την προσπάθεια του με αυτή του σπουδαίου Woody Allen, γιατί μειώνεται η πολύ καλή δουλειά του, απλά το σχόλιο γίνεται για να υπάρχει μια προσέγγιση του θέματος και γενικότερα του στυλ που επέλεξε ο σκηνοθετης.
Είναι πολύ σημαντικό σε μια ταινία ο σκηνοθέτης να μην κάνει τον θεατή να βαριέται, και εδώ ο Baumbach με αφετηρία την συμπαθέστατη Greta Gerwig αλλά και το καλοδουλεμένο σενάριο, το οποίο δεν αφήνει τον θεατή να πάρει ανάσα, δίνει πραγματικά μια ταινία υπόδειγμα, για το πώς πρέπει να γυρίζονται οι συγχρονες ρομαντικές κομεντί (καμία σχέση με ό,τι ξέρετε από τις γλυκανάλατες αμερικανιές, αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε έτσι μια ταινία με έντονη indie αισθητική).
Ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας, είναι το γεγονός ότι ενώ η πρωταγωνίστρια δέχεται απανωτές "φόλες" και γενικότερα ...δεν λες ότι της πάνε όλα ρόδινα, αντί ο Baumbach να κάνει μια ταινία απαισιόδοξη και μελό, αντίθετα μας κάνει μάρτυρες μιας διασκεδαστικής ταινίας γεμάτη μπρίο.
Υποθέσεις δεν μπορούμε να κάνουμε, αλλά πιθανότατα χωρίς την εκπληκτική Gerwig να μην βλέπαμε την ίδια ταινία.
Ωστόσο, με τα δεδομένα που έχουμε (και σε αυτά πρέπει να σταθούμε), η ταινία καταφέρνει να πετύχει απόλυτα τον στόχο της, δηλαδή χωρίς υπερβολές και περιττές σκηνές (αν και δυστυχώς στο τελευταίο εικοσάλεπτο υπάρχουν κάποια ψεγάδια) δημιουργεί ένα κλίμα το οποίο παρασύρει τον θεατή με ευχάριστο τρόπο.
Μακάρι να έλειπαν και κάποια αχρείαστα σημεία της πλοκής στο τελευταίο μέρος (δεν θέλω να αποκαλύψω κάτι για να μην κάνω spoiler), ωστόσο ευτυχώς αυτό δεν καταλήγει εις βάρος της και σίγουρα αφήνει στο φινάλε της μια πολύ ευχάριστη γεύση στον θεατή.
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση να έχεις δει μια feel good ταινία, η οποία καταφέρνει επιτέλους να κάνει την διαφορά χωρίς να σε έχει κουράσει ή να λές "αυτό κάπου το έχω ξαναδεί".
Αθόρυβη και χωρίς δυστυχώς κάποια μεγάλη απήχηση στο Ελληνικό κοινό, την προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να δουν κάτι διαφορετικό σε μια σινεφιλική εμπειρία που αποδεικνύεται από τις εκπλήξεις της χρονιάς.
Το Frances Ha έκανε πρεμιέρα στο Telluride Film Festival τον Σεπτέμβριο του 2012, άνοιξε τις Νύχτες Πρεμιέρας φέτος και βγήκε στις ΗΠΑ στις 17 Μαίου 2013.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
