Δεν συμβαίνει συχνά.
Περίπου μια με δυο φορές τον χρόνο.
Όταν βγαίνει μια ταινία, όπως το American Hustle, που ενώ αναγνωρίζεται ως ένα εξαιρετικό έργο, δεν καταφέρνει να με συνεπάρει ούτε στο ελάχιστο.
Σαφώς, μπορώ να κατανοήσω το γιατί ο "Οδηγός Διαπλοκής" άρεσε τόσο σε κοινό και κριτικούς.
Το λαμπερό cast, η vintage ατμόσφαιρα και η crime αισθητική είναι στοιχεία που ο σύγχρονος κινηματογράφος έχει αγκαλιάσει και αναδείξει.
Δικαιολογημένα άλλωστε.
Οπότε, για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, το American Hustle ήταν μια ταινία που από το pre-production κιόλας φαινόταν να είχε όλες τις δυνατότητες να ξεχωρίσει την φετινή χρονιά και πόσο μάλλον να πρωταγωνιστήσει στα Oscar.
Το σενάριο μας μεταφέρει στην Αμερική των late 70's - early 80's, όπου δυο μικροαπατεώνες, ο Irving Roserfeld (Christian Bale, The Dark Knight Rises) και η Sydney Prosser (Amy Adams, Man of Steel) έχουν στήσει μια παράνομη επιχείρηση δανεισμού και τοκογλυφίας.
Άνθρωποι φτιαγμένοι από την ίδια στόφα και με την διαφθορά να κυλάει στο αίμα τους, ταίριαξαν ακαριαία.
Όσο το «κόλπο» που έχουν στήσει λειτούργει σωστά, τόσο περισσότερο φαίνονται να ερωτεύονται.
Όμως, ο διεφθαρμένος παράδεισος τους θα κλονιστεί όταν ο ματαιόδοξος πράκτορας του FBI, Richie DiMaso (Bradley Cooper, The Hangover Part 3), ανακαλύψει την επιχείρηση τους.
Αντί να τους συλλάβει ωστόσο, ο Richie, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει τις ιδιαίτερες ικανότητες τους για να πιάσει «μεγαλύτερα ψάρια» όπως δημάρχους, μέλη του Κογκρέσου και μαφιόζους.
Η λογική πίσω από το σχέδιο του Richie είναι σχετικά απλή.
Αυτοί θα λειτουργούν σαν διαμεσολαβητές βρώμικου χρήματος και εκείνος θα καταγράφει την κάθε τους συναλλαγή με σημαντικά πρόσωπα.
Βέβαια, κάπου εκεί θα ξεκινήσουν τα πρώτα προβλήματα αφού στην μέση θα μπουν προσωπικές κόντρες, ερωτικά τρίγωνα και η Rosalyn (Jennifer Lawrence, The Hunger Games: Catching Fire), η γυναίκα του Irving.
Αν κοιτάξουμε προσεκτικά, θα δούμε ότι το σενάριο του American Hustle πατάει σε γνωστά βήματα: Φιλόδοξος και άγριος μπάτσος μπλέκει με απατεώνες για να καταπολεμήσει οικονομικά εγκλήματα και να αναδεχθεί.
Ωστόσο, εκεί που το έργο διαχωρίζει τον εαυτό του από τις κοινότυπες περιπέτειες της υπόλοιπης βιομηχανίας είναι οι διαπροσωπικές σχέσεις των θεότρελων χαρακτήρων.
Όλοι αποζητούν κάτι και παράλληλα όλοι έχουν αρκετό θράσος για να την "φέρουν" ο ένας στον άλλο.
Ο συμπαθέστατος David O.Russell παρουσιάζει ίσως την πιο γρήγορη και σπιντάτη δουλειά του.
Παράλληλα όμως, και την πιο υπερφίαλη.
Χωρίς καμία δραματουργική παύση προς εκτόνωση του θεατή, το έργο τρέχει με απίστευτη ταχύτητα και το μοντάζ βρίσκεται σε μια διαρκή υπερδιέγερση.
Το American Hustle προσπαθώντας να μεταδώσει πίστα το κλίμα της εποχής σε συγκεκριμένα σημεία χάνει τον εαυτό του και γίνεται ένα παραφουσκωμένο συνονθύλευμα εικόνας και ήχου.
Όπου δεν υπάρχει διάλογος, υπάρχει ένα περιττό voice over και όποτε δεν υπάρχει voice over, μια μουσική θα σιγοπαίζει.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τους παράξενους χαρακτήρες που δεν σταματούν ούτε για λίγο να τσακώνονται και να φωνάζουν.
Από τον μπάτσο μέχρι την μισότρελη Rosalyn όλοι έχουν κάτι να πουν, χωρίς τελικά να επηρεάζουν την πορεία της πλοκής.
Ακόμα, με ξένισε αρκετά ο τρόπος με τον οποίο το σενάριο διαχειριζόταν τους χαρακτήρες.
Κάποιοι από τους κεντρικούς ήρωες μπορεί να εξαφανίζονταν από την υπόθεση για ένα εικοσάλεπτο και μετά να επέστρεφαν σαν να μην έχουν χάσει τίποτα ή αντίθετα, κάποιοι άλλοι πρωταγωνιστές μπορεί να μονοπωλούσαν την οθόνη για αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Σαφώς, αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος.
Αυτή που διάβασα εγώ.
Αντίστοιχα, κρίνοντας περισσότερο αντικειμενικά και λιγότερο υποκειμενικά μπορώ να αναγνωρίσω πως το American Hustle είναι ένα έργο με ιδιαίτερη αισθητική και έξυπνη υπόθεση.
Μια φρενήρης ταινία που σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται αποκαλύπτει τους διεφθαρμένους χαρακτήρες της.
Πιθανώς δεν θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω τον θόρυβο που προκάλεσε γύρω από το όνομα της, μα ακόμη κι εγώ θα επαινέσω τις ερμηνείες της.
Ο αγνώριστος Christian Bale δείχνει πως δεν φοβάται να παίξει και σε πιο ανάλαφρους-κωμικούς ρόλους , δίνοντας την πιο σταθερή ερμηνεία του έργου.
Η Amy Adams σε μια ανανεωμένη έκδοση του παραδοσιακού ρολού της femme fatale λειτουργεί σαν τον κινητήριο μοχλό γύρω από τον οποίο στήνεται η όλη υπόθεση.
Ακροβατώντας ανάμεσα στο χιούμορ και την σεξουαλικότητα είναι απολαυστική ακόμα και όταν οι διάλογοι δεν την ευνοούν.
Μοναδική αδιάφορη επιλογή του main cast είναι ο Bradley Cooper που, αν και θα έπρεπε να έχει συνηθίσει να υποδύεται κάθε λογής αστυνομικό, ανά σημεία κατρακυλά σε επίπεδα overacting.
Για το τέλος άφησα το καλύτερο, δηλαδή την Jennifer Lawrence.
Εάν η ταινία σας κερδίσει, τότε η Lawrence θα είναι το κερασάκι που θα συμπληρώσει την τούρτα.
Στον πιο ιδιόρρυθμο ρόλο του έργου, η νεαρή ηθοποιός αποκαλύπτει όλο το κωμικό της ταλέντο.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κέρδισε το πρώτο της χρυσό αγαλματίδιο, ωστόσο δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση εάν κέρδιζε και αυτό του Β' γυναικείου ρολού για την απροσδόκητη ερμηνεία της στο American Hustle.
Στις αίθουσες από 9 Ιανουαρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
American Hustle trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
