Με μια ελαφριά και χαλαρή οπτική, κλασσικό ιταλικό κυνικό χιούμορ, σουρεαλιστικά αναπτυγμένο σενάριο, ευφυείς διαλόγους και πάνω από όλα την - για άλλη μια φορά, τον ίδιο χρόνο με την «Τέλεια Ομορφιά» - ισχυρότατη ερμηνεία του Toni Servillo, σε διπλό ρόλο κουρασμένου αστού πολιτικού αρχηγού που εξαφανίζεται από τα πολιτικά πράγματα όταν βλέπει τις δημοσκοπήσεις να πατώνουν και του ανισσόροπα ιδιότροπου καθηγητή αδελφού του, που το κόμμα του πρώτου, θεώρησε ως το κατάλληλο αντικαταστάτη για να κλείσει την τρύπα και να πορευτεί προς τις εκλογές.
Σε τούτο το σημείο οι ρόλοι μπλέκονται και κανείς δεν ξέρει τελικά ποιος είναι και ποιος πρέπει να είναι ο ηγέτης που θα φέρει την νίκη.
Σε τούτο το σεναριακό κάδρο, η ταινία Viva la liberta, δίνει το δικό της στίγμα αν και επιφανειακό, στην μοντέρνα επικαιρότητα και τα παρασκήνια της πολιτικής ζωής, της γειτονικής μας χώρας.
Η Ιταλία, έχει μια δική της κινηματογραφική οπτική, βασισμένη σε ρεαλιστικό και επίκαιρο σχολιασμό της σύγχρονης πραγματικότητας, με χιούμορ σαρκαστικό και πολλές φορές καυστικό, μια οπτική που δεν βαθαίνει στα βάθη των πραγμάτων με τρόπο επιτηδευμένο, αλλά εν μέσω απλών ιστοριών, προσπαθεί να κάνει ένα μικρό σχόλιο, που μπορεί να έχει την μεγάλη και παγκόσμια σημασία του, μπορεί και όχι.
Η συγκεκριμένη ταινία, μοιάζει να ανήκει στην δεύτερη κατηγορία, μα υπόγεια έχει συγκεκριμένη πολιτική προτίμηση.
Η ταινία του Roberto Ando, σε νουβέλα, σενάριο και σκηνοθεσία δική του, προσπαθεί να μπει στα άδυτα των αστικών πολιτικών κομμάτων, χωρίς να προσπαθεί να δώσει καμιά στοχαστική απάντηση, να κρίνει σε βάθος την κρίση των παραδοσιακών μορφών πολιτικής χειραγώγησης και διαχείρισης.
Τα θεωρεί μια ακόμη μυθοπλασία σαν τον κινηματογράφο, εξ ου και η σκηνοθετική σύνδεση με γυρίσματα ταινίας, στην πλοκή.
Προσπαθεί να βγάλει ένα ανθρώπινο στοιχείο δράματος, που ζούνε οι «πρωταγωνιστές» των πολιτικών διαδρόμων.
Ο τίτλος Viva la liberta, δηλαδή «Ζήτω η ελευθερία» δεν μοιάζει να απευθύνεται στον ιταλικό λαό μα στους ίδιους τους πολιτικούς ταγούς της εξουσίας, που απελευθερώνονται από τα δεσμά των υποχρεώσεων τους και του διττού ρόλου τους.
Από την μια να κουμαντάρουν τους πολίτες και από την άλλη να υπηρετούν τα συμφέροντα της οικονομίας.
Μπορεί το έργο, να μοιάζει πως ειρωνεύεται την πολιτική κουλτούρα των αστικών κομμάτων, των ατσαλάκωτων πολιτικών, αλλά τελικά αυτό που πετυχαίνει είναι να τους αθωώσει μέσω ανάδειξης της «ανθρωπιά» τους.
Στην κρίση του καθενός βρίσκεται στο αν θα το δεχτεί αυτό.
Μπορεί να προσπαθεί να αποδομήσει τους ηγέτες από την ηγετική τους ιδιότητα, να τονίσει ήθη και αξίες που θα έπρεπε να κυβερνούν τον κόσμο, αλλά πέρα από γενικόλογα αξιώματα, οι θέσεις του έργου, μοιάζουν αφημένες ασύνδετες με την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που από μόνη της επιβεβαιώνει πως, οι αξίες είναι συνέπεια των οικονομικών συμφερόντων και όχι το ανάποδο.
Με άλλα λόγια και η ίδια η ταινία από άποψη περιεχομένου, δεν ξεφεύγει από τα όρια, και πλέει και αυτή βαλτωμένη μέσα στα νερά της παραδοσιακής αστικής κουλτούρας, σαν ένα trailer ή προπαγανδιστικό εργαλείο των λογικών Beppe Grillo, λογική αν όχι απλά μακριά, εντελώς πολιτικά αντίθετη από την λογική του Μπρέχτ, που ποίηση του ακούγεται ως πολιτικός λόγος, στην ταινία.
Έτσι το περιεχόμενο της ταινίας, έχει συγκεκριμένη θέση.
Το μόνο που ξεχωρίζει και συνάμα υπερτερεί, είναι η θεσπέσια ερμηνεία του μεγάλου Toni Servillo, που δίνει άλλη μια πρόβα τελειότητας του τι σημαίνει επάγγελμα: Ηθοποιός.
Δεν είναι η κάμερα αυτή που διηγείται την ιστορία, αλλά οι ερμηνευτικές ικανότητες του Toni.
Όλη η αφήγηση, βασισμένη στους σπουδαία δομημένους διαλόγους, μια ικανότητα των ιταλικών ταινιών και λόγω γλώσσας και παράδοσης, που ο Servillo στους δυο πανομοιότυπους εξωτερικά μα και εντελώς διαφορετικούς ουσιαστικά ρόλους, του πραγματιστή πολιτικού και του τρελού διανοητή, τους δίνει, μια παλιάς σχολής, ποιότητα.
Τα πλάνα και ο ρυθμός είναι της τάσης του νέου ιταλικού σινεμά, με πρόσφατο παράδειγμα της «Τέλειας Ομορφιάς», στα χνάρια της φελινικής ιδιομορφίας, χωρίς όμως να φτάνει στο βαθύτερο στοχασμό και υψηλό χιούμορ εν μέσω δράματος του Paolo Sorrentino.
Αν και όλα αυτά τα στοιχεία, προσθέτουν στην ποιότητα του φιλμ, δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί να κρατηθεί γερά στα πόδια του, λόγω του ελαφρού περιεχόμενο του, που δεν βαθαίνει, μα μένει στα τετριμμένα, ακόμη και αν έντεχνα στοχοποιεί κάποια κακώς κείμενα - θέση ανώριμη ή εντός πλαισίων, κατά την γνώμη μου - και προσπαθεί να αποθεώσει την αθωότητα όλων των ανθρώπων, πολιτικών και μη, θέση, που δεν σημαίνει ουδετερότητα, μα καθαρή πολιτική στάση, που κρίνεται πρωταρχικά από το κοινό μα και από την ιστορία πραγματική και κινηματογραφική.
Στις αίθουσες από 3 Απριλίου.
Χρήστος Σκυλλάκος.
1.jpg)
