Όχι πάλι remake, όχι ξανά σε κλασική ταινία των 80's και όχι πάλι σε ταινία του Verhoeven.
Αυτές ήταν οι πρώτες φράσεις που θα άκουγες από τους πάντες, στο άκουσμα του νέου Ρομποτόμπατσου ...και όχι άδικα.
Το remake του Robocop αποτέλεσε εξαρχής ένα μεγάλο ρίσκο που εύκολα θα μπορούσε να φάει τα μούτρα του, όντας ένα franchise με αναρίθμητους φαν, παλιούς και νέους που καταστράφηκε ήδη από αναρίθμητα sequel (αν και κομματάκι υποτιμημένο το Robocop 2), παιδικές animated και live-action σειρές, videogames και κόμιξ που μάλλον αμαύρωσαν περισσότερο τη φήμη του μπάτσου-μηχανή.
Άρα ένα ακόμα live action film πόσα παραπάνω θα είχε να πει;
Οι αμφισβητίες του remake/reboot (ανάμεσα τους κι ο γράφων) είχαν κάποιες βάσεις να στηριχθούν, με την σωρεία από συνήθως ευνουχισμένα καλογυαλισμένα remake που βλέπουμε στις μέρες μας, πλήρως ενταγμένα στις pg-13 ακίνδυνες περιπέτειες της εποχής.
Καλές περιπέτειες κυκλοφορούν ακόμη, αλλά έχουν περάσει οι εποχές που έβλεπες μικρός στην τηλεόραση τους Ράμπο, Predator, Robocop και άλλους, όπου σε πήγαινε ...αιματάκι με την βία, τους συνεχείς πυροβολισμούς και τα γαλόνια αίματος να τρέχουν, αλλά εσύ συνέχιζες να παρακολουθείς εθισμένος και γεμάτος δέος για τους..."υπερήρωες" της εποχής σου.
Επί της ουσίας όμως... χρειαζόμασταν έναν νέο Robocop σε μια 00's αναβάθμιση, μπορεί τελικά να συγκριθεί με το ορίτζιναλ και κατά πόσο προσέφερε το κάτι παραπάνω, ξεφεύγοντας έστω και ελάχιστα από τον δρόμο ενός τυπικού ανεγκέφαλου blockbuster;
Βρισκόμαστε στο έτος 2028 και ο πολυεθνικός όμιλος ετερογενών δραστηριοτήτων OMNICORP βρίσκεται στο κέντρο της ρομποτικής τεχνολογίας.
Στο εξωτερικό, οι τηλεχειριζόμενοι στόχοι τους χρησιμοποιούνται από το στρατό εδώ και χρόνια - που σημαίνει δισεκατομμύρια στην βάση της OMNICORP.
Τώρα η OMNICORP θέλει να φέρει την αμφιλεγόμενη τεχνολογία στο εσωτερικό μέτωπο, καθώς πιστεύει ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για να το κάνει.
Όταν ο Alex Murphy (Joel Kinnaman, Lola Versus) - ένας στοργικός σύζυγος, πατέρας και καλός αστυνομικός που κάνει ότι μπορεί για να ανακόψει το κύμα της εγκληματικότητας και της διαφθοράς στο Ντιτρόιτ - τραυματίζεται σοβαρά στην μάχη του καθήκοντος, η OMNICORP αρπάζει την ευκαιρία για να δημιουργήσει έναν αστυνομικό, μισό άνθρωπο και μισό ρομπότ.
Η OMNICORP οραματίζεται ένα RoboCop σε κάθε πόλη και ακόμη περισσότερα δισεκατομμύρια για τους μετόχους τους, αλλά δεν υπολογίζουν ένα πράγμα: στο εσωτερικό της μηχανής υπάρχει ένας άνθρωπος που θέλει δικαιοσύνη και είναι ικανός να παρακάμψει τις εντολές των δημιουργών του, για να προστατέψει όχι μόνο την κοινωνία γύρω του αλλά και την οικογένεια του.
Ο Jose Padilha που πήρε τη θέση του αρχικά επιλεγμένου Darren Aronofsky, είχε στο παλμαρέ του τις εγγυήσεις των Elite Squad και Elite Squad: The Enemy Within, με το δεύτερο να έχει βραβευθεί με Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και να αποτελεί τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών στην Βραζιλία.
Το ίδιο κλίμα σκληροπυρηνικής περιπέτειας με άρωμα ...φαβέλας θέλησε να περάσει και εδώ αλλά στο πιο καλογυαλισμένο (οι σκηνές με τα ρομπότ-φρουρούς στις φτωχογειτονιές), οι κάμερες του προσέφεραν μερικά έξυπνα γυρίσματα στις σκηνές δράσης κάνοντας τις άκρως πορωτικές (σεκάνς με εκπαίδευση του Robo απέναντι σε ρομπότ και η μάχη με τα τεράστια ED-209), ενώ δεν ξεχνούσε και τα πλάνα-παύσεις στα πρόσωπα των χαρακτήρων μέσα από τα οποία προσπαθούσε να προσδώσει ψυχολογική ένταση (οι αναμνήσεις του Alex Murphy, οι στάσεις έξω από το σπίτι του, η χειραψία με το γιο του).
Σε αυτό το σημείο φυσικά έρχεται να κολλήσει η μόνη σημαντική βελτίωση-προσθήκη σε σχέση με την ορίτζιναλ ταινία, με την μεγαλύτερη συμμετοχή της γυναίκας (Abbie Cornish, The Girl) και του γιου του Alex Murphy που προσέφεραν μερικές συγκινητικές στιγμές με αμήχανα ή σοκαρισμένα βλέμματα και λόγια.
Θα βρεις και τους εξόφθαλμους φόρους τιμής στην ταινία του 1987, με τα νέα και λιγότερο ατσούμπαλα στην κίνηση γιγαντιαία ρομπότ ED-209s να είναι παρόντα, την αρχική ασημένια και πιο ρομποτική στολή του Robocop επίσης (ασορτί με λίγες από τις αργόσυρτες κινήσεις του), τις ατάκες ("Dead or alive you're coming with me" και "thank you for your cooperation"), το πιστόλι που έβγαινε αρχικά από το μπούτι (μην αρνηθείς πως σου είχε κολλήσει να το μιμείσαι σε μικρή ηλικία!), ενώ η μαύρη στολή που θύμιζε μια μίξη Batman Begins με τις στολές των πιλότων από το Pacific Rim (τσέκαρε τις ραχοκοκκαλιές) έγραφε αρκετά στυλιζαρισμένα, αν και έδινε υπερβολικά την αίσθηση στολής και όχι ρομποτικού σώματος.
Ο πρωταγωνιστής Joel Kinnaman του The Killing, σε κέρδιζε αν και σαν φυσιογνωμία θα προτιμούσες την ρομποτική κρυοκωλέ παγωμάρα του Peter Weller.
Αν εξαιρέσουμε πάντως κανά δυο υπερβολικά cheesy ή παιδιάστικους μορφασμούς, ο Kinnaman ήταν η σωστή ερμηνεία για έναν Robocop περισσότερο συναισθηματικό, δραματικό και συνειδητοποιημένο για τη ρομποτική του υπόσταση.
Στα θετικά και ο πάντα αξιόπιστος Gary Oldman (The Dark Knight Rises) στο ρόλο του Dr. Dennett Norton που ξέρει να δίνει ψυχή και υπόσταση σε κάθε του ρόλο (οι σκηνές στα αποστειρωμένα λευκά εργαστηριακά περιβάλλοντα έφερναν σε ...Dr FrankenRobostein), ο Jackie Earle Haley (Lincoln, ο Rorschach του Watchmen και ο Freddy Krueger στο Nighmare on Elm Street του 2010) στο ρόλο του μιλιταριστή-εκπαιδευτή ρομπότ Maddox και φυσικά...ο Samuel "Mothafuckin'" Jackson (Django Unchained) ως ο παρουσιαστής-προπαγανδιστής υπέρ των μηχανών Pat Novak, με τις εμβόλιμες σκηνές και τις γνωστές του badass φωνακλάδικες μανιέρες ( θα πεθάνεις στο φινάλε αλλά και στη σκηνή που γειώνει και κλείνει τη σύνδεση στον καλεσμένο Γερουσιαστή).
Στην αντίπερα όχθη θα ξενερώσεις με τους φλώρικους πυροβολισμούς που έμοιαζαν περισσότερο με ηλεκτρισμούς που θα προσέφερε ένα teaser gun (είπαμε δεν θα είχε πολύ βία ...αλλά τόση φλωριά πια;...νυσάφι!), την απουσία μιας γερής sidekick φιλίας - η Lewis της Nancy Allen προσέφερε πολλά περισσότερα από τον ...Jack Lewis του Michael K. Williams (12 Years a Slave) - και την παντελή έλλειψη μιας αιματηρής σκηνής δράσης σε αποθήκη.
Όχι δεν είναι το ίδιο να βλέπεις τους πάντες να γίνονται ελβετικό τυρί και τρυπητήρια όπως στο ορίτζιναλ, με το να βλέπεις βιντεογκειμίστικους φασαριόζικους πυροβολισμούς χωρίς προσανατολισμό μέσα σε μισοσκότεινα δωμάτια.
Στα μείον και ο κακός Vallon του Patrick Garrow (If I Were You) που ήταν αδιάφορος με τον Raymond Sellars/διευθυντή της Omnicorp του Michael Keaton (The Other Guys) να παίρνει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής και τον κάποτε Batman να τον ερμηνεύει με δέουσα ζωηράδα και υποχθόνια κουτοπονηριά αλλά χωρίς να είναι ούτε στιγμή, ένας πραγματικά απειλητικός κακός.
Το Robocop του Jose Padilha είναι τίμιο γι'αυτό που είναι.
Ένα σημερινό καλογυαλισμένο pg-13 blockbuster περισσότερο για τους φαν των anime και του Iron Man, ασφαλές, εύπεπτο και μαζεμένο στις γωνίες του που ενώ θα έλεγες πως κάτι του έλειπε (και δεν ήταν μόνο το θέμα της βίας), δεν ήταν και η κενή χαζομάρα ή αρπαχτή που νόμιζες.
Εκεί που το original ήταν περισσότερο κομικίστικα υπερβίαιο, κατά βάθος μπιμουβάδικο και με νύξεις σάτιρας απέναντι στον φασισμό, το καινούριο επεκτάθηκε περισσότερο στον κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό της εξάρτησης από την τεχνολογία και τα ρομπότ και τα πολιτικά-εταιρικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από το πρόσχημα "δεν θέλουμε να ξαναπάθει κακό κανένας αστυνομικός".
Μέσα σε όλα αυτά προσθέστε και λίγη περισσότερη δραματουργία και ηθικά διλήμματα στο κομμάτι της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, του νοητικού και ψυχικού ελέγχου ενός ανθρώπου-μηχανή και κατά πόσο είναι υπεύθυνος ο ίδιος ή οι δημιουργοί του για τις συνέπειες των πράξεων του και ...το πιάσατε το νόημα.
Ίσως να παραγίνεσαι καλός και να τον βλέπεις σαν όαση τον νέο Ρομποτόμπατσο όταν μέσα στο Γενάρη έχεις παρακολουθήσει εξαμβλώματα τύπου Legend of Hercules και I, Frankenstein.
Σε ένα μήνα θα το έχεις ξεχάσει, αλλά αυτό δεν αφαιρεί το γεγονός πως ο νέος Robocop ήταν μια μικρή έκπληξη και μια τίμια προσπάθεια για αυτό που ήθελε να είναι, προσφέροντας και λίγα παραπάνω από όσα περίμενες να περιέχονται μέσα στο περίβλημα ενός ασφαλούς blockbuster.
Συμπερασματικά ...δεν ήταν και για τον (Robo)cock και θα ήθελες να δεις ένα τουλάχιστον sequel από τον ίδιο σκηνοθέτη, αλλά οι όποιες συγκρίσεις με το ορίτζιναλ το αδικούν έτσι κι αλλιώς ...οπότε βγάλτε το από το νου σας πριν πάτε στην αίθουσα και ...have fun!
Υ.Γ.: Έχουν ένα θέμα με τα remake σε ταινίες του Verhoeven ή μου φαίνεται;
Είδαμε ήδη το Total Recall, αυτές τις μέρες κυκλοφορεί (κι οπλοφορεί!) ο Ρομποτόμπατσος και ετοιμάζεται σιγά σιγά το Starship Troopers.
Όταν θα ξεμείνουν από τα καλά του, τι άλλο θα τους μένει να θυμηθούν...τα Showgirls;
Στις αίθουσες από 6 Φεβρουαρίου.
Kostas Tsokos.
Robocop trailer από FilmBoy-gr
