Tα remake δίνουν και παίρνουν τα τελευταία χρόνια, και με την ευκαιρία είπαμε να θυμηθούμε ποια είναι τα πιο αξιομνημόνευτα και ποια θέλουμε να ξεχάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Η αρχή έγινε με τα Χειρότερα Remake, αυτά που όχι απλά δεν είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά η θέαση τους προκάλεσε τραυματικές εμπειρίες.
Σήμερα θα δούμε μια προσωπική επιλογή εκείνων των remake που δικαιολόγησαν όλο τον ντόρο ή την προσπάθεια που έγινε.
10. Dawn of the dead (2004) - (Πρωτότυπο: 1978)
Μια νοσοκόμα βλέπει τον σύντροφό της να κατασπαράζεται από το κοριτσάκι της διπλανής πόρτας και έντρομη ανακαλύπτει πως όλοι οι κάτοικοι της πόλης της έχουν μετατραπεί σε ζόμπι, εξαιτίας ενός μυστηριώδους ιού.
Μαζί με μια ομάδα επιζώντων οχυρώνεται σε ένα εμπορικό κέντρο και όλοι μαζί προσπαθούν να προφυλαχθούν από την απειλή, καθώς τα ζόμπι καταλαμβάνουν με ταχείς ρυθμούς ολόκληρο τον πλανήτη.
Αν και σταδιακά προσαρμόζονται στο καταφύγιό τους, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούν πως πρέπει να εγκαταλείψουν τον επίγειο παράδεισο τους και να δραπετεύσουν.
H πρωτότυπη ταινία του George Romero ήταν μια από τις πιο ξεχωριστές ταινίες τρόμου όλων των εποχών και αν όχι η καλύτερη, σίγουρα από αυτές που θυμάσαι όταν αναφέρεσαι στο είδος.
Το εγχείρημα του άγνωστου τότε Ζack Snyder (μετά ακολούθησαν οι 300), έμοιαζε απίστευτα ριψοκίνδυνο και η πρώτη ταινία της καριέρας του θα μπορούσε να είναι καταδικαστική.
Ο Snyder όχι μόνο έφτιαξε μια αξιοπρεπέστατη και εντυπωσιακή ταινία τρόμου, αλλά ίσως κατάφερε σε πολλά σημεία να κάνει και καλύτερη ταινία από αυτή του 1978 (τουλάχιστον σε θέμα fun).
Μια ταινία, που όχι απλά εξέπληξε, αλλά μας... ανάγκασε να την τοποθετήσουμε στα καλύτερα remake και αυτό τα λέει όλα.
Εξαιρετικός ρυθμός, ασταμάτητη αγωνία, splatter, χιούμορ και γενικότερα όλα όσα θέλουμε να δούμε σε μια ταινία τρόμου, σε γερές δόσεις.
Ακόμα και τώρα, 10 χρόνια μετά και με ταινίες τρόμου να βγαίνουν σωρηδόν, δεν νομίζουμε να υπάρχουν πολλές ταινίες που είναι ανώτερες της.
9. Twelve Monkeys (1995) - (Πρωτότυπο: La jetée, 1962)
Το 2035 το ανθρώπινο είδος ζει σ' έναν άγονο κόσμο μετά τον εκμηδενισμό του 99% της ανθρωπότητας ο οποίος προήλθε από ένα ολοκαύτωμα.
Ένας εθελοντής με αντιφατική προσωπικότητα έχει μόνο δυο στοιχεία τα οποία μπορούν να τον βοηθήσουν να λύσει το αίνιγμα των Δώδεκα Πιθήκων που απειλεί να εξαλείψει για πάντα το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη.
Ο εκκεντρικός και ασταθής σκηνοθέτης Terry Gilliam (ικανός να κάνει αριστουργήματα όπως το Monty Python and the Holy Grail και το Fear and Loathing in Las Vegas, αλλά και "πατάτες" τύπου Tideland, The Imaginarium of Doctor Parnassus) το 1995 δημιούργησε μια ταινία που έμελλε να είναι σημαδιακή για τον χώρο του sci-fi.
Μια ταινία εντυπωσιακά γυρισμένη (ειδικά για την εποχή της, αν σκεφτούμε και τι τεχνολογικά μέσα υπήρχαν τότε), αλλά κυρίως βασισμένη περισσότερο στο εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο.
Ο Bruce Willis δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία (ίσως την καλύτερη της καριέρας του), είναι τόσο πειστικός στον ρόλο του που νομίζεις ότι όντως έχει "κουσούρια" και στην κανονική του ζωή.
Παρομοίως και ο Brad Pitt, σε έναν εντελώς αντισυμβατικό ρόλο (παίζει τον τρελό του ...χωριού), δίνει ρεσιτάλ και το "δέσιμο" με τον Willis συνθέτει ένα από τα πιο ανεπανάληπτα, θεοπάλαβα πρωταγωνιστικά δίδυμα που έχουμε δει.
Ο Gilliam με φρενήρη δράση ανά σημεία, αλλά και εξαιρετικά δουλεμένο σενάριο και σκηνοθεσία, δημιουργεί μια αξιομνημόνευτη ταινία φαντασίας, που ακόμα και τώρα συνεχίζει να εκπλήσσει πολλούς θεατές.
8. The Man Who Knew Too Much (1956) - (Πρωτότυπο: 1934)
Στη διάρκεια ενός ταξιδιού για ένα ιατρικό συνέδριο, ο γιατρός Μεπν ΜακΚένα, η σύζυγος του Τζο ΜακΚένα, και ο νεαρός γιος τους Χανκ, αποφασίζουν να επισκεφτούν κι άλλες γειτονικές περιοχές του Μαρόκο.
Με ένα μαχαίρι στην πλάτη του, ο γάλλος Λουί Μπερνάρντ, μεταμφιεσμένος ως Άραβας, πλησιάζει τον Μπεν και του ψιθυρίζει ότι σχεδιάζεται απόπειρα δολοφονίας ενός πολιτικού προσώπου στο Λονδίνο.
Ο Μπεν είναι διστακτικός, δε θέλει να δώσει τις πληροφορίες που έχει στις αρχές, γιατί ταυτόχρονα έχει απαχθεί ο γιος τους από ένα ζευγάρι που επίσης γνώρισαν στο ταξίδι τους.
H απόφαση του σπουδαίου Alfred Hitchcock να κάνει remake στην ίδια του την ταινία, μάλλον είναι μια από τις πολλές σοφές που είχε πάρει ο Βρετανός σκηνοθέτης.
Σε μια από τις 5 καλύτερες του ταινίες (πολύ δύσκολη απόφαση να ξεχωρίσεις τις ταινίες του Χίτσκοκ), ο τεράστιος αυτός δημιουργός έφτιαξε μια ταινία πολύ μπροστά από την εποχή του.
Μια ταινία που δεν σε αφήνεις να... ησυχάσεις ούτε λεπτό.
Με ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Τζέιμς Στιούαρτ, Ντόρις Ντέι), στιβαρό σενάριο και διαρκή αγωνία, ανάσες χιούμορ σε ορισμένες στιγμές καταφέρνει να είναι πιο δυναμική ταινία από την πρωτότυπη.
Φυσικά, σε αυτό συμβάλλει και η πιο εμπνευσμένη και έξυπνη σκηνοθεσία του Χίτσκοκ, ο οποίος διαφοροποιεί το στυλ ταινιών του και πέρνάει το είδος της θεωρίας συνωμοσίας σε άλλο επίπεδο.
Σε μια εποχή που τα τεχνικά μέσα ήταν απειροελάχιστα, ο Χίτσκοκ έκανε ένα υποδειγματικό θρίλερ, το οποίο θεωρείται κλασικό.
7. Ocean's Eleven (2001) - (Πρωτότυπο: 1960)
O Danny Ocean καταφέρνει να αποφυλακιστεί με αναστολή, δίνοντας το λόγο του στους δικαστές ότι δεν θα παρανομήσει.
Με το που βγαίνει όμως από τη φυλακή ξεκινά αμέσως να καταστρώνει το πιο μεγαλόπνοο σχέδιο του: την πιο ριψοκίνδυνη ληστεία στην ιστορία του Λας Βέγκας.
Βάζει στο μάτι τις εισπράξεις από τα τρία πιο διάσημα καζίνο στην πόλη του Λας Βέγκας: το Bellagio, το Mirage και το MGM Grand.
Σε ένα ασφαλισμένο θησαυροφυλάκιο, 200 πόδια κάτω από τη γη φυλάσσονται οι εισπράξεις από τα τρία αυτά καζίνο, τα οποία ανήκουν στον Terry Benedict.
Ο Benedict είναι ένας φιλόδοξος άνθρωπος που δε διστάζει να κάνει οτιδήποτε θεωρεί απαραίτητο για να αποκτήσει αυτό που επιθυμεί - είτε αυτό είναι ξενοδοχείο είτε γυναίκα.
Στην αγκαλιά του βρίσκεται πλέον η Tess, η πρώην σύζυγος του Danny Ocean.
Προκειμένου να φέρει εις πέρας το δύσκολο σχέδιο του, ο Danny επιλέγει μια ομάδα έντεκα ταλαντούχων απατεώνων, για την επίτευξη του αδύνατου, της ληστείας των $150 εκατομμυρίων.
Όπως είπαμε και στην περίπτωση του Dawn of the Dead, πρόκειται για μια ταινία που απαιτούσε λεπτούς χειρισμούς.
Η απόσταση μεταξύ μια ταινίας παρωδίας και ενός αριστουργήματος, ήταν πολύ μικρή.
Η εμπειρία όμως του Soderbergh, το πλούσιο καστ και το εντυπωσιακά προσαρμοσμένο σενάριο, μας δίνουν μια αξέχαστα διασκεδαστική περιπέτεια.
Το remake του 1960 ήταν χωρίς αμφιβολία σπουδαίο, αλλά η ταινία του 2000, ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητική.
Δυο ώρες ξέφρενης διασκέδασης, γεμάτη πανέξυπνες ατάκες, καλοσκηνοθετημένες σκηνές δράσης και πολλούς σταρ σε αφάνταστα χαβαλεδιάρικους ρόλους.
Τζορτζ Κλούνεϊ, Μπραντ Πιτ, Τζούλια Ρόμπερτς, Ματ Ντέιμον, Άντι Γκαρσία, Ντον Τσιντλ, Καρλ Ράινερ, Κέισι Άφλεκ, όλοι προσφέρουν το λιθαράκι σ' ένα από τα πιο διασκεδαστικά remake όλων των εποχών, υπό την άριστη καθοδήγηση του Σόντερμπέργκ.
6. Cape Fear (1991) - (Πρωτότυπο: 1962)
Ο Μαξ Κέηντυ, στον οποίο δίνει σάρκα και οστά, μόλις αποφυλακίζεται έπειτα από δεκατέσσερα χρόνια και σκοπεύει να κάνει τον δικηγόρο που τότε δεν τον είχε υπερασπιστεί με ιδιαίτερο ζήλο ''να μάθει για την απώλεια''.
Είναι πραγματικά ένας ιδιαίτερος παρανοϊκός αυτός που υποδύεται ο De Niro.
Μοιάζει να έχει μελετήσει κάθε λεπτομέρεια της επίθεσής του προσεκτικά και βήμα-βήμα, ήδη από τον καιρό που όπως αναφέρει μάθαινε μόνος του να διαβάζει στο κελί του και να εντρυφεί στη νομική επιστήμη.
Από ένα σημείο και μετά, όμως, μοιάζει να πιστεύει πως ο ίδιος είναι ένας μικρός Μεσσίας, ένας μικρός Θεός-τιμωρός.
Mπορεί ο Martin Scortsese στην ατελείωτη φιλμογραφία να έχει πολλές πιο γνωστές ταινίες, ωστόσο η απόπειρα του να κάνει remake στο Cape Fear του 1962 ήταν μια από τις πιο έξυπνες ιδέες του.
Μεταμορφώνοντας τον Robert De Niro σε έναν τρομακτικό κατάδικο (ο ίδιος ο ηθοποιός "χάλασε" την οδοντοστοιχία του, για να δείχνει πιο πειστικός, ενώ έχασε και κιλά) και με ένα εξαιρετικά κλειστοφοβικό τελευταίο ημίωρο, το Cape Fear θεωρείται δικαιωματικά ένα από τα πιο διάσημα κλειστοφοβικά κοινωνικά θρίλερ όλων των εποχών.
Εξαιρετικοί οι Nick Nolte, Jessica Lange και Juliette Lewis, αλλά η ταινία δεν θα είχε την συγκεκριμμένη αξία χωρίς τον De Niro και φυσικά την σκηνοθετική καθοδήγηση του Scortsese, ο οποίος κάνει ένα εξαιρετικό κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, χωρίς να κουράζει, ενώ η αγωνία είναι μεγάλη σε όλη την διάρκεια της ταινίας.
5. A Fistful of Dollars (1964) - (Πρωτότυπο: 1961)
Σε μια μικρή πόλη του Γουέστ, κάπου στα σύνορα με το Μεξικό, φτάνει ένας άγνωστος πιστολέρο.
Μαθαίνει ότι οι οικογένειες των Μπάξτερ και των Ρόχο βρίσκονται σε πόλεμο και εμπλέκεται στη σύρραξη, παίρνοντας πότε το μέρος των μεν και πότε των δε.
To "Για μια χούφτα δολλάρια" αποτελεί αναμφίβολα μια από τις πιο ιστορικές ταινίες όλων των εποχών.
Τρια χρόνια μετά την original Ιαπωνική ταινία, ένας από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στην ιστορία του κινηματογράφου, ο Sergio Leone διασκεύασε το εξαιρετικό Yojimbo του Akira Kurosawa και μάλιστα με τεράστια επιτυχία.
Με εμφανείς επιρροές, αλλά με προσήλωση στο όραμα του, ο Leone παρέδωσε ένα από τα καλύτερα western όλων των εποχών με σκηνές ανθολογίας και φυσικά έναν υπέροχο Clint Eastwood, ο οποίος ήταν ο ρόλος-κλειδί της ταινίας.
Γυρίστηκε στην Ιταλία με ελάχιστα χρήματα, ξεκινώντας τη μόδα των σπαγγέτι-γουέστερν, έβγαλε πολύ χρήμα και έκανε πλούσιους και διάσημους τους βασικούς συντελεστές.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι αρχικά κανείς δεν είχε πιστέψει σε αυτό το φιλμ.
Εκτός από κάποιον άσημο Αμερικανό ηθοποιό που δεν είχε τίποτα να χάσει, οι υπόλοιποι χρησιμοποίησαν ψευδώνυμα.
Λίγο αργότερα, το όνομα του σκηνοθέτη Σέρτζιο Λεόνε έγινε πασίγνωστο, ο μουσικοσυνθέτης Ένιο Μορικόνε έγινε περιζήτητος και ο Κλιντ Ίστγουντ καθιερώθηκε ως πρωταγωνιστής.
4. The Departed (2006) - (Πρωτότυπο: Internal Affairs, 2002)
Ο Billy Costigan (Leonardo DiCaprio) είναι ένας νεαρός αστυνομικός που προσπαθεί να καταξιωθεί στο τμήμα της Μασαχουσέτης.
Σύντομα δέχεται από τους ανωτέρους του μία ριψοκίνδυνη αποστολή.
Θα πρέπει να αποπεμφθεί εικονικά από το σώμα, να κάνει φυλακή και στη συνέχεια να προσπαθήσει να εισχωρήσει στην οργάνωση του μεγαλύτερου μαφιόζου της περιοχής, του Ιρλανδού Frank Costello (Jack Nicholson), κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του περιβόητου κακοποιού.
Παράλληλα με τον Costigan, ένας ακόμα φέρελπις αστυνομικός, ο Colin Sullivan (Matt Damon) ανέρχεται ραγδαία στην ιεραρχία της υπηρεσίας και εντάσσεται στην Ειδική Ομάδα Ερευνών.
Πρωταρχικός στόχος της ομάδας είναι να καταφέρουν να εξουδετερώσουν τον Costello και τη συμμορία του.
Κανείς όμως δε ξέρει πως ο Sullivan είναι προστατευόμενος του Costello και αποτελεί ένα ακόμα λόγο που ο αρχιμαφιόζος διατηρεί τη παντοδυναμία του.
Οι δύο αστυνομικοί μπλεγμένοι σε ένα παράλληλο κυνήγι, παλεύουν να διασφαλίσουν τη διπλή τους ταυτότητα ρισκάροντας τη ζωή και τη καριέρα τους.
Ένα από τα ιερά τέρατα του Αμερικάνικου σινεμά, ο Μάρτιν Σκορτσέζε, επιτέλους κατάφερε να πάρει αυτό που δικαιούταν τόσα χρόνια, δηλαδή το Όσκαρ Σκηνοθεσίας.
To The Departed, που αποτελεί remake του επίσης πολύ καλού Ασιάτικου Ιnternal Affairs, είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες του μεγάλου αυτού σκηνοθέτη και του χάρισε πανάξια το αγαλματίδιο.
Δέν σημαίνει δηλαδή, επειδή του το χρωστούσαν το έδωσαν τιμής ένεκεν, διότι το Departed είναι Οσκαρική ταινία.
Ο Σκορτσέζε στήνει αριστοτεχνικά μια αστυνομική ιστορία, δίνοντας βάση στους διαλόγους και στους χαρακτήρες, τους οποίους αναπτύσσει με κάθε λεπτομέρεια.
Με ατάκες καταιγιστικές, που δεν κάνουν τον θεατή ούτε λεπτό να βαρεθεί, αλλά να τον κρατήσει σε αγωνία μέχρι το φινάλε της παρά τα 150 της λεπτά και είναι χαρακτηριστικό ότι δεν κάνει σχεδόν καθόλου "κοιλιά".
Tον βοηθάει φυσικά και το εξαιρετικό κάστ, αποτελούμενο από τον πιο ώριμο από ποτέ Λεονάρντο Ντι Κάπριο (που έχοντας αφήσει στην άκρη τις μετριότητες τύπου Τιτανικού, Ρωμαίου και Ιουλιέτας έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει τις υποκριτικές του αρετές και να είναι σε κάθε ταινία καλύτερος από την προηγούμενη), τον Μάτ Ντέιμον (επίσης σπουδαίος και ταλαντούχος ηθοποιός, φαινόταν από τις πρώτες του ταινίες), τον Τζάκ Νίκολσον (ακόμα και στα 69 του στην ταινία, παίζει για πλάκα τέτοιους ρόλους, τα λόγια είναι περιττά γι' αυτόν τον σπουδαίο ηθοποιό), τον Μάρτιν Σίν (ακόμη ένας σπουδαίος ηθοποιός με κύρος και μεγάλη υποκριτική πυγμή σε οτιδήποτε ρόλο και αν έπαιξε) και έκπληξη τον Μάρκ Γουόλμπεργκ (όπου εδώ "ψήθηκε" ακόμα περισσότερο και "ανδρώθηκε" στο Fighter, αποδεικνύοντας, ότι είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός ηθοποιός δράσης).
Αναμφίβολα, μια από τις πιο αξιόλογες ταινίες των τελευταίων χρόνων και σίγουρα μια κορυφαία στιγμή στην καριέρα του μεγάλου Scorsese.
3. The Magnificent Seven (1960) - (Πρωτότυπο: Seven Samurai, 1955)
Η ιστορία επτά μισθοφόρων που κλήθηκαν από τους κατοίκους ενός μεξικανικού χωριού προκειμένου να τους βοηθήσουν να αντιμετωπίσουν μία συμμορία κλεφτών που με επικεφαλής τον Calvera ρήμαζε τις προμήθειες τους καταδικάζοντας σύσσωμο το χωριό σε αφανισμό.
Ένα ακόμα western στην λίστα μετά το Για μια Χούφτα δολάρια.
Και αυτό βασισμένο σε ταινία του Akira Kurosawa και συγκεκριμένα στο Seven Samurai.
Με ένα εντυπωσιακό καστ για την εποχή, το οποίο περιελάμβανε τον Steve McQueen και τον Charles Bronson αλλά και τον John Sturges στην σκηνοθεσία (είχε κάνει το εκπληκτικό Great Escape λίγα χρόνια πιο μετά), το Magnificent Seven δεν ξεπέρασε το πρωτότυπο, αλλά καθιερώθηκε ως ένα από τα πιο δυνατά spaghetti western ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το είδος.
Ο Sturges έμεινε στην ιστορία με το Magnificent Seven, κυρίως για το κοινωνικό του σχόλιο και το γεγονός ότι εστίασε στις εκφράσεις και αντιδράσεις των ηθοποιών, ενώ παράλληλα δεν αμέλησε καθόλου την δράση.
Κάθε χαρακτήρας βάζει το λιθαράκι του στην ιστορία και όλοι εκμεταλλεύονται όπως αξίζει, ενώ παράλληλα οι σκηνές μάχης είναι εξαιρετικές και γεμίζουν τα κενά διαστήματα διαλόγων και πλοκής σε μια αριστουργηματική ταινία.
Αναμφίβολα μια από τις κλασικές ταινίες του είδους και όχι μόνο.
2. The Maltese Falcon (1941) - (Πρωτότυπο: 1931)
Δύο ιδιωτικοί ντετέκτιβ, ο Sam Spade και ο Floyd Tursby δέχονται στο γραφείο τους την επίσκεψη της Miss Wonderly, η οποία ζητάει την προστασία τους, αφού πρώτα τους διηγηθεί μια απίστευτη ιστορία.
Κανείς τους δεν την πιστεύει, αλλά λόγω του δελεαστικού ποσού που προσφέρει, ο Thursby θα δεχτεί να αναλάβει την υπόθεσή της.
Λίγο αργότερα ο Spade βρίσκεται νεκρός και ο συνεργάτης του θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία του συνεργάτη του.
Ποιος θα φανταζόταν ότι μια ταινία του 1941 (ναι, γυρισμένη 73 χρόνια πριν), θα αποτελούσε ίσως το καλύτερο φιλμ νουάρ όλων των εποχών.
To Maltese Falcon είναι ένα κομψοτέχνημα, αριστούργημα και πραγματικά υπάρχουν πολλές λέξεις να την χαρακτηρίσεις, αλλά αν δεν την αντικρίσει ο θεατής με τα ίδια του τα μάτια, δεν μπορεί να καταλάβει κανείς για τι ταινία μιλάμε.
Δεν συζητάμε καν ότι έβαλε τα θεμέλια, έτσι ώστε να καθιερωθεί όχι μόνο το νουάρ, αλλά και γενικότερα πολλές από τις αστυνομικές ταινίες που βλέπουμε ακόμα και στην εποχή μας.
Το σενάριο είναι στιβαρό και εντυπωσιακά δομημένο μέσα στην ταινία, η σκηνοθεσία μαεστρική και φυσικά οι ηθοποιοί θεσπέσιοι στους ρόλους τους, με αποκορύφωμα τον απολαυστικά μοναδικό Humphrey Bogart.
Έγκλημα, πάθος, μυστήριο, κωμωδία, δράση και αγωνία συνδυάζονται με υπέροχο τρόπο σε μια ταινία που όποιος σινεφίλ σέβεται τον εαυτό του, δεν πρέπει να χάσει για κανένα λόγο.
1. Scarface (1983) - (Πρωτότυπο: 1932)
Ο Tony Montana είναι ένας ακόμα λαθρομετανάστης, που αναζητα το "Αμερικανικο Ονειρο".
Αφού περάσει από όλα τα απαραίτητα στάδια του εξευτελισμού και της απόλυτης ένδειας, θα αρπάξει την ευκαιρία που του παρουσιάζεται και που τόσο καιρό περιμένει για μια καλύτερη ζωή - για την ακρίβεια θα αρπάξει όλες τις ευκαιρίες - και θα φτάσει στην κορυφή : την κορυφή όλων των παράνομων δραστηριοτήτων.
Τι να πρωτοπεί κανείς για το θρυλικό Scarface;
Ακόμα και σήμερα παραμένει με διαφορά μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και αν οχι η καλύτερη γκανγκστερική ταινία, μια από τις καλύτερες στα χρονικά του κινηματογράφου.
Μια ταινία που έδειξε για άλλη μια φορά το τεράστιο ταλέντο του Άλ Πατσίνο (λίγα χρόνια μετά τους δύο πρώτους "Νονούς"), σε έναν από τους μεγαλύτερους ρόλους στην καριέρα του.
Σ' αυτη την ανεπανάληπτη ερμηνεία του (όπως και σε πολλές ακόμα βέβαια), απλά πρέπει να υποκλιθεί κάποιος.
Εκπληκτικός για άλλη μια φορά, με αστείρευτο πάθος και τρέλα σε έναν πολύ απαιτητικό ρόλο, δίνει μια απλά ΤΕΡΑΣΤΙΑ ερμηνεία.
Η προφορά του και οι ατάκες του είναι θρυλικές.
Aπό κοντά και η εκθαμβωτική Μισέλ Φάϊφερ, που δίνει ρέστα σε παρουσία και ερμηνεία, με την σειρά της.
Πέρα όμως από τον συγκλονιστικό Άλ Πατσίνο και την Φάϊφερ, η σκηνοθεσία του Μπράιαν Ντε Πάλμα είναι αν μη τι άλλο αριστοτεχνική.
Απεικονίζει ιδανικά τις συνήθειες της Αμερικής αλλά κυρίως κάνει μια κριτική (με το γάντι τις περισσότερες φορές) για την προσπάθεια εκπλήρωσης του πολυπόθητου American Dream.
Τα μηνύματα που είναι να περάσει βρίσκουν στόχο και πραγματικά δύσκολα μπορείς να βρείς ψεγάδι στο Scarface.
Δεν χρειάζονται παραπάνω λόγια και αναλύσεις για μια τέτοια ταινία.
Όποιος δεν την έχει δει, πρέπει να το κάνει το συντομότερο δυνατό.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
