Επιτέλους το Horrorant Film Festival ‘FRIGHT NIGHTS’ είναι πια γεγονός.
Με λίγες μέρες μόνο να μας χωρίζουν από τη λήξη του 1ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Ταινιών Τρόμου, ο ενθουσιασμός παραμένει μεγάλος.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι είναι ιδανική ευκαιρία για να θυμηθούμε ορισμένες από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές που έχουμε παρακολουθήσει σε ταινίες τρόμου στο παρελθόν.
Το αφιέρωμα χωρίζεται σε 2 μέρη.
Αρχικά σε 10 τρομακτικές στιγμές από horror films των τελευταίων ετών.
Δεν πρόκειται για τις καλύτερες ταινίες, αλλά σίγουρα μας έχουν χαρίσει κάποιες από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές του είδους.
Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος παρουσιάζονται 10 επίσης scary moments από κλασσικές ταινίες τρόμου που όταν προβλήθηκαν προκάλεσαν αίσθηση.
Θα τις θυμηθούμε λοιπόν μέσα από μια σύντομη αναδρομή σε κάποιες από τις ιστορικότερες ταινίες τρόμου που μας χάρισαν μοναδικές στιγμές ανατριχίλας.
Ακολουθεί επομένως μια άτυπη 20άδα από αγαπημένες horror movie scenes.
The Grunge (2004)
The Grunge ή αλλιώς Η Κατάρα, είναι το πρώτο μέρος μιας άκρως ανατριχιαστικής τριλογίας.
Αποτελεί ριμέικ του ιαπωνικού Ju-on: The Grunge που προβλήθηκε το 2002 και θεωρείται ένα από τα πολύ καλά horror films του ασιατικού κινηματογράφου.
Ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος Takashi Shimizu επέστρεψε για την αμερικάνικη εκδοχή, με μια αρκούντως ικανοποιητική Sarah Michelle Gellar στο ρόλο της πρωταγωνίστριας.
Το αποτέλεσμα μπορεί να μην ήταν στο ίδιο επίπεδο τρομακτικό, αλλά για τους απαίδευτους του είδους –όπως εγώ- μια χαρά κάνει την δουλειά του.
Νομίζω ότι η πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας είναι αυτή όπου το φάντασμα της Kayako σέρνεται κατεβαίνοντας τις σκάλες και κατευθύνεται στην ήδη τρομαγμένη πρωταγωνίστρια.
Ενώ έρπεται, βλέπουμε για μία ακόμη φορά και το φάντασμα του οχτάχρονου γιού της Toshio.
Enjoy the moment…
Hannibal (2001)
Δεν θα μπορούσε ο αγαπημένος μας Hannibal Lecter να απουσιάζει από την εν λόγω λίστα, καθώς ουκ ολίγες φορές έχει σοκάρει μέσα από τις ταινίες του.
Στο ρόλο ο μοναδικός Anthony Hopkins, εδώ στην δεύτερη από τις τρεις φορές που υποδύθηκε τον αιμοσταγή, beloved but terrifying serial killer.
Η κλασσική πλέον σκηνή του δείπνου ίσως και να αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταινίας, στην οποία φαίνεται όλη η νοσηρότητα του Dr.Lecter.
Προσκεκλημένος είναι ο αστυνομικός Paul (Ray Liotta), αλλά αποτελεί επίσης και το μενού.
Ο Lecter χωρίς να θέλει να απαρνηθεί τις καβαλιστικές του διαθέσεις κόβει ένα κομματάκι από τον εγκέφαλο του αποσβολωμένου πλέον αστυνομικού, μπροστά σε μια έντρομη Clarice (στο ρόλο η πάντα έξοχη Julianne Moore, αντικαθιστώντας την Jodie Foster).
Φυσικά στην συνέχεια το πήγε ένα βήμα παραπέρα, δίνοντας στον Paul έναν μικρό μεζέ από τον εγκέφαλό του, αφού πρώτα το έχει περιποιηθεί, για να πάρει την αποστομωτική απάντηση ότι είναι καλό-νόστιμο.
Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του The Silence of the Lambs, το sequel σημειώνει εξίσου τεράστια εμπορική επιτυχία και πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να ξεχάσουν τα όσα είδαν να διαδραματίζονται στο τραπέζι με οικοδεσπότη τον τρομακτικό Hannibal.
Saw (2004)
Είτε αρέσουν σε κάποιον τα torture horror είτε όχι, όλοι νομίζω παραδέχονται την πρωτοτυπία του πρώτου Saw.
Η σημασία της ταινίας είναι μεγάλη, καθώς εισήγαγε αυτό το καινούριο είδους και επακόλουθο ήταν να ακολουθήσουν αμέτρητοι μιμητές και κακέκτυπα.
Ούτε καν οι υπόλοιπες ταινίες του franchise μπόρεσαν να σταθούν στο ίδιο ύψος, καθώς θεωρήθηκαν πολύ κατώτερες.
Το σοκ μετά την κυκλοφορία του στις αίθουσες ήταν αναμενόμενο, αφού οι θεατές δεν είχαν ξαναδεί κάτι αντίστοιχο.
Κατά την γνώμη μου η πιο ανατριχιαστική στιγμή του φιλμ είναι η σκηνή του φινάλε (και ενα από τα Καλύτερα Φινάλε του FilmBoy) που έχει ένα απρόσμενο twist που πραγματικά αξίζει συγχαρητηρίων για την ευρηματικότητα του.
Όσοι δεν το γνωρίζουν θα πρέπει να το παρακολουθήσουν, έστω και αν δεν πολυσυμπαθούν αντίστοιχου ύφους ταινίες γιατί πραγματικά το φινάλε αποζημιώνει.
Εμείς θα περιοριστούμε σε μια από τις σκηνές του παιχνιδιού βασανιστηρίων με κεντρική ηρωίδα την Amanda (εξαιρετική η Shawnee Smith στον ρόλο), η οποία αποτελεί και την μοναδική επιζών, πολύ απλά γιατί ακολούθησε τους κανόνες, σκότωσε και έζησε.
Ο χαρακτήρας της Amanda όμως μας απασχόλησε και στις επόμενες ταινίες της σειράς καθώς κρύβει κρυφά χαρτιά.
Η ακόλουθη σκηνή είναι από τις πιο αναγνωρίσιμες σκηνές της ταινίας, σε σημείο που o περίεργος μηχανισμός στο κεφάλι της ηθοποιού έγινε και αφίσα στα πλαίσια του promo της.
[Rec] (2007)
Η ταινία τρόμου από την Ισπανία που άλλαξε τα δεδομένα και χάρισε παγκοσμίως γενναίες δόσεις τρόμου.
Ανατριχιαστικά κλειστοφοβικό και αληθινά τρομακτικό.
Όσοι θεωρούν ότι το The Blair Witch Project ήταν τρομακτικό, τότε δεν μπορούν καν να φανταστούν τον τρόμο που θα τους προκαλέσει το Rec.
Η κινούμενη κάμερα ανέκαθεν έκανε τον θεατή να νιώθει άβολα, αλλά η τεχνική αυτή αξιοποιήθηκε ιδανικά στην περίπτωση αυτού του φιλμ των Jaume Balaguero και Paco Plaza.
Έναν χρόνο αργότερα ακολούθησε το αμερικάνικο ριμέικ Quarantine που δεν θεωρήθηκε αντάξιο του original φιλμ, αν και προσωπικά θεωρώ ότι ήταν πιο εύκολο να το παρακολουθήσεις.
Διέθετε άλλωστε ένα μεγάλο πλεονέκτημα, την παρουσία της Jennifer Carpenter που δίνει μια αφοπλιστική ερμηνεία με κορύφωση την τελευταία σκηνή.
Με τέτοιο επώνυμο άλλωστε, είναι λογικό να της ταιριάζουν οι ταινίες τρόμου. (To 2006 είχε συμμετάσχει και στο The Exorcism of Emily Rose αφήνοντας άφωνους κοινό και κριτικούς).
Να επιστρέψουμε όμως στην αρχική ταινία, εκεί που γεννήθηκαν όλα.
Μια ρεπόρτερ της τηλεόρασης μαζί με τον καμεραμάν της, καταγράφει μια βάρδια στο σώμα της πυροσβεστικής.
Μια συνηθισμένη κλίση για βοήθεια έρχεται και τότε όλοι θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε ένα κτίριο μαζί με τους ενοίκους του, αλλά και με μια μεγάλη απειλή.
Την επιτυχία της ταινίας ακολούθησαν άλλες δύο, καθώς και το Rec 4: Apocalypse αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2014 και ενδεχομένως να αποτελεί την συνέχεια της ιστορίας του πρώτου φιλμ.
Για νεώτερα θα μείνετε συντονισμένοι στο horrorant.
Παρακάτω βρίσκεται η τελευταία και άκρως τρομακτική σκηνή της ταινίας.
Martyrs (2008)
Μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της προηγούμενης δεκαετίας έρχεται από την Γαλλία και σηματοδοτεί μια καινούρια εποχή στις ταινίες τρόμου του γαλλικού κινηματογράφου κατά τον Κωνσταντίνο.
Μπορεί να μην έλαβε ευρείας υποδοχής, με την έννοια ότι δεν είναι και η πιο mainstream ταινία, αλλά συγκαταλέγεται επάξια ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες τρόμου στο σχετικό αφιέρωμα European horror του FilmBoy.
Σίγουρα δύσκολο να την παρακολουθήσει κάποιος, ιδίως αν δεν είναι εξοικειωμένος με το είδος, αλλά εκτός από την ωμή βία, έχει πραγματικά και άλλες προεκτάσεις.
Εκπληκτικά αληθοφανείς οι ερμηνείες των πρωταγωνιστριών, οι οποίες εκτός από την εκφραστικότητά τους, έπρεπε να διαθέτουν και πολύ καλή σωματική κατάσταση για να ανταπεξέλθουν στις φρικαλέες καταστάσεις που περιγράφονται.
Στη συνέχεια ακολουθεί μία από τις πιο ανατριχιαστικές σκηνές, αυτής της πολύ σοκαριστικής ταινίας στο σύνολό της.
The Mist (2007)
Αρκετά από τα βιβλία του Stephen King έχουν γνωρίσει πολύ καλές μεταφορές, όπως το Carrie (1976), Misery (1990) και The Green Mile (1999) στα οποία δυστυχώς δεν θα αναφερθούμε σήμερα ούτε καν ακροθιγώς.
Το The Mist δίχασε εν μέρει τότε, αλλά σήμερα που το βλέπουμε από κάποια απόσταση, πιστεύω ότι αποτελεί ένα στοίχημα που κερδήθηκε.
Κλειστοφοβική αίσθηση, πολύ καλά δουλεμένα οπτικά εφέ και αμείωτος ρυθμός έντασης που οδηγεί έως το ανατριχιαστικό φινάλε.
Η ιστορία είναι γνωστή.
Σε μια επαρχιακή πόλη, μερίδα των κατοίκων της παραμένουν εγκλωβισμένοι στο supermarket της περιοχής και μέσα από την πυκνή ομίχλη ξεπροβάλλουν τέρατα που πρέπει να αντιμετωπίσουν προκειμένου να επιζήσουν.
Και εκτός από αυτό πρέπει να ρυθμίσουν με κάποιον τρόπο τις έκρυθμες μεταξύ τους σχέσεις.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι ρεαλιστικές και χάρη σε αυτές η ταινία παραμένει σε ένα υψηλό επίπεδο σε αντίθεση από αντίστοιχες monster movies που μπορεί να έχουν καλή παραγωγή, αλλά χαντακώνονται από τις πολλές φορές ασυντόνιστες ερμηνείες.
Στο The Mist καλύτερη όλων είναι η Marcia Gay Harden που υποδύεται την θρησκόληπτη, φανατισμένη Ms.Carmody που χειραγωγεί τους περισσότερους, κατακτώντας ηθελημένα έναν ηγετικό ρόλο.
Γίνεται πραγματικά τρομακτική και πραγματοποιεί μια εξαιρετική ερμηνεία.
Η σκηνή όμως που θα παρακολουθήσουμε παρακάτω είναι από τις πρώτες που οι εγκλωβισμένοι αρχίζουν να έρχονται σε επαφή με το τι κρύβεται πίσω από την ομίχλη.
Insidious (2010)
Προχωράμε σε μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών.
Ο James Wan σκηνοθέτης του πρώτου Saw στο οποίο αναφερθήκαμε παραπάνω, αλλά και του The Conjuring, το οποίο θα δούμε στην συνέχεια της λίστας, μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους δημιουργούς τρόμου.
Υπεύθυνος βέβαια και άλλων horror films, φαίνεται ότι αφήνει το προσωπικό του στίγμα σε κάθε δουλειά του.
Tο Insidious πραγματεύεται την ιστορία ενός ζευγαριού (Patrick Wilson και Rose Byrne) που ο γιος τους πέφτει σε κωματώδη κατάσταση ύστερα από ατύχημα και οι ίδιοι περιβάλλονται πλέον από σατανικά πνεύματα.
Κατά την διάρκεια της πλοκής παρακολουθούμε αστραπιαίες σκηνές τρόμου που παρεμβάλλονται διαδοχικά.
Μία από αυτές και η παρακάτω, στην οποία η Barbara Hershey μιλάει στο ζεύγος.
Και ενώ χάνεσαι στην μεθυστική φωνή και στον λόγο της Hershey, ξαφνικά έρχεται μια στιγμή που σε πιάνει απροετοίμαστο.
Sinister (2012)
Μία από τις πιο τρομακτικές ταινίες της προηγούμενης χρονιάς.
Ο Ethan Hawke αρχίζει να ανακαλύπτει το παρελθόν του σπιτιού στο οποίο κατοικεί.
Εκείνος με την οικογένειά του βρίσκεται σε μια καινούρια κατοικία, αλλά οι παλιοί ένοικοι δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν ενώπιων του πατέρα της οικογένειας.
Ατμοσφαιρικό θρίλερ που τρομάζει τον θεατή σε πολλές σκηνές του.
Επέλεξα την σκηνή στην οποία απρόσμενα εμφανίζονται και εξαφανίζονται παιδάκια γύρω από τον πρωταγωνιστή, χωρίς να μπορεί ο ίδιος να τα αντιληφθεί.
Υπάρχουν βέβαια και πιο δυνατά τρομακτικές στιγμές στο φιλμ, αλλά ανέκαθεν θεωρούσα την παρουσία παιδιών σε ταινίες τρόμου, ως ένα από τα πιο ανατριχιαστικά στοιχεία.
Στην συγκεκριμένη ταινία, αν τα παιδιά ήταν λίγο πιο πειστικά στις ερμηνείες τους, τότε πιστεύω ότι θα υπήρχε ένα ακόμη καλύτερο αποτέλεσμα.
The Conjuring (2013)
Το Κάλεσμα αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο μια επιστροφή στον κλασσικό τρόμο και οι θεατές που έχουν βαρεθεί πλέον να βομβαρδίζονται από ανούσιες σπλατεριές, το επιβράβευσαν με έντονο ενθουσιασμό.
Δικαιωματικά του αξίζει μια θέση στο βιβλίο της ιστορίας ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες τρόμου της δεκαετίας που διανύουμε.
Προσεκτικά δουλεμένο, δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να ανησυχήσει αρχικά και στην συνέχεια να τρομάξει το κοινό.
Η συνταγή απλή, αλλά αποτελεσματική.
Ένα στοιχειωμένο σπίτι και μια προβληματισμένη οικογένεια που θα στραφεί στην βοήθεια των ειδικών για εξευγενισμό του χώρου.
Απευθύνονται δηλαδή σε ερευνητές μεταφυσικών γεγονότων, το ζεύγος Warren, στους οποίους ρόλους συναντάμε τους Vera Farmiga και Patrick Wilson που δίνουν άρτιες ερμηνείες, όπως και όλο το υπόλοιπο cast.
Οι κόρες της οικογένειες προσφέρουν επίσης αξιοπρόσεκτες ερμηνείες, αλλά πιστεύω ότι ξεχωρίζει η μητέρα Lili Taylor για την εκφραστικότητά της.
Είναι μια ηθοποιός που γενικά θεωρώ ότι είναι από τις πιο αδικημένες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και φημολογείται ότι αντίστοιχα περιστατικά συνέβησαν και κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, κάτι που δεν πιστεύω ότι δημιουργήθηκε από τους παραγωγούς στα
πλαίσια προώθησης της ταινίας…
I Saw the Devil (2010)
Η καλύτερη ταινία τρόμου για το 2011 όπως αναδείχθηκε από το Horrorant.
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα θρίλερ με ιδιαίτερα βίαιες σκηνές, καθώς και έντονη δράση.
Μια ιστορία εκδίκησης που αποδεικνύει ότι ο δαίμονας ζει μέσα μας, στον χειρότερο εαυτό μας.
Όταν ένας κατά συρροή δολοφόνος θα σκοτώσει με βάναυσο τρόπο την κοπέλα ενός νεαρού ντεντέκτιβ, τότε ο τελευταίος θα κινήσει γη και ουρανό για να τον βρει και να εκδικηθεί.
Το μίσος πηγάζει και από τους δύο, οι οποίοι φαίνεται να έχουν απαρνηθεί την ανθρώπινη φύση τους και να έχουν μετατραπεί σε μηχανές εξόντωσης.
Εκτός από τον δολοφόνο αναφέρομαι και στον νεαρό τιμωρό που θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο για να πετύχει τον σκοπό του.
Αν και δύσκολη ταινία σίγουρα είναι από τις πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις για όσους δεν την έχουν δει, όπως έχει γράψει και ο Κωνσταντίνος που την χαρακτηρίζει και ως κινηματογραφική εμπειρία.
Στο παρακάτω απόσπασμα βλέπουμε την δολοφονία της άτυχης κοπέλας που αποτέλεσε το έναυσμα για την εξέλιξη της ιστορίας.
Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο οποίο θα προχωρήσουμε αμέσως τώρα, συμπεριλαμβάνονται όπως προαναφέραμε σκηνές που ανήκουν σε ταινίες προηγούμενων δεκαετιών, αλλά η αίσθηση που μας προσφέρουν έχει μείνει αναλλοίωτη μέχρι σήμερα.
Μπορεί βέβαια να μην τρομάζουμε σε μεγάλο βαθμό, μιας που πλέον έχουμε εκπαιδευτεί σε πολύ πιο σοκαριστικές σκηνές και θεάματα.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι την περίοδο που προβλήθηκαν οι παρακάτω ταινίες στις αίθουσες, προκάλεσαν μεγάλες δόσεις τρόμου στους θεατές, με αποτέλεσμα να θεωρούνται πλέον μυθικές.
Αναφερόμενοι και μόνο στους τίτλους των ταινιών, σίγουρα προκαλείται δέος σε κάθε horror fan και μη.
The Exorcist (1974)
Ας ξεκινήσουμε με το βραβευμένο με Oscar φιλμ που προκάλεσε εφιάλτες σε μικρούς και μεγάλους.
Συγκαταλέγεται στις πιο επιτυχημένες ταινίες τρόμου του κινηματογράφου, αφού ακόμα και αυτοί που δεν παρακολουθούν horror movies, γνωρίζουν την ύπαρξή της.
Για την εποχή της ήταν αφοπλιστικά τρομακτική και διέθετε έναν πρωτόγνωρο ρεαλισμό.
Το ντοκιμαντερίστικο ύφος του σκηνοθέτη William Friedkin που είχε αντίστοιχη εμπειρία, σίγουρα βοήθησε στην προκειμένη περίπτωση.
Οι τότε θεατές τρόμαξαν όσο σε καμία άλλη ταινία, καθώς έχουν αναφερθεί μέχρι και καρδιακές προσβολές των θεατών κατά τη διάρκεια της προβολής.
Πάνω σε αυτό θα αναφέρω ένα αστείο περιστατικό που έχει πει η Ellen Burstyn σε συνέντευξή της.
Η ηθοποιός την περίοδο που βρισκόταν στα γυρίσματα του Alice Doesn’t Leave Here Anymore (1974) του Martin Scorsese, προβλήθηκε στις αίθουσες ο Εξορκιστής.
Είχε πάει λοιπόν μαζί με το υπόλοιπο cast και συνεργείο να το παρακολουθήσουν.
Στην σκηνή του εξορκισμού βλέπει μια γυναίκα από τους θεατές να σηκώνεται και να τρέχει προς την έξοδο, μην μπορώντας να αντέξει αυτό που έβλεπε.
Δεν πρόλαβε όμως να βγει από την αίθουσα και λιποθύμησε.
Η Burstyn αυθόρμητα έτρεξε να την βοήθησε, αλλά μετά σκέφτηκε ότι η ίδια ήταν το πλέον ακατάλληλο πρόσωπο για να αντικρίσει η κοπέλα μόλις ανοίξει τα μάτια της (!).
Αυτό λοιπόν είναι ένα μικρό περιστατικό που δίνει μια εικόνα από την υστερία που επικράτησε με την κυκλοφορία της ταινίας.
Σίγουρα κανείς τότε δεν μπορούσε να φανταστεί τα όσα θα διαδραματίζονταν επί της οθόνης, σε αυτή την ταινία που άφησε ιστορία και που πολλοί είναι αυτοί που την χαρακτηρίζουν ως την πιο τρομακτική όλων των εποχών.
Οπωσδήποτε αποτελεί μια από τις ταινίες σταθμό και όλοι τουλάχιστον οφείλουν να αναγνωρίσουν την αξία της.
Οι τρομακτικές σκηνές της ταινίας είναι πολλές, αλλά παρακάτω θα θυμηθούμε μία από τις ανατριχιαστικότερες στιγμές.
Η περιστροφή 180 μοιρών του κεφαλιού της μικρής Regan.
Το συγκεκριμένο στιγμιότυπο γνώρισε παρωδίες σε αντίστοιχες ταινίες, σε μια προσπάθεια να απομυθοποιηθεί κάτι που δημιουργεί ολοκληρωτικό φόβο.
Και το πρόσωπο της δαιμονισμένης Linda Blair προκαλεί μεγάλο τρόμο είναι η αλήθεια.
40 χρόνια μετά την πρώτη προβολή του, ο Εξορκιστής σοκάρει ακόμα τον θεατή.
Halloween (1978)
Η Νύχτα με τις μάσκες ή αλλιώς μια από τις καλύτερες horror στιγμές για το cinema.
Παρεμπιπτόντως, όσοι δεν έχουν ακόμα διαβάσει τα αφιερώματα Horror History του horrorant θα πρέπει να σπεύσουν, προκειμένου να αποκτήσουν μια basic horror movie knowledge.
Η βραδιά του Halloween στις 31 Οκτωβρίου έγινε πολύ πιο σκοτεινή, καθώς ήταν η νύχτα that he came home.
Και αναφερόμαστε βέβαια στον σιωπηλό και μεθοδικό serial killer Michael Myers.
Η ταινία αποτελεί για όλες αυτές τις δεκαετίες που μεσολάβησαν την καλύτερη επιλογή ανάμεσα σε Halloween themed movies και η παρουσία της φιγούρας του δολοφόνου προκάλεσε ανατριχίλες.
Εντάξει η παρουσία του Myers βέβαια, μπορεί πλέον να μην φοβίζει κανέναν, ύστερα από τα τόσα franchise που έχουν ακολουθήσει, όμως όταν προβλήθηκε η ταινία έγινε χαμός.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα ουρλιαχτά των θεατών σε μια από τις επαναπροβολές του φιλμ που πραγματοποιήθηκε το 1979.
Στην όψη του μανιακού δολοφόνου, οι θεατές δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα ουρλιαχτά τους.
Η κοφτερή λεπίδα του Myers, σε συνδυασμό με το κορυφαίο μουσικό θέμα του Carpenter, δημιούργησε ταχυπαλμία στο κοινό.
Στην παρακάτω σκηνή λοιπόν παρακολουθούμε την τελευταία επίθεση του διάσημου πλέον serial killer προς την ultimate scream queen, Jamie Lee Curtis και παράλληλα ακούμε τις αντιδράσεις των θεατών που βρίσκονται στην σκοτεινή αίθουσα.
Nightmare on Elm Street (1984)
Έτερος δημιουργός horror ταινιών που μεσουράνησε την ίδια περίοδο εκτός του John Carpenter είναι φυσικά ο Wes Craven.
Και οι δύο σηματοδότησαν πολλά για το είδος, με τον δεύτερο μάλιστα να υποδηλώνει την μεταξύ τους σύνδεση μέσα από μια συγκεκριμένη φράση διά στόματος Rose McGowan προς την φίλη Neve Campbell στο modern classic horror film, Scream (1996).
Στην οποία φράση χρησιμοποιήθηκε το όνομα Wes Carpenter ως μάστερ των ταινιών τρόμων.
Μια μίξη λοιπόν και των δύο σημαντικών δημιουργών.
Ο Εφιάλτης στον Δρόμο με τις λεύκες σίγουρα είναι μια από τις καλύτερες στιγμές του σκηνοθέτη, καθώς εισήγαγε άλλον έναν αγαπημένο ψυχοπαθή δολοφόνο, ο οποίος όμως αυτή τη φορά έρχεται να σε σκοτώσει στα όνειρά σου.
Don’t go to sleep λοιπόν σκέφτονταν και οι τότε θεατές που φεύγοντας από τον κινηματογράφο φοβόντουσαν να κλείσουν μάτι, μήπως σε περίπτωση έρθει απρόσκλητος και ο Freddy Krueger με τις κοφτερές λεπίδες του.
Η μοίρα των θυμάτων του ήταν προδιαγεγραμμένη και σίγουρα κανείς δεν θα ήθελε να έχει την ίδια τύχη με αυτήν της καημένης Tina (Amanda Wyss).
Αν εξαιρέσεις το αστείο περπάτημα του Krueger στην αρχή και κάποιες «θανατηφόρες» ατάκες, η σκηνή παραμένει τρομακτική.
The Texas Chainsaw Massacre (1974)
Προχωράμε σε έναν ακόμα μανιακό δολοφόνο που δεν είναι άλλος από τον Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι και έχω μια υποψία ότι ο ήχος από το ηλεκτρικό πριόνι που χρησιμοποίησε, ενδεχομένως να βουίζει ακόμα στα αυτιά των τρομαγμένων θεατών.
Η ταινία του 1974, εκτός του ότι με την σειρά τις απέκτησε πολλαπλά sequels, κατάφερε να επηρεάσει θετικά σε μεγάλο βαθμό σημαντικούς δημιουργούς.
Ο Ridley Scott μάλιστα είχε δηλώσει ότι το The Texas Chainsaw Massacre, αν και διαφορετικό θεματολογικά, αποτέλεσε μια από τις επιρροές του για την δημιουργία του αριστουργηματικού Alien (1979).
Και η λίστα των θαυμαστών είναι μεγάλη, από τον Alexandre Aja μέχρι τον Rob Zombie.
Η στιγμή που πρωτοσυστήθηκε ο Letherface στους θεατές είναι μνημειώδης αν και εκεί δεν χρησιμοποιεί το λατρεμένο του τρυπάνι, αλλά αντί αυτού ένα σφυρί.
Το σχετικό απόσπασμα βλέπουμε και στη συνέχεια.
Αν και έχουν περάσει σχεδόν 4 δεκαετίες από την ημέρα προβολής του, δημιουργεί ακόμα μια περίεργη απόκοσμη αίσθηση.
Από τότε, οι στάσεις κατά την διάρκεια ταξιδιού δεν αποτελούν καλή ιδέα για κανέναν.
Τhe Τhing (1982)
Για κάποιους θεωρείται η καλύτερη ταινία horror/scif-fi με εξωγήινα πλάσματα που ακολούθησε μετά το Alien.
Ο Carpenter τρομάζει τους θεατές για ακόμη μία φορά, αυτή την φορά μάλιστα τεστάροντας το στομάχι τους, καθώς δημιουργεί εικόνες που σοκάρουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.
Σημαντικό ρόλο εδώ έχουν και τα πρωτοποριακά -για την εποχή- οπτικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν, τα οποία θεωρούνται ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα σε πολύ καλό επίπεδο.
Ο σκηνοθέτης συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Kurt Russell (είχε προηγηθεί το Escape from New York την προηγούμενη χρονιά) και δημιουργεί έναν χαρακτήρα που θα λέγαμε ότι ίσως να βρίσκεται στον αντίποδα της ηρωίδας Ripley (Sigourney Weaver) των ταινιών Alien.
Συνολικά τον έχει σκηνοθετήσει 5 φορές (4 κινηματογραφικές και 1 τηλεοπτική παραγωγή).
Ούτως ή άλλως ο διάσημος σκηνοθέτης επιλέγει πολλές φορές να ξανασυνεργαστεί με τους ίδιους ηθοποιούς, όπως έχει αποδείξει και η μέχρι τώρα πορεία του.
Η παρακάτω σκηνή συμπεριλαμβάνει όλο το feeling της ταινίας και παρακολουθώντας την, σκεφτόμαστε το πόσο αχρείαστη ήταν η ομότιτλη ταινία του 2011, αν και αποτελεί ουσιαστικά prequel της αρχικής.
The Shining (1980)
Η αριστουργηματική ταινία τρόμου του μεγάλου δημιουργού Stanley Kubrick που στοίχειωσε τα μυαλά πολλών, καθώς ο σπουδαίος σκηνοθέτης έθεσε άλλα όρια στον ψυχολογικό τρόμο.
Αλλάζοντας διαρκώς σημεία του σεναρίου μέχρι την τελευταία στιγμή, κατάφερε στο τέλος να ολοκληρώσει αυτή την σημαντική δημιουργία και να χαρίσει απλόχερα στιγμές καθαρού τρόμου.
Απέσπασε βέβαια ανεπανάληπτες ερμηνείες από τους ηθοποιούς του που έδωσαν πραγματικά τον καλύτερό τους εαυτό.
Ανατριχιαστικός ο Jack Nicholson πραγματοποιεί μια υποδειγματική ερμηνεία και στο πρόσωπό του αποτυπώνεται ο όρος του ψυχοπαθή, ενώ στα έντρομα μάτια της Shelley Duvall αποτυπώνεται ο απόλυτος τρόμος.
Εύθραυστη, αλλά μαχητική, προσπαθεί να αντιμετωπίσει έναν μαινόμενο Jack και καταρρέει ψυχολογικά κατά την διάρκεια.
Η ταινία κατά την έξοδό της στις αίθουσες αδικήθηκε πολύ και ο Stephen King στου οποίου το μυθιστόρημα βασίστηκε, δήλωσε τότε ότι το μίσησε, καθώς πιστεύει ότι η φαντασία του Kubrick παρέκλινε σε πολύ μεγάλο βαθμό από το βιβλίο του.
Σήμερα όμως έχει την θέση που της αξίζει ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες τρόμου.
Οι τρομακτικές σκηνές της ταινίας είναι πολλές, (ανάμεσά τους και η σκηνή με τα δίδυμα κορίτσια στον διάδρομο της έπαυλης που συμπεριλαμβάνεται στις 8 πιο τρομακτικές σκηνές φαντασμάτων του horrorant), αλλά εγώ επιλέγω ίσως την πιο χαρακτηριστική σκηνή με τον Nicholson να προσπαθεί να σπάσει την πόρτα με το τσεκούρι.
Here’s Johnny!
Suspiria (1977)
Τι να πει κανείς για αυτή την κλασσική ταινία τρόμου που φιγουράρει ανάμεσα στις πρώτες θέσεις των καλύτερων στην ιστορία του horror cinema.
Ο Νίκος μας τα έχει περιγράψει καλύτερα μέσα από το review του.
Εγώ θα επικεντρωθώ περισσότερο στο σημείο που με εντυπωσίασε περισσότερο.
Εκτός από το μοναδικό soundtrack, η ταινία παρουσιάζει οπτικά και μια μεγάλη πρωτοτυπία.
Τα έντονα χρώματα δίνουν την εντύπωση έργου τέχνης και ανάγουν την ταινία σε μια σπάνια εικαστικά δημιουργία.
Σε συνδυασμό λοιπόν με την έξοχη μουσική που προαναφέραμε, καταφέρνει και μαγνητίζει την προσοχή.
Ο σπουδαίος Ιταλός σκηνοθέτης Dario Argento παραδίδει μαθήματα κινηματογράφησης μέσα από αυτό το άψογα στιλιζαρισμένο, ανατριχιαστικό παραμύθι ενηλίκων.
Η σκηνή του φόνου δύο κοριτσιών της ακαδημίας όπου διαδραματίζεται η ιστορία στην αρχή της ταινίας, μας μεταφέρει πλήρως την αισθητική και το πνεύμα της ταινίας.
Night of the Living Dead (1968)
Άλλος ένας πολύ σημαντικός δημιουργός, ο George Romero μας έχει δώσει μία από τις καλύτερες ταινίες τρόμου.
Με αρχικό τίτλο Monster Flick και κατευθυντήρια γραμμή προς horror/comedy, ο Romero ευτυχώς έκανε έγκαιρα τις απαραίτητες αλλαγές.
Το είδος του horror/comedy άλλωστε βρήκε επάξιο εκπρόσωπο στο Evil Dead αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο Romero λοιπόν στόχευσε αποκλειστικά στο horror στοιχείο και παρά το πενιχρό budget που διέθετε, κατάφερε να γράψει κινηματογραφική ιστορία μέσα από την Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών.
Σήμερα η εικόνα των αιμοβόρων περιπλανώμενων zombie δεν τρομοκρατεί, αλλά θαυμάζει κανείς την αγνή αισθητική και την εντελώς καθαρή ματιά των δημιουργών.
Παραμένει όμως μέχρι και σήμερα το καλύτερο zombie film, παρά τους μιμητές και τους υπερφιλόδοξους σκηνοθέτες που θέλησαν να το ξεπεράσουν.
Ο George Romero κρατάει τα πρωτεία.
Αυτό που παραμένει άκρως τρομακτικό μέχρι και σήμερα είναι η ύπαρξη του 10χρονου κοριτσιού Karen, η οποία μετατρέπεται και αυτή σε zombie και στην συνέχεια σκοτώνει μέχρι και την μητέρα της.
Σοκαριστική σκηνή οπωσδήποτε και νομίζω ότι ήταν από τις πρώτες φορές που δόθηκε τόσο σκοτεινή πλευρά σε παιδί στον κινηματογράφο.
Rosemary’s Bay (1968)
Ψυχολογικός τρόμος με την υπογραφή του Roman Polanski.
Το πανέμορφο πρόσωπο της κοντοκουρεμένης Mia Farrow έχει αποτυπωθεί ιδανικά μέσα από τον κινηματογραφικό φακό και ο σκηνοθέτης της χάρισε τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο στην καριέρα της.
Έχοντας παγανιστικό περιεχόμενο, ιδιαίτερα σοκαριστικό, ο Πολωνός σκηνοθέτης δημιουργεί μια σκοτεινή ατμόσφαιρα και βρίσκει τις κατάλληλες ισορροπίες, έτσι ώστε να κρατήσει την αγωνία των θεατών καθόλη την διάρκεια μέχρι και το τέλος της ταινίας.
Το μωρό του σατανά θα έρθει στη ζωή και η Farrow σταδιακά ανακαλύπτει τα όσα περίεργα συμβαίνουν γύρω της που τελικά δεν έχουν καμία σχέση με το πώς της είχαν παρουσιαστεί στην αρχή.
Αν και ο τρόμος πηγάζει συνολικά κατά την εξέλιξη της ιστορίας και πάλι υπάρχουν στιγμές που δημιούργησαν έντονη ενόχληση, όπως αυτή του βιασμού της Rosemary από τον Διάβολο υπό το βλέμμα των γυμνών ακόλουθών του.
Psycho (1960)
Δεν θα μπορούσε να λείπει από το συγκεκριμένο αφιέρωμα και κάποια σκηνή από ταινία του μετρ του τρόμου Alfred Hitchcock.
Το Ψυχώ είναι η ταινία που αποτέλεσε ορόσημο και που άλλαξε τον κινηματογράφο ταινιών τρόμου που πλέον δεν θα ήταν ο ίδιος.
Ο σκηνοθέτης καθηλώνει τον θεατή από την αρχή, καθώς τον αιφνιδιάζει με την κίνηση ματ που είναι η δολοφονία της πρωταγωνίστριας, μέχρι και το ανατριχιαστικό φινάλε.
Πολλοί θα υποστηρίξουν ότι καλύτερη σκηνή της ταινίας αποτελεί η δολοφονία του ντεντέκτιβ στις σκάλες του σπιτιού που πραγματικά είναι αριστοτεχνικά γυρισμένη με τις πρωτοποριακές γωνίες λήψης και το στοιχείο του σασπένς να κορυφώνεται.
Όμως, η πιο αναγνωρίσιμη σκηνή φόνου στην ιστορία του κινηματογράφου είναι αυτή της Janet Leigh στην μπανιέρα του motel, στο οποίο ο εξαιρετικός Anthony Perkins είναι ιδιοκτήτης.
Η σκηνή που χρειάστηκε 8 μέρες για να ολοκληρωθεί και στην οποία χρησιμοποιήθηκε μους σοκολάτα για αίμα, αλλά και ο ήχος από μαχαιριές σε πεπόνι για να αποδώσουν την δολοφονία.
Σημαντικό ρόλο έπαιξε η πολύ καλή ερμηνεία της Janet Leigh (η οποία δεν μπόρεσε να ξανακάνει με ευκολία μπάνιο στην υπόλοιπη ζωή της), αλλά και το ταλέντο του θρυλικού σκηνοθέτη που χειρίστηκε με περισσή δεξιοτεχνία την σκηνή που καταλήγει στο άψυχο βλέμμα της πρωταγωνίστριας.
What a great moment for cinema!
Νάσος Κυριακίδης.
1.jpg)
