Tα remake δίνουν και παίρνουν και με την ευκαιρία είπαμε να θυμηθούμε ποια είναι τα πιο αξιομνημόνευτα και ποια θέλουμε να ξεχάσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Στο συγκεκριμένο άρθρο, θα εστιάσουμε πρώτα απ' όλα σε αυτά που όχι απλά δεν είχαν λόγο ύπαρξης, αλλά η θέαση τους προκάλεσε τραυματικές εμπειρίες.
Σε λίγες μέρες θα ακολουθήσουν εκείνα τα remake που δικαιολόγησαν όλο τον ντόρο ή την προσπάθεια που έγινε.
Ας τα δούμε από την αρχή, χωρίς περιττές εισαγωγές:
ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ REMAKE
10. The Lone Ranger (2013)
Ο Tonto (Johnny Depp) είναι ένας εκκεντρικός ινδιάνος πολεμιστής Κομάντσι (με ένα κοράκι κορώνα στο κεφάλι του) που θυμάται και διηγείται την ιστορία του John Ried (Armie Hammer), ενός ιδεαλιστή δικηγόρου, άνθρωπου του νόμου και της τάξης που μεταμορφώθηκε σε μασκοφόρο θρύλο της "παράνομης" δικαιοσύνης.
Ο Tonto και ο John Ried, δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες, έμαθαν να συνεργάζονται και μέσα από μια σειρά περιπετειών και διασκεδαστικών διενέξεων, έβαλαν στόχο να πατάξουν τη διαφθορά και την αδικία στην Άγρια Δύση.
Μια απίστευτα βαρετή ταινία, ίσως η πιο βαρετή του 2013 και από τις πιο αδιάφορες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Απίστευτα προβληματικό σενάριο, το οποίο είναι εντελώς flat και για κανένα λόγο δεν κρατάει ζεστό τον θεατή ούτε καν για την μισή διάρκεια της ταινίας, κρύα αστεία που ζήτημα είναι αν γελάσεις κάνα-δυο φορές σε όλη την ταινία, κάκιστες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο και σίγουρα ταινία διάρκειας 2,5 ωρών περίπου που δεν δικαιολογείται σε καμία περίπτωση.
Τα κενά της ταινίας τόσο σε σεναριακό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο ρυθμού είναι τόσο μεγάλα που κάνουν την ταινία από βαρετή μέχρι και ανυπόφορη πολλές φορές.
Mεγάλη απογοήτευση είναι ο Johnny Depp που παίζει τον ίδιο ρόλο για χιλιοστή φορά τα τελευταία χρόνια.
Είναι κρίμα ένας τόσο καλός ηθοποιός να ξεφτιλίζεται σε τέτοιες ταινίες της πλάκας χαραμίζοντας το ταλέντο του.
Θα πρέπει να αλλάξει λίγο στυλ, γιατί αυτή η μανιέρα έχει καταντήσει αφόρητα κουραστική και δεν τραβάει άλλο.
Aυτό το wannabe επικό blockbuster εκτροχιάστηκε (σε όλα τα επίπεδα) με χειρότερο τρόπο και από το τρένο της ταινίας.
9. Conan The Barbarian (2011)
Σε έναν σκοτεινό κόσμο όπου η βία βασιλεύει, ο Conan ο Κιμμέριος έρχεται φουριόζος για να εκδικηθεί το δολοφόνο του πατέρα του και τη σφαγή των συγχωριανών του.
Σύντομα όμως θα καταλάβει ότι η γη του έχει καταληφθεί από μία τρομερή υπερφυσική απειλή και ότι ο ίδιος είναι η μοναδική ελπίδα για τα έθνη της Hyboria.
Ο Κόναν του 2011, αν και αναφέρετε σε μια πολύ μακρινή παρελθοντική εποχή, είναι προσαρμοσμένος στα τωρινά δεδομένα σαν εμφάνιση αγγίζοντας τα όρια του κάγκουρα.
Ασχέτως εμφάνισης πάντως, ο Τζέισον Μομόα είναι πολύ κατώτερος του Σβαρτζενέκερ (έστω και αν δεν ήταν ούτε αυτός καλός ηθοποιός) στον συγκεκριμμένο ρόλο.
Ακόμα και αν κάποιος δεν ανήκει στους φανατικούς του Κόναν (όπως ο γράφων), οφείλει να παραδεχτεί ότι ο Κόναν έχει συνδεθεί με το όνομα του Άρνολντ.
Ο Μομόα υστερεί χαρακτηριστικά στην (αναπόφευκτη) σύγκριση και κάνει τον Σβαρτζενέγκερ να μοιάζει με... Αλ Πατσίνο ειδικά ερμηνευτικά.
Σαν ταινία γενικότερα, είναι μια μεγαλειώδης αρπαχτή.
Μέτριότατη σκηνοθεσία, ασύνδετα πλάνα μεταξύ τους και τα ειδικά εφέ καταλήγουν να είναι για γέλια, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό το γελοίο Clash of the titans.
To μόνο κρίμα (προσωπικά) είναι που μένει ανεκμετάλλευτη και με ένα τραγικό ρόλο η πανέμορφη Ρέιτσελ Νίκολς.
Μια ταινία που γυρίστηκε καθαρά για τα λεφτά και τίποτε παραπάνω και θυμίζει επεισόδιο των Ζήνα και Ηρακλή.
8. Stepford Wives (2004)
Βασική πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι η Τζοάνα, μία νέα γυναίκα καριέρας, που, αφού διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να αντέξει τις πιέσεις του επαγγελματικού περιβάλλοντός της, αποφασίζει, μαζί με το σύζυγο και τα παιδιά της, να μετακομίσει στο ήσυχο προάστιο του Στέπφορντ.
Εκεί, μετά τις πρώτες γνωριμίες με τους καινούριους γείτονες, αρχίζει να υποψιάζεται ότι… κάτι δεν πάει καλά, καθώς όλες οι γυναίκες είναι πανέμορφες και πειθήνιες και όλοι οι άνδρες άχαροι, πλην όμως ήρεμοι και ευτυχισμένοι.
Σύντομα, το μυστικό του Στέπφορντ θα αποκαλυφθεί.
Θυμάμαι πάει μια δεκαετία που είχα την "έμπνευση" να πάω να δω τις Γυναίκες του Stepford όταν βγήκαν στο σινεμά.
Πρόκειται για μια από τις πιο ανιαρές ταινίες που έχω παρακολουθήσει στην μεγάλη οθόνη.
Με ένα κακό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Matthew Broderick, Nicole Kidman) που όχι απλά δεν έχει απολύτως καμία χημεία, αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ... μιλούσαν μεταξύ τους στα γυρίσματα, σκηνές που μοιάζουν με κακή παρωδία στο Youtube και γενικότερα ένα περιβάλλον που σου την δίνει στα νεύρα, το Stepford Wives, όσο περνάει η ώρα καταλήγει να είναι γερή δοκιμασία για τα νεύρα του θεατή.
Το κιτσαριό και η ανοησία δίνει και παίρνει σε μαι ταινία που το μόνο κοινό της με το πρωτότυπο είναι το όνομα και τίποτε άλλο.
Ήταν η περίοδος που η Kidman χώρισε από τον Tom Cruise και ποιος την πλήρωσε φυσικά;
Ο θεατής, ποιος άλλος.
7. Planet of the Apes (2001)
O Leo Davidson, ένας Αμερικανός αστροναύτης, είναι υπεύθυνος εκπαίδευσης μιας νέας γενιάς πιλότων.
Οι πιλότοι αυτοί είναι πίθηκοι, που μαθαίνουν να οδηγούν μικρά διαστημόπλοια.
Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας αναγνωριστικής πτήσης προς έναν άγνωστο πλανήτη, το μικρό διαστημόπλοιο χάνει την επαφή του με τον πύργο ελέγχου.
Έτσι ο Leo βγαίνει ο ίδιος στο διάστημα για να βρει το χαμένο όχημα.
Οι άσχημες συνθήκες όμως θα τον αναγκάσουν να κάνει αναγκαστική προσγείωση σ'έναν παράξενο πλανήτη.
Εκεί θα βρεθεί παγιδευμένος σ'έναν τόπο τραχύ και πρωτόγονο, χωρίς ίχνος προηγμένου πολιτισμού.
Δεν θα αργήσει όμως να ανακαλύψει ότι στον πλανήτη αυτό οι πίθηκοι έχουν τον έλεγχο, ενώ οι άνθρωποι είναι κυνηγημένοι και σκλαβωμένοι.
Πρόκειται για ένα από τα πιο απογοητευτικά remake που έχουν γυριστεί, διότι οι υψηλές προσδοκίες και το όνομα του Tim Burton, "τράκαραν" σε μια μεγαλειώδη μπαρούφα, η οποία πραγματικά ήταν χαοτική.
Το πρώτο μεγάλο θέμα του Planet of Apes είναι το κακοσχεδιασμένο του περιβάλλον, τα σκηνικά του οποίου σε ορισμένα σημεία καταφέρνουν να είναι χειρότερα από αυτά του 1968!
Ο Mark Wahlberg δίνει μια από τις χειρότερες ερμηνείες της καριέρας του (αργότερα βελτιώθηκε πολύ) και γενικότερα η ταινία προσφέρει άθελα της απίστευτο γέλιο σε μπόλικες σκηνές και ιδιαίτερα στο εξωφρενικά γελοίο της φινάλε.
Eντελώς άψυχο και ανούσιο, "κατάφερε" να βραβευτεί με δύο Χρυσά Βατόμουρα, Χειρότερου Ριμέικ και Β΄ Ανδρικού Ρόλου (Τσάρλτον Ίστον).
Αυτό μόνο τα λέει όλα.
6. The Day the earth stood still (2008)
Κάτι πλησιάζει ταχύτατα τη Γη.
Οι επιστημονικές ανησυχίες εντείνονται μιας και δεν ξεκαθαρίζεται αν πρόκειται για αστεροειδή, μαύρη τρύπα ή κάτι άλλο.
Τελικώς, ο επισκέπτης δεν είναι ένας αλλά πολλά σφαιρικά σώματα.
Ένα απ' αυτά, προσγειωμένο στο Central Park του Manhattan, αφήνει έναν εξωγήινο εγκλωβισμένο σε σώμα ανθρώπου ονόματι Klaatu (Keanu Reeves) κι ένα τεράστιο ανθρωποειδές ρομπότ που μοιάζει ικανό να αφοπλίζει τα ανθρώπινα επιθετικά όπλα.
Ενώ ο Klaatu κρατά ως επτασφράγιστο μυστικό το σκοπό της διαστημικής επίσκεψης, μία αστροβιολόγος (Jennifer Connelly) με το γιο της (Jaden Smith) είναι οι μόνοι που προσπαθούν να βοηθήσουν τόσο εκείνον όσο και το ανθρώπινο είδος που εξακολουθεί να αγνοεί την ουσία του θανάσιμου κίνδυνου που διατρέχει.
Δεν θα μπορούσε το remake του Scott Derrikson (Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ), να λείπει από την συγκεκριμένη λίστα.
Η πρωτότυπη ταινία του 1951 είναι κλασική και όσο περίεργο και αν ακούγεται κλάσεις ανώτερη σε όλους τους τομείς από το remake και δεν έχει επίσης την ίδια σημειολογία, καθότι οι περιβαλλοντικές αναφορές δυστυχώς ελάχιστα προβληματίζουν πλέον (αν και θα έπρεπε να ισχύει το αντίθετο).
Η έλλειψη νέων ιδεών και η ακριβής κόπια του πρωτότυπου (με μόνη αλλαγή την τεχνολογία), δεν προσφέρει κάτι σε συνδυασμό βεβαίως με την κάκιστη σκηνοθεσία (πολλά πλάνα μοιάζουν αμοντάριστα και αρκετές σκηνές άκυρες μεταξύ τους).
Κερασάκι στην τούρτα είναι η ερμηνεία του άνευρου Κιάνου Ρίβς, που ίσως λόγο του συνήθως "ξύλινου" παιξίματος του θα ταίριαζε στον ρόλο, αλλά αποδεικνύεται λίγος ακόμα και για αυτό.
Για το μέλλον ο Derrickson έχει αναλάβει να σκηνοθετήσει "Τα Πουλιά" του Χίτσκοκ, με παραγωγό τον Michael Bay, οπότε ίσως αυτή η λίστα χρειαστεί αναπροσαρμογή.
5. The Wicker Man (2006)
Μετά από ένα χρονικό διάστημα αποχής από την υπηρεσία του, εξαιτίας ενός ατυχούς τροχαίου περιστατικού με θύμα ένα μικρό κορίτσι, ο Έντουαρντ, ένας υπεύθυνος καλιφορνέζος αστυνομικός, θα λάβει ένα μυστηριώδες γράμμα από μια παλιά του αγαπημένη, που του ζητά απεγνωσμένα την βοήθεια του στο να εντοπίσει τα ίχνη της προσφάτως εξαφανισμένης της κόρης.
Αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος, ο ντετέκτιβ θα ταξιδέψει μέχρι τις βόρειες ακτές του Ειρηνικού, στο νησί Summerisle, όπου θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δυσκολότερο αίνιγμα της καριέρας του.
Δίχως επικοινωνία με τον έξω κόσμο, δίχως να μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο λειτουργίας της αποκομμένης από τον πολιτισμό κοινωνίας, ο Έντουαρντ, πρέπει ολομόναχος, να βρει την χαμένη δεκάχρονη Ρόουαν.
H αλήθεια είναι ότι το Μυστικό του σκιάχτρου, ήταν μια από τις καλύτερες κωμωδίες του 2006.
Ούπς, πρόκειται για θρίλερ όμως.
Στα χαρτιά, διότι έχουμε να κάνουμε με μια τραγελαφική ταινία, όπου τίποτα δεν λειτουργεί σωστά και οι (υποτίθεται) δυνατές σκηνές της ταινίας, καταλήγουν να είναι πιο αστείες και από κωμωδία.
Σεναριακά αδιάφορο, δραματουργικά τραγικά αστείο, ενώ η ερμηνεία του Nicholas Cage είναι για πολλά βατόμουρα, όπως και οι περισσότερες ταινίες του από τότε που χρεοκόπησε και μετά.
Η διασκευή του σεναρίου στην σύγχρονη εποχή αποδεικνύεται εντελώς άστοχη, ενώ οι σκηνές με τις πολεμοχαρείς γυναίκες του νησιού και στον Cage είναι μακράν από τα highlights της ταινίας.
Όχι για καλό λόγο όμως.
4. Clash of The Titans (2010)
Γεννημένος από το Δία (Liam Neeson) αλλά μεγαλωμένος σαν άνθρωπος, ο Περσέας (Sam Worthington) αδυνατεί να σώσει την οικογένειά του από τον Αδη (Ralph Fiennes), τον εκδικητικό Θεό του κάτω κόσμου.
Χωρίς να του μένει άλλη επιλογή, αναλαμβάνει μία άκρως παράτολμη αποστολή, να αναμετρηθεί με τον Αδη προτού αυτός αρπάξει τη δύναμη του Δία για να καταστρέψει τη Γη.
Έχοντας στο πλευρό του ατρόμητους πολεμιστές, ο Περσέας οργανώνει ένα θανάσιμα επικίνδυνο ταξίδι σε απαγορευμένους για τους θνητούς κόσμους.
Πολεμώντας με ανίερους δαίμονες και τέρατα, θα καταφέρει να επιβιώσει μονάχα εάν δεχθεί τη θεϊκή του υπόσταση, αψηφήσει τη μοίρα του και γράψει ο ίδιος το δικό του πεπρωμένο.
H μόδα της μυθολογικής αναπαράστασης στην μεγάλη οθόνη ήταν έντονη πριν από τους 300 (Troy, Alexander), ωστόσο μετά από το hit του Zack Snyder, ξεφύτρωσαν όλο και περισσότερες τέτοιες ταινίες.
Το Clash of the Titans είναι μια ταινία από αυτές που βλέπεις και ξαναβλέπεις (ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΤΕ), για να μετρήσεις τα εξόφθαλμα σκηνοθετικά (και όχι μόνο) λάθη.
Ίσως η πιο ασυνάρτητη ταινία τέτοιου ύφους, που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Απαράδεκτα εφέ, σε σημείο του να απορείς που επενδύθηκε το budget τόσων εκατομμυρίων.
Το trailer προϊδέαζε τον θεατή για κάτι επικό, αλλά το μόνο επικό που βλέπει είναι το κιτς που υπάρχει σε όλη την ταινία.
Τα σκηνικά είναι αφάνταστα κακοφτιαγμένα, η χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή είναι παραπάνω από εμφανής, ενώ προσωπικά είναι το χειρότερο 3D που έχω δει ποτέ, μιας και είτε φορούσες τα γυαλιά, είτε όχι ήταν το ίδιο.
Για τους ηθοποιούς δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε, αρκεί το γεγονός ότι ο Ralph Fiennes και ο Liam Neeson φωσφορίζουν σε όλη την ταινία.
3. Swept Away (2010)
Κατά τη διάρκεια ιδιωτικής κρουαζιέρας από την Ελλάδα στην Ιταλία μια κακότροπη και σνομπ Αμερικανίδα βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με έναν από τους ναύτες του γιοτ.
Όταν οι δυο τους ναυαγούν σε ερημονήσι, ο Τζουζέπε αποφασίζει να πάρει την εκδίκησή του.
Πρόκειται για ένα από τα πιο βέβηλα remake που έχουν γυριστεί ποτέ και σίγουρα μια από τις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών.
Το remake της "Κυρίας και του ναύτη" (μια εξαιρετική Ιταλική ταινία του 1974 με εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο) μετατρέπεται σε μια βαρετή αμερικανιά, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Γυρίστηκαν μερικές σκηνές και στην Ελλάδα, αλλά η κακή προφορά και παρουσία κάποιων ηθοποιών, είναι πολύ καλύτερη από αυτή του πρωταγωνιστικού διδύμου.
Από την ξεπατικοτούρα της ταινίας του 2002, λείπουν τα βασικά.
Σενάριο, σκηνοθεσία και ηθοποιοί.
Η χιλιοειπωμένη ιδέα της Λαίδης και του αλήτη, ίσως μεταφέρεται πιο ανέμπνευστα και από την... Αρχόντισσα και τον Αλήτη με την Βουγιουκλάκη.
Η ταινία δικαίωσε απόλυτα τις προσδοκίες της και απέσπασε πέντε Χρυσά Βατόμουρα στη διοργάνωση του 2003: Χειρότερης Ταινίας, Χειρότερου Α΄ Γυναικείου Ρόλου, Χειρότερου Ζεύγους, Χειρότερης Σκηνοθεσίας, Χειρότερου Ριμέικ.
2. Godzilla (1998)
Ένα γιγάντιο μεταλλαγμένο πλάσμα καταφτάνει στη Νέα Υόρκη και απειλεί την πόλη με ολοκληρωτική καταστροφή.
Οι παραγωγοί του Godzilla είχαν μια σχετικά εύκολη δουλειά να κάνουν.
Να φτιάξουν μια περιπέτεια φαντασίας με εντυπωσιακά εφέ και μια διασκεδαστική ταινία, που θα ήταν απείρως καλύτερη από τις ταινίες που είχαν την ίδια θεματολογία και γυρίστηκαν το '30, '40, '50, κλπ.
Aντ' αυτού όμως η ταινία κατέληξε σε τεράστιο φιάσκο σε μια ταινία που αγγίζει τα όρια της γελοιότητας και κάνει τις παλιές ταινίες να φαντάζουν με αριστουργήματα.
Τεράστια σαχλαμάρα με εκνευριστικούς πρωταγωνιστές (o Matthew Broderick σ' ένα χαρακτήρα πιο εκνευριστικό και από τον ρόλο του στον Αστυνόμο Σαΐνη), εφέ που ακόμα και για την εποχή τους είναι οπισθοδρομικά και γενικότερα σε συνδυασμό με το παιδαριώδες σενάριο και την άνευρη σκηνοθεσία, δημιουργούν αυτό το εκνευριστικά αδιάφορο remake, που κάνει το (καλογυρισμένο) Jurassic Park να μοιάζει με Godfather.
1. Psycho (1998)
Η Μάριον κλέβει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, καταλύει σε ένα μοτέλ, που ανήκει στο Νόρμαν Μπέιτς, ένα άτομο με διαταραγμένη προσωπικότητα, και δολοφονείται.
Ψάχνοντας να τη βρει, η αδελφή της, φτάνει στο ίδιο μοτέλ.
ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; Μόνο αυτή η λέξη έρχεται στο μυαλό του θεατή, πριν, κατά την διάρκεια και μετά την θέαση της ταινίας σχετικά με την πιο ιερόσυλη απόφαση στην ιστορία του κινηματογράφου.
Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να εκλάβουμε την απόφαση των δημιουργών να "επανεκτελέσουν", ένα από τα κορυφαία θρίλερ όλων των εποχών.
Πέρα από το ότι έχεις επηρεαστεί από το remake του Psycho, βλέποντας την ταινία (η οποία είναι μια αντιγραφή του πιστού, πλάνο με πλάνο) δεν βρίσκεις κάτι που να δικαιολογεί την ύπαρξη της ταινίας του Gus Van Sant.
H μόνη διαφορά της ταινίας είναι η προσθήκη χρώματος, κάτι που βέβαια αφαιρεί πολλά από την μαγεία και αγωνία του πρωτότυπου.
Οι ηθοποιοί ούτε καν συγκρίνονται με τους αυθεντικούς (καλός κωμικός ο Bίνς Βόν, αλλά ούτε στο ελάχιστο δεν πλησιάζει τον Πέρκινς, ενώ η παρουσία της Αν Χέκ μόνο γέλια προκαλεί σε σχέση με την Τζάνετ Λι), ενώ όσο πλησιάζουμε προς το τέλος όλο μεγαλώνει η αγωνία... για το πότε θα τελειώσει αυτό το βάναυσο εγχείρημα.
Ντροπή και μόνο ντροπή για αυτή την ταινία. Θα παραφράσω κάτι που διάβασα σε μια κριτική της ταινίας: Όταν έχεις στη διάθεσή σου το πρωτότυπο, γιατί να προτιμήσει το κακέκτυπο;
Νίκος Δρίβας.
