Κατά βάθος τους αγαπάω αυτούς τους Βρετανούς.
Και αν έχω καταλάβει κάτι από την κουλτούρα τους, αυτό είναι πως άμα καταφέρεις και ξεπεράσεις τις νευρώσεις, τους παροξυσμούς και τις ιδιαιτερότητες που τους χαρακτηρίζουν, το ίδιο θα κάνεις και εσύ.
Σταδιακά δε, καταλήγω στο ότι αυτές οι "παραξενιές" τους, είναι που τους καταστούν τόσο ξεχωριστούς.
Έτσι και το Philomena, μια γνήσια Βρετανική ταινία, ενέχει όλα τα απαραίτητα συστατικά που κάνουν τις παραγωγές της συγκεκριμένης χώρας τόσο ευχάριστες και οικείες.
Σαν ταινία, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις.
Αφού πέρασε με επιτυχία από διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, ήταν και υποψήφια για 4 Όσκαρ.
Και εγώ με την σειρά μου δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω.
Πράγματι είναι ένα γλυκό και όμορφο φιλμ.
Όχι κάτι το μοναδικό ωστόσο, θα ήθελα να προσθέσω.
Ο Martin Sixsmith (Steve Coogan, What Maisie Knew) είναι ένας έμπειρος δημοσιογράφος πολιτικού ρεπορτάζ.
Όταν η καριέρα του πάρει μια άσχημη τροπή, θα σκεφτεί να απομακρυνθεί από τα φωτά της δημοσιότητας και να γίνει συγγραφέας.
Μια ιδέα που στην πραγματικότητα δεν του αρέσει και τόσο πολύ.
Τότε είναι που η κόρη της Philomena θα προσεγγίσει τον Martin για να του προτείνει να γράψει ένα άρθρο για την μητέρα της, που εξαναγκάστηκε να δώσει το παιδί της για υιοθεσία, πριν από πενήντα χρόνια.
Αν και αρχικά αρνητικός στην προοπτική να ασχοληθεί με μια υπόθεση κοινωνικού χαρακτήρα, τελικά πείθεται να συναντηθεί με την Philomena (Judi Dench, Skyfall).
Η συγκλονιστική της ιστορία θα φανεί αρκετή για να τον βγάλει από το επαγγελματικό τέλμα που βιώνει.
Με ένα δυνατό και αυστηρά δομημένο σενάριο που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα, το Philomena είναι μια ταινία που δύσκολα μπορεί να πάρει άσχημη πορεία.
Εάν συνυπολογίσουμε μάλιστα ότι πρωταγωνιστούν δυο από τα ισχυρότερα ονόματα του Βρετανικού σινεμά, η Judi Dench και ο Steve Coogan, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο.
Εκεί είναι που αρχίζουν να μπαίνουν και οι πρώτες ενστάσεις μου απέναντι στο γλυκό αυτό έργο.
Συγκεκριμένα, σε σκηνοθετικό επίπεδο ο Stephen Frears μου φάνηκε αρκετά εφησυχασμένος.
Στηριζόμενος στην απίστευτη πλοκή και τις δυνατές ερμηνείες, απλά περιορίστηκε στο να αφηγηθεί ένα δραματικό παραμύθι.
Πολλές ήταν οι φόρες που ένιωσα πως οι απόπειρες του να συμμετάσχει ενεργά στο όλο εγχείρημα ήταν περιορισμένες, ενώ το ίδιο μπορώ να πω και για την προσπάθεια του να αφήσει ένα είδος προσωπικής σφραγίδας.
Ακόμα, ένα έργο που καταπιάνεται με τόσο πλούσια θέματα (Καθολική Εκκλησία, ταξίδι στην Αμερική, ετερόκλητοι χαρακτήρες) θα περίμενα να διακρίνεται από μεγαλύτερο βάθος και προοπτική.
Ή για να το θέσω καλύτερα, μια τόσο όμορφη ταινία θα ήθελα να φτάσει το ύψιστο των δυνατοτήτων της.
Σαφώς, αυτές οι ενστάσεις δεν είναι αρκετές για να μειώσουν το μεγαλείο του Philomena.
Από το ιδιόρρυθμο, ευγενικά προσβλητικό χιούμορ του μέχρι τον τρομακτικό ρεαλισμό του δράματος της πρωταγωνίστριας και τις μοναδικές ερμηνείες των ηθοποιών, όπως και να το δεις το φιλμ τα έχει καταφέρει.
Εντυπωσιακός είναι και ο τρόπος που το Philomena σε κάνει να αναρωτιέσαι για τις δίκες σου αντοχές σε ζητήματα όπως αυτό της ηθικής και της συγχώρεσης.
Μέσα από δυο τελείως αντιθέτους χαρακτήρες αναδεικνύει την διαφορά νοοτροπίας του σκληραγωγημένου σύγχρονου ανθρώπου και τον ρομαντισμό μιας άλλης εποχής που φαντάζει τελείως παράταιρη μπροστά στην πραγματικότητα των καιρών μας.
Η Judi Dench ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο με ακρίβεια, χάρη και χαρακτηριστική απλότητα.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό, αν σκεφτείς πως πολλοί μεγάλοι ηθοποιοί έχουν οδηγηθεί σε περιττούς εντυπωσιασμούς, μόνο και μόνο επειδή ο ρόλος τους θα το δικαιολογούσε.
Αντίστοιχα, και ο Steve Coogan, που έχει γίνει γνωστός κυρίως από κωμικούς ρόλους, ερμήνευσε τον σοβαρό, βαρύ και συγκροτημένο δημοσιογράφο με μια μεστότητα που δύσκολα συναντάς σε έργα παρόμοιας θεματολογίας.
Συνολικά, το Philomena είναι ένα έργο που αξίζει την προσοχή σου.
Δεν θα σε σημαδέψει ακριβώς, αλλά έχει να διηγηθεί μια ιστορία που σίγουρα θα θυμάσαι για αρκετό καιρό.
Στις αίθουσες από 27 Φεβρουαρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Philomena trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
