Το πρωινό της δεύτερης ημέρας του Φλεβάρη (απόγευμα στην Ελλάδα), γράφτηκε μια μαύρη σελίδα για το Hollywood, το οποίο όσο κλισέ και αν ακούγεται έγινε πολύ φτωχότερο χάνοντας έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους ηθοποιούς.
Ο σπουδαίος Philip Seymour Hoffman άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 47 ετών, όπως λέγεται από υπερβολική χρήση ναρκωτικών.
Παρατηρείται μεγάλη ασέβεια προς το πρόσωπο του από μερίδα σχολιαστών, ωστόσο δεν θα αναλωθούμε στα αίτια του θανάτου, αν σε αυτό το σημείο πρέπει να τονιστεί κάτι.
Το ότι ο Hoffman απεβίωσε από ναρκωτικά και επειδή (όπως και καλά θέλουμε να λέμε) «είχε τα πάντα», δεν αναιρεί το γεγονός ότι ίσως είχε πολλά προσωπικά προβλήματα και δεν ξέρουμε τι μπορεί να κρύβει κάποιος πίσω από την «βιτρίνα» και το καμουφλάζ της δημοσιότητας.
Και αυτό οφείλουμε να το σεβαστούμε, διότι αυτές τις μέρες ακούστηκαν απαράδεκτοι χαρακτηρισμοί.
Κλείνω την εισαγωγή και ας μιλήσουμε καθαρά για το έργο του.
Θα έχουμε να λέμε ότι παρακολουθήσαμε έναν από τους πιο ολοκληρωμένους ηθοποιούς που έχουν περάσει από την κινηματογραφική βιομηχανία.
Σε μια δυστυχώς σύντομη καριέρα, είχε να επιδείξει αμέτρητες μεγάλες στιγμές.
Και μένει το παράπονο αν θα κατάφερνε να γίνει ο κορυφαίος των κορυφαίων.
Ο Philip Seymour Hoffman γεννήθηκε στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης στις 23 Ιουλίου του 1967, και άρχισε να ασχολείται με το θέατρο από την εποχή που ήταν ακόμα μαθητής στο γυμνάσιο.
Αργότερα σπούδασε θέατρο στο Πανεπιστήμιο Τisch School of the Arts και αποφοίτησε το 1989.
Έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο στην ταινία «Triple Bogey on a Par Five Hole» το 1991, ωστόσο η ταινία που τον ανέδειξε και τον έβαλε «μέσα στα πράγματα» ήταν το «Scent of a woman» του Martin Brest ένα χρόνο αργότερα, στον ρόλο του κακομαθημένου πλουσιόπαιδου.
Αφήνοντας πολύ θετικές εντυπώσεις άρχισαν να τον προσεγγίζουν όλο και περισσότεροι δημιουργοί και έπαιξε στην πρώτη του μεγάλη ταινία το Twister το 1996.
Το μεγάλο μπαμ ωστόσο το έκανε ένα χρόνο αργότερα στο χαρακτηριστικό Boogie Nights, στον ρόλο του ομοφυλόφιλου βοηθού ο οποίος ήταν το παιδί για όλες τις δουλειές.
Ο Paul Thomas Anderson μάλιστα είχε μείνει άφωνος με τις εξαιρετικές του επιδόσεις που μόνο καλά λόγια είχε να λέει για τον ανερχόμενο τότε Phillip (η μετέπειτα συνεργασία τους στο Master αποτελεί μια από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα και των δυο).
Το 1998 πρωταγωνίστησε το ανεξάρτητο Happiness, ενώ ένα χρόνο μετά έκανε αίσθηση στο μέτριο Flawless του Joel Schumacher στον ρόλο του μιας ταλαιπωρημένης drag queen στο πλάι του Robert De Niro.
Την ίδια χρονιά (η οποία είναι ίσως η παραγωγικότερη του και πιο κομβική ίσως της καριέρας του), είχε καίριο ρόλο σε δυο σπουδαίες ταινίες: Το Magnolia του Paul Thomas Anderson (ήταν αδιαμφισβήτητη η εμπιστοσύνη του στο υποκριτικό του ταλέντο), όπου υποδύθηκε τον καλοκάγαθο φίλο ενός βαριά άρρωστου και φυσικά έπαιξε και στο Talented Mr. Ripley, εκεί όπου έδωσε μια ακόμα κορυφαία ερμηνεία.
Ο Hoffman συμφώνα με αυτά που βλέπαμε αλλά και τα λεγόμενα των συντελεστών που συνεργάστηκε, ποτέ δεν είχε πρόβλημα, είτε ο χαρακτήρας που υποδυόταν ήταν χαμηλών τόνων, είτε δυναμικοί.
Τα Almost Famous, Punch-Drunk Love (η τρίτη σερί συνεργασία του με τον Anderson) πιστοποιούν την άνοδο της καριέρας του, όπως το ίδιο ισχύει και για συμμετοχές του στα 25th Hour, Red Dragon και Cold Mountain.
To διάλλειμα του από τις πιο σοβαρές παραγωγές ασχολήθηκε και με πιο mainstream ταινίες, όπως το διασκεδαστικό Along Came Polly, όπου έδωσε ρεσιταλ σαν φίλος του Ben Stiller, ενώ ήταν με διαφορά ο πιο στιβαρός κακός που έχουμε δεί σε ταινία Mission Impossible, στο τρίτο μέρος της σειράς ταινιών.
Εκεί όμως, που έφτασε στο απόγειο της καριέρας του ήταν το διάστημα 2005-2007.
Δυο ακόμα εκπληκτικές ερμηνείες, οι κορυφαίες της καριέραςτου.
Η πρώτη που υποδύθηκε τον ομοφυλοφιλο Truman Kapote, του έδωσαν ένα πανάξιο Όσκαρ Α' Ανδρικού ρόλου, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη, η κορυφαία του στιγμή ανήκει στην καταπληκτική ταινία The Devil knows you' re dead, ρόλος που έμελλε να αποδειχθεί και προφητικός, διότι υποδύεται τον τοξικομανή σε μια ταινία με πολύπλευρα μηνύματα και αδικημένη που δεν είχε την απήχηση που της άρμοζε.
Αφού πήρε με την πρώτη το Όσκαρ ακολούθησαν άλλες 3 Υποψηφιότητες, όλες για Όσκαρ Β' Ανδρικού (Charlie's Wilson War, Doubt, The Master) όπου για τον ένα λόγο ή τον άλλο δεν κατάφερε να βραβευτεί και είναι κρίμα αυτός ο ηθοποιός να έχει μόνο ένα Αγαλματίδιο στην συλλογή του.
Ακόμα και σε ταινίες που δεν ήταν για ευρύ κοινό (Synecdoche New York, Mary and Max, Jack Goes Boating (την οποία και σκηνοθέτησε) δεν μπορούσες να του βρείς ψεγάδι και ακόμα και όταν δεν ήταν καλή η ταινία, ο ίδιος κατάφερνε να ξεχωρίσει.
Πριν την τελευταία του σπουδαία ερμηνεία στο Master σε ένα ρόλο που είναι αδύνατον να μην σε συνεπάρει, ο Hoffman είχε πάρει μέρος στο Ides of March, μια ταινία στην οποία διαθέτει εκτός των άλλων δυο εξαιρετικούς μονόλογους και στο Moneyball με τον Brad Pitt και τον Jonah Hill.
Η τελευταία ταινία που τον είδαμε ήταν το προσφατο Hunger Games: Catching Fire, ενώ έχει ολοκληρώσει τα γυρίσματα για 4 ταινίες: το δράμα God's Pocket, το κατασκοπευτικό Α most wanted man και φυσικά τις δυο συνέχειες Hunger Games: Mockingjay Part 1 και Part 2.
Δεν χρειάζεται καν να ανφέρουμε ότι είχε τεράστια θεατρική εμπειρία και όσοι τον είχαν δεί σε παραστάσεις είχαν μιλήσει για ένα μοναδικό ταλέντο.
Όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του αναφέρθηκαν για έναν άψογο επαγγελματία και λιγομίλητο άνθρωπο, που δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα σε κανέναν.
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν θα έφτανε στο σημείο να ξεπεράσει θρύλους του Χόλιγουντ, κάτι για το οποίο ήταν ικανός με το αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του, ωστόσο είμαστε πολύ τυχεροί που είδαμε πολλούς μεγάλους ρόλους από έναν τόσο μεγάλο ηθοποιό και σίγουρα το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο απ' όλες τις απόψεις.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
