Τα Καλύτερα Φινάλε είναι μια μόνιμη στήλη του FilmBoy όπου παρουσιάζουμε τις πιο εμπνευσμένες τελικές σκηνές κινηματογραφικών ταινιών.
Όπως καταλαβαίνετε η στήλη αυτή είναι ο ορισμός του spoiler, οπότε αν δεν έχετε δει τη ταινία, θα σας χαλάσει την απόλαυση.
Ένα από τα καλύτερα και πιο ατμοσφαιρικά ψυχολογικά θρίλερ του σύγχρονου σινεμά.
Υπάρχουν φινάλε που προβληματίζουν, φινάλε που απογοητεύουν και φινάλε που αποζημιώνουν τον θεατή και με το παραπάνω.
Το The Others σίγουρα διαθέτει ένα από τα πιο ανατρεπτικά και χάρη σε αυτό διατηρεί μια ξεχωριστή θέση.
Η μεγάλη αποκάλυψη στο τέλος είναι ένα από τα μεγάλα ατού της ταινίας, μαζί με την ανατριχιαστική σκηνοθεσία του Alejandro Amenabar (Agora) και τις πολύ καλές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών.
Μια ιστορία με φαντάσματα προσφέρεται πάντα για μεγάλες δόσεις τρόμου.
Κι όμως, ο σκηνοθέτης Amenabar δεν επιλέγει την εύκολη λύση, δηλαδή τρομακτικά οπτικά εφέ, ακρωτηριασμούς, κλπ, αλλά αντίθετα ο θεατής τρομάζει περισσότερο με όσα δεν βλέπει, για αυτό και μιλάμε για ένα καθαρά ψυχολογικό θρίλερ.
Αποδεικνύει λοιπόν, ότι ένα θρίλερ μπορεί να τρομάξει τους θεατές βασιζόμενο αποκλειστικά στην ατμόσφαιρα που δημιουργείται σταδιακά, χωρίς παράλληλα να παρουσιάζει την παραμικρή σοκαριστική σκηνή βίας.
Η ταινία τοποθετείται στην Νήσο Jersey, λίγο έξω από τις Βρετανικές ακτές, λίγο μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η μητέρα Grace (Nicole Kidman) μεγαλώνει μόνη της τα δυο παιδιά της σε μια απομονωμένη έπαυλη.
Ο πατέρας είχε στρατολογηθεί στον πόλεμο, αλλά δεν έχει επιστρέψει ακόμα και αγνοείται η τύχη του, αφού δεν έχει επικοινωνήσει με την οικογένειά του για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Η Grace είναι αρκετά αυστηρή όσον αφορά την διαπαιδαγώγηση των μικρών παιδιών της.
Η πειθαρχία και οι θρησκευτικές αρχές, στις οποίες βασίζει την ανατροφή τους δεν αποτελούν έκπληξη, δεδομένου της εποχής στην οποία βρισκόμαστε.
Οι συνθήκες διαβίωσης όμως δεν είναι συνηθισμένες, καθώς τα παιδιά πάσχουν από μια σπάνια ασθένεια που δεν τους επιτρέπει την έκθεση τους στον ήλιο.
Για να αποτρέψει λοιπόν τις ακτίνες φωτός να εισέλθουν στους χώρους του σπιτιού, η Grace έχει τοποθετήσει βαριές σκουρόχρωμες κουρτίνες σε όλα τα παράθυρα για να εμποδίσει και την ελάχιστη ακτίνα φωτός που θα ξεπροβάλλει.
Η έλευση τριών επισκεπτών θα έρθει να ταράξει την καλά προγραμματισμένη ζωή της οικογένειας.
Πρόκειται για τρεις ανθρώπους που θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα της μητέρας για την κάλυψη των θέσεων του υπηρετικού προσωπικού.
Οι προβληματισμένες εκφράσεις των τριών τους είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς, μόλις αντικρίζουν το σκοταδιασμένο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό του κτιρίου.
Η απέραντη έπαυλη δημιουργεί αυτόματα ένα απειλητικό σκηνικό σε ένα μουντό κλίμα, μέσα σε ένα εντελώς ερημικό περιβάλλον.
Η εικόνα της ευδιάθετης ιδιοκτήτριας που δεν συνάδει με το προαναφερθέν σκηνικό και που υποδέχεται τους τρεις επισκέπτες, δημιουργεί μια έντονη ανησυχία στους θεατές.
Ανησυχία που παρατείνεται μαθαίνοντας το γεγονός ότι οι προηγούμενοι υπηρέτες εγκατέλειψαν εσπευσμένα την έπαυλη.
Τι πραγματικά τους συνέβη;
Ισχύει όντως αυτό που παρουσιάζεται ως αιτιολογία ή κάτι άλλο τους ώθησε σε αυτή την ενέργεια;
Όπως και να χει και οι τρεις καινούριοι πλέον κάτοικοι αποδέχονται αυτόματα τους κανόνες που έχει θεσπίσει η μητέρα.
Κάθε πόρτα παραμένει κλειδωμένη και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται άσκοπα.
Ακόμα και αυτές που συνδέουν το ένα δωμάτιο με το άλλο, πρέπει να ανοίγουν εναλλάξ.
Στόχος βέβαια είναι πάντα η προφύλαξη της ευαίσθητης υγείας των παιδιών.
Της ετοιμόλογης Anne (Alakina Mann) και του μικρού Nichola (James Bentley).
Η κυρία Mrs.Mills (Fionnula Flanagan) θα είναι η νέα οικονόμος και γκουβερνάντα, ο κύριος Mr.Tuttle (Eric Sykes) o νέος κηπουρός αυτής της μεγάλης έκτασης και η μουγκή Lydia (Elaine Cassidy) η νέα καμαριέρα.
Και οι τρεις εγκλιματίζονται αρκετά εύκολα, αφού όπως εν τέλει αποκαλύπτουν, είχαν ζήσει σε αυτό το σπίτι αρκετά χρόνια πριν, όταν είχαν υπηρετήσει με προθυμία τους παλαιότερους ιδιοκτήτες.
Περίεργα σκηνικά όμως δεν αργούν να συμβούν, με την μητέρα να αγανακτεί με την κόρη της, αποδίδοντάς της, την ευθύνη των περιστατικών αυτών.
Η μικρή Anne αναφέρεται στην ύπαρξη άλλων ανθρώπων στο σπίτι, όπως ενός αγοριού ονόματι Victor, ενός άνδρα, μιας γυναίκας και μιας ηλικιωμένης γυναίκας την οποία βλέπει αρκετά συχνά.
Η Grace αγνοεί τους ισχυρισμούς της Anne, η οποία φαίνεται ότι θέλει να τρομάξει περισσότερο τον μικρότερο αδελφό της, αλλά παρόλα αυτά η μικρή υποστηρίζει αμετακίνητη τα λεγόμενά της.
Στη συνέχεια τα πάντα γίνονται αμφισβητήσιμα.
Η ισχύς των λεγομένων της μικρής, οι προθέσεις των τριών υπηρετών, ακόμα και η πραγματικότητά τους, όπως την γνωρίζουν.
Γεγονότα που δεν ερμηνεύονται με την λογική, δείχνουν προς το μεταφυσικό στοιχείο, κάτι που λόγω της εποχής δεν μπορούσε να γίνει αποδεκτό.
Η βαθιά θρησκευόμενη μητέρα έρχεται σε αντιπαράθεση με τα πιστεύω της, μην μπορώντας πια να εξηγήσει τα ασυνήθιστα περιστατικά που λαμβάνουν χώρα στην οικία της.
Βήματα και φωνές από δωμάτια στα οποία δεν υπάρχει κανείς, μουσική πιάνου που ακούγεται από ένα κλειδωμένο δωμάτιο και η αίσθηση παρουσίας κάποιου εισβολέα στο σπίτι, αν και αυτό είναι παντελώς άδειο.
Αποκορύφωμα η σκηνή που η Grace βλέπει στην θέση της κόρης της μια ηλικιωμένη φιγούρα με ρυτιδιασμένο πρόσωπο και της επιτίθεται μανιωδώς, αλλά συνειδητοποιεί λίγα λεπτά αργότερα ότι μόλις επιτέθηκε στην πραγματική της κόρη.
Η Grace πλέον αδυνατεί να πιστέψει τα όσα συμβαίνουν, δεν εμπιστεύεται καμία από τις αισθήσεις της και αρχίζει να θεωρεί ότι όντως το αρχοντικό είναι στοιχειωμένο.
Από αινιγματικά πρόσωπα, οι υπηρέτες μετατρέπονται σε κίνδυνο για την τριμελή οικογένεια.
Στην πορεία φαίνεται ξεκάθαρα ότι αποσκοπούν σε κάτι, χωρίς να μπορούμε να υποθέσουμε το τι είναι αυτό.
Ίσως στοχεύουν στην κυριότητα του σπιτιού που τόσο καλά γνωρίζουν και όπως παραδέχεται η κυρία Mills, διατηρούν πολύ ευχάριστες αναμνήσεις από αυτό.
Η Mrs.Mills δείχνει να αφουγκράζεται τις ανησυχίες της μικρής κόρης και δέχεται τις παράλογες ιστορίες της, προσπαθώντας παράλληλα να την προσεγγίσει.
Αυτή όμως που δεν προσεγγίζεται εύκολα είναι η συγκεντρωτική μητέρα που πάντα τονίζει τα όρια μεταξύ της οικογένειάς της και των υπηρετών.
Για αυτό και η ηλικιωμένη γυναίκα αναφέρει ότι η Grace θα είναι δύσκολο να πειστεί, καθώς προβάλει ισχυρές αντιστάσεις, σε αντιδιαστολή με τα παιδιά της, τα οποία αντιμετωπίζονται με ευκολία.
Σε μια προσπάθεια απομάκρυνσης των αρνητικών πνευμάτων από την κατοικία, η μητέρα κατευθύνεται προς το χωριό για να φέρει τον πάτερ άμεσα, έτσι ώστε να εξευγενίσει τον χώρο.
Όντας σε απομακρυσμένο σημείο και παρά τις προτροπές της παραμάνας Mills, η Grace διασχίζει το δάσος μέσα από μια πυκνή ομίχλη προκειμένου να φτάσει στην εκκλησία.
Και ενώ μοιάζει να έχει χαθεί μέσα στο αποπνιχτικό περιβάλλον, τότε βλέπει σαν από μηχανή θεό τον σύζυγό της να στέκεται μπροστά της.
Ο Charles (Cristopher Eccleston) είναι καταβεβλημένος και δεν συμμερίζεται το θερμό καλωσόρισμα της συζύγου του.
Επιστρέφοντας σπίτι, η ίδια σκέφτεται ότι όλα θα γίνουν όπως πρώτα και η παράνοια των τελευταίων ημερών θα σταματήσει.
Ο Charles όμως από ότι φαίνεται ήρθε για να φύγει λίγες μέρες αργότερα, εγκαταλείποντας αυτή την φορά μόνιμα την οικογένειά του.
Η Grace τότε καταρρακώνεται για ακόμη μια φορά και προσπαθεί με όσες δυνάμεις τις έχουν απομείνει να αντεπεξέλθει.
Μετατρέπεται σε μια εύθραυστη γυναίκα που διχάζεται ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, με κοινή εφαπτομένη πάντα να αποτελεί η προστασία των παιδιών της.
Στη συνέχεια, η αφαίρεση των κουρτινών εν μια νυκτί, θέτει σε κίνδυνο την ζωή των παιδιών και η Grace διώχνει τους τρεις υπηρέτες που θεωρεί υπαίτιους της πράξης αυτής.
Αργότερα έρχεται η αποκάλυψη ότι οι τρεις υπηρέτες ήταν στην πραγματικότητα νεκροί και οι τάφοι τους βρισκόντουσαν μάλιστα σε ένα σημείο του κήπο.
Αρκετά χρόνια πριν είχαν πεθάνει από φυματίωση, μια ασθένεια που θέριζε εκείνη την εποχή.
Η Grace προσπαθώντας να προστατεύσει τα παιδιά της, εναντιώνεται στους εισβολείς που θέλουν να επανέλθουν στην οικία, αλλά περιέργως διατηρούν μια ανησυχητική ηρεμία.
Η αγωνία κλιμακώνεται κατά την διάρκεια της ταινίας με αποκορύφωμα φυσικά την σκηνή που οδηγεί στο ανατριχιαστικό φινάλε.
Σε αυτό η Grace αντικρίζει τους ανθρώπους που η Anne της είχε περιγράψει νωρίτερα, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να την δουν.
Μέσω της ηλικιωμένης γυναίκας που τελικά είναι μέντιουμ, έρχεται και η τραγική αποκάλυψη.
Αυτό που είχε συμβεί στο παρελθόν και η οικογένεια ήθελε και είχε ξεχάσει.
Η Grace επηρεαζόμενη βαθύτατα από την απουσία του συζύγου της και μην μπορώντας να διαχειριστεί την κατάσταση, βρισκόμενη σε μια περίεργη καμπή σκότωσε τα παιδιά της και στην συνέχεια αυτοκτόνησε.
Η σοκαρισμένη μητέρα βρισκόμενη σε άρνηση δεν μπορεί να αποδεχτεί αυτό που συνέβη, αλλά οι μνήμες ξυπνάνε.
Στιγμιαία προχώρησε σε μια έξαρση οργής που εν τέλει έδιωξε τους ξένους ανθρώπους από την οικία.
Στο τέλος συνειδητοποιεί τα όσα έγιναν και αναφέρει ότι την επόμενη ημέρα από το τραγικό συμβάν βλέποντας τα παιδιά της υγιή, νόμιζε ότι της δόθηκε μια δεύτερη ευκαιρία.
Τελικά οι ίδιοι ήταν φαντάσματα που είχαν στοιχειώσει το σπίτι.
Οι εισβολείς ήταν οι καινούριοι ιδιοκτήτες της έπαυλης που ένιωθαν παράλληλα την παρουσία της οικογένειας και είχαν αποταθεί στην βοήθεια της μέντιουμ για απαντήσεις.
Οι τρεις υπηρέτες ήρθαν για να μυήσουν την τριμελή οικογένεια στον κόσμο των νεκρών και να τους εντάξουν ομαλά στη νέα κατάσταση.
The world of the dead gets mixed with the world of the living όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Mrs.Mills.
Και αυτό συμβαίνει αρκετά συχνά.
Και σκέφτεσαι τελικά αν και το αντάμωμα με το σύζυγο ήταν μια συνάντηση πνευμάτων.
Προφανώς ο Charles ήταν ανάμεσα στα θύματα του Β παγκοσμίου πολέμου και η ψυχή του όδευε προς το σπίτι του για να ανακαλύψει όμως προς μεγάλη του απογοήτευση πως η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν επίσης νεκροί.
Μην θέλοντας να είναι εκείνος που θα τους το αποκαλύψει, αποχώρησε και πάλι αθόρυβα.
Η Ms.Mills επιστρέφει με τους υπόλοιπους στα καθήκοντά της και αναφέρει με χαμόγελο στην κυρία του σπιτιού ότι «εισβολείς» θα έρχονται και θα φεύγουν.
Οι εκάστοτε ζωντανοί ένοικοι του σπιτιού, ορισμένες φορές θα γίνονται έντονα αντιληπτοί και άλλες πάλι όχι.
Θα μάθουν με το χρόνο όμως να ζούνε με αυτούς.
Όπως η Grace αναφέρει σθεναρά στο τέλος, αγκαλιάζοντας τα παιδιά της, κανείς δεν θα τους υποχρεώσει να φύγουν από το σπίτι.
Κάποιοι μπορούν να δουν την ιστορία της ταινίας σαν μια αλληγορία και για το ποιοι τελικά είναι Οι Άλλοι.
Είτε πάντως μείνει κάποιος στην μεταφυσική εξήγηση της ιστορίας, είτε όχι, και πάλι όλοι βγαίνουν κερδισμένοι από την θέαση αυτού του φιλμ.
Η κάθε σκηνή είναι ιδιαίτερα μελετημένη, υπάρχει πάντα ο αντίστοιχος φωτισμός, πολύ καλή φωτογραφία, υποβλητικό σκηνικό και άριστη συνδυασμένη μουσική υπόκρουση.
Όλα αυτά συντελούν σε ένα άρτιο τεχνικά αποτέλεσμα που σε συνδυασμό με τις εξαιρετικές ερμηνείες, χαρίζουν μια μοναδική ποιότητα στην ταινία.
Αυτά είναι που την κάνουν τρομακτική, καθώς θυμίζει τον τρόμο που απέπνεαν ταινίες προηγούμενων δεκαετιών.
Μοιάζει να ανήκει στα θρίλερ της δεκαετίες του ‘50 και ‘60.
Και οι διάλογοι επίσης θυμίζουν έντονα εκείνη την περίοδο με καλύτερη επιβεβαίωση την σκηνή του ζεύγους στο δάσος.
Ακόμα και η κινηματογράφηση του Alejandro Amenabar στην συγκεκριμένη σκηνή δίνει την εντύπωση ότι βγήκε από το χρονοντούλαπο της τότε εποχής, με την καλή έννοια βέβαια.
Ως ένα βαθμό πλησιάζει Χιτσοκικά πρότυπα, κρατώντας πάλι το δικό της ιδιαίτερο στίγμα.
Το όνομα του κεντρικού γυναικείου χαρακτήρα φαντάζομαι ότι ίσως να αποτελεί μια αναφορά στην Grace Kelly, μούσα των αγαπημένων ταινιών μυστηρίου – θρίλερ του Hitchcock.
Και πραγματικά η Nicole Kidman στον συγκεκριμένο ρόλο μοιάζει να είναι βγαλμένη από εκείνη την εποχή.
Αυτόματα τώρα σκέφτεσαι ότι αποτελεί ταιριαστή επιλογή για να ενσαρκώσει την Grace Kelly στο επερχόμενο Grace of Monaco και για όσους δυσπιστούν, η παρούσα ταινία ίσως δίνει την καλύτερη απάντηση.
Η Kidman αποτυπώνει έξοχα την σύγχυση στην οποία έρχεται η ηρωίδα της σε έναν δύσκολο και αρκετά περίπλοκο ρόλο.
Είναι επίσης βαθειά συγκινητική ειδικά στην συνάντηση της με τον σύζυγο στο δάσος.
Καθηλωτική η ερμηνεία της στο τέλος της ταινίας που απέσπασε δικαίως εγκωμιαστικά σχόλια και την επιβράβευση του ταλέντου της.
Ακολούθησαν υποψηφιότητες α΄ γυναικείου ρόλου σε Golden Globes και BAFTA και ο μόνος λόγος που δεν προτάθηκε για Oscar ήταν μάλλον γιατί βρέθηκε στην πεντάδα της Ακαδημίας εκείνης της χρονιάς για την επίσης εξαιρετική ερμηνεία της στο Moulin Rouge.
Αν και εκείνη κρατάει την ταινία καθόλη την διάρκεια, πλαισιώνεται από τις πολύ καλές ερμηνείες των δεύτερων ρόλων.
Από το υπόλοιπο cast ξεχωρίζει η πολύ πειστική μικρή ηθοποιός Alakina Mann στο ρόλο της κόρης, η βουβή αλλά πολύ εκφραστική μορφή της Elaine Cassidy στο ρόλο της υπηρέτριας Lydia,, καθώς και ο Cristopher Eccleston στις ολιγόλεπτες σκηνές του, που δίνει μια πολύ καλή ερμηνεία ως απόμακρος σύζυγος.
Ειδική μνεία όμως θα έπρεπε να γίνει και στην Fionnula Flanagan που στο ρόλο της γκουβερνάντας Mrs.Mills δημιουργεί μια μυστηριώδη γυναίκα με πολύ φιλικό πρόσωπο, που μπορεί όμως να γίνει αρκετά τρομακτική και φαίνεται μονίμως ότι κάτι κρύβει.
Εξαιρετικές λοιπόν, οι ερμηνείες που έβγαλε ο Alejandro Amenabar από τους ηθοποιούς του.
Η σκηνοθεσία του δίνει ακριβώς αυτό που χρειάζεται η ταινία.
Είναι λιτή και χωρίς περιττούς εντυπωσιασμούς καταφέρνει ανά διαστήματα να ανατριχιάσει τον θεατή με κορυφαία στιγμή το ανατρεπτικό φινάλε.
Φαίνεται όπως αναφέραμε προηγουμένως ότι το The Others ανήκει στην «παλιά σχολή», αλλά και πάλι παρουσιάζει ορισμένα πρωτοποριακά στοιχεία.
Το σενάριο ανήκει επίσης στον ίδιο, γράφτηκε αρχικά στα ισπανικά, μεταφράστηκε στη συνέχεια στα αγγλικά και βρέθηκε ανάμεσα στις υποψηφιότητες καλύτερου σεναρίου στα BAFTA Awards.
Η ταινία απέσπασε 15 υποψηφιότητες και 8 διακρίσεις στα ισπανικά βραβεία Goya, καθώς επίσης είναι η μοναδική ταινία στην ιστορία του θεσμού που κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας, χωρίς να συμπεριλαμβάνει ούτε μια λέξη στα ισπανικά.
Ξεπέρασε τα $200 εκατομμύρια σε εισπράξεις και αυτό μάλλον οφείλεται στην διαφορετικότητά της σε σύγκριση με αντίστοιχες ταινίες εκείνης της περιόδου που είχαμε συνηθίσει και για αυτό λοιπόν τότε προκάλεσε αίσθηση και σήμερα συγκαταλέγεται ως μια από τις καλύτερες του είδους.
Νάσος Κυριακίδης.
1.jpg)
