Η σύγχρονη Αθήνα...
Μια πόλη κάτω από οικονομική κατοχή.
Η σταδιακή παρακμή και αποσύνθεση μιας κάποτε όμορφης πόλης, που καταρρέει σταδιακά μαζί με το δυτικό πολιτισμό.
Μια Αθήνα ασφυκτική που σε εγκλωβίζει.
Μία πόλη μουδιασμένων, καταπιεσμένων ανθρώπων που τρέπονται μαζικά σε φυγή.
Ο βραβευμένος μικρομηκάς Δημήτρης Μπαβέλας, κάνει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του με το ασπρόμαυρο low budget «Runaway Day», γυρισμένο σε φιλμ 16 mm.
Θέλει να αποτυπώσει εικόνες του άλλοτε και εικόνες του τώρα.
Με μοναδική απειλή την οικονομική κρίση και την εξαθλιωμένη Ελλάδα, οι άνθρωποι φαίνεται να χάνονται προς άγνωστες κατευθύνσεις με σκοπό να αποφύγουν μια ασπρόμαυρη ζωή σε μια χώρα που αιμορραγεί.
Μια πανδημική φυγή φαίνεται να είναι αυτό που ταιριάζει στο τοπίο, στην ιστορία και στους ανθρώπους.
Στο επίκεντρο της κάμερας του σκηνοθέτη, ασύνδετοι που θέλουν να ξεφύγουν από την ασφυκτική πίεση και το πεσμένο ηθικό τους.
Μερικοί από τους καλύτερους ηθοποιούς του νέου ελληνικού κινηματογράφου, ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Μαρία Σκουλά, η Υβόννη Μαλτέζου, ο Ερρίκος Λίτσης συμπρωταγωνιστούν και δομούν ένα καλό καστ, καθώς προσπαθούν να ξεφύγουν από τα ανυπέρβλητα προβλήματα και το ασφυκτικό κλίμα που δεσπόζει γύρω τους καθημερινά.
Θα περιπλανηθούν στην Αθήνα, θα οδηγηθούν και οι τρεις σε μια σειρά μικροπαρανομίες, θα εξερευνήσουνε το αστικό τοπίο.
Κυρίως θα εξερευνήσουν τις ίδιες τις επιθυμίες τους, εκείνες τις ανομολόγητες, τις πιο κρυφές, ίσως αυτές τις μη συνειδητές.
Μέσα από πρωτόγνωρες και επικίνδυνες εμπειρίες αποπειρώνται να θρέψουνε την πείνα για ζωή, μα και διεκδικούνε την προσωπική τους ελευθερία.
Πατώντας πάνω σε B –movies μοτίβα, ο σκηνοθέτης προφανώς επηρεασμένος από τον αμερικανικό κινηματογράφο των 70's και με μια πιο new wave αισθητική, κινηματογραφεί την κατάσταση που βιώνουμε στο θαμπό σήμερα.
Η αφιλόξενη κοινωνία που μας θεωρεί όλους ανεπιθύμητους και αναλώσιμους.
Αποξενωμένοι και αποτραβηγμένοι, έχουμε χάσει πια το ουσιαστικό νόημα της συμβίωσης και της αλληλοβοήθειας.
Ο δυτικός άνθρωπος δύει υπό τη σκιά της ατομοκρατίας, της παράνοιας και της απομόνωσης.
Καταδεικνύοντας και υπογραμμίζοντας μια κατάσταση έκτακτου ανάγκης που είναι το παρόν, γίνεται αντιληπτό πως είναι μια ταινία φορτωμένη με πολλά νοήματα.
Έντονα στοιχεία παρωδίας σε πολιτικό επίπεδο, ιδιότροπος τρόπος ανάδειξης της ψυχολογίας των χαρακτήρων, δίχως φλυαρίες και διανθισμένη με την αίσθηση του κυνηγητού και του τρόμου, είναι μοιραίο κάπου ο ρυθμός της να χαθεί.
Διακρίνουμε μια αφηγηματική αδυναμία και εν μέρει ένα χάσιμο, αλλά η διάρκεια της (82’) δε μας επιτρέπει να βαρεθούμε σε καμία περίπτωση.
Το άγχος για υποβολή πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων καθιστά αναπάντεχα την ένταξη τους στη ροή του φιλμ να φαντάζει κάπως άγαρμπο.
Σαφέστατα πρόκειται για φιλόδοξο εγχείρημα.
Απαισιόδοξο εκ των πραγμάτων ως προς το μέλλον της κοινωνίας μας, καθώς η μαζική φυγή των Αθηναίων όπως είναι αυθόρμητη, φαντάζει και σπασμωδική.
Στις αίθουσες από 5 Δεκεμβρίου.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
