Παρατηρείται συχνά τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια που γίνεται σε πολλές χώρες, να προσεγγίσουν αρκετούς σταρ του Χόλιγουντ στις εγχώριες παραγωγές τους.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό του Pierce Brosnan στην Δανέζικη παραγωγή "Έρωτας είναι..." της πολυβραβευμένης Susan Bier, καθώς και του Keanu Reeves στο Man of Tai Chi που ανέλαβε και την σκηνοθεσία και χρησιμοποίησε αποκλειστικά Ασιατικό κάστ.
Το The Door (Ουγγρική/γερμανική παραγωγή) εξελίσσεται στην Ουγγαρία της δεκαετίας του 1960.
Μια πολυάσχολη συγγραφέας, η Magda (Martina Gedeck, Night Train to Lisbon), που δεν τα καταφέρνει με τις δουλειές του σπιτιού, προσλαμβάνει μια οικονόμο, την Emeric (Helen Mirren, Red 2).
Η οικονόμος αποδεικνύεται αξιόπιστη, αλλά υπάρχει κάτι το παράξενο πάνω της.
Η συμπεριφορά της υποδεικνύει ακόμα και μια δόση τρέλας.
Πεισματάρα, αθυρόστομη και μονίμως αντίθετη με τις απόψεις της εργοδότριας της, δεν αφήνει κανέναν να μπει στο σπίτι, αλλά και στο παρελθόν της, το οποίο είναι σκεπασμένο με ένα σκοτεινό πέπλο.
To The Door του Ούγγρου Istvan Szabo πρέπει να είναι μια από τα πιο συγκεχυμένες ταινίες στην πρόσφατη μνήμη μου.
Όχι γιατί έχει κάποια σεναριακά ευρήματα, δραματικές ανατροπές ή μπερδεμένη ιστορία, αλλά γιατί υπάρχουν σε αυτήν πολλά πράγματα στο σενάριο της και στην εξέλιξη της που σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί αποτελούν καλή ιδέα και εντάχθηκαν σε αυτήν.
Μεγαλύτερη απορία προκαλεί πως μία από τις σπουδαιότερες γυναίκες ηθοποιούς του Hollywood, η Helen Mirren, δέχθηκε να παίξει σε κάτι που μπορεί να περιγραφεί μόνο ως απόλυτο χάος, με μεγάλη έλλειψη συνοχής σε όλα τα επιπεδα, από την αφήγηση και το σενάριο της μέχρι και τις ερμηνείες.
Η θεματολογία της ταινίας κάθε άλλο παρά αδιάφορη είναι, ωστόσο εκεί που τα θαλάσσωσε η ταινία είναι στο να διαχειριστεί το υλικό της, αλλά και τον χώρο της.
Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας είναι γυρισμένο σε ένα σπίτι δεν είναι τόσο αυτό που την "χαντακώνει", όσο το ότι δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον εντός των τεσσάρων τοιχών.
Το σενάριο αποδεικνύεται προβληματικό, χαοτικό και γραμμένο στο πόδι, με την έννοια ότι σε πολλά σημεία της λαϊκίζει και πλατειάζει, με αποτέλεσμα ο θεατής να κουράζεται και να μην μπορεί να ακολουθήσει τον αργόσυρτο και βαρετό ρυθμό της ταινίας.
Όταν κάνεις μια ταινία σε τόσο μικρό και κλειστό χώρο ή θα πρέπει να βρείς καινοτομίες ώστε να μπορέσεις να προσελκύσεις τον θεατή, είτε να υπάρχουν αφηγηματικές τεχνικές και εξελίξεις στην ταινία που να δικαιολογούν την οικονομία του χώρου.
Το The Door όχι μόνο δεν καταφέρνει τίποτε από αυτά, αλλά αχρηστεύει και το μονάδικό της ατού, την Helen Mirren, η οποία πέραν του γεγονότος ότι μοιάζει αγνώριστη φυσιογνωμικά, ερμηνευτικά βρίσκεται πολύ πιο χαμηλά από τα στάνταρ της.
Το παίξιμό της είναι υπερβολικό και δήθεν - μου ήρθε στο μυαλό ένας αντίστοιχος ρόλος (αλλά διαφορετικός χαρακτήρας φυσικά), της Kate Blanchett στο Blue Jasmine, όπου βέβαια οι ερμηνείες είναι η μέρα με την νύχτα.
Έτσι θα έπρεπε να είχε καθοδηγηθεί και να ερμηνεύσει η Mirren, κατά την γνώμη μου χωρίς πολλές φανφάρες και με τα ups and downs όπου και όποτε χρειάζεται, και όχι ένα διαρκές παραλλήρημα σε μια ερμηνεία που καταντάει καρικατούρα μετά από λίγο διάστημα.
Συν τοις άλλοις, το υπόλοιπο καστ είναι αδιάφορο, με την μόνη που προσπαθεί να είναι η Gedeck, αλλά και αυτή όπως και οι υπόλοιποι γίνονται έρμαια του φτωχου και προχειρογραμμένου σεναρίου.
Δυστυχώς, το The Door αποτελεί παραδειγμα προς (μη) μίμηση, για το πως μια ταινία με ενδιαφέρον στόρι και προοπτικές καταλήγει σε μια από τις πιο αδιάφορες ταινίες της σεζόν με διαφορά.
Η Hollywood Entertainment θα έβγαζε την ταινία στις αίθουσες προς το τέλος της χρονιάς, αλλά αναμένεται νέα ημερομηνία στο προσεχές μέλλον.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
