Δύσκολα κρατιέμαι να μην παραπονεθώ για τον αριθμό των επεισοδίων αυτής της σειράς.
Ξέρω καλά ότι οι Βρετανοί έχουν άλλο ρυθμό, βγάζουν μικρές season και για αυτό τον λόγο έχουν ολοκληρωμένες ιστορίες με σχεδόν πάντα ποιοτικό σενάριο.
Το Sherlock όμως είναι διαφορετικό.
Είναι μια σειρά που δεν ξέρεις πότε θα γυριστεί.
Έκανε παύση 2 χρόνων την τελευταία φορά και τώρα δεν ξερεις.
Μπορεί να κάνεις ένα, μπορεί και δύο μπορεί και τρία χρόνια να δεις επεισόδιο.
Και δεν θα με ένοιαζε καθόλου αν ήταν οποιαδήποτε άλλη σειρά.
Αλλά το Sherlock είναι (κατ’ εμέ) η καλύτερη σειρά όλων των εποχών και καμιά δεν θα την ξεπεράσει.
Ναι, πέστε να με φάτε Breaking Bad fans ή ότι άλλο υποστηρίζεται φανατικά.
Το Sherlock είναι ό,τι καλύτερο έχω δει και θα το φωνάζω για όσους δεν το έχουν πιάσει ακόμα.
Η προηγούμενη season τελειώνει με ένα εξαιρετικό επεισόδιο, στο οποίο ο Sherlock αντιμετώπισε την Νέμεσις του, τον ψυχοπαθή Moriarty.
O μόνος τρόπος για να πετύχει εναντίων ενός ανθρώπου που για να μην αφήσει καμία επιλογή στον αντίπαλο του αυτοκτόνησε, ο Sherlock σκηνοθέτησε τον θάνατο του.
Επι μήνες ο Sherlock περιφερόταν σε όλο τον κόσμο ενώ ο σύντροφος του ο Watson αντιμετώπισε την θλίψη του και συνέχισε την ζωή του ως γιατρός ενώ ετοιμάζεται να παντρευτεί την Mary.
Αυτά ήταν όσα μας αποκάλυψαν τα trailer και μέχρι την προβολή των 3 επεισοδίων τα ερωτήματα ήταν πολλά, οι απαιτήσεις στον ουρανό, και το ερώτημα: «τι μπορεί να ξεπεράσει το Reihenbach Fall;» στριφογυρνούσε στο μυαλό.
Μέχρι φυσικά να ξεκινήσω να βλέπω.
Η επιρροή που έχει το Sherlock πάνω στις αισθήσεις μου είναι εντυπωσιακή.
Τα πάντα λειτουργούν στο μέγιστο απλά για να καταλάβω, τι γίνεται και τι λένε.
Οι διάλογοι είναι όπως πάντα καταιγιστικοί, πληροφορίες περνάνε μπροστά από την οθόνη μέσα σε δευτερόλεπτα, που με κάνουν να σταματάω το video για να προλάβω τα πάντα, ενώ η χημεία των δύο πρωταγωνιστών είναι εκπληκτική.
Ο Sherlock λοιπόν επιστρέφει στο Λονδίνο έπειτα από εντολή του αδερφού του καθώς φαίνεται ότι ετοιμάζεται τρομοκρατικό χτύπημα.
Πριν όμως ασχοληθεί με αυτά τα “μικροπράγματα”, ο Sherlock θα προσπαθήσει να επανασυνδεθεί με τον φίλο του, Watson.
Τα πρώτα 30 λεπτά κυλάνε γρήγορα και τα συναισθήματα σου δεν ξέρουν τι να κάνουν καθώς το χιούμορ και η ειρωνεία αφήνουν την θέση τους όταν ο Sherlock παρουσιάζεται μπροστά στον Watson και o Martin Freeman δίνει ρεσιτάλ, δείχνοντας χωρίς πολλά πολλά την τεράστια έκπληξη και τον άκρατο θυμό του μετά την αποκάλυψη.
Τα πράγματα έπειτα χαλαρώνουν, στον θεατή παρουσιάζεται η Mary (Amanda Abbington, η οποία έχει εκπληκτική χημεία με τον Martin Freeman που είναι και ο πραγματικός άντρας της) αλλά και με τον Chumberbatch.
Καθώς ετοιμάζεται ο γάμος υπάρχει και μια τρομοκρατική απειλή να αντιμετωπίσουν.
Το μυστήριο και η δράση παίρνει θέση.
Μεγάλη αγωνία καθώς προσπαθούν να αφοπλίσουν μια βόμβα μέσα σε ένα βαγόνι.
Η σκηνή έχει αγωνία στο κόκκινο, ανατροπές και το κλασσικό εξιλεωτικό χιούμορ της σειράς.
Αυτό που όλοι περίμεναν όμως ήταν μια εξήγηση για το πώς σκηνοθέτησε τον θάνατο του ο Sherlock.
Οι σεναριογράφοι έκαναν εξαιρετική επιλογή, καθώς για κάτι που όλοι θεώρούν αδύνατο, αυτοί έδωσαν 3-4 πιθανές επιλογές, αλλά καμία σίγουρη.
Το ερώτημα ακόμα παραμένει…
Το επεισόδιο κλείνει με την εμφάνιση του νέου villain.
Ο Lars Mikkelsen απειλεί χωρίς κάποιο ξεκάθαρο σκοπό, τον Watson και βάζει τον Sherlock και την Mary σε ένα κυνήγι με τον χρόνο με την ζωή του Watson να διακυβεύεται.
Το πρώτο επεισόδιο μετά από δύο χρόνια, απάντησε στο ερώτημα που έθεσα παραπάνω με εμφατική αυτοπεποίθηση και σιγουριά.
Επεισόδιο δεύτερο.
Με τον Charles Augustus Magnussen να κάνει την εμφάνιση του για λίγα μόνα δευτερόλεπτα στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, περίμενα να δω το δεύτερο να εκτυλίσσεται γύρω από αυτόν τον νέο villain.
Έλα όμως που ο γάμος του Watson είναι πολύ πιο σημαντικό για τον Sherlock, και φυσικά για το ζεύγος Watson.
O κουμπάρος Sherlock θα πρέπει να βγάλει λόγο και να φέρει σε πέρας όλες τις δουλειές ενός κουμπάρου.
Όλοι όσοι είναι γύρω του, ανησυχούν για την κατάληξη όλου αυτού, με τον Sherlock να πρέπει να κάνει όλα αυτά τα οποία δεν μπορεί εκ φύσεως.
Να μιλήσει συναισθηματικά σε ανθρώπους με τελείως άλλα ενδιαφέροντα και διανοητικό επίπεδο.
Η πρόποση ξεκινά άβολα, όλος ο κόσμος περιμένει πως και πώς να τελειώσει, όμως ο Sherlock καταφέρνει να κάνει την ανατροπή, κάνοντας την άκρως ενδιαφέρουσα, αφού τα στοιχεία έδειχναν ότι ένας φόνος θα γινόταν κατά τη διάρκεια της δεξίωσης.
Ανάμεσα από τα flashback υποθέσεων που ανέλαβαν τον τελευταίο καιρό με τον Watson και την εξέταση των καλεσμένων για να βρεθεί το θύμα και ο θύτης, μια απλή πρόποση έγινε αντάξια του Sherlock, μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση.
Στο τέλος ο Sherlock καταφέρνει να βγάλει τα συναισθήματα που πολύ καλά κρύβει και το επεισόδιο να λήξει μέσα στη συγκίνηση.
Ο ίδιος ξέρει ότι από εκείνη τη στιγμή έρχεται δεύτερος στη ζωή του Watson.
Το δεύτερο επεισόδιο ήταν ενδιαφέρον, συναρπαστικό και γρήγορο, αλλά δεν ήταν αυτό που όλοι περίμεναν.
Δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, καθώς οι χαρακτήρες πρέπει να αναπτυχτούν και να μην είναι η ιστορία τυλιγμένη πλήρως γύρω από κάποια υπόθεση ή ένα μυστήριο.
Το σίγουρο είναι ότι δημιούργησε πολλές απαιτήσεις από το τελευταίο επεισόδιο.
Το φινάλε ξεκινά με τον Magnussen.
Είναι ένας εχθρός πολύ διαφορετικός από τον Moriarty.
Ο Mikkelsen κατάφερε να ερμηνεύσει άριστα έναν απόλυτα ψυχρό και κυνικό άνθρωπο που έχει ως σκοπό να ελέγχει, ανθρώπους, οργανισμούς και κράτη.
Η ικανότητα του;
Η ικανότητα να μπορεί να βρίσκει τα σημεία πίεσης κάθε αντιπάλου του.
Και όταν λέμε σημεία πίεσης εννοούμε κάθε αδύνατο σημείο, κάθε μυστικό του παρελθόντος, κάθε αγαπητό πρόσωπο.
Συν το ότι έχει και ένα μεγάλο όμιλο ΜΜΕ, τον κάνει τον «Ναπολέων του Εκβιασμού», όπως τον χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Sherlock.
Όταν ένα θύμα του Magnussen απευθυνθεί στον ντετεκτιβ, ο Sherlock θα αντιμετωπίσει έναν εχθρό που (τελικά) του μοιάζει πολύ.
Χωρίς να μπορώ να πω πολλά χωρίς να spoil-άρω, θα πω ότι το τελευταίο αυτό επεισόδιο έχει ανατροπή στην ανατροπή και φινάλε αλλά Man of Steel.
H Mary όπως το περίμενα, έπαιξε σημαντικό ρόλο και o Magnussen ήταν ένας αντίπαλος που έπαιξε τον Sherlock στο ίδιο του το παιχνίδι.
Θα μπορούσες να πεις ότι o Magnussen συμβόλιζε έναν Evil Sherlock.
Τι θα γινόταν αν χρησιμοποιούσε ο Sherlock τις ικανότητες για κακό;
Ο Magnussen είναι η απάντηση.
Στα θετικα θα βάλω ότι μέσω οραμάτων και συμβολισμών, το δημιουργικό team μας άφησε να ρίξουμε μια ματιά στην ψυχή και τον τρόπο λειτουργίας του μυαλού του Sherlock και του περίφημου «Παλάτι του Μυαλού» του.
Ακόμα πιο θετικά θα μου μείνει και ο αυξημένος χρόνος του Mark Gatiss ως Mycroft, η εμβάθυνση στη σχέση τους τώρα αλλά και στο παρελθόν, όπως και η εμφάνιση των γονιών τους.
Ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή η 3η season είχε ως απώτερο σκοπό να δείξει πτυχές του Sherlock που μέχρι τώρα δεν είχε δείξει.
Μέχρι τώρα ο μόνος άνθρωπος γύρω του που είχε σημασία ήταν ο Watson.
Εμβαθύνοντας όμως στη σχέση του με τον αδερφό του, τους γονείς, με το ζεύγος Watson αλλά και με την κατάληξη που είχε η υπόθεση με τον Magnussen, ο Sherlock εξανθρωπίστηκε.
Τα μόνα αρνητικά που μπόρεσα να διακρίνω, σε αυτήν την κατά τα άλλα άριστη season, ήταν ότι δευτερεύοντες χαρακτήρες που έδιναν χιουμοριστική νότα δεν πήραν χρόνο συμμετοχής, ότι ο Magnussen μας τελείωσε άδοξα και με plot hole (πως πέρασε το όπλο από τον έλεγχο;), και ότι ενώ πήγαν να ακυρώσουν τον Moriarty με όσα ειπώθηκαν για αυτόν στο πρώτο επεισόδιο, στο τέλος του τελευταίου επεισόδιο μας τον επαναφέρουν για την τέταρτη season.
Ναι ο Moriarty ήταν άριστος στον ρόλο του.
Ίσως ο καλύτερος villain τύπου Joker που έχει γραφτεί για τηλεόραση, αλλά ο θάνατος του μας έδειξε το πόσο αποφασισμένος και τρελός ήταν.
Για ποιο λόγo μου τον επαναφέρεις;
Έχω εμπιστοσύνη στον Moffat και τον Gatiss.
Έχουν αποδείξει ότι ξέρουν τι κάνουν και ξέρουν να δημιουργούν χαρακτήρες.
Και τώρα που είπα Moffat, θυμήθηκα ότι τον ρωτάει ένας δημοσιογράφος αν σκέφτεται να μεταφέρει το Sherlock στην μεγάλη οθόνη.
Καλά πάνε καλά;
Για ποιο λόγο να το έκανε αυτό και για πιο λόγο να το θέλει ο οποιοσδήποτε.
Το cast αποτελείται από τα πιο hot ονόματα σε cinema και τηλεόραση, η σκηνοθεσία είναι άριστη, ξέρεις ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα θα σου παραδίνουν τρία επεισόδια μεγέθους μια-μισης ώρας μέσα σε τρεις βδομάδες.
Ευτυχώς που και ο Moffat σκέφτεται έτσι και έδωσε αρνητική απάντηση.
Καταλήγοντας, έχω να πω μόνο ότι η 3η season άξιζε την αναμονή και ξεπέρασε τις απαιτήσεις μου.
Εύχομαι να μην μπλέξουν πολύ ο Cumberbutch με τον Freeman και να επιστρέψουν του χρόνου με μια το ίδιο δυνατή 4η season.
Και όπως έχουμε ξαναπεί, τίποτα δεν είναι τέλειο, εξου και το 9άρι...
Τάσος Σαμπάρ.
