Πριν ξεκινήσω με την ανασκόπηση της χρονιάς, θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους 2014 να προσφέρει χαρές, να είναι δημιουργικό και να καταφέρουμε όλοι να κάνουμε υπομονή στις δύσκολες αυτές ημέρες και να μην χάνουμε το κουράγιο μας.
Το βασικότερο όμως, είναι να αρχίσουμε να μετατρέπουμε τα ευχολόγια σε πράξεις.
Προσπαθώντας να συνέλθουμε και να μαζέψουμε τα κομμάτια μας από την κρεπάλη των γιορτών (μην μου ξαναμιλήσετε τις επόμενες μέρες για φαγητό, σας παρακαλώ), ήρθε η ώρα για ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια όσο καιρό γράφω κινηματογραφικά άρθρα.
Για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
To 2013 ήταν πολύ πλούσια χρονιά κινηματογραφικά και μας χάρισε πολλές δυνατές στιγμές (από τις οποίες προσωπικά χρειάστηκε να αποκλείσω και αρκετές) και σας παρουσιάζω τις ταινίες που θα θυμαμαι για πολύ καιρό και μου έμειναν χαραγμένες από την χρονιά που μας πέρασε.
10. All is Lost - Όλα Χάθηκαν
Στο All is lost, δεν γνωρίζουμε τον πραγματικό λόγο που ο Robert Redford (ή αλλιώς Our Man όπως λέγεται στους τίτλους, καθώς δεν μας συστήνεται σε ολόκληρη την ταινία) βρίσκεται αντιμέτωπος με την αγριότητα της θάλασσας.
Δεν μας αφορά, και από ένα σημείο και μετά, καθώς δένεσαι τόσο πολύ με τον Redford, το μόνο που σε νοιάζει είναι πως και αν θα επιβιώσει.
Και όσο κλισέ και αν ακούγεται, λίγες ταινίες μπορούν να σε κάνουν να ταυτιστείς πραγματικά με τον ήρωα της ταινίας και να πιάνεσαι από την καρέκλα σου σε πολλές αγωνιώδης σκηνές.
Σίγουρα θα φανεί περίεργο και βαρετό σε κάποιους το γεγονός ότι υπάρχουν όλες κι όλες 3-4 ατάκες από τον Redford σε όλη την ταινία, ωστόσο η ταινία κάθε άλλο παρά μονοδιάστατη δεν είναι.
Ο J. C. Chandor (που πριν 2 χρόνια είχε εκπλήξει με το δυνατό Margin Call με θέμα το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης, το οποίο είχε προταθεί και για Όσκαρ σεναρίου) διαχειρίζεται με σχεδόν αριστοτεχνικό τρόπο τα ελάχιστα υλικά του και φυσικά παίρνει το 100% από τον Redford σε μια ερμηνεία ζωής που θέλουμε να πιστεύουμε θα τον οδηγήσει μέχρι τα Όσκαρ.
Απαλλαγμένος από κάθε ωραιοποίηση της εικόνας του και από βαρετούς μονολόγους για το πόσο άδικη είναι η ζωή ή οτιδήποτε άλλο που θα αποσπούσε την προσοχή του θεατή, ο Chandor στρέφει αποκλειστικά το βλέμμα του (και παράλληλα και του θεατή) στην περιπέτεια του "ανθρώπου μας" (Our Man) με την φύση, μια μάχη άνιση, γεμάτη αγωνία και ένα εντυπωσιακά ασφυκτικό περιβάλλον.
Η μαεστρική σκηνοθεσία του Chandor σε συνδυασμό με την προσγειωμένη, χωρίς φανφάρες και υπερβολές, ερμηνεία του Redford προσδίδουν ένα σπουδαίο φιλμικό επίτευγμα.
9. Θλιμμένη Τζασμίν - Blue Jasmine
Μπορεί να πει κανείς πολλά για την τεράστια προσωπικότητα του Woody Allen (κυρίως για αυτά που έχουν να κάνουν με την προσωπική του ζωή, παρά με την καλλιτεχνική), ωστόσο κανείς δεν μπορεί να του προσάψει ότι ταινίες του στερούνται ενδιαφέροντος.
Κάθε νέα του απόπειρα, συζητιέται στο Χόλιγουντ και φυσικά κάθε χρόνο πολλοί είναι εκείνοι οι ηθοποιοί που θέλουν να συμμετάσχουν στα project του.
Φέτος έχουμε ένα από τα μεγάλα φαβορί για Όσκαρ (ελπίζω δηλαδή, γιατί έχουμε δεί πολλά τα τελευταία χρόνια) και ρισκάρω να πώ την καλύτερη ερμηνεία σε ταινία του Allen, αυτή της εκπληκτικής Kate Blanchett στον ρόλο της νευρωτικής συζύγου που κυνηγάει την μόστρα και τα λούσα, δίνοντας ένα πραγματικά αξέχαστο ρεσιτάλ, απογειώνοντας και ανεβάζοντας επίπεδο σε μια ούτως ή άλλως ενδιάφέρουσα ταινία.
8. Το Παρελθόν - Le Passe
To 2011 είχαμε μια Ιρανική ταινία που εντυπωσίασε τόσο με την ευθύτητα της, όσο με την θεματολογία-taboo που είχε και ενθουσίασε κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα να φτάσει μέχρι την κατάκτηση του Βραβείου ξενόγλωσσου Όσκαρ.
Υπεύθυνος για αυτή την ταινία ήταν ο Ιρανός σκηνοθέτης Asghar Farhadi, που επανήλθε πέρσι με το Παρελθόν, μια ακόμα στιβαρή κοινωνική ταινία που δεν διστάζει να κατακρίνει ακόμα περισσότερο τις κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
Από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό, ο Farhadi μένει πιστός στο πλάνο του και δεν αποκλίνει ούτε δευτερόλεπτο.
Υπάρχει μια ανατροπή στην μέση προς το τέλος που ενδέχεται να ξενίσει αρκετούς και φυσικά έχουμε όπως και στην προηγούμενη ταινία του Farhadi ένα συγκλονιστικό φινάλε, για το ιδανικό κλείσιμο της ταινίας.
Τρομερό κάστ, συγκλονιστικό φινάλε σε μια από τις καθηλωτικότερες ταινίες της χρονιάς (ίσως λίγο κατώτερη από την προηγούμενη του) που καθιερώνει τον Farhadi ως έναν από τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της εποχής μας.
7. Ένα Καλοκαίρι - Mud
O Jeff Nichols το 2011 είχε προκαλέσει τεράστια εντύπωση με το σπουδαίο Take Shelter, που έθετε ζητήματα, τα οποία έπρεπε να απασχολήσουν σοβαρά τον άνθρωπο, τις συντηρητικές κοινωνίες και όχι μόνο.
Αποθεώθηκε από κριτικούς (κέρδισε και το βραβείο κριτικών στις Κάννες εκείνη την χρονιά) και έφτασε να είναι από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς, με το καλύτερο word of mouth, παρόλο που δεν κινήθηκε πολύ καλά σε εισιτήρια.
Συν τοις άλλοις, καθιέρωσε ουσιαστικά δυο από τους πλέον ανερχόμενους και ταλαντούχους star αυτή την στιγμή, τους Michael Shannon και την Jessica Chastain.
Στο Mud, με τον φορμαρισμένο τον τελευταίο καιρό Matthew McConaughey (ερμηνεία ζωής στο Killer Joe), ο Nichols προσπαθεί με μια πολυπεπίπεδη ταινία να θέσει απλά και συνάμα σοβαρά ζητήματα, τα οποία παίζουν βασικό ρόλο στην ψυχοσύνθεση του χαρακτήρα ενός ανθρώπου, πόσο μάλλον ενός εφήβου (τον οποίο υποδύεται εξαιρετικά ο Tye Sheridan).
To Mud είναι από τις ταινίες που βλέπεις και αργότερα θέλεις να κάτσεις να συζητήσεις με παρέα, αναλύοντας κάποιες σκηνές αλλά και τα νοήματα που κρύβονται πίσω από αυτές.
To Μud πάντως είναι πιο ανάλαφρο από το Take Shelter (και ίσως λίγο κατώτερο του ποιοτικά), αλλά είναι μια ταινία που αξίζει της προσοχής των θεατών.
Σε μια τέτοια εποχή, δεν είναι και λίγο να υπάρχουν φιλμ τα οποία σε βάζουν σε σκέψη, σου κρατάνε το ενδιαφέρον και στην τελική περνάς δυο πολύ ευχάριστες ώρες.
6. Στο τέλος του δρόμου - The Place Beyond the Pines
To 2010, o Derek Cianfrance είχε εντυπωσιάσει με το στιβαρο δράμα Blue Valentine, μια από τις εκπλήξεις εκείνης της χρονιάς, πάλι με πρωταγωνιστή τον Ryan Gosling.
Τώρα επιστρέφει με μια πολύπλοκη, ενδιαφέρουσα αλλά και λίγο μπερδεμένη σαν δομή ταινία, η οποία αν μη τι άλλο σε κρατάει μέχρι το τέλος της.
H ταινία χωρίζεται σε 3 κομμάτια ουσιαστικά (δεν θέλω να τα αποκαλύψω γιατί θα κάνω spoiler) και ένα γεγονός που διαδραματίζεται κάπου στα μισά φέρνει τούμπα την ταινία, κάνοντας τον θεατή να αναρωτιέται με περιέργεια που το πάει ο σκηνοθέτης.
Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια τριλογία σε μια ταινία.
Πράγμα ριψοκίνδυνο, αλλά εντέλει αποτελεσματικό στην προκειμένη περίπτωση.
Από κει και πέρα, έχουμε αλλαγή σκηνικού με μερικές ανατροπές και το τελευταίο κομμάτι να είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και αρκετά αλληγορικό (για την ζωή των Αμερικάνων κυρίως, αλλά και γενικότερα), αν και το φινάλε σίγουρα θα μπορούσε να ήταν καλύτερο.
Όχι βέβαια ότι απογοητεύει, απλά λείπουν οι κορυφώσεις που περιμένεις από ένα σημείο και μετά.
Η ταινία ναι μέν είναι κάπως αργή σε μερικά σημεία αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δίνει πολύ καλές οπτικές πάνω στο θέμα της.
Προκειται για μια σπουδαία ταινία και την συνιστώ ανεπιφύλακτα αν θέλετε να δείτε κάτι που θα σας βάλει σε σκέψεις για πολλά πράγματα και θα σας κάνει να προβληματιστείτε.
5. Η ζωή της Αντέλ - La Vie d'Adele
Αναμφίβολα, το La vie d' Adele είναι μια από τις πιο πολυσυζητημένες και καλύτερες ταινίες της χρονιάς με διαφορά.
Πρόκειται για μια δυνατή ιστορία ενηλικίωσης που ξεφεύγει από τα καθιερωμένα και είναι σκηνοθετημένη με νεύρο και κάνει τον θεατή να ταυτιστεί με τις ηρωίδες και κυρίως την Adele που υποδύεται η εξαιρετική Exarchopoulos.
Η ουσία της ταινίας είναι ότι έχουμε ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό ζευγάρι με τρομερή χημεία, που βγάζει εντυπωσιακό δυναμισμό σε κάθε σκηνή χάρη και στην σκηνοθεσία, η οποία με μπόλικα κοντινά πλάνα και συνεχής εστίαση στην Adele, μας την κάνει πιο συμπαθή και φυσικά η ανάλυση του χαρακτήρα της (όπως και της Emma) είναι παροιμιώδης.
Η ταινία περιλαμβάνει τεράστιες πικρές αλήθειες σχετικά με τον έρωτα αλλά και την συμπεριφορά σε μια σχέση, θίγει πολλά ενδιαφέροντα θέματα και μόνο ένα μειονέκτημα υπάρχει: η τεράστια διάρκεια της.
Eν τέλει, η ζωή της Adele είναι μια σπουδαία ταινία που έχει να προσφέρει πολλά στον θεατή, με φρέσκες ιδέες, ζωντανή, κεφάτη και μελαγχολική που θα μνημονεύεται για τα επόμενα χρόνια και σίγουρα πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό για να την κατανοήσεις πλήρως.
4. O Λύκος της Wall Street - The Wolf of Wall Street
Τα κατάφεραν πάλι ο Σκορτσέζε με τον Ντι Κάπριο.
Η αληθινή ιστορία του χρηματιστή Jordan Belford μεταφέρεται άψογα στην μεγάλη οθόνη με όλα τα συστατικά της επιτυχίας του μεγάλου σκηνοθέτη.
Ο θεότρελος Αμερικανοϊταλός δημιουργός φτιάχνει μια πραγματικά δυνατή ταινία τίγκα στην ματαιοδοξία, τα ναρκωτικά, το εύκολο χρήμα, τις πόρνες πολυτελείας και ότι μπορεί να βάλει ο νους σας.
Για ακόμα μία φορά ο Marti και ο Lio κάνουν παπάδες και προσφέρουν μια από τις καλύτερες, χαβαλετζίδικες και politically incorrect ταινίες της χρονιάς.
Αν δεν δείτε την ταινία, δεν μπορείτε να φανταστείτε για τι χαβαλέ μιλάμε.
H ταινία είναι γεμάτη από σουρεαλισμό, καταχρήσεις και αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι ο Scorcese είναι πολύ μπροστά από πολλούς σύγχρονους δημιουργούς είτε κοντά στην ηλικία του, είτε που έχουν τα μισά του χρόνια.
Εκεί είσαι πεπεισμένος ότι δεν πρόκειται να δείς μια συμβατική ταινία και κάθε μα κάθε σκηνή είναι άκρως χιουμοριστική.
Τα 180 της λεπτά σου φαίνονται στην τελική πολύ λίγα και ο φρενήρης ρυθμός της δεν σταματάει σε κανένα σημείο της ταινίας και όχι απλά δεν βαριέσαι αλλά όσο περνάει η ώρα εκστασιάζεσαι όχι μόνο με αυτά που βλέπεις αλλά και με το κέφι και την έμπνευση του τεράστιου αυτού δημιουργού.
O Scorcese με κέφι, σταθερό και ξέφρενο ρυθμό και ένα τρομερό καστ, έρχεται να μας θυμίσει κάτι από παλιά (κυρίως Goodfellas και Casino) και σαν οδοστρωτήρας να μας παρασύρει στους δρόμους ακολασίας και καταχρήσεων των πρωταγωνιστών του.
Είναι εκπληκτικό το πως μπορεί χωρίς φθηνούς διδακτισμούς και ηθικοπλαστικά μηνύματα, αλλά με ωμές εικόνες καταφέρνει να παραδώσει μια ταινία αντάξια της κλάσης του, σε μια ταινία τριών ωρών που δεν βαριέσαι καθόλου.
Και όπως έχει αποδείξει και παλαιότερα ξέρει να το κάνει πάρα πολύ καλά.
3. Prisoners
Υπάρχουν μερικές ταινίες που είναι προορισμένες για να καθηλώσουν τον θεατή και να τον στιγματίσουν.
Το Prisoners όσο και αν δεν του φαινόταν, εξελίχθηκε αθόρυβα σε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Ερχόμενη με τρελό hype από την Αμερική έχοντας κατενθουσιάσει κοινό και κριτικούς (κάτι αρκετά δύσκολο ειδικά για το πρώτο έχοντας συνηθίσει σε "βολικές" blockbustεριές), το Prisoners ήρθε για να μείνει και να μνημονεύεται για χρόνια.
Από το υποβλητικό πρώτο λεπτό μέχρι και το αγωνιώδες φινάλε (στο οποίο κατά κάποιο τρόπο επεξηγείται η πραγματική έννοια του Prisoners) ο Dennis Villeneuve (που είχε προκαλέσει σάλο με το εξαιρετικό Incendies πριν από 2 χρόνια) παραδίδει μαθήματα masterclass σκηνοθεσίας για το πως πρέπει να γυρίζονται τα σύγχρονα θρίλερ.
Η ταινία καταρχήν, έχει μια εξαιρετική υποβλητική ατμόσφαιρα με ένα συνεχείς μουντές εικόνες και μια φοβερή Σκανδικαβική ψυχρή φωτογραφία στην οποία έχει κάνει πραγματικά τρομερή η δουλειά ο μέτρ του είδους Roger Deakins (έχοντας συμμετάσχει σε 70 πρωτοκλασάτες ταινίες ως cinematographer και director of photography).
Φυσικά σε αυτό συμβάλλει και η δυναμική και γεμάτη ένταση σκηνοθεσία του Dennis Villeneuve, πολλές σκηνές του οποίου θα έπρεπε να διδάσκονται σε σύγχρονα σεμινάρια.
Σημαντική συμβολή στο αποτέλεσμα έχουν και οι εξαιρετικές ερμηνείες, αρχής γενομένης από τον ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΟ Ηugh Jackman, ο οποίος σίγουρα δίνει ερμηνεία ζωής και θα ήταν άδικο (στην χειρότερη) να μην προταθεί για Όσκαρ, καθότι αξιοποιεί στο έπακρο το ταλέντο του σε έναν διαφορετικό ρόλο από αυτόν του γόη που τον έχουμε συνηθίσει (υπάρχουν τουλάχιστον 4-5 σκηνές που δίνει ρεσιτάλ).
Από κοντά και ο ανορθόδοξος ντετέκτιβ Jake Gylenhall, ο οποίος είναι στιβαρός και πειστικότατος σε ένα πολύ απαιτητικό ρόλο, αποδεικνύοντας ότι πρόκειται για έναν πολυτάλαντο ηθοποιό (ο τρόπος που χειρίζεται τα "τικ" του ήρωα του είναι αρκούντως αντιπροσωπευτικός του ταλέντου του).
Oι Viola Davis, Terence Howard στον ρόλο του άλλου ζευγαριού είναι υπόγειοι και ίσως η φωνή της λογικής, η Maria Bello (γυναίκα του Jackman) έχει μερικά συγκλονιστικά ξεσπάσματα, ο Paul Dano είναι με την σειρά του καλός, ενώ η Μelissa Leo αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι είναι ηθοποιάρα.
To Prisoners είναι από αυτές τις ταινίες που σου μένουν για καιρό στο μυαλό και αποδεικνύει ότι το σινεμά δεν χρειάζεται φθηνούς εντυπωσιασμούς για να μας δώσει όλα εκείνα τα στοιχεία που μας έχουν κάνει να το αγαπήσουμε τόσα χρόνια.
2. Gravity
Ο Αλφόνσο Κουαρόν είναι ένας από τους πιο "αθόρυβους" δημιουργούς στο Χόλιγουντ, έχοντας κάνει ταινίες υψηλού επιπέδου, όπως τα Great Expectations, Θέλω και την μαμά σου, Children of Men.
Εδώ επιχειρεί να ανέβει επίπεδο με μια ταινία πρωτοποριακή και ασυνήθιστη για τα blockbuster δεδομένα.
Ένα τολμηρό εγχείρημα, το οποίο στέφεται με (σχεδόν) απόλυτη επιτυχία τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο, όσο και σε εισπρακτικό που έχει σαρώσει, όπου και αν προβλήθηκε.
Το Gravity χωρίς περιττές εισαγωγές και αχρείαστες σεκάνς, σε πιάνει από τον λαιμό στην πρώτη κιόλας του σκηνή όπου οι δυο πρωταγωνιστές αιωρούνται κάπου στο διάστημα.
Ακολουθούν εντυπωσιακές λήψεις και αγωνιώδη πλάνα σε μια σεκάνς που σίγουρα θα μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου και θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια.
Όπως φυσικά και όλη η σκηνοθεσία και τα ειδικά εφέ του Κουαρόν, ο οποίος πραγματικά δίνει ρεσιτάλ σε μια απίστευτα ρεαλιστικά χορογραφημένη σκηνοθεσία, με εκπληκτικό μοντάζ και πλάνα τα οποία κάνουν τον θεατή να χάνει τα λόγια του.
Το 3D είναι εκπληκτικό και όχι απλά έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα των τελευταίων χρόνων, αλλά από τα καλύτερα που έχουμε δεί ποτέ και ίσως ανώτερο ακόμα και από το Avatar (δεν είμαι σίγουρος ακόμα, θα ήθελα κάποια στιγμή να τα συγκρίνω, αν και είναι άδικο και για τις δυο ταινίες).
Το εξαιρετικό κλειστοφοβικό σύμπαν λειτουργεί άψογα στην εξέλιξη αυτού του κομψοτεχνήματος, στο οποίο οι δυο πρωταγωνιστές και κυρίως η πολύ καλή Μπούλοκ (η οποία να πω την αλήθεια δεν συγκαταλέγεται μέσα στις συμπάθειες μου και την θεωρώ μετριότατη ηθοποιό), που υπηρετεί με απόλυτη επιτυχία τον ρόλο της.
Το Gravity είναι μια εντυπωσιακή ταινία που σε αφήνει άφωνο, σε κάνει να αγωνιάς και σε όλα τα 90 της λεπτά (η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να διαρκέσει και παραπάνω) σε κρατάει βιδωμένο στην θέση σου με κομμένη την ανάσα.
Δείτε την ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ 3D και σίγουρα θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό!
1. 12 Χρόνια Σκλάβος - 12 Years of Slave
Έχουμε δεί πάρα πολλές ταινίες στον Αμερικάνικο κινηματογράφο με θέμα την σκλαβιά των έγχρωμων και την εκμετάλλευση τους.
Ακόμα και την περσινή χρονιά (φετινή για την χώρα μας) είδαμε μια απογοητευτική (Lincoln) και μια χαβαλετζίδικη και cult απόπειρα (Django Unchained του Tarantino).
Από την άλλη, έχουμε τον Steve McQueen, έναν σκηνοθέτη που έχει κάνει ελάχιστες ταινίες, αλλά η κάθε μια ξεχωριστή.
Το Hunger σκληρό και ευθύ ανέδειξε ένα ευαίσθητο θέμα και φυσικά έβγαλε στην επιφάνεια τον Fassbender, το Shame ήταν όσο ωμό έπρεπε να είναι και τώρα έχουμε το 12 Years a slave, που αποδεικνύεται η ταινία της χρονιάς.
O McQueen έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στις ταινίες του, κάτι που τον έχει αναδείξει σε έναν από τους πιο ταλαντούχους και ελπιδοφόρους της γενιάς του, αλλά και ολόκληρου του Χόλιγουντ.
Μπαίνει κατευθείαν στο "ψητό", εννοώντας ότι στις ταινίες του δεν έχει ούτε φανφάρες, ούτε ακατάσχετη φλυαρία (καλή ώρα όπως το περσινό Lincoln) και γενικότερα ξέρει να καλύπτει την θεματολογία του και να κρατάει τον θεατή καρφωμένο στην οθόνη.
Ακριβώς το ίδιο, κάνει και το 12 Years a slave.
Μπαίνει γρήγορα στο θέμα και επικεντρώνεται στα κομμάτια που ενδιαφέρουν τον θεατή του.
Η ταινία είναι (σχεδόν) από το πρώτο της πλάνο μέχρι και το τελευταίο στρωτή, με ευθύτητα και ξέρει που να κατανείμει το υλικό της.
Ο ΜcQueen δεν χασομεράει κάνοντας κοινωνική κριτική και πασπαλίζοντας την ταινία του με ηθικολογικά κηρύγματα, αλλά προτιμάει να μιλήσει μέσα από τις σκηνές του και τον ήρωα του.
Τον ήρωα που ερμηνεύει εκπληκτικά ο Chiwetel Ejiofor, ο οποίος είναι από τα μεγάλα φαβορί για να πάρει το Χρυσό Αγαλματίδιο Α' Ανδρικού.
Η ερμηνεία του Fassbender ξεχωρίζει με διαφορά από τους υπόλοιπους χαρακτήρες σε μια ακόμα θαυμάσια εμφάνιση του ανερχόμενου σταρ, οποίος αποδεικνύεται πολυτάλαντος, είτε πρόκειται να ερμηνεύσει καλοκάγαθους χαρακτήρες (βλέπε Συνήγορο), είτε όπως εδώ απάνθρωπους.
Η δομή και ο τρόπος που αναπτύσσεται η ταινία σε κρατάει άφωνο και κεντρίζει τον ενδιαφέρον ακόμα και σε θεατή που η πλοκή θα τον άφηνε αρχικά αδιάφορο.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία του που κόβει την ανάσα του θεατή (ειδικά με τα πλάνα των μαστιγίων) σε συνδυασμό με την φωτογραφία και τα φοβερά σκηνικά-κουστούμια όπου έχουν δουλευτεί εξίσου εντυπωσιακά, συνθέτουν μια παραγωγή top class η οποία είναι σχεδόν αψεγάδιαστη.
Κάποιες λεπτομερειούλες στο σενάριο και στις ερμηνείες, ίσως ήθελαν περαιτέρω επεξεργασία, αλλά κακά τα ψέματα το 12 Years a Slave είναι από τις ταινίες που βλέπεις και θυμάσαι για καιρό.
Όχι μόνο λόγω της θεματολογίας του, αλλά και λόγω της συνολικής προσπάθειας σε τεχνικό και ερμηνευτικό κομμάτι, που ολοκληρώνει άρτια και με μεγάλη επιτυχία ένα πολύ ενδιαφέρον (και υπό άλλες συνθήκες κλισέ) θέμα, εκεί που άλλοι απέτυχαν παταγωδώς.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
