Eίναι τόσες οι ταινίες που έχουν προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσουν τις αιτίες του έρωτα, που αν αρχίσουμε να γράφουμε μάλλον θα σταματήσουμε όταν τελειώσουν οι Ευρωεκλογές.
Υπάρχουν ωστόσο ταινίες, που δεν σου "δίνουν στο πιάτο" αυτά που θέλουν να σου μεταφέρουν, αλλά βάζουν τον θεατή σε σκέψη.
Το Γαλλικό Amour est un Crime Parfait των Arnaud Larrieu και Jean-Marie Larrieu είναι μια περίπτωση που σε κάνει μέχρι και το τέλος να αναρρωτηθείς "τι θέλει να πει ο ποιητής;"
Είναι πολύ σημαντικό για μια ταινία να είναι απλή, να μην κάνει τον θεατή να βαριέται αλλά να τον βάζει σε σκέψεις.
Ο Mark (Matthieu Amalric, Cosmopolis) στα 40 του, είναι καθηγητής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Λωζάνης, εξακολουθεί να ζει με την αδερφή του σε ένα τεράστιο απομονωμένο σαλέ και του αρέσει να συνάπτει ερωτικές σχέσεις με τις μαθήτριές του.
Όταν όμως η τελευταία του κατάκτηση εξαφανίζεται ξαφνικά, η μητέρα της έρχεται στο κολέγιο για να ανακαλύψει πτυχές της ζωής της κόρης της και σε αυτές συναντά τον Mark.
Aπό την αρχή, η ταινία εστιάζει στον κεντρικό χαρακτήρα (τον οποίο ερμηνεύει έξοχα ο Amalric), o οποίος αποδεικνύεται ιδιαίτερα ασταθής και επιρρεπής στις γυναίκες, το τσιγάρο και το ποτό.
Κλασικά πράγματα δηλαδη.
Υπάρχει σχετικά αργός ρυθμός (κάπως υποφερτός και όχι κουραστικός παρα μόνο σε κάποια διαστήματα προς την μέση), με έμφαση στις ερμηνείες ενώ το μεγάλο ατού της ταινίας είναι ότι μέχρι το φινάλε της δεν αποκαλύπτει πολλά πράγματα για το που θέλει να προσανατολιστεί.
Έχει και τα θετικά του και τα αρνητικά του.
Διότι αναρρωτιέσαι μέχρι και ένα μισάωρο πριν τελειώσει η ταινία για τις προθέσεις του σκηνοθέτη, με τον φόβο μήπως καταλήξει σε φιάσκο, αλλά έρχεται η (όχι και τόσο ακραία και λογική) ανατροπή στο φινάλε για να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι άξιζε η όλη υπομονή.
Μου είναι δύσκολο να περιγράψω πολλά πράγματα για την ταινία, διότι υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να προβώ σε spoiler, κάτι το οποίο θα χαλάσει παραπάνω από την μισή ταινία.
Η σκηνοθεσία και τα πλάνα στο σύνολο τους στο τεχνικό κομμάτι είναι εντυπωσιακά και άκρως ατμοσφαιρικά με το χειμωνιάτικο τοπίο να ενισχύει το στυλ που επιχειρεί να περάσει ο σκηνοθέτης, ενώ τα απόμακρα μέρη που είναι γυρισμένη η ταινία βοηθούν στο να υπάρχει μια διαρκής αγωνία.
Ωστόσο, ο αργός ρυθμός που έχει επιλέχθεί σε κάποια σημεία κουράζει και μοιραία κάνει "κοιλιά", αλλά έρχεται το φινάλε να τον αποζημιώσει και είναι πολύ σημαντικό για την ταινία ότι σε ένα διάστημα (το τελευταίο ημίωρο δηλαδή) που άλλες αυτοκαταστρέφονται και διαλύουν ότι έχουν φτιάξει, το Amour est un Crime Parfait κρατάει το "καλό της φύλλο".
Πρόκειται γενικά για μια αξιοπρεπέστατη παραγωγή, που βλέπεται ευχάριστα, έχει καλές ερμηνείες, λίγη αγωνία, χιούμορ και πάνω απ' όλα θυμίζει καλό Ευρωπαϊκό σινεμά, χωρίς να είναι από τα top δείγματά του.
Στις αίθουσες από 13 Μαρτίου.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
