Συνέχεια στη φετινή σοδειά από κόμικ μεταφορές και μετά την ταινιάρα των Marvel Studios, Captain America: The Winter Soldier ήρθε ξανά η σειρά του αγαπημένου μας "friendly neighborhood" Αραχνάκια από τις Sony-Columbia.
Η ιστορία με τη σχετικά σύντομη επανεκκίνηση/reboot του franchise, είναι λίγο πολύ γνωστή.
Με το Spider-Man 3 να αποδεικνύεται το πιο καρακεραυνωμένο από κριτικούς και φαν και ταυτόχρονα το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά φιλμ της σειράς, οι παραγωγοί είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν με τους Sam Raimi, Tobey Maguire και Kirsten Dunst ενώ γραφόταν ήδη το σενάριο για τα Spider-Man 4 και 5, τα οποία αρχικά θα γυρίζονταν back-to-back (στο 4ο θα βλέπαμε πιθανότατα τον Vulture και την Black Cat).
Προφανώς είχαμε εξαρχής ένα σενάριο που θα οδηγούσε στην ομάδα των κακών Sinister Six, μόνο που ο Sam Raimi διαφωνούσε συνεχώς με τις σεναριακές προσαρμογές αλλά και την κυκλοφορία για το έτος 2011.
Με την αποχώρηση του Raimi όλα άλλαξαν και μέσα σε ελάχιστο διάστημα εγκαθιδρύθηκε ένα νέο reboot σύμπαν με εντελώς νέο επιτελείο ηθοποιών και σκηνοθέτη.
Δύο χρόνια πριν, ο Marc Webb άπλωσε ...τους ιστούς του και έχοντας μόλις μία σκηνοθετική προσπάθεια στο ενεργητικό του με το εξαιρετικό 500 Μέρες με τη Σάμερ, αποφάσισε να εμπλακεί στον κόσμο των κόμικ μπλοκμπάστερ μεταφορών.
Reboot λοιπόν και ξαναμανά origin το 2012, με νέο πρωταγωνιστή όπου αντί να συνεχίσουν με την ιστορία που ήθελαν να πουν, ο Spidey ξαναγύρισε στα σχολικά του χρόνια, απέκτησε την ορίτζιναλ γκόμενα των κόμικ (Gwen Stacy), αντέγραψε σε υπερβολικό βαθμό την gritty Batman αισθητική του Nolan και άρχιζε να..."Twilight-ίζει" στις γωνίες του.
Ο Amazing Spider-Man τα πήγε καλά εισπρακτικά αν και τερμάτισε κάτω από κάθε προηγούμενη ταινία του franchise (μην φανταστείτε και τρελή διαφορά πάντως), ενώ το κοινό διχάστηκε, με ορισμένους να προτιμούν περισσότερο την emo-indie και πιο σύγχρονη προσέγγιση και την εν μέρει μεγαλύτερη πιστότητα στο χάρτινο υλικό του ήρωα και άλλους να θεωρούν πως ήταν μια παντελώς βαρετή και αχρείαστη επανάληψη-παραλλαγή στην πρώτη ταινία του Sam Raimi που κυκλοφόρησε το 2002.
Η αλήθεια ήταν κάπου ενδιάμεσα καθώς το καστ ήταν εξαιρετικό, με το ζευγάρι Andrew Garfield (ναι είναι ο καλύτερος Spider-Man/Peter Parker που θα μπορούσαμε να έχουμε) και την Gwen Stacy της Emma Stone να δένουν άψογα, τους εκτοξευτές ιστού παρόντες και μερικές από τις καλύτερες και πιο κουλ πόζες-πετάγματα του Spidey που είχαμε δει ποτέ στο πανί.
Όμως η κουτσουρεμένη "Untold Story" που βροντοφώναζε sequel/movie serial, τα υπερβολικά Dark Knight δάνεια στην ατμόσφαιρα της ταινίας, ο lame Lizard (του κατά τ'άλλα εξαιρετικού Rhys Ifans) και το υπερβολικά αργόσυρτο πρώτο μέρος της ταινίας, έδειχναν πως η επαναλαμβανόμενη ιστορία προέλευσης ήταν απλά ένα αναγκαίο κακό, ένα ακόμη άτυπο 'sequel' που έπρεπε να ξεφορτωθούν λίγο άψυχα και ρουτινιάρικα, για να διηγηθούν επιτέλους την αρχική ιστορία που είχαν στο νου τους, την ιστορία που θα ξετυλιχθεί στα sequel.
Το promotion της Sony δεν σε σώνει και το 2ο φιλμ που δείχνει να φουλάρει σιγά σιγά επιτέλους προς την Sinister Six μάζωξη των villains, είχε σχεδόν φανερωθεί μέσα από τα εκατομμύρια trailer, clips και featurettes.
Τελικά πόσος ενθουσιασμός και εκπλήξεις έμεναν για το Amazing Spider-Man 2, πόσους άσσους είχε κρυμμένους στο μανίκι του και κατά πόσο προχώρησε μπροστά το franchise αποκαλύπτοντας παραπάνω πράγματα;
Ήταν το επικό sequel που περιμέναμε και η καλύτερη ταινία Spidey μέχρι τώρα ή τελικά όπου βλέπεις πολύ promotion ...κράτα και μικρό καλάθι;
ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Peter Parker (Andrew Garfield, The Amazing Spider-Man) συνεχίζει να παραμένει ο Spider-Man και αυτή τη φορά έχει μπει για τα καλά στο πετσί του ρόλου του, σώζοντας τους πολίτες της Νέας Υόρκης σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο, ενώ παράλληλα προσπαθεί να μάθει παραπάνω λεπτομέρειες σχετικά με τον πατέρα του και τον θάνατο των γονιών του.
Ταυτόχρονα έχει αποφοιτήσει από το λύκειο και προσπαθεί να βρει δουλειά ως φωτογράφος, την ίδια ώρα που παραμένει κοντά στην κοπέλα της ζωής του Gwen Stacy (Emma Stone, Gangster Squad) έχοντας αθετήσει την υπόσχεση που είχε δώσει στον πατέρα της Captain Stacy (Denis Leary).
Καθώς η ζωή κυλάει ...ανέμελα, με λίγο έγκλημα, λίγο Spider-Man και το κορίτσι του, ο παιδικός φίλος του Peter, Harry Osborn (Dane DeHaan, Lawless), γιος του Norman Osborn (Chris Cooper, The Company You Keep), ιδιοκτήτη της Oscorp Industries, επιστρέφει στη Νέα Υόρκη κουβαλώντας την κληρονομική ασθένεια του πατέρα του.
Το μόνο που μπορεί να τον σώσει από αυτό είναι το αίμα του φίλου του Spider-Man και έτσι ζητάει από τον Peter να τον φέρει σε επαφή μαζί του.
Τα πράγματα όμως θα μπλέξουν χειρότερα όταν ο παραμελημένος από τους πάντες ηλεκτρολόγος-μηχανικός Max Dillon (Jamie Foxx, White House Down) που είχε για είδωλο του τον Spider-Man, πέσει σε μια δεξαμενή με μεταλλαγμένα ηλεκτροφόρα χέλια και μετατραπεί στον νέο φόβο και τρόμο της Νέα Υόρκης: τον Electro.
Μην μπορώντας να αποχωριστεί την Gwen η οποία την κάνει για Οξφόρδη και με δύο κακούς στο κατώπι του, ο Peter Parker θα κληθεί να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: να σώσει τους κατοίκους της πόλης που αγαπά, να κρατήσει το κορίτσι και να βρει το κουράγιο να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από το μυστικό των γονιών του και την σύνδεση με την Oscorp.
Όταν θέλεις όμως να είσαι ήρωας, θα αποκτήσεις και εχθρούς ...ένα τίμημα που μπορεί να το πληρώσεις και θανάσιμα.
ΜΠΛΕΞΟΥ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ ΤΟΥ
Ένα από τα θετικότερα του νέου Amazing Spider-Man είναι πως όταν αποφασίζει να είναι μια πραγματική ταινία για τον Spider-Man, φαντάζει ως η πιο πιστή στα κόμικ.
Το ξεκίνημα ήταν ιδανικό όπου αρχικά συμπληρώνονται κάποια παραπάνω πράγματα σχετικά με τον θάνατο των γονιών του Peter Parker, ενώ λίγο μετά βλέπουμε τον Spider-Man να ίπταται και να γιουχάρει σε όλο του το μεγαλείο, τρολάροντας αργότερα τον μαφιόζο Aleksei Sytsevich aka Rhino του Paul Giamatti (12 Years of Slave).
Μια εξαιρετική εισαγωγή σε πιο light ηρωική ατμόσφαιρα όπως αρμόζει στον Αραχνάκια και χωρίς τις αντιγραφές από Nolan, θυμίζοντας περισσότερο εισαγωγή επεισοδίου από την animated σειρά των 90's.
Αυτό που γενικά είδαμε σε μεγαλύτερο βαθμό είναι η αίσθηση πως σαν ήρωας μπορεί να εμπνεύσει τους πάντες και έχει χρόνο να συνεργαστεί τόσο με την αστυνομία και την πυροσβεστική, όσο και να κοντοσταθεί να σταματήσει ένα απλό ...bullying από τα μαλακιστήρια της γειτονιάς.
Σε αυτές τις σκηνές θα νιώσεις πως εδώ έχουμε περισσότερο από ποτέ τον πραγματικό "friendly neighborhood" Spider-Man της γειτονιάς μας που ξέρει να μιλάει στην καρδιά μικρών και μεγάλων και δεν τον νοιάζει να είναι απλώς ένας αντιδραστικός εκδικητικός έφηβος, προχωρώντας ακόμα περισσότερο την εξέλιξη του χαρακτήρα του όπως την αφήσαμε στην προηγούμενη ταινία.
Το χιούμορ ήταν άφθονο, πολύ πιο πιστό στα κόμικ και στον χαρακτήρα του Spidey, τουλάχιστον σύμφωνα με την Ultimate Comics εκδοχή από την οποία εμπνεύστηκαν κυρίως οι δημιουργοί του franchise (σημειώστε το κινητό που πάντα χτυπάει τη χειρότερη στιγμή και πάντα με το old-school theme του Spidey αλλά και όλες τις σκηνές με θεία May).
Η χημεία μεταξύ των Andrew Garfield και Emma Stone παρέμενε εξαιρετική, τόσο στις χιουμοριστικές όσο και στις δραματικές στιγμές, σαν να παρακολουθείς στο πανί ένα κανονικό απόλυτα πιστευτό ζευγάρι (οι '...Μπαχάμες των κρυψώνων' ήταν μια ατάκα που σου έμενε!).
Η Sally Field (Lincoln) στις λίγες σκηνές της ήταν για μια ακόμα φορά εξαιρετική ως θεία May (αν και κανένας διάλογος της με τον Peter δεν μπορεί να ξεπεράσει τις αντίστοιχες σκηνές στο Spider-Man 2), ενώ ο παντελώς αναξιοποίητος Norman Osborn του Chris Cooper είχε μια αρκετά creepy δραματική σκηνή με τον γιο του.
Ο ...Μάρκος Ιστός (Marc Webb) συνέχιζε την πορωτική σκηνοθετική του προσέγγιση στα πλάνα του Spidey με μερικές ωραίες πινελιές, με τις κόμικ πόζες του Spidey, αλλαγές και γυρίσματα της κάμερας από κάθε οπτική γωνία, τις αιωρήσεις του και το τρέμουλο τη στολής στον αέρα και την μεγαλύτερη ευλυγισία στις κινήσεις του, ενώ προς το φινάλε είδαμε μέχρι και τον ιστό του να σχηματίζει ένα μικρό χεράκι βοηθείας (λειτουργώντας συμβολικά προφανώς και λόγω κρισιμότητας της σκηνής).
H δράση και τα εφέ αν και μύριζαν ψευτιά από χιλιόμετρα (ελέω Electro) τελικά έγραφαν ικανοποιητικά με την σκηνή σύγκρουσης Spidey και Electro στην Times Square να κλέβει την παράσταση (ειδικά στην slow motion σκηνή διάσωσης με τους αραχνοεκτοξευτές ή στο ισοπέδωμα των κτιρίων), μα περισσότερο αυτήν στο εργοστάσιο ηλεκτρισμού λίγο πριν την τελική πράξη που είχε μια βιντεογκεϊμίστικη αίσθηση καταδίωξης και έντασης.
Στα συν και η μικρή μα γεμάτη αγωνία σκηνή ανάμεσα σε Goblin και Spidey με τους ωρολογιακούς μηχανισμούς, η οποία ήταν έξυπνα δομημένη και αρκετά badass.
Η στολή του πρώτου Amazing Spider-Man μου άρεσε και χώλαινε μόνο στα μάτια.
Η καινούρια μοιάζει πιο πιστή στην αρχική τριλογία του Sam Raimi και τα μάτια επανήλθαν στο κανονικό λευκό τους χρώμα, λίγο πιο μεγάλα και στρογγυλεμένα.
Υπάρχουν και δυο-τρια hints από τα κόμικ που πιθανότατα μας προϊδεάζουν για το τι θα δούμε στο μέλλον, με το mail-αναφορά στον J. Jonah Jameson, την Felicia της Felicity Jones (The Invisible Woman) - είναι η Felicia Hardy aka Black Cat, τους Alistair Smythe (B.J. Novak, The Internship) και Dr Kafka (Marton Csokas, τον γνωρίσαμε ως κακό στο ΧΧΧ με τον Vin Diesel, μόνο που εδώ έμοιαζε με ξεβαμμένη τραβεστί) που στα κόμικ είναι οι villain Smythe και Vermin και φυσικά ...η σκηνή λίγο πριν το φινάλε που γνωρίζαμε και από τα trailer (οι θάλαμοι με τα μηχανικά πλοκάμια του Dr Octopus και φτερά του Vulture που λογικά θα είναι οι επόμενοι κακοί).
Όσο για τον μυστηριώδη άντρα με το καπέλο που εμφανίστηκε και στην mid-credits σκηνή της προηγούμενης ταινίας, δεν είναι τελικά ο Norman Osborn όπως αρχικά νομίζαμε αλλά ο ο Gustav Fiers γνωστός και ως "The Gentleman" , ένας πλούσιος επιχειρηματίας που σχετίζεται άμεσα με την πρόσληψη και ένωση των κακών Sinister Six.
Οπότε ...καταλαβαίνετε σε τι αποσκοπούσε και γιατί δημιουργήθηκε εξαρχής αυτό το sequel.
Σημειώστε επίσης, την τελευταία πράξη της ταινίας η οποία έκρυβε εκπλήξεις και ένα απροσδόκητο, τραγικό και συγκινητικό δραματικό γύρισμα που οι φίλοι των κόμικ σίγουρα το περιμέναμε ...αλλά όχι και τόσο νωρίς, μόλις στην δεύτερη ταινία.
ΘΑ ΑΡΑΧΝΙΑΣΕΙΣ ΜΕ:
Τα θετικά θα σε κάνουν να παραδεχτείς πως έχουμε την πιο πιστή στην ατμόσφαιρα των κόμικ ταινία, αλλά τα αρνητικά ήταν δυστυχώς πολλά ...πάρα πολλά και έκαναν τα θετικά να μοιάζουν λίγα και μακριά το ένα από το άλλο.
Το ασύνδετο σενάριο των Alex Kurtzman-Roberto Orci και ο τόνος της ταινίας που εναλλάσονταν άτσαλα από το καρτουνίστικο ανάλαφρο action pg-13 κλίμα, στο cheesy και κλισέ ρομάντζο ήταν αυτό που έκανε τη μεγαλύτερη ζημιά, με την ταινία να μοιάζει παντελώς τουρλουμπούκι (ακόμα βρίσκουν δουλειά οι σεναριογράφοι του 2ου Transformers και του...Cowboys and Aliens;).
Οι κακοί που ήταν αφόρητα κακογραμμένοι και με μισοτελειωμένα arcs.
Ο Electro του Jamie Foxx δεν πρωταγωνιστούσε όσο περιμέναμε και θα μπορούσε να λείπει και να είχε αναπτυχθεί περισσότερο η σχέση Harry-Peter/Goblin-Spider-Man.
Σαν κακός είχε μια-δυο καλές απειλητικές σκηνές με μια αρκετά creepy ηλεκτρισμένη φωνή (εξαιρώντας τις ατάκες αλά ...Batman and Robin και ...Mr Freeze), αλλά ως Max Dillon ήταν τόσο αφόρητα looser και cheesy και μιλούσε τόσο πολύ στον εαυτό του που συμπαθούσες ακόμα και τον αντίστοιχο Jim Carrey ως Edward Nigma στο Batman Forever.
Ευτυχώς δηλαδή που προτίμησαν την σύγχρονη εμφάνιση του και όχι την πρασινοκίτρινη στολή και την μάσκα με τις πεταχτές ...αστραπές.
Ο Dane DeHaan αν εξαιρέσουμε κανά δυο ερμηνευτικές υπερβολές, ήταν ικανοποιητικός ως Harry Osborn με αυτή την μόνιμη πόζα συγκρατημένης διαβολικής κακίας να κρύβεται καλά πίσω από το θυμωμένο μελαγχολικό του βλέμμα και τα γαλανά του μάτια (κάτι σαν μετεξέλιξη του χαρακτήρα του στο The Chronicle).
Όσο για το arc του Green Goblin που αυτή τη φορά ανέλαβε πρώτα ο γιος και όχι ο πατέρας, ήταν πέρα για πέρα βιαστικό (αν και καθοριστικό ως προς την πλοκή) και μπήκε σφήνα απλά για να μεγαλώσει το φινάλε, ενώ η εμφάνιση του Goblin με τη στολή και το glider ήταν αρκετά καλογυαλισμένη, με λίγη δόση ...πρασινωπού Iron Man (στον τρόπο που ενώνονταν κάποια κομμάτια της) και γενικά κοντινή στην ταινία του 2002 ...εξαιρώντας τη μούρη που θύμιζε περισσότερο στραβοχυμένο Γκόλουμ ή Troll (χίλιες φορές προτιμητέα πάντως από τη μάσκα του Dafoe).
Ο Paul Giamatti από την άλλη περιορίστηκε σε ένα cheesy cameo-ξεβράκωμα εισαγωγής και ένα απότομο φινάλε, με τον Rhino να είναι απλώς ένα ρομποτικό όχημα που έπαιξε άτσαλα για ...5 δεύτερα (θα τον δούμε και στο επόμενο).
Ο Andrew Garfield είναι μεν ο ιδανικός Spider-Man αλλά σαν Peter Parker είχε μερικές εκνευριστικές μούτες (σταμάτα παιδί μου να μένεις με ανοιχτό το στόμα) και επαναλάμβανε τους αλά Transformers Shia LaBeouf τρεμάμενους μιμητισμούς.
Και ξαναλέω...αυτό το ρομάντζο...μάς πεθάνατε... το κουράσατε και καταντήσατε πιο cheesy, κλισέ και υπερβολικοί ακόμα και από το παλαιομοδίτικο φλωροκλίμα των ταινιών του Raimi.
Στο τέλος του πρώτου Amazing Spider-Man, Peter και Gwen χωρίζουν ...στην αρχή του 2ου φιλμ είναι ξανά μαζί ...ο Peter βλέπει παντού το φάντασμα του Captain Stacy/μπαμπά της Gwen ...ξανά χωρισμός ...ο Peter αγναντεύει-τσαντίζεται-ακούει hipster-ιές και μελαγχολεί ...η Gwen φεύγει Αγγλία και Οξφόρδη-ενδιάμεσα φιλιούνται σε ντουλάπες/αποθήκες ή βρίσκονται για βόλτα και μπούρου μπούρου (στην πλατεία Κουμουνδούρου)-τελικά τα ξαναφτιάχνουν αλλά...
Σαν να είχαν ξεμείνει σεναριακά για το πως θα χειριστούν τη σχέση Gwen-Peter και ξεχάσαν παντελώς άλλες πλευρές του χαρακτήρα (σχέση με θεία, η ζωή στο κολλέγιο και ακόμα να ξαναδούμε την Daily Bugle;).
Μια δυνατή...πολύ δυνατή σκηνή θα ακολουθήσει στην τελευταία πράξη της ταινίας που σαν σκηνή θα σε σοκάρει και θα σε κάνει να βουρκώσεις αλλά από την άλλη δεν αρκεί για να σώσει το πόσο βαρετή ήταν η υποπλοκή του ρομάντζου.
Όσο για το μουσικό score από τον Hans Zimmer σε συνεργασία με τον Pharrell Williams, τον Junkie XL και τους κιθαρίστες Johnny Marr (The Smiths), Michale Einziger (Incubus) ήταν εξίσου αδιάφορο με αυτό του James Horner.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Η αλήθεια είναι πως περίμενα αρκετά από τον νέο Spider-Man όσο κι αν φάνταζε υπερφορτωμένος ή μάς ξενέρωναν εν μέρει με την σωρεία οπτικού υλικού που μάς έδειχνε σχεδόν όλη την ταινία.
Μετά το ανούσιο, αναγκάστικο reboot όπου μάς υποσχέθηκαν την "Ανείπωτη Ιστορία" και ξαναείδαμε ουσιαστικά μια παραλλαγή στο origin story του Αραχνάκια, περίμενες πως το franchise θα πάρει πραγματικά μπρος και θα ξεκινήσει να μάς λέει την πραγματική ιστορία που θέλαμε να δούμε.
Ίσως ήταν η πιο πιστή στην ατμόσφαιρα των κόμικ ταινία του Spidey με αρκετές στιγμές, χιουμοριστικές ή δραματικές να θυμίζουν τόσο την animated σειρά των 90's (1994-1998), όσο και τις παλιές ιστορίες των 60's-70's, επηρεασμένη κυρίως από το εναλλακτικό κόμικ σύμπαν των "Ultimate Comics" της Marvel, από την περασμένη αλλά και τρέχουσα δεκαετία.
Παραμένει η πιο κομικίστικη ταινία του Spider-Man που έχουμε δει αλλά σαν ταινία και σαν blockbuster είναι μετριότατη, και ενώ υπερτερεί ανά σημεία σε σχέση με το Amazing Spider-Man, θα μπορούσες να την πεις χειρότερη ακόμα και από το ...Spider-Man 3.
Με την σωρεία χαρακτήρων, κακογραμμένων, μισοτελειωμένων υποπλοκών και ενός φινάλε που από τη μία φάνηκε να τραβάει υπερβολικά και από την άλλη έμοιαζε ...απότομα κομμένο, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές πως το συγκεκριμένο sequel ήταν μια άρρυθμη, κουραστική, κλισέ και βαρετή σεναριακή σαλάτα με μοναδικό λόγο ύπαρξης το set-up για τα sequel και κυρίως την ταινία-μάζωξη των εχθρών του Spidey με τίτλο, Sinister Six.
Προφανώς ο Marc Webb ήθελε να γυρίσει ένα ακόμη υπερηρωικό 500 Days of Summer ενώ παράλληλα έπρεπε να εισακουστούν και οι επιθυμίες των παραγωγών και σεναριογράφων για περισσότερους ...Michael Bay-ισμούς.
Δεν τρέφω και πολλές ελπίδες πλέον για το franchise, με την Sony να θέλει να μιμηθεί άτσαλα τελικά την Marvel Studios και να βαρυφορτώνει νωρίς νωρίς τις ταινίες του Αραχνάκια.
Κρατήστε μόνο τις σκηνές δράσης, το ταιριαστό στο κλίμα του ήρωα pg-13 χιουμοράκι και τους Garfield-Stone αλλά ας ελπίζουμε (που δεν το ελπίζουμε) την επόμενη φορά να δώσουν περισσότερη βάση στο σενάριο και την αίσθηση ΤΑΙΝΙΑΣ, χωρίς να σκέφτονται από τώρα τα μύρια sequel και spin-offs.
Στις αίθουσες από 1η Μάη.
Kostas Tsokos.
1.jpg)
