Με αφορμή την κυκλοφορία του Dallas Byers Club στις αίθουσες και την σοκαριστική εξωτερική αλλαγή των πρωταγωνιστών του, θα θυμηθούμε ορισμένες κινηματογραφικές ερμηνείες που η εξωτερική εμφάνιση των ηθοποιών ήταν επίσης κατά πολύ αλλαγμένη.
Ο Matthew McConaughey έχασε παραπάνω από 20 κιλά για να μετατραπεί στον στενόμυαλο Τεξανό Ron που πάσχει από AIDS και πραγματικά έγινε αγνώριστος.
Αντίστοιχα ο Jared Leto εκτός από ότι έχασε περίπου 15 κιλά για τις ανάγκες του ρόλου ως τραβεστί Ryan, υπέστη ολοκληρωτική μεταμόρφωση λόγω του μακιγιάζ, μια πολύωρη διαδικασία που κατάφερε επιτυχώς να του δώσει γυναικεία χαρακτηριστικά, αλλά και την προσβεβλημένη από τον ιό όψη.
Εντυπωσιακότατη η εξωτερική αλλαγή και για τους δύο ηθοποιούς, αλλά αν δεν συνδυαζόταν με την εσωτερική ερμηνεία και την εμβάθυνση των ρόλων τους, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν επιφανειακό.
Και οι δύο ταυτίστηκαν με τους χαρακτήρες που υποδύθηκαν, αξιοποιώντας για πρώτη φορά στο έπακρο τις υποκριτικές τους ικανότητες και δυσκολεύτηκαν στο τέλος να αποχωριστούν τους συγκεκριμένους ρόλους, με τον Leto να δηλώνει ότι του ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να αποχαιρετήσει το όμορφο πλάσμα που δημιούργησε.
Σε τέτοιες ταινίες λοιπόν, που έχουν έντονα δραματικό υπόβαθρο, είναι ιδανική ευκαιρία για έναν ηθοποιό να αποποιηθεί εντελώς την εικόνα του, αυτή τη φορά και οπτικά.
Ιδανικές στιγμές όμως για αντίστοιχες ευκαιρίες, δίνουν και οι κωμωδίες, όπου πραγματικά πολλοί είναι οι ηθοποιοί που με περίσσιο αυτοσαρκασμό τσαλακώνουν την εικόνα τους.
Ένα πάντως είναι κοινό, η εσωτερική επιθυμία που αποτελεί την κινητήριο δύναμη και στην συνέχεια έρχεται το εξωτερικό περίβλημα σαν ολοκλήρωση της προσπάθειάς τους.
Μερικές φορές βέβαια η αλλαγή του παρουσιαστικού σε πρώτη φάση, βοηθά τον ηθοποιό στο να βρει τον ρόλο και άλλες πάλι απλώς έρχεται για να επισφραγίσει την διαδικασία ταύτισης με τον χαρακτήρα.
Σε αυτό το σημείο θα θυμηθούμε 15 ριζικές μεταμορφώσεις που έχουν υποστεί διάσημοι ηθοποιοί για τις ανάγκες ενός ρόλου.
Η εμφάνιση των παρακάτω ηθοποιών έχει οπωσδήποτε αλλάξει δραστικά, αφού τίποτα δεν θυμίζει το γνώριμο παρουσιαστικό τους, αλλά κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η απόφασή τους ήταν σίγουρα σωστή.
Nicole Kidman - The Hours (2002)
Ξεκινάμε με την ίσως λιγότερο εντυπωσιακή εξωτερικά αλλαγή.
Το πιο δύσκολο για έναν ηθοποιό είναι να υποδυθεί ένα υπαρκτό πρόσωπο και αυτό γιατί δεν έχει την δυνατότητα να πλάσει και να διαμορφώσει από την αρχή ένα χαρακτήρα, αλλά πρέπει να πατήσει πάνω σε στοιχεία που έχουν καταγραφεί και δεν μπορεί κανείς να τα παραβλέψει.
Πρόκειται για ανθρώπους που έζησαν, άφησαν ένα έργο πίσω τους, οπότε θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια για να αποδοθεί σωστά και με σεβασμό το προφίλ τους στον κινηματογράφο.
Αυτό απαιτεί μεγάλη έρευνα από τον ηθοποιό για να μπορέσει να αποτυπώσει όσο πιο πιστά γίνεται τον άνθρωπο που καλείται να υποδυθεί στην μεγάλη οθόνη.
Όταν τώρα το άτομο αυτό είναι και παγκοσμίως γνωστό, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο γιατί αυτόματα γίνεται σύγκριση.
Όσο πιο μεγάλο έργο έχει αφήσει πίσω του, τόσο μεγαλύτερο είναι το βάρος που έχει να σηκώσει ο ηθοποιός στις πλάτες του.
Αυτό σαν μια μικρή εισαγωγή για να περάσουμε σε αντίστοιχη απόπειρα που πραγματοποίησε η Nicole Kidman και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, είναι επιτυχημένη.
Η Kidman κλήθηκε να υποδυθεί την θρυλική συγγραφέα Virginia Woolf σε αυτό που μέχρι σήμερα αποτελεί το καλύτερο κινηματογραφικό πορτραίτο της συγγραφέα.
Οι Ώρες όμως δεν αποτελούν απλά μια βιογραφία, αλλά μια έξοχη δραματική ταινία που διαδραματίζεται σε τρεις διαφορετικές χρονικές περιόδους και έχουν στο επίκεντρο τρεις γυναίκες που συνδέονται με μοναδικό τρόπο.
Στην πρώτη ιστορία παρουσιάζεται μια περίοδος από την ζωή της Virginia Woolf που την τοποθετεί κατά την διάρκεια συγγραφής του έργου της με τίτλο Ms Dalloway.
Εκείνη βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης.
Το γεγονός ότι πάσχει από διπολική διαταραχή δεν διευκολύνει τα πράγματα, όταν η ίδια νιώθει ότι ασφυκτιεί στην οικία της και προσπαθεί να αποχωρήσει.
Η Kidman μεταμορφώθηκε ουσιαστικά, δίνοντας μια ερμηνεία υψηλού επιπέδου και συγκινεί τον θεατή με την σπαρακτική σκηνή που μοιράζεται με τον σύζυγό της στο σταθμό του τραίνου.
Η αλλαγή που πραγματοποιήθηκε εξωτερικά ήταν μια προσθετική μύτη και ελαφρύ μακιγιάζ για να μοιάζει μεγαλύτερη ηλικιακά.
Η ίδια δήλωσε ότι ήθελε να αποφύγει μια ποιο ριζική αλλαγή για αυτό και δεν χρησιμοποίησε το ανεπαίσθητο καμπούριασμα και το περίεργο περπάτημα της συγγραφέα προς αποφυγή γελοιοποίησης της προσπάθειας της.
Κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά, δίνει μια εσωτερική ερμηνεία και με άπταιστη βρετανική προφορά, εντυπωσιάζει.
Μαγική η σκηνή της αυτοκτονίας της στην λίμνη.
Η ηθοποιός ευχαρίστησε δημόσια τον σκηνοθέτη Stephen Daldry που όπως αναφέρει η ίδια εκείνος πήρε μεγάλο ρίσκο, δίνοντάς της τον ρόλο.
Η ταινία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες της προηγούμενης δεκαετίας και θεωρείται υπόδειγμα σεναριακής γραφής.
Υπεύθυνος για το σενάριο είναι ο David Hare, του οποίου τον λόγο επικαλέστηκε η Nicole όταν προς στιγμήν έχασε τα λόγια της, παραλαμβάνοντας δικαίως το Oscar καλύτερης ηθοποιού.
Charlize Theron - Monster (2003)
Προχωράμε σε μια ολοκληρωτική μεταμόρφωση που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς.
Οι θαυμαστές της μπορεί και να απογοητεύτηκαν όταν την είδαν έτσι, αλλά αυτός ο ρόλος αποτέλεσε μοναδική ευκαιρία για να δείξει η πανέμορφη Charlize το που είναι διατεθειμένη να φτάσει για τις ανάγκες ενός ρόλου.
Η ίδια πήρε το μεγάλο ρίσκο και τόλμησε κάτι που πολλές star του Hollywood φοβούνται.
Χρειάστηκε πολύ προσπάθεια για να ασχημύνει αυτή η καλλονή.
Η φυσική της ομορφιά όμως δεν χάθηκε, απλώς καμουφλαρίστηκε κατά την περίοδο των γυρισμάτων.
Η ίδια αρχικά δίστασε όταν της προτάθηκε ο ρόλος από την σκηνοθέτη Patty Jenkins για να ενσαρκώσει την serial killer Aileen Wuornos, ένα υπαρκτό πρόσωπο που σόκαρε το κοινό λόγω της εγκληματικής της δράσης στις αρχές του 1990.
Δεν είχε φανταστεί ποτέ τον αυτό της σε κάτι ανάλογο, αλλά ευτυχώς η Jenkins επέμεινε.
Ο στόχος ήταν ξεκάθαρος.
Έπρεπε να μοιάζει όσο το δυνατό περισσότερο στην Aileen.
Πήρε περίπου 15 κιλά, ξύρισε τα φρύδια της, βάρυνε την φωνή της, απέκτησε την σωστή τονικότητα, την προφορά ακόμα και την χροιά της φωνής της αληθινής Aileen.
Απέκτησε τους έντονους μορφασμούς της, την άγαρμπη κίνησή της και τα έντονα γουρλωτά μάτια που πολλές φορές κοιτούν επίμονα.
Και το στοίχημα πέτυχε και με το παραπάνω.
Δεν μιλάμε ότι θύμιζε απλά την εικόνα της γυναίκας που κλήθηκε να υποδυθεί, αλλά ότι έγινε ίδια ακριβώς.
Πρόκειται για μια από τις πιο εντυπωσιακές μεταμορφώσεις ηθοποιού που έχουμε δει στην ιστορία του cinema σε μια ανεπανάληπτη ερμηνεία.
Και το σημαντικό είναι ότι δεν έμεινε στην εικόνα, αλλά στην ουσία του πράγματος, καθώς επιτυχώς εισήλθε στην ψυχοσύνθεση της ηρωίδας της.
Μιας κακοποιημένης γυναίκας που έχει στερηθεί την αγάπη, αλλά την προσφέρει απλόχερα στην σύντροφο που έχει επιλέξει που αποτελεί τον μόνο άνθρωπο που κατάφερε να αγαπήσει.
Μια ταλαιπωρημένη γυναίκα που έχει πονέσει πολύ, που βρίσκεται σε σύγχυση και που στη συνέχεια θα οδηγηθεί στην παραβατικότητα και εν τέλει στο έγκλημα.
Η Theron είναι καθηλωτική, καθώς έχει στιγμές που ανατριχιάζει τον θεατή με την μεγάλη ερμηνεία της.
Εμβάθυνε στην «ασχήμια» του χαρακτήρα της Aileen, την κατάλαβε, την αγάπησε, την αγκάλιασε και για αυτό μπόρεσε να την υποδυθεί τόσο καλά.
Όταν καταφέρνει να απαρνηθεί την ομορφιά της μια από τις πιο όμορφες και λαμπερές γυναίκες του πλανήτη, τότε αυτό από μόνο του είναι άξιο συγχαρητηρίων.
Το γεγονός δε ότι άφησε τον εαυτό της να χαθεί μέσα στον ρόλο, αποδεικνύει το πόσο αφοσιωμένη είναι σε ότι αναλαμβάνει.
Πάντα υπάρχει και μέτρο βέβαια, γιατί αλλιώς η ταύτιση με έναν ρόλο μπορεί να γίνει κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο.
Η γνώριμη εικόνα της Charlize επανήλθε και η ίδια απέσπασε το Oscar καλύτερης ηθοποιού μεταξύ άλλων βραβείων.
Cameron Diaz - Being John Malkovich (1999)
Μπορεί η αλλαγή να μην είναι θεαματική, είναι όμως εντυπωσιακά αισθητή, αφού η εικόνα της δεν θυμίζει σε τίποτα την γλυκιά ξανθιά Cameron που έχουμε συνηθίσει.
Όπως έχει παραδεχτεί σε συνέντευξή της, όταν συμφώνησε να πρωταγωνιστήσει, δεν ήξερε ότι ο κόσμος δεν θα μπορεί να την αναγνωρίσει.
Ο μακιγιέρ που είχε αναλάβει την μεταμόρφωση, δήλωσε ότι δυσκολεύτηκε να οδηγηθεί στο τελικό αποτέλεσμα.
Υπήρχαν βέβαια κάποιες υποδείξεις όσον αφορά την εμφάνιση της ηρωίδας στο αρχικό σενάριο, οπότε από εκεί άντλησε ορισμένα στοιχεία.
Η Diaz έβαλε μαύρους φακούς επαφής που έκρυψαν τα καταγάλανα μάτια της, απέκτησε καστανά μαλλιά για τον ρόλο, που θα λέγαμε ότι είχαν μια δική τους ανεξαρτησία, αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας και τα ρούχα της είχαν μεγάλη διαφορά από τις κομψές εμφανίσεις που πραγματοποιεί στο κόκκινο χαλί, μέσα σε ένα γενικότερο ατημέλητο look.
Και έτσι γεννήθηκε μια καινούρια Cameron, η οποία σε ορισμένες σκηνές δείχνει μέχρι και κάπως τρομακτική.
Σε αυτό ευθύνεται βέβαια και η κατά διαστήματα πολύ σκοτεινή φωτογραφία της ταινίας.
Σε ένα τέτοιο κάδρο φαντάζει έως και γυναίκα σπηλαίων.
Η γλυκύτατη Cameron κανένα πρόβλημα δεν είχε στο να αποποιηθεί την εικόνα της και μάλλον φαίνεται ότι το διασκέδασε κιόλας.
Έγινε η Lotte Schwartz, σύζυγος του αποτυχημένου καλλιτέχνη και μαριονετίστα Graig (John Cusack), ο οποίος ήθελε να έχει το θάρρος να ενεργεί και να σκέφτεται διαφορετικά στην ζωή του, σαν να ήταν κάποιος άλλος.
Μια πόρτα σε έναν από τους ορόφους της εταιρείας που εργάζεται, θα τον οδηγήσει στο μυαλό του John Malkovich και θα δει τα πράγματα υπό άλλο πρίσμα.
Σουρεαλιστική κωμωδία-κοινωνικό σχόλιο με πανέξυπνο σενάριο, βασισμένο σε μια πολύ πρωτοποριακή ιδέα.
Το στοιχείο της φαντασίας εκπροσωπήθηκε επάξια από όλους τους συντελεστές και οι ηθοποιοί έδωσαν απολαυστικές ερμηνείας.
Και φυσικά η Cameron Diaz στην πρώτη από τις λίγες φορές που έχει επαινεθεί για τις υποκριτικές της ικανότητες.
Συνεχίζει όμως να αγνοείται επιδεικτικά για όλες τις σοβαρές ερμηνείες της από την Ακαδημία.
Έτσι λοιπόν, δεν βρέθηκε υποψήφια για Oscar Β’ καλύτερης ερμηνείας, ενώ προηγουμένως είχε προταθεί για Χρυσή σφαίρα και BAFTA στην αντίστοιχη κατηγορία.
Αντίθετα η συμπρωταγωνίστριά της, Catherine Keener βρήκε χώρο να τρυπώσει στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων του θείου Όσκαρ στην ίδια κατηγορία.
Colin Farrell - Horrible Bosses (2011)
Και περνάμε στις κωμωδίες.
Στα Αφεντικά για Σκότωμα παρακολουθήσαμε μια αναπάντεχη κωμική ερμηνεία από τον Colin Farrell.
Ο ηθοποιός που πάντα είχε την φήμη του ασυμβίβαστου, δεν είχε δείξει στοιχεία του αυτοσαρκασμού του ούτε σε προηγούμενες συνεντεύξεις του, ούτε βέβαια μέσα από κάποιο ρόλο στην μέχρι τότε πορεία του.
Δεν υπήρχε δηλαδή κάτι για να μας προϊδεάσει για κάτι αντίστοιχο όπως την συμμετοχή του στο Horrible Bosses.
Ο ηθοποιός βέβαια, δεν είχε ποτέ εγκλωβιστεί στην εικόνα του ωραίου, αφού ο ίδιος δεν αποδέχεται τον τίτλο, αλλά ποιος θα μπορούσε να τον φανταστεί σε μια ξεκαρδιστική ερμηνεία;
Από τα άλλα δύο φριχτά αφεντικά το περιμέναμε, μιας που υπάρχει εμπιστοσύνη στο κωμικό ταμπεραμέντο της Jennifer Aniston και στην υποκριτική ευφυΐα του Kevin Spacey.
Η έκπληξη ήρθε λοιπόν από τον Farrell που μπορεί να είχε συμμετάσχει σε κωμωδία και στο παρελθόν, αλλά καμία από τις προηγούμενες δουλειές του δεν ισοδυναμεί με αυτή.
Υποδύθηκε έναν σιχαμερό τύπο, οποίος πιστεύει ότι είναι η ψυχή της παρέας με τα χοντροκομμένα αστεία του, αλλά στην πραγματικότητα η συμπεριφορά του καταλήγει στο να απωθεί τους άλλους.
Όντως αποτυχημένος σε όλα τα επίπεδα, έχει κακή σχέση με τον πατέρα του και όταν εκείνος πεθαίνει τότε ο γιόκας αποκτά την ιδανική ευκαιρία για να κάνει κουμάντο στην εταιρεία που κληρονομεί.
Δεν γνωρίζει το αντικείμενο, αλλά πουλάει μούρη αβέρτα και δυσκολεύει την ζωή του Jason Sudeikis.
Το παρουσιαστικό είναι ταιριαστό για αυτόν τον messed up looser που νομίζει ότι είναι ωραίος.
Ο ίδιος ο Farrell μάλιστα συνέβαλε στην διαμόρφωση της εξωτερικής εμφάνισης του χαρακτήρα του.
Για τις ανάγκες του ρόλου του καράφλιασε, απέκτησε μπυροκοιλιά και υιοθέτησε συμπεριφορά αλανιού.
Η κωμική πλευρά του ηθοποιού φάνηκε ακόμη περισσότερο χάρη σε αυτή την over the top ερμηνεία που είχε φυσικά και την αντίστοιχη εμφάνιση.
Το Horrible Bosses 2 βρίσκεται ήδη στα γυρίσματα, αυτή τη φορά χωρίς Colin Farrell στο cast.
John Travolta - Hairspray (2007)
Άλλη μια μεγάλη έκπληξη ήταν όταν ο John Travolta ανέλαβε τον ρόλο της πληθωρικής και υπερβολικής μαμάς της πρωταγωνίστριας Nikki Blonsky.
Το Hairspray είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα musical στην ιστορία του κινηματογράφου, με υψηλές εισπράξεις που το κατατάσσουν ανάμεσα στα πιο εμπορικά.
Η ιστορία βασίζεται στην ομότιτλη κωμωδία του 1988, καθώς επίσης και στο αντίστοιχο musical που ανέβηκε στο Broadway το 2002 και αξιοποίησε μουσικά τους χαρακτήρες και την βασική ιδέα της υπόθεσης.
Ο ρόλος της υπερπροστατευτικής μητέρας Edna εξ αρχής προοριζόταν για να τον υποδυθεί άνδρας.
Όπως έγινε άλλωστε και στην ταινία, αλλά και στο θεατρικό.
Οι υπεύθυνοι της παραγωγής στόχευαν αρχικά σε κάποιον ηθοποιό που να έχει στο ενεργητικό του επιτυχημένους κωμικούς ρόλους, προκειμένου να αποδώσει τα μέγιστα.
Ονόματα που έπεσαν στο τραπέζι ήταν αυτά των Robin Williams, Steve Martin και Tom Hanks.
Όμως τελικά ο John Travolta ήταν αυτός που δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη και τόλμησε να τσαλακώσει την εικόνα του με μεγάλο χιούμορ.
Στα υπέρ του μάλλον συνυπολογίστηκε και το γεγονός ότι είχε πρωταγωνιστήσει στο Grease (1978), το οποίο είναι το δεύτερο πιο εμπορικά επιτυχημένο musical όλων των εποχών (...στην πρώτη θέση έρχεται το Mama Mia του 2008).
Ο ηθοποιός έβαλε τα δυνατά του για να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του, καθώς επίσης ήθελε και το καλύτερο δυνατό συνολικό αποτέλεσμα για την ταινία, πράγμα που φαίνεται και από την έμπρακτη ενασχόλησή του και σε άλλους τομείς, όπως όσον αφορά την εύρεση του κατάλληλου cast.
Πρότεινε μάλιστα στην παραγωγή τον Christopher Walken για τον ρόλο του πιστού και καλοκάγαθου συζύγου και την Michelle Pfeiffer για το ρόλο της μοχθηρής παρουσιάστριας με τις ρατσιστικές διαθέσεις.
Για το δικό του ρόλο βέβαια ταλαιπωρήθηκε αρκετά, αφού ήταν απαραίτητο να περνάει καθημερινά αρκετές ώρες στον χώρο του μακιγιάζ για να ολοκληρώσει την εμφάνιση του ως Edna πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα.
Και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακότατο, αφού εκτός από τα πολλά προσθετικά του προσώπου που τον έκαναν να φαίνεται γεματούλα, φορούσε επίσης και ένα κουστούμι βάρους 15 κιλών.
Αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος έχει ύψος 1,88, τότε αυτό από μόνο του είναι αστείο.
Έμοιαζε θεόρατος δίπλα στον κινηματογραφικό σύζυγο Christopher Walken που αν και είναι επίσης ψηλός (1,83) έδειχνε μικροκαμωμένος.
Σε συνδυασμό με το χαρακτηριστικό χτένισμα της εποχής, την τσιριχτή φωνή και την έντονη υπερευαισθησία, ο Travolta χάρισε μια αξέχαστη ερμηνεία, έστω και σε μικρότερο ρόλο.
Tom Cruise - Tropic Thunder (2008)
Από ότι φαίνεται μεγάλοι star του Hollywood σε κάποιο σημείο της καριέρας τους αισθάνονται έτοιμοι να σαρκάσουν τον εαυτό τους σε μεγάλο βαθμό.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο Tom Cruise που μεσουρανούσε στην δεκαετία του '80 ως ένας από τα πιο μεγάλα ανερχόμενα αστέρια, καθώς επίσης απολάμβανε και τον αέρα από την κορυφή που βρισκόταν στην δεκαετία του '90 ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που κάθε σκηνοθέτης ήθελε να συμπεριλάβει στην ταινία του.
Η εικόνα του βέβαια είχε πληγεί στα 00's όταν ξεκίνησε να χοροπηδάει σε καναπέδες, οι ταινίες του δεν είχαν τον ίδιο αντίκτυπο και εξαιτίας περίεργων ιστοριών που είχαν ακουστεί περί σαϊεντολογίας στην οποία είναι μέλος.
Κέρδισε όμως εν μέρει την συμπάθεια των θεατών και πάλι μέσα από την συμμετοχή του στην θεαματική κωμωδία δράσης Tropic Thunder.
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος ήταν αυτός ενός ηθοποιού που θεωρείται ο no.1 action movie star αλά Sylvester Stallone, με μεγάλο κασέ, αλλά με κάποιες αποτυχίες στο πρόσφατο διάστημα της καριέρας του.
Κι όμως δεν ανέλαβε ο Cruise τον ρόλο, αλλά ο Ben Stiller που για τον αγαπημένο κωμικό σίγουρα αποτελεί κόντρα ρόλο.
O Stiller που βρέθηκε και στην καρέκλα του σκηνοθέτη, έβγαλε την κωμική πλευρά του ηθοποιού δίνοντάς του ένα μικρότερο αλλά πολύ αβανταδόρικο ρόλο που επέτρεψε στον Cruise να ξεδιπλώσει το κωμικό του ταλέντο.
Όπως κωμικό character ρόλο έδωσε και στον Robert Downey Jr. που την ίδια χρονιά τότε έγινε για πρώτη φορά Iron Man και απέδειξε ότι ο ρόλος του action hero του ταιριάζει απόλυτα.
Ο Cruise λοιπόν έβγαλε γέλιο μέσα από τον ρόλο του αυταρχικού αθυρόστομου παραγωγού της ταινίας, ο οποίος μάλιστα έχει συχνές εκρήξεις οργής.
Επιπλέον κιλά, καράφλα, αλλά και έντονη τριχοφυΐα απέκτησε μέσα από τα κατάλληλα προσθετικά που συνέβαλλαν κατά πολύ στο να γίνει αγνώριστος.
Ο χορός του σε ρυθμούς hip hop στους τίτλους τέλους, ξάφνιασε θετικά πολλούς, γιατί πολύ απλά κανείς δεν περίμενε κάτι αντίστοιχο από αυτόν.
Κινήσεις δηλαδή που έμοιαζαν να προέρχονται από τον Jack Black.
Φαίνεται ότι ευχαριστήθηκε και ο ίδιος αυτού του είδους την σάτιρα και για αυτό άλλαξε επίσης κατά πολύ την εικόνα του ξανά στο Rock of Ages (2012) ως ροκ σταρ αυτή την φορά, σε έναν ρόλο που είχε πολλές κωμικές προεκτάσεις.
Robert Downey Jr. - Tropic Thunder (2008)
Παραμένουμε στην ίδια ταινία και προχωράμε στην ίσως απολαυστικότερη ερμηνεία αυτής που δεν είναι άλλη από εκείνη του Robert Downey Jr, ο οποίος μας έκανε να γελάσουμε μέχρι δακρύων.
Και σε αυτό το σημείο θα αναφερθώ στον εκκεντρικό χαρακτήρα που ανέλαβε.
Στην ταινία λοιπόν, ενσαρκώνει έναν αυστραλό ηθοποιό, τον Lazarus, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι διεθνώς αναγνωρισμένος για το μεγάλο εύρος των χαρακτήρων που έχει υποδυθεί, καθώς επίσης και για την πολυπλοκότητα των ρόλων αυτών.
Κάτοχος άλλωστε 5 βραβείων Όσκαρ (!), όπως αναφέρεται και σε ένα πολύ χιουμοριστικό trailer μιας υποτιθέμενης ταινίας του.
Έναν ακόμη κόντρα ρόλο λοιπόν καλείται να υποδυθεί, αυτόν του αφροαμερικανού λοχαγού.
Ο Lazarus είναι τόσο ταγμένος στον κάθε ρόλο που αναλαμβάνει, κάτι το οποίο φαίνεται περίτρανα από τις υπερβολικές επιλογές του.
Υποτίθεται ότι για τον συγκεκριμένο ρόλο υποβλήθηκε σε χειρουργείο έτσι ώστε να σκουρύνει το δέρμα του.
Υιοθέτησε μάλιστα και την χαρακτηριστική αφροαμερικάνικη προφορά, με την αντίστοιχη τονικότητα, την οποία μάλιστα δεν ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει για όλη την διάρκεια των γυρισμάτων, αφού δεν ήθελε να βγει από το ρόλο ούτε στιγμή, πιστεύοντας πως έτσι θα αποδώσει τα μέγιστα.
Μέσα από όλη αυτή την τρέλα του Lazarus, ο Robert Downey Jr βρήκε τις ιδανικές ισορροπίες, κάτι που για τους περισσότερους ηθοποιούς της γενιάς του, θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο.
Ο Robert Downey Jr άλλωστε, είναι γνωστός για το καυστικό χιούμορ του, οπότε μάλλον ο ρόλος του φιλόδοξου Lazarus και κατά επέκταση του sergeant Lincoln Osiris, του ταίριαξε γάντι.
Το σημαντικό όμως ήταν ότι δεν γελοιοποιήθηκε, ακριβώς γιατί αντιμετώπισε πολύ σοβαρά τον ρόλο του.
Η προσπάθειά του μέσα από αυτή την πολύ σοβαρή προσέγγιση αναγνωρίστηκε από πολλές κινηματογραφικές ενώσεις, καθώς επίσης έλαβε υποψηφιότητα στις Χρυσές σφαίρες στην κατηγορία β’ ερμηνείας και έφτασε μέχρι και την πεντάδα των Οσκαρ.
Emma Thompson - Nanny McPhee (2005)
Προχωράμε σε μια ηθοποιό με επίσης καυστικό χιούμορ, ιδιαίτερα εύστροφη, οξυδερκή, που δεν είναι άλλη από την μοναδική Emma Thompson.
Τι κι αν για λίγο φέτος δεν βρέθηκε στις υποψηφιότητες των Oscar καλύτερης ηθοποιού για την επίσης εκπληκτική της ερμηνεία στο Saving Mr. Banks που για τις ανάγκες του ρόλου άλλαξε επίσης αρκετά εξωτερικά.
Η Thompson δεν πτοείται από κακοτοπιές και συνεχίζει ακάθεκτη.
Ένα αστείο περιστατικό μάλιστα σε σχέση με την Βρετανίδα ηθοποιό περιέγραψε η Meryl Streep σε μια πρόσφατη συνέντευξή της.
Η υποψήφια για 18η φορά Streep ομολόγησε με κάθε ειλικρίνεια ότι δεν περίμενε την υποψηφιότητά της φέτος για το August Osage Country, με βάση τις κριτικές που είχε διαβάσει έως τώρα και που την κατηγορούσαν για υπερθεατράλε ερμηνεία.
Τα περισσότερα προγνωστικά μάλιστα δεν την έδειχναν στις 5 επικρατέστερες.
Κι όμως η σιδηρά κυρία τα κατάφερε και εντάχθηκε.
Η ίδια ξαφνιάστηκε στο άκουσμα της είδησης και μάλλον αισθάνθηκε λίγο ένοχη για τον αποκλεισμό της Thompson από την πεντάδα γιατί ίσως και να θεωρεί ότι της πήρε την θέση.
Η Thompson άλλωστε έχει να προταθεί από το 1996 στην αντίστοιχη κατηγορία - αν και είναι κάτοχος 2 Oscar, ένα καλύτερης ηθοποιού (Howards End) και ένα για το καλύτερο σενάριο (Sense and Sensibility).
Μπήκε λοιπόν η Meryl στην διαδικασία να της στείλει ένα μακροσκελές email, στο οποίο εγκωμίαζε την ερμηνεία της συναδέλφου της, περιέγραφε το πόσο στεναχωρημένη αισθανόταν για την εν λόγω αδικία και γενικά εξέφραζε την αυθόρμητη απογοήτευσή της.
Η Emma γνωστή για το πολλές φορές φλεγματικό της χιούμορ, απάντησε απλά με ένα «Good».
Εννοείται λοιπόν ότι τέτοιου είδους παρεξηγήσεις ανάμεσα τους δεν γίνονται.
Όλο αυτό σαν μια μικρή αναφορά για τα φετινά Οσκαρ.
Επιστρέφουμε όμως στην ερμηνεία της ως ασυνήθιστη νταντά McPhee.
Στην ταινία τα ασυγκράτητα πιτσιρίκια (7 στο σύνολο) έχουν στείλει αδιάβαστες όσες νταντάδες και αν έχει επιχειρήσει ο πατέρας τους Colin Firth να τους φέρει.
Μία όμως θα έρθει για να μείνει.
Και δυστυχώς για τα παιδιά δεν πρόκειται για την Mary Poppins, αλλά για μια νταντά με μια κάπως αποκρουστική εμφάνιση.
Η Nanny McPhee έχει λοιπόν, ένα κάπως αποκρουστικό παρουσιαστικό, με έντονα μεγάλη μύτη, κρεατοελιές, μεγάλα χαλασμένα δόντια, αλλά διαθέτει επίσης χρυσή καρδιά.
Με τις μαγικές τις ικανότητες θα καταφέρει να τους φέρει βόλτα.
Η ευαισθησία με την οποία η Emma Thompson υποδύεται τον ρόλο είναι συγκινητική, αν και η ταινία δεν εστιάζει ακριβώς επάνω της.
Η ηθοποιός τσαλακώθηκε για 2η φορά ως νταντά McPhee για το sequel που κυκλοφόρησε το 2010.
Αναγνωρισμένη ηθοποιός, σεναριογράφος, συγγραφέας, η Thompson τα κάνει όλα εξαιρετικά και δεν φαίνεται πρόθυμη να εγκαταλείψει καμία από τις ιδιότητές της.
Οι ευχαριστήριοι λόγοι της για κάποιο βραβείο, κάθε φορά είναι απολαυστικοί καθώς αποτελούν κωμικό νούμερο.
Κορυφαίος δε παραμένει ο λόγος της όταν κέρδισε την Χρυσή σφαίρα καλύτερης ηθοποιού για την ερμηνεία της στο Sense and Sensibility στην τελετή του 1996.
Christian Bale - The Machinist (2004)
Το να χάσεις πολλά κιλά για έναν ρόλο είναι θεμιτό.
Το να φτάσεις στα όρια της αδυναμίας μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο.
Σε τεντωμένο σκοινί ακροβάτησε ο Christian Bale στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει κοινό και κριτικούς.
Έφτασε στο σημείο να γίνει τρομακτικά αδύνατος και ευτυχώς που οι συνάδελφοί του τον σταμάτησαν από τον να φτάσει στα άκρα.
Τέσσερις μήνες πριν την έναρξη των γυρισμάτων ο ίδιος κόντεψε να λιμοκτονήσει, αφού καθημερινά τρεφόταν αποκλειστικά με καφέ, ένα μήλο ή λίγο τόνο.
Έφτασε να ζυγίζει 57 κιλά και στόχος του ήταν να μείνει 45 κιλά.
Αν υπολογίσει κανείς όμως το ύψος του (1,83) κάτι τέτοιο θα έκανε ίσως ανεπανόρθωτη ζημιά στην υγεία του, για αυτό και οι ιθύνοντες της παραγωγής του έβαλλαν φρένο.
Εξαιρετικά αδύνατος κατάφερε να δείχνει για το ψυχολογικό θρίλερ του Brad Anderson με τίτλο The Machinist.
Αναμφισβήτητα μεγάλη η αφοσίωση του Bale στον ρόλο, κάτι που φαίνεται σε όλα τα επίπεδα, εκτός από την εντυπωσιακή εξωτερική αλλαγή του.
Ο ίδιος κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια που αποσκοπούσε σε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ, αλλά εκείνη την χρονιά δεν στάθηκε τυχερός.
Το The Machinist δεν αποτελεί την μοναδική φορά πάντως που ο ηθοποιός αυξομείωσε το βάρος του.
Έχασε επίσης πολλά κιλά (αν και όχι στον ίδιο βαθμό) για τον ρόλο του ως ξεπεσμένος πυγμάχος που ήταν δέσμιος πολλαπλών εξαρτήσεων στο The Fighter (2010), κερδίζοντας αυτή τη φορά το Οσκαρ β΄ καλύτερου ρόλου.
Φέτος έβαλε τον εαυτό του στην αντίστροφη διαδικασία, αφού πήρε αρκετά κιλά για το American Hustle.
Ο κόπος του απέδωσε και πάλι καρπούς, αφού απέκτησε την 2η του οσκαρική υποψηφιότητα, χωρίς όμως να έχει πιθανότητες νίκης αυτή την φορά.
Brand Pitt - The Curious Case of Benjamin Button (2008)
Ο Brand Pitt είναι παγκοσμίως γνωστός για την λαμπερή εικόνα του, δεν φοβήθηκε όμως να δείξει στους θαυμαστές του το πώς θα δείχνει σε ηλικία 80 ετών.
Με πολύ καλή δουλειά από την πλευρά του μακιγιάζ, (άλλωστε η ταινία προτάθηκε για Οσκαρ καλύτερου μακιγιάζ, ανάμεσα στις 13 συνολικά υποψηφιότητες που συγκέντρωσε συνολικά), κατάφερε να γεράσει πριν της ώρας του.
Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και τα εξαιρετικά οπτικά εφέ που χρησιμοποίησαν πάνω του, κάτι που δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί παλαιότερα.
Συγκεκριμένα χρησιμοποιήθηκαν σκηνές από την ταινία Thelma & Louise που είχε πρωταγωνιστήσει το 1991, οι οποίες έπειτα από σχετική επεξεργασία βοήθησαν στο να αποτυπωθεί η εικόνα του ηθοποιού στην ηλικία των 20.
Για τις επόμενες δεκαετίες εκτός του μακιγιάζ, έγινε χρήση και πάλι της τεχνολογίας με βάση το τι εξέλιξη πρόκειται να έχει η δομή του προσώπου του κατά την διαδικασία της γήρανσης.
Καταλυτικός παράγοντας βέβαια για να γίνει πιστευτός ήταν η εσωτερική ερμηνεία του ηθοποιού που ήρθε και έδεσε με το επιτυχημένο εξωτερικό αποτέλεσμα.
Η ίδια διαδικασία πραγματοποιήθηκε και στην Cate Blanchett, αλλά το αποτέλεσμα δεν μας ξάφνιασε στον ίδιο βαθμό.
Άλλωστε περιμένουμε τα πάντα από μια τέτοια σπουδαία ηθοποιό για αυτό το λόγο δεν βρίσκεται σε αυτή την λίστα.
Δραματικές αλλαγές πραγματοποιεί πάντα με την εμφάνιση και την ερμηνεία της σε κάθε ταινία.
Από το The Aviator που ψηλάφησε τον χαρακτήρα της μεγάλης Katharine Hepburn, μέχρι τον ρόλο της ραδιούργας κατασκόπου στο Indiana Jones and the Kingdom of the Crystall Skull.
Είναι μια ηθοποιός χαμαιλέοντας που θέλει ειδικό αφιέρωμα μόνη της.
Καλή ευκαιρία αποτελεί η νίκη της στα φετινά Οσκαρ.
Για να επιστρέψουμε όμως στον Brand Pitt είναι ένας ηθοποιός που έχει εξελιχθεί πολύ και που όσο μεγαλώνει γίνεται και καλύτερος.
Για την ερμηνεία του ως Benjamin Button απέσπασε την 2η από τις τρεις συνολικά υποψηφιότητες του για Οσκαρ ως ηθοποιός.
Anthony Hopkins - Hitchcock (2012)
Μια εντυπωσιακή μεταμφίεση και μια φιλότιμη προσπάθεια από τον σπουδαίο ηθοποιό.
Εξωτερικά το παρουσιαστικό του έμοιαζε όσον πιο κοντά μπορούσε στο ιδιαίτερο παρουσιαστικό του θρυλικού σκηνοθέτη.
Αποτυπώθηκε σχεδόν απόλυτα η χαρακτηριστική του εμφάνιση, με λίγα στοιχεία να προδίδουν το συνολικό αποτέλεσμα.
Ο Hopkins τα κατάφερε σε μεγάλο βαθμό.
Το σουλούπι, οι μορφασμοί, το μόνιμο κατσούφιασμα, όλα ήταν προσεκτικά μελετημένα.
Όμως κάτι έλειπε που θα απογείωνε το εξωτερικό αποτέλεσμα όσον αφορά την εμφάνιση σε πρώτη φάση.
Ίσως είναι τα μεγάλα εκφραστικά μάτια του ηθοποιού που φυσικά και δεν είναι δυνατό να τα κρύψει.
Στοιχείο άλλωστε κατατεθέν του ηθοποιού που ξεχωρίζουν πάντα.
Είναι ικανά να προδώσουν την παρουσία του μέσα σε έναν ρόλο.
Ίσως πάλι επειδή και στην ερμηνεία του δεν υπήρξε απόλυτη ταύτιση, να αποτέλεσε και αυτό σημαντικό παράγοντα στην ημιεπιτυχημένη ενσάρκωση.
Υπήρχαν αρκετές στιγμές στο φιλμ Hitchcock που έβλεπες μέσα από όλα αυτά τα προσθετικά τον Hopkins και την προσπάθειά του να είναι ο Hitchcock, χωρίς να θέλω να υποβιβάσω την δουλειά του βετεράνου ηθοποιού.
Μετέφερε επιτυχώς όμως την ευστροφία, το υψηλό και ποιοτικό χιούμορ, την επιμονή και ως ένα βαθμό την καλλιτεχνική διαστροφή του σκηνοθέτη σύμβολο.
Όταν όμως μιλάμε για ένα τέτοιο μεγαλείο, τότε βέβαια είναι σχεδόν ακατόρθωτο να αποτυπωθεί πιστά.
Η Helen Mirren ίσως να είχε πιο εύκολη δουλειά, υποδυόμενη την σύζυγο του, την Alma Reville, αφού εξωτερική αλλαγή δεν υπέστη, μιας που η εικόνα της συζύγου δεν ήταν γνωστή στο ευρύ κοινό, παρά μόνο στους ανθρώπους που την ήξεραν.
Επομένως, ικανοποιητικό το αποτέλεσμα για τον Anthony Hopkins παρά τις χλιαρές κριτικές που έλαβε γενικά.
Tom Hanks - Cast Away (2000)
Φανερά πιο αδυνατισμένος και ο Tom Hanks που στον Ναυαγό έπαιξε έναν ακόμα απαιτητικό ρόλο, πραγματοποιώντας μια εξαιρετική ερμηνεία.
Ο καλός του φίλος Robert Zemeckis, σκηνοθέτης του στο Forrest Gump (1994) τον προσέγγισε δίνοντας του την ευκαιρία να υποδυθεί έναν κεντρικό ρόλο που πολλοί θα ήθελαν.
Το υποκριτικό ταλέντο του Hanks έκανε στην μπάντα τον ανταγωνισμό και ο ίδιος ήταν διατεθειμένος να γίνει ο ναυαγός από όλες τις απόψεις.
Μέρος της διαμόρφωσης του νέου του ρόλου ήταν και μια σημαντική απώλεια βάρους.
Στην έναρξη των γυρισμάτων της ταινίας ο ηθοποιός πήρε κιλά για να φαίνεται γεματούλης και στην συνέχεια έπρεπε να τα χάσει.
Και ενώ με τις εξαντλητικές δίαιτες ήταν εξοικειωμένος, αυτή τη φορά έθεσε τον εαυτό του ένα βήμα παραπέρα.
Στο Philadelphia είχε χάσει περίπου 11 κιλά για να υποδυθεί τον πάσχοντα από AIDS νεαρό δικηγόρο, αλλά στο Cast Away έπρεπε η διαφορά να είναι πολύ περισσότερο εμφανής, για αυτό και έχασε κοντά στα 25 κιλά.
Για να έχει μάλιστα το περιθώριο να ολοκληρώσει αυτή την δραστική αλλαγή στην εμφάνιση του, η παραγωγή σταμάτησε την διαδικασία γυρισμάτων για έναν χρόνο σχεδόν, έτσι ώστε ο Hanks να αποκτήσει το ιδανικό βάρος, προκειμένου να γίνει πιστευτός ως ναυαγός.
Στο μεσοδιάστημα ο Zemeckis χρησιμοποίησε το ίδιο συνεργείο για να γυρίσει το μεταφυσικό θρίλερ What Lies Beneath με την Michelle Pfeiffer και τον Harrison Ford.
Στην συνέχεια επέστρεψαν και ολοκλήρωσαν τα γυρίσματα του Cast Away.
Ο Hanks με φυσική γενειάδα, μακριά μαλλιά και με μια εξαντλημένη πλέον σωματική μορφή, ήταν φυσιογνωμικά στο κατάλληλο σημείο.
Ο ηθοποιός δεν περιορίστηκε βέβαια στην μεγάλη απώλεια βάρους, αλλά έδωσε την απαραίτητη ψυχοσύνθεση στον ήρωα του.
Δεν γνωρίζω βέβαια αν απομονώθηκε για κάποιο χρονικό διάστημα κατά την διάρκεια του ενός αυτού χρόνου στην προσπάθεια του αναζήτησης του χαρακτήρα που κλήθηκε να υποδυθεί.
Το αποτέλεσμα πάντως τον αποζημίωσε, αφού απέσπασε πολύ καλές κριτικές για την ερμηνεία του, με δυνατότερη στιγμή κατά την γνώμη μου, την σκηνή της επιστροφής του και της συνάντησής του με την αγαπημένη του Helen Hunt.
Κέρδισε την Χρυσή σφαίρα καλύτερου ηθοποιού σε δραματική ταινία, αλλά έχασε το Oscar από τον Russell Crowe λόγω του Gladiator του Ridley Scott.
Το γεγονός αυτό μάλλον λίγο τον ένοιαξε αφού έχει ήδη 2 και μάλιστα συνεχόμενες νίκες με τα Philadelphia και Forrest Gump.
Για να κάνω μια σύντομη παρένθεση, του άξιζε πάντως να επιστρέψει στις υποψηφιότητες των Οσκαρ φέτος για την εκπληκτική του ερμηνεία στο Captain Phillips, αλλά η μη συμμετοχή του συγκαταλέγεται στις μεγάλες αδικίες που η Ακαδημία συχνά πυκνά πραγματοποιεί.
Έπειτα και από διάφορες άλλες αυξομειώσεις του βάρους του για τις ανάγκες ρόλων του, ο Hanks έγινε μάλλον ειδικός στο θέμα.
Για αυτό και ο Matthew McConaughey όπως δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε, τον συμβουλεύτηκε τηλεφωνικά και όπως εκείνος χαρακτηριστικά αναφέρει είχαν μια καταπληκτική συζήτηση.
Του είπε το πώς έχασε τα κιλά, αλλά και το τι έμαθε μέσα από την όλη εμπειρία.
Καθοριστική επομένως η συμβολή του Hanks για την διαμόρφωση του ρόλου του McConaughey στο Dallas Byers Club.
Robert De Niro - Ranging Ball (1980)
Επανερχόμαστε στην κατηγορία των ηθοποιών που απέκτησαν παραπάνω κιλά.
Για πολλά χρόνια ο Robert De Niro κρατούσε τα πρωτεία όσον αφορά την απότομη αύξηση βάρους για τις ανάγκες ενός ρόλου.
Πήρε 27 κιλά για το τελευταίο μέρος της ταινίας Οργισμένο Είδωλο.
Το ρεκόρ αυτό ξεπεράστηκε από τον Vincent D’Onorfio, ο οποίος πάχυνε 31 ολόκληρα κιλά για το Full Metal Jacket (1987) του Stanley Kubrick.
Πολύ κοντά στο να ξεπεράσει το προηγούμενο ρεκόρ έφτασε και ο Jared Leto που λέγαμε στην αρχή, όταν πήρε 30 κιλά για τον ρόλο του στην ταινία Chapter 27 (2007) που υποδύθηκε τον Mark David Chapman που ήταν ο δολοφόνος του John Lennon, ένας παχύσαρκος και κοινωνικά αποκλεισμένος άνθρωπος που επέλεξε να ζει σε μια ψευδαίσθηση.
Επιστρέφοντας στο Ranging Ball, θα μπορούσε να προσθέσουμε ότι συναγωνίζεται επάξια τις σκηνές του boxing με τις αντίστοιχες του Rocky.
Στην αριστουργηματική ταινία του Martin Scorsese και κατά πολλούς την καλύτερη της καριέρας του, ο De Niro έγινε τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά ο χαρακτήρας που προσέγγισε, με μεγάλη επιτυχία.
O Bobby (όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του) ενσάρκωσε τον πυγμάχο Jake LaMotta, ο οποίος μεσουρανούσε την δεκαετία του '40 και του '50.
Η ταινία παρουσιάζει την μεγάλη επιτυχία του διάσημου πυγμάχου, την προβληματική προσωπική του ζωή και την πορεία του προς την αυτοκαταστροφή.
Ανώριμος, παρορμητικός οξύθυμος βαθύτατα ανασφαλής, νευρωτικός, δογματικός χαρακτήρας, δεν δέχεται την άποψη των υπολοίπων και εν τέλει χάνει όλους όσους τον αγάπησαν και θέλησαν να σταθούν δίπλα του για να τον βοηθήσουν.
Τα προσωπικά του αδιέξοδα είναι πολλά.
Οι συχνές εξάρσεις οργής, η αδικαιολόγητα ανεξάρτητη ζήλεια για την σύζυγο του που κλιμακώνεται μέχρι σε ένα αρρωστημένο βαθμό και η καριέρα του που φθείρεται αναπόφευκτα.
Όλα πηγάζουν από την έντονη ανασφάλεια του, καθώς η μόνη κατάσταση που μπορεί ο ίδιος να διαχειριστεί είναι οι στιγμές του αγώνα μέσα στο ρινγκ.
Είναι καταδικασμένος να οδηγηθεί στην μοναξιά παρέα μόνο με τις ενοχές του και εκ των πραγμάτων καταλήγει στην δυστυχία.
Η εικόνα του κατεστραμμένου ανθρώπου αποτυπώνεται μοναδικά στο πρόσωπο και στην έκφραση του De Niro.
Όταν πλέον έρχεται στο σημείο της συνειδητοποίησης, έχει μεγαλώσει ηλικιακά και πάλι όμως δεν έχει ωριμάσει.
Σε αυτή τη φάση της ζωής του έχει αποκτήσει τα πολλά παραπανίσια κιλά.
Και σε αυτή την περίπτωση τα γυρίσματα διακόπηκαν, έτσι ώστε ο ηθοποιός να αποκτήσει το κατάλληλο βάρος.
Το Οσκαρ α’ ανδρικού ρόλου που δεν ήρθε για το Taxidriver (1976) ήρθε επιτέλους για να επιβραβεύσει τον σπουδαίο Bobby για το ολοκληρωμένο ψυχολογικό πορτραίτο του διάσημου πυγμάχου.
Marion Cotillard - La vie en rose (2007)
Δεν πρόκειται απλά για μια θεαματική μεταμόρφωση, αλλά για μια συγκλονιστική ερμηνεία που καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να συγκινήσει ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή.
Η Marion Cotillard ανέλαβε το μεγάλο και βαρύ φορτίο να ενσαρκώσει μία από τις πιο αγαπημένες και σημαντικές τραγουδίστριες του προηγούμενο αιώνα, καθώς εκείνη εξέφρασε μέσα από τα τραγούδια της έναν ολόκληρο λαό.
Και το ακατόρθωτο έγινε εφικτό.
Μια ερμηνεία που άφησε άφωνους κοινό και κριτικούς, μην μπορώντας να βρουν τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψουν την θαυματουργική ερμηνεία της Γαλλίδας ηθοποιού.
Μαζί με τον σκηνοθέτη Olivier Dahan κατάφερε να ζωντανέψει τον μύθο και η προσωπική πολύ μεγάλη επιτυχία της ηθοποιού είναι ότι κατάφερε να αποτυπώσει στην ερμηνεία της το μεγαλείο της σπουδαίας ερμηνεύτριας με την τόσο δύσκολη ζωή.
Η μορφή της ηθοποιού εφάπτεται με την εύθραυστη φιγούρα της μεγάλης ερμηνεύτριας.
Μεταλλάσσεται ουσιαστικά σε εκείνη, καταφέρνοντας να μην μπορείς να την διαχωρίσεις από τον ρόλο.
Έγινε η Edith Piaf σε σημείο που πιστεύεις ότι και εσύ έγινες πραγματικός μάρτυς της ζωής της.
Σε απόλυτη ταύτιση με την Piaf, την υποδύθηκε σε διαφορετικές ηλικίες από 20 έως 48 ετών.
Αν και πέθανε νέα, λόγω της δύσκολης ζωής της, γεμάτη από κακουχίες, εξαρτήσεις και πόνο, έδειχνε πολύ μεγαλύτερη εμφανισιακά.
Ακόμα και σε αυτό το πιο δύσκολο σημείο, η Cotillard ανταπεξήλθε και με το παραπάνω.
Με την ρυτιδιασμένη όψη, το μόνιμο καμπούριασμα και την σωματική εξάντληση, η αλλαγή της εμφάνισης ήταν επιτυχημένη και η ερμηνεία της και σε αυτό το σημείο καθηλωτική.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο για έναν νέο ηλικιακά ηθοποιό να υποδυθεί έναν χαρακτήρα σε μεγάλη ηλικία, καθώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να μην αποδοθεί επιτυχώς σε πολλά σημεία, έως και να γελοιοποιηθεί.
Με αυτή την παραδοχή ο George Clooney χαρακτήρισε την ερμηνεία της ως την καλύτερη της προηγούμενης δεκαετίας.
Η γλυκιά Marion σε ηλικία 32 ετών τότε, τα κατάφερε όπως είπαμε περίφημα ως la mome, Edith.
Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας της όπου τραγουδούσε στον δρόμο και μετέπειτα σε καταγώγια που έφθειραν την φωνή της (ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα), μέχρι και το τέλος της μεγάλης φωνής όπου το σπουργιτάκι σίγησε για πάντα.
Η ταινία παρουσιάζει τα πάντα, την άνοδο και την καθιέρωση στο καλλιτεχνικό στερέωμα, τους έρωτες, αλλά και τα προβλήματα υγείας, την εξάρτηση από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Και αυτό είναι το πολύ σημαντικό ότι δεν την αγιοποιεί και αποφεύγει το μελόδραμα, το οποίο ήταν δύσκολο αν υπολογίσει κανείς την συνεχή πολύπλευρη ταλαιπωρία της τραγουδίστριας καθόλη την διάρκεια της ζωής της.
Μια από τις καλύτερες ενσαρκώσεις καλλιτέχνη στην μεγάλη οθόνη, σίγουρα μία από τις καλύτερες ερμηνείες της προηγούμενης δεκαετίας αλλά και του κινηματογράφου γενικότερα, αφού χαρακτηρίστηκε επίσημα από πολλούς ως μία από τις πιο εμπνευσμένες ερμηνείες στην ιστορία του κινηματογράφου.
Το Oscar καλύτερης ερμηνείας ήταν φυσικό επακόλουθο.
Ακόμα και οι λίγοι που δεν ξέρουν την Edith Piaf (αναφέρομαι περισσότερο στην νεότερες γενιές), μπορούν να την γνωρίσουν μέσα από την ταινία, να αγαπήσουν τα τραγούδια της που θα ακούσουν σε αυτή και ενδεχομένως να τα αναζητήσουν.
Daniel Day Lewis - Lincoln (2012)
Ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα με έναν επιλεκτικό ηθοποιό, ο οποίος μεταμορφώνεται κάθε φορά για τις ανάγκες του εκάστοτε ρόλου του.
Από τον Ιρλανδό συγγραφέα και ζωγράφου που βιώνει ολική παράλυση εκτός από τα δάχτυλα του αριστερού ποδιού του στην βιογραφική ταινία My Left Foot (1989) μέχρι τον καρδιοκατακτητή, αεικίνητου και πολυπράγμον Ιταλού σκηνοθέτη στο μιούζικαλ Nine (2009).
Κάθε ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί αποτελεί σταθμό και εκείνος πραγματοποιεί ανεπανάληπτες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, ερμηνείες.
Εδώ θα σταθούμε στην τελευταία μέχρι τώρα ερμηνεία του που του χάρισε και το τρίτο του Oscar.
Εντελώς διαφορετικός για ακόμα μια φορά.
Έχοντας ένα μοναδικό χάρισμα να μπαίνει πλήρως στην ψυχοσύνθεση των ηρώων του, ο Daniel Day Lewis είναι γνωστός για τις μεταμορφώσεις του και για την σε βάθος μελέτη των χαρακτήρων που αναλαμβάνει να υποδυθεί.
Στο Lincoln έχει αλλάξει κατά πολύ το παρουσιαστικό του, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη φορά.
Ακόμα όμως και στους ρόλους που δεν έχει μεγάλη εξωτερική αλλαγή, (όπως στις Συμμορίες της Νέας Υόρκης του 2002 σε σκηνοθεσία Martin Scorsese), διαμορφώνει σε τέτοιο βαθμό τους ήρωες του που σου δίνει μια εντελώς διαφορετική οπτικά εικόνα.
Εφαρμόζει πάντα μια δύσκολη τεχνική, κατά την οποία ένας ηθοποιός δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση και για κανέναν λόγο να βγει από το ρόλο.
Ηθοποιός της μεθόδου λοιπόν, προετοιμάζει μήνες τους ρόλους του και τους κουβαλάει μονίμως πάνω του.
Επομένως ως βιωματικός ηθοποιός επιλέγει να βάλλει τον εαυτό του να περάσει μέσα από πολλές φορές δυσάρεστες διαδικασίες που ενδεχομένως να διαρκέσουν και για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Ως πρόεδρος Abraham Lincoln διαμόρφωσε το προφίλ αυτής της ηγετικής μορφής του 19ου αιώνα.
Ο σκηνοθέτης Steven Spielberg σε συνεργασία με τον ηθοποιό, απέσπασε την καλύτερη δυνατή ερμηνεία του, όπως επίσης και από την συμπρωταγωνίστρια Sally Field που έδωσε μια μοναδική ερμηνεία στο ρόλο της εύθραυστης, αλλά δυναμικής παράλληλα συζύγου.
Το αφιέρωμα τελειώνει κάπου εδώ, αλλά αντίστοιχες εντυπωσιακές εξωτερικές αλλαγές και αξιομνημόνευτες ερμηνείες, ευχόμαστε να υπάρξουν και στο μέλλον.
Η χρονιά που διανύουμε νομίζω ότι επιφυλάσσει αρκετές από αυτές…
Νάσος Κυριακίδης.
1.jpg)
