ΗΜΕΡΑ 1
Έφτασε λοιπόν η μέρα που όλοι περιμέναμε. Όλα ήταν έτοιμα, όλοι στα πόστα τους και το 1ο Horrorant Film Festival 'Fright Nights' έτοιμο να ξεκινήσει.
Ήδη από τις προηγούμενες μέρες, το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν μεγάλο και εκτός από τους "γνωστούς-άγνωστους" που είχαν μαζευτεί ξανά στο κέντρο της πόλης, είδαμε και αρκετούς απλούς φίλους του τρόμου, όπως και γνωστούς κριτικούς, που ήταν εκεί για την έναρξη του μεγάλου Φεστιβάλ. Το χιούμορ ήταν διάχυτο, πειράγματα μεταξύ φίλων και γνωστών και γενικότερα ένα ευχάριστο κλίμα, με την ανυπομονησία όλων να κορυφώνεται λίγο πριν την έναρξη.
Το μενού είχε για ορεκτικό το ατμοσφαιρικό Ισπανικό μικρού μήκους Into the Tunnel και φυσικά ακολούθησε η μεγάλη ατραξιόν της βραδιάς, το All Cheerleaders Die (το οποίο θα φέρει η Filmboy Pictures στις αίθουσες τον Μάιο). Γύρω στις 20.30, αρχίσαμε να μπαίνουμε στην αίθουσα και την επίσημη έναρξη κήρυξε και επίσημα ο διοργανωτής του Φεστιβάλ, Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Οι προβολές ξεκίνησαν, η ταινία μικρού μήκους ήταν συμπαθητική και μπήκαμε αισίως και επίσημα στην πρώτη μεγάλης διάρκειας ταινία του Φεστιβάλ.
Απίστευτος χαβαλές και διαρκές γέλιο, σε μια ταινία που ήταν όπως την περιμέναμε ίσως και καλύτερη. Καταχειροκροτήθηκε από τους θεατές, ενώ το μικρό τεχνικό προβληματάκι αντιμετωπίστηκε από το κοινό με μεγάλη επιείκεια.
Στον πρόλογο του, ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς είχε πει στο κοινό ότι "δεν θα χρειαστεί να μας κρίνετε για το τεχνικό κομμάτι", αλλά απ'ότι φαίνεται ο διαβολάκος έβαλε την ουρά του. Η ατάκα έμεινε, αντιμετωπίστηκε με μπόλικο χιούμορ από τους θεατές, αλλά και αυτοσαρκασμό από τον ίδιο τον διοργανωτή, διότι το μικρό προβληματάκι στην κόπια που κόλλαγε, ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα και χωρίς κανένα παράπονο.
Το δεύτερο μέρος των προβολών περιελάμβανε την μικρού μήκους Caminando las Noches, αλλά και το Πρόσεχε του Περικλή Τσίντζα, που έκλεισαν ιδανικά μια κινηματογραφική βραδιά, που ολοκληρώθηκε με επιτυχία και "έκλεισε" με ένα ποτό στο Drunk Sinatra, ένα από τα ωραιότερα μπαρ του κέντρου.
Δεύτερη ημέρα του Horrorant Film Festival 'Fright Nights' εχθές, με το μενού να περιλαμβάνει 3 μεγάλου μήκους ταινίες και 3 μικρού μήκους αντίστοιχα.
Παρασκευή βράδυ γενικά υπήρχαν πολλοί λόγοι για να βγει κάποιος στο κέντρο. Τι καλύτερο λοιπόν να ξεκινήσει η βραδιά με ταινίες τρόμου; Το πρόγραμμα ξεκίνησε με την καλή μικρή μήκους Job Interview από την Γερμανία, που ασχολείται με τη σχέση εργοδότη και εργαζομένου, αλλά η συνέχεια ήταν μέτρια, καθώς το Art of Darkness απογοήτευσε.
Εξαιτίας όμως και της δυνατής συνέχειας το όλο και αυξανόμενο κοινό περίμενε υπομονετικά το δεύτερο και τρίτο σετ ταινιών.
Πριν από τον πόλο έλξης που ήταν φυσικά ο Vinnie Jones με το Schism, δεν μπορεί να θεωρήσει κανείς αμελητέα την Ελληνική προσπάθεια Μας Καθάρισε, μια ενδιαφέρουσα ταινία μικρού μήκους, τεσσάρων παράλληλων ιστοριών του Πάνου Ηλιακόπουλου, o οποίος παρευρέθηκε στο Φεστιβάλ μαζί με σχεδόν όλο το επιτελείο της ταινίας.
Οι συντελεστές φωτογραφήθηκαν με τον κόσμο συζήτησαν και μοιράστηκαν απορίες, ενώ φυσικά μετά την ταινία υπήρχε και το σχετικό Q&A, όπου μοιράστηκαν τις δυσκολίες των γυρισμάτων αλλά και από που προήλθε η σεναριακή ιδέα. Η ταινία πρέπει να σημειώσουμε ότι προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Horrorant Film Festival 'Fright Nights', πριν ξεκινήσει την διαδρομή της σε άλλα φεστιβάλ τους επόμενους μήνες.
Προβλήθηκε λίγο πριν το πιο εμπορικό φιλμ της βραδιάς και αποτέλεσε το καλύτερο ορεκτικό για να ξεκινήσει η ταινία που προσέλκυσε και τον περισσότερο κόσμο εκείνη την μέρα. Το Schism (σε πρώτη Ευρωπαϊκή προβολή) με τον Vinnie Jones ήταν ένα ενδιαφέρον και πολύπλευρο film noir θρίλερ από την μία, με ατμοσφαιρική τζαζ μουσική και έντονα στοιχεία splatter, αλλά κάπως άναρχο από την άλλη.
Η σκηνοθεσία και οι έντονες σκηνές βίας ήταν σε πολύ καλή μέρα, όπως επίσης και ο πρωταγωνιστής, Callum Blue. Παρ’όλα αυτά, στο τρίτο μέρος της ταινίας, περιμέναμε μια καλύτερη και διαφορετικού τύπου κορύφωση, με αυτήν όμως να μην έρχεται ποτέ.
Η βραδιά έκλεισε με την ΕΥΛΑΒΕΙΑ του Δημήτρη Βαβάτση αλλά και το πολυβραβευμένο ανεξάρτητο The Battery, το οποίο θεωρούσα από πριν το highlight του φεστιβάλ καθώς οι κριτικές που γνωρίζαμε, αναφέρονταν με τα καλύτερα λόγια.
Αμφότερα ήταν εξαιρετικά, το καθένα για το είδος του και γι'αυτά που ήθελε να σου πει και να σου περάσει.
Στην ΕΥΛΑΒΕΙΑ παρακολουθήσαμε τα βασανιστήρια ενός ανθρώπου ή με άλλα λόγια την κρεμάλα που έπαιζαν μεταξύ τους οι εξουσίες της θρησκείας και της δικαιοσύνης.
Μια νοσηρή, μικρού μήκους ταινία γεμάτη από συμβολισμούς και μεταφορές, καλογυρισμένη, ατμοσφαιρική, με σκοτεινή και υποβλητική φωτογραφία.
Στα θετικά η ύπαρξη αρκετών...βασανιστικών εργαλείων και καλλιτεχνικά σκηνοθετημένων torture σκηνών αλλά και τα αξιόλογα, αληθοφανή εφέ αίματος και κοψίματος χεριών.
Δεν γνωρίζω με τι μπάτζετ τη γύρισε ο πραγματικά ταλαντούχος Δημήτρης Βαβάτσης, αλλά έχει γίνει φοβερή προσπάθεια παρουσιάζοντας μια δουλειά που στο σύνολο της είχε εξαιρετικά καλοστημένα σκηνικά, εφέ και ατμόσφαιρα.
Προχωρώντας στο The Battery, πρέπει να ξέρεις από πριν πως θα δεις μια πολύ διαφορετική ταινία με ζόμπι, περισσότερο κοντά σε αργόσυρτο road movie με στοιχεία ιστορίας επιβίωσης και διάσπαρτα μπολιάσματα χιούμορ, με τους....δαγκανιάρηδες να παίζουν περισσότερο το ρόλο του κομπάρσου.
Οι συγκρίσεις με το The Walking Dead είναι αναπόφευκτες, με τις ερημικές εκτάσεις και τα υπαίθρια σπίτια να φέρνουν στο νου την σειρά του AMC, όπως και η ύπαρξη πρόσθετων χαρακτήρων με μιλιταριστικό ύφος αλλά και το πολύ αξιόλογο country/rock/stoner soundtrack.
Στα θετικά οι δύο πρωταγωνιστές, ο υστερικός και γκρινιάρης Mickey του Adam Cronheim που ήταν πιο κοντά στο είδος που πολιτισμένου ανθρώπου που δεν άντεχε να ζει χωρίς να κοιμάται σε κανονικό κρεβάτι αλλά και ο σκηνοθέτης Jeremy Gardner που ως ο μουσάτος, παχουλός Ben έκλεβε την παράσταση με τον χαλαρό, κάφρικο και χύμα χαρακτήρα του που ερχόταν σε αντίθεση με τον Mickey δημιουργώντας τραγελαφικό interaction και ατάκες (τα περί "Tremors" και πως γίνεται "να ζεις στην Αγγλία και να έχεις παχύνει")
Για πολλά γέλια η σκηνή αυνανισμού του Mickey στο αυτοκίνητο, ο οποίος είχε 'φτιαχτεί' με τις βυζούμπες ενός ζόμπι και την ακόλουθη αντίδραση του Ben, ενώ αξίζει να κρατήσουμε και τη σκηνή όπου ο Ben χόρευε φορώντας ακουστικά αλλάζοντας για λίγο το ύφος και τη συνοχή της ταινίας (κάτι σαν το "Lana Banana" από τη 2η σεζόν του American Horror Story που έμοιαζε παράταιρο αλλά και ταιριαστό ταυτόχρονα).
Και φυσικά τα ρέστα μου για τα τελευταία λεπτά όπου ζούσαν αποκλειστικά στο αμάξι.
Αν και σε ορισμένα σημεία, φάνηκε να έχουν τραβήξει από τα μαλλιά τον αργόσυρτο ρυθμό (προφανώς για να γεμίσει η διάρκεια της ταινίας), το The Battery ήταν συνολικά η καλύτερη ταινία που είδαμε μέχρι στιγμής στο φεστιβάλ και ένα διαμαντάκι για το είδος, εναλλασσόμενο ιδανικά ανάμεσα στο road movie, την ιστορία επιβίωσης, το σωστό χιούμορ (όχι πολύ κυριλέ αλλά ούτε και τελειωμένα χοντροκομμένο) και τον λίγο τρόμο.
Νίκος Δρίβας, Κώστας Τσώκος, Κώστας Κίτσιος.
1.jpg)
