Bασισμένο στην «μινιμαλιστική» ταινία Á Annan Veg - Either Way του Hafsteinn Gunnar Sigurðsson, το Prince Avalanche, ως μακρινό remake του Ισλανδικού πρωτότυπου, έρχεται να λάβει μια ιδιαίτερη θέση στον indie κινηματογράφο.
Ο Αμερικανός συγγραφέας-σκηνοθέτης David Gordon Green (Pineapple express, Your Highness) έχει δημιουργήσει έναν λακωνικό διάλογο για το όλον και το τίποτα, που προκαλεί κατά κάποιο τρόπο την αίσθηση του χιούμορ, καθώς βαθαίνει σε σκέψεις περί ζωής, απώλειας, φυγής και επαναπροσδιορισμού.
Σπασμένα άτομα σε σπασμένα δάση, οι δυο βασικοί χαρακτήρες ο Paul Rudd (This is the End) και ο Emile Hirsch (Twice Born) κρατάνε στα χέρια τους μια ταινία παγιδευμένη σε ίση απόσταση μεταξύ κωμωδίας και δράματος.
Ένα φιλμ που δεν έχει πραγματική αρχή ή τέλος αλλά έχει ενδιάμεσο.
Η μέση του δρόμου και δυο παράδοξοι άντρες.
Δυο εργάτες οδοποιίας που ζωγραφίζουν σήματα στον αυτοκινητόδρομο, στον απόηχο των καταστροφικών πυρκαγιών στο Τέξας τη δεκαετία του 80’.
Το καμένο τοπίο λειτουργεί σαν αλληγορία για το ταξίδι–κάθαρση των δυο χαρακτήρων, στοχεύοντας προς μια νέα ζωή.
Η πυρόπληκτη έρημος και η συναισθηματική αναγέννηση τους.
Σε αυτό το καταθλιπτικό σκηνικό αναπτύσσεται πεισματικά μια ασυνήθιστη φιλία.
Αστεία, στοχαστική, υπαρξιακή, κάποιες φορές σουρεαλιστική.
Όπως και στο Waiting for Godot του Samuel Beckett, έτσι και εδώ τίθεται το θέμα του αν μπορούμε τελικά να απολαύσουμε την απομόνωση και τη σιωπή.
Ανάμεικτα συναισθήματα και βαθύτερες ενδοσκοπικές σκέψεις που βυθίζονται με βραδύτητα γεμάτη εκρήξεις στις νότες των Explotions in the sky, κάνοντας την μουσική επένδυση αυτού του φιλμ, λυτρωτικά επιβλητική.
Με τη φοβερή φωτογραφία του κλασικού συνεργάτη κινηματογραφιστή Tim Orr, η έντονη χρήση των λεηλατημένων όμορφων τοπίων προσφέρουν στην ταινία μια εναλλακτικά εκκεντρική νατουραλιστική ατμόσφαιρα.
Μακριά από την πόλη λοιπόν, τη βαβούρα και τα καθημερινά προβλήματα.
Μακριά από τις ανεξάντλητες δεσμεύσεις και τους συναισθηματισμούς.
Εκεί μακριά γεννιούνται και οι ήρωες μας προς την πορεία μιας γενικής συνειδητοποίησης και ευαισθησίας, που αναμφίβολα βρίσκεται κάπου στη μέση.
Στις αίθουσες από 12 Δεκέμβρη.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
