Υπάρχουν μερικά πολύ λεπτά ζητήματα, αλλά και πολύ ενδιαφέροντα ώστε να μεταφερθούν στην μεγάλη οθόνη και να προβληματίσουν τον θεατή.
Κατά καιρούς έχουμε δει ταινίες με σπουδαία θεματολογία να μεταφέρονται εξαιρετικά στην μεγάλη οθόνη, και άλλες φορές να απογοητεύουν.
Η διαφορά μεταξύ της επιτυχίας και της αποτυχίας ενός συγκεκριμένου θέματος είναι εξαιρετικά λεπτή και απαιτεί μεγάλη εμπειρία από αυτούς που θα επιλέξουν να το αποτυπώσουν στο πανί.
Το Like Father Like Son, εκ Ιαπωνίας ορμώμενο, καταφέρνει να αξιοποιήσει κατά το ήμισυ (και κάτι παραπάνω) μια πολύ ενδιαφέρουσα και πολύπλευρη σεναριακή ιδέα.
Ο Ryota (Masaharu Fukuyama) έχει αποκτήσει ό,τι έχει με σκληρή δουλειά, και πιστεύει πως τίποτα δεν μπορεί να ανακάμψει την πορεία του προς την τέλεια ζωή.
Ώσπου μια μέρα, αυτός κι η γυναίκα του η Midori (Machico Ono), δέχονται ένα τηλεφώνημα από το μαιευτήριο.
Όπως αποδεικνύεται, ο 6χρονος γιος τους, Keyta, δεν είναι ο βιολογικός τους γιος – στο μαιευτήριο τους έδωσαν άλλο παιδί.
Ο Ryota αναγκάζεται να πάρει μια απόφαση που θα του αλλάξει τη ζωή, διαλέγοντας το «θρέμμα» αντί για το «γέννημα».
Βλέποντας την αφοσίωση της Midori στον Keyta, ακόμα και μετά την αποκάλυψη της καταγωγής του ή και της επικοινωνίας με την άξεστη, αλλά στοργική οικογένεια που ανέθρεψε το βιολογικό τους παιδί τα τελευταία έξι χρόνια, ο Ryota αρχίζει να αναρωτιέται αν υπήρξε «πατέρας» όλα αυτά τα χρόνια...
Η συγκινητική ιστορία ενός ανθρώπου που επιτέλους κοιτάζεται στον καθρέφτη όταν βρεθεί μπροστά σ’ ένα απρόσμενο εμπόδιο, για πρώτη φορά στη ζωή του.
Με μια πολύ ωραία εναρκτήρια σκηνή, η ταινία του Hirokazu Koreeda μας εισάγει σχεδόν άμεσα στο κεντρικό θέμα δείχνοντας πειστικότατα πώς οι δυο οικογένειες αντιμετωπίζουν αυτό το σοκ.
Οι χαρακτήρες αρχίζουν και αναπτύσσονται σκηνή με σκηνή, αν και από τα πρώτα πλάνα, αρχίζεις και καταλαβαίνεις τα δυο ζευγάρια, τα εκ διαμέτρου αντίθετα και από κοινωνικό και οικονομικό status.
Mέσα από τα αργόσυρτα πλάνα και την νωχελική εξέλιξη της ταινίας (το οποίο στην αρχή βοηθάει, στο δεύτερο μισό όμως κουράζει αρκετά), χτίζεται σιγά σιγά μια ενδιαφέρουσα θεματική που αν μη τι άλλο κάνει τον θεατή να προβληματιστεί.
Δεν είναι και λίγο την ώρα που φέτος έχουμε πολλές αξιόλογες ταινίες, μια εντελώς άγνωστη παραγωγή να καταφέρνει να σε κρατήσει και να αποδειχθεί αξιοπρεπέστατη.
Το πρώτο της μέρος θεωρώ πως είναι αριστοτεχνικό.
Η τετράδα των πρωταγωνιστών σε συνδυασμό με την διακλάδωση της πλοκής αλλά και την εξαιρετική φωτογραφία-σκηνοθεσία, σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα μικρό διαμαντάκι.
Και κάπου εκεί έρχεται η μικρή προσγείωση.
Δυστυχώς, η ταινια δεν γίνεται όσο τολμηρή θα μπορούσε να γίνει με βάση το πρώτο της μέρος και το τελευταίο ημίωρο καταλήγει να γίνεται στατικό, αφήνοντας τον θεατή με την αίσθηση ότι μπορούσε να δώσει αρκετά περισσότερα.
Για να μην αδικούμε την εξαιρετική προσπάθεια βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι το Like Father Like Son δεν θα σε συγκινήσει ανα στιγμές ή δεν θα σου τραβήξει την προσοχή.
Το αντίθετο μάλιστα, έχοντας διαβάσει μόνο την υπόθεση και μη γνωρίζοντας κάτι άλλο μπορώ να πώ ότι με κράτησε σε όλη της την διάρκεια, ωστόσο το μειονέκτημα της είναι ότι οι αργές σκηνές, οι ελάχιστοι διάλογοι και τα μακρόσυρτα πλάνα της, ενώ άλλες ταινίες τις βοηθούν να εξελιχθούν, στο Like Father Like Son, λειτουργουν τελείως ανασταλτικά.
Και ενώ οπτικά η ταινία είναι εξαιρετική σε συνδυασμό με ενδιαφέρουσες πτυχές της πλοκής που είναι αδύνατον να αφήσουν αδιάφορο κάποιο θεατή, εκεί που πρέπει να γίνει το βήμα παραπάνω σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της (δεν μπορώ να κάνω και spoiler για να καταλάβετε τι εννοώ), η ταινία τρενάρει και δεν έχουμε το απαραίτητο φινάλε, τελειώνοντας εντελώς συμβατικά κάτι που έδειχνε ικανό να κάνει την διαφορά.
Σκεπτόμενo, ενδιαφέρον και συγκινητικό αλλά από την άλλη στάσιμο, το Like Father, Like Son είναι μια ταινία που σου αφήνει πράγματα, αλλά και ένα γαμώτο γιατί μπορούσε περισσότερα.
Δύο βραβεία στις περσινές Κάννες και υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα.
Στις αίθουσες από 27 Φεβρουαρίου.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
