Αργεντινή, 21ος αιώνας.
Ναρκωτικά, εγκληματικότητα, βία, φαβέλες.
Βάλτος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και χωνευτήρι της απόλυτης φτώχειας, μιζέριας και απελπισίας.
Ο εξαίρετος δημιουργός Pablo Trapero, το γνωρίζει καλά αυτό και έτσι με θάρρος και επίγνωση, μας βαπτίζει μέσα σε ένα επώδυνο κοινωνικό ρεαλισμό και την δραματική συγκίνηση που αυτός εξάγει.
Δυο ιερείς, ο Julian (Ricardo Darin, του Carancho, του Διατριβή για ένα Φόνο και φυσικά του «Το μυστικό στα Μάτια τους», ο πιο αναγνωρίσιμος αργεντίνος ηθοποιός και συνήθης ύποπτος του σκηνοθέτη) και ο Nicolas μαζί με την Luciana (γυναίκα του σκηνοθέτη, επίσης μόνιμη παρουσία στις ταινίες του), εργάζονται για να βοηθήσουν τον φτωχόκοσμο και τα παιδιά μιας φαβέλας.
Όμως καθώς ένα παιδί δολοφονείται από ντόπια συμμορία και ερχόμενοι αντιμέτωποι με την κρατική και παρακρατική βία, οι αμφιβολίες του ιερού σκοπού τους έρχονται σε πρώτο πλάνο.
Με φρέσκο μα πεπειραμένο βλέμμα, λιτή και δομημένη σκηνοθεσία που αναδεικνύει την ουσία, απόλυτο πρωταγωνιστή την πραγματική Villa 21 ή «Miseria» - όπως ονομάζεται η συγκεκριμένη φαβέλα - και τους κατοίκους της, έντονο ανθρωποκεντρικό και ντοκιμαντερίστικο στυλ που επικεντρώνει στους χαρακτήρες - με τα πάθη και τις «αμαρτίες» τους - μέσα σε ένα ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο, ξεκινώντας ως δράμα αλλά κλιμακώνοντας, έντεχνα, σε μια πολιτική δήλωση - στοιχείο της Λατινοαμερικάνικης «ευφυΐας» - ο Pablo Trapero αφηγείται την ζοφερή πραγματικότητα, δημιουργώντας μια Αργεντίνικη «Πόλη του Θεού».
Ο «Λευκός Ελέφαντας», ένα τεράστιο ανολοκλήρωτο νοσοκομείο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, στέκει επιβλητικά πάνω από τα παραπήγματα, κατά τον ίδιο τρόπο, που στέκουν ανολοκλήρωτες και ηττημένες, οι πράξεις και προσευχές των ιερέων.
Οι κοινωνικές πληγές έχουν ανάγκη θεραπεία.
Θρησκευτική καρτερικότητα και φιλανθρωπία;
Κομμάτι αδύνατο.
Ο Trapero, δεν επιτίθεται ανοιχτά στο θρησκευτικό αίσθημα, μα αποδομεί προοδευτικά της ματαιότητα της ελεημοσύνης, που μένει ξεκρέμαστη μπρος στις κοινωνικές ανάγκες, αποδίδοντας ευθύνες άμεσες και έμμεσες, δράσης (κυρίως) ή παράλειψης, στην κρατική και εκκλησιαστική εξουσία.
Λύση βρίσκει στη θυσία για το δίκιο.
Ο Julian, προοδευτικά, δέχεται τον ρόλο του, ως προστάτης του λαού άνευ «ιερο»φυλακίου.
Και μια ταινία, που μας μιλά έτσι ξεκάθαρα, την έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Στις αίθουσες από 29 Μαίου.
Χρήστος Σκυλλάκος.
1.jpg)
