Στο πρόσωπο του Aronofsky, μια γενιά χωρίς προσωπικότητα, βρήκε τον σκηνοθέτη της εποχής της.
Μιλάω για την δικιά μου γενιά. Τους είκοσι-κάτι.
Αυτούς που αμυδρά κατάφεραν να προλάβουν το έργο του Polanski και που μόνο ετεροχρονισμένα προσπάθησαν να κατανοήσουν την φιλμογραφία του Kubrick.
Μια γενιά που μπορεί να άκουσε, αλλά ποτέ δεν πρόλαβε τους σπουδαίους «auteur».
Σχεδόν συγκυριακά, όλους εμάς το Requiem For A Dream μας πέτυχε σε μια ιδιαίτερη ηλικία.
Κάθε έργο του που ακολούθησε, αποτέλεσε μια μικρή λύτρωση.
Μια νίκη του Aronofsky απέναντι στο μπερδεμένο και αποπροσανατολισμένο κινηματογραφικό κόσμο των 00's.
Ναι, είμαι θαυμαστής του Aronofsky γιατί μου έμαθε τι σημαίνει ατμόσφαιρα.
Γιατί μου έμαθε τι είναι το hip-hop montage και πως χρησιμοποιείται σωστά η snorricam.
Γιατί όση ώρα και να κρατήσει ένα πλάνο "πάνω από τον ωμό" κάποιου ήρωα, δεν με ενοχλεί.
Γιατί οι χαρακτήρες του είναι γεμάτοι ανθρωπιά.
Και πάνω απ'όλα γιατί είχε το θάρρος να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη μυθιστόρημα του Hubert Shelby Jr.
Για αυτούς ακριβώς τους λόγους είμαι απογοητευμένος με το Noah.
Η ιστορία του βιβλικού προσώπου είναι γνωστή σε όλους.
Ένας άνθρωπος, ονόματι Νώε (Russell Crowe, Man of Steel), επιλέγεται από το Θεό για να εκπληρώσει μια επική αποστολή διάσωσης καθώς Εκείνος ετοιμάζεται να πλημμυρίσει την Γη και να αφανίσει το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος.
Μαζί με την γυναίκα του την Naameh (Jennifer Conelly, Stuck in Love), τους δυο γιους του (Douglas Booth και Logan Lerman, Percy Jackson: Sea of Monsters), την υιοθετημένη του κόρη Ila (Emma Watson, This Is The End) αλλά και την βοήθεια μυθικών πλασμάτων αποφασίζει να χτίσει μια κιβωτό και μέσα της να διαφυλάξει όλους τους αγνούς οργανισμούς της φύσης.
Στην προσπάθεια του να εκπληρώσει αυτή την αποστολή θα σταθεί εμπόδιο ο Tubal-cain (Ray Winstone, The Sweeney), ένας αδίστακτος και κερδοσκόπος ηγέτης που στο πρόσωπο του συνοψίζεται το σύνολο των θανάσιμων αμαρτημάτων.
Όταν τελικά φτάσει η ώρα της Αποκάλυψης, μια μάχη ανάμεσα στο "σκοτάδι" και το "φως" θα καθορίσει το μέλλον του κόσμου.
Με το Noah, ο Aronofsky για πρώτη φορά φαίνεται μπερδεμένος και ασαφής απέναντι σε αυτό που επιδιώκει να κάνει.
Σαν να θέλησε να ικανοποιήσει πολλά διαφορετικά target group ταυτόχρονα...
Και να καλύψει την ανάγκη ενός μαζικού κοινού που αποζητά το επόμενο blockbuster...
Και να μην φανεί προσβλητικός απέναντι στις διάφορες πουριτανικές θρησκευτικές ομάδες...
Και φυσικά, να εκφράσει το προσωπικό του καλλιτεχνικό όραμα.
Από αυτή και μόνο την παρατήρηση μπορούμε να αντλήσουμε ένα πρώτο συμπέρασμα: ότι το Noah είναι ένα εντυπωσιακό μα χαοτικό έργο.
Εάν το δούμε αντικειμενικά και αφαιρώντας οποιονδήποτε συναισθηματισμό, η συγκεκριμένη ιστορία έχει περιορισμένο δραματουργικό ενδιαφέρον.
Άσχετα με το αν πιστεύεις ή όχι, αν είσαι άθεος ή αγνωστικιστής, ο μύθος του Νώε είναι πολύ απλός και κοινότυπος για να συγκινήσει κινηματογραφικά.
Η αλήθεια είναι πως ο Aronofsky προσπάθησε να προσεγγίσει διάφορα ευαίσθητα θέματα, όπως την σκληρότητα της Θεϊκής απόφασης ή τον τρόπο με τον οποίο ο Νώε αποξενώνεται από το ανθρώπινο γένος και βυθίζεται σε μια όχι και τόσο ενάρετη λογική, όμως μονάχα επιφανειακά καταφέρνει να τα αναδείξει.
Κάτι με το οποίο άμεσα συσχετίζονται και οι πολύ κακοί διάλογοι.
Αντίθετα, σε σκηνοθετικό επίπεδο το έργο του ταλαντούχου κινηματογραφιστή έχει πολλά να δώσει.
Από τις σκηνές μάχης, τα εκπληκτικά εφέ αλλά και τις προσωπικές καινοτομίες που προσπαθεί να εισάγει, όλα φαίνονται να λειτουργούν υπέρ της ταινίας.
Παρόλο που ο ίδιος φανερά αμφιταλαντεύεται, το προσωπικό του στυλ είναι ευδιάκριτο ακόμα και στις χειρότερες στιγμές του Noah.
Μαζί με την εκπληκτική φωτογραφία του Matthew Libatique και το επιβλητικό score του Clint Mansell, το Noah σε αισθητικό επίπεδο είναι ένα εντυπωσιακό έργο.
Ειδικότερα στις σκηνές οπού η εικόνα έχει τον πρώτο λόγο, τα αποτελέσματα σε κάνουν να ελπίζεις πως θα παρακολουθήσεις ένα ακόμα αξιομνημόνευτο φιλμ του Aronofsky.
...Και εκεί ακριβώς που νομίζεις πως «επιτέλους κάτι αρχίζει να λέει», εκεί είναι που τα ελατώματα της ταινίας γίνονται τόσο ευδιάκριτα.
Αυτό το επιβεβαιώνει, κυρίως, το τρίτο και τελευταίο μέρος του Noah, όπου πλέον η δράση έχει μεταφερθεί από τα εξωτερικά τόπια στο εσωτερικό της κιβωτού.
Ένα μέρος που θα μπορούσε εύκολα να είχε κάνει την διάφορα, μετατρέποντας την ταινία σε θρίλερ δωματίου, και που τελικά κατέληξε να μοιάζει με βαρετό μελόδραμα.
Για μένα το Noah είναι η χειρότερη ταινία ενός μεγάλου σκηνοθέτη.
Αυτό την κάνει να φαίνεται χειρότερη από ότι πραγματικά είναι και ταυτόχρονα πιο σημαντική από ότι της αξίζει.
Ένα χαοτικό παραμύθι Βιβλικών διαστάσεων φτιαγμένο από τα χέρια μιας κινηματογραφικής ιδιοφυΐας.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Στις αίθουσες από 27 Μαρτίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Noah trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
