Βρετανικός κινηματογράφος στα καλύτερα του.
Ο Stanley Kubrick του «Κουρδιστού Πορτοκαλιού», ο Danny Boyle του «Trainspotting», ο Terry Gilliam του «Φόβος και Παράνοια», ο Guy Ritchie του «Δυο καπνισμένες κάννες» και της «Αρπαχτής», επέστρεψε, μέσα από το δημιούργημα ενός, σχετικά νέου δημιουργού.
Ο Jon S. Baird μπαίνει στο κλαμπ των «εκκεντρικών» δημιουργών και δημιουργεί ένα άσεμνο αριστούργημα, στα χνάρια της καθαρά βρετανικής σχολής του σινεμά «Heist cinema», όπου το ωμό και κυνικό χιούμορ συγκρούεται με το υψηλό δράμα, τον κοινωνικό σχολιασμό στις ξοφλημένες, ξιπασμένες, τσακισμένες αξίες μιας εγκλωβισμένης, μέσα στις ενοχές, «γυαλιστερής» κοινωνίας.
Ο James McAvoy (Trance) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας στον ρόλο του ντετέκτιβ Bruce, που επιζητά επειγόντως προαγωγή ως μια δικαιολογία για να καταπνίξει όλους τους εσωτερικούς του εφιάλτες, τον στερητικό σεξουαλικό εξευτελισμό, την κατάπτωση στα ναρκωτικά και η ταινία δημιουργεί - επιτέλους - ένα νέο κινηματογραφικό ήρωα, εκκεντρικό, γεμάτο στυλ και χαρακτήρα.
Όλη του η ζωή, ένας μαραθώνιος αγωνίας και παράνοιας, με μόνη λάμψη ένα τυχαίο γεγονός, που τον κρατά σαν λεπτή κλωστή με την ζωή.
Η οπτική αφήγηση σταθερά αγκιστρωμένη στην ανάλυση της παραπαίουσας προσωπικότητας του, την απόσταση του ίδιου από τους υπόλοιπους χαρακτήρες, προσπαθεί και το πετυχαίνει να δώσει την αίσθηση της αλλοτρίωσης, που ο McAvoy, την ζει ολοκληρωτικά.
Slang σκωτσέζικη γλώσσα, cool γρήγορος ρυθμός, κολλάζ δυνατών γκροτέσκο σκηνών, παρανοϊκός λόγος, σουρεαλιστική αφήγηση καρφωμένη στην ψυχογραφική ανάλυση των χαρακτήρων.
Με όχημα την γραφειοκρατική διαφθορά, ο σκηνοθέτης, σχολιάζει ιδιότυπα αλλά με επάρκεια, την αξιακή ψυχική διαφθορά, το τσάκισμα της προσωπικότητας, την απεγνωσμένη προσπάθεια ανέλιξης ως alter ego της πτώσης σε ένα βάλτο καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μπορεί μερικούς να τους ξενίσει η επιτηδευμένη ανάλωση στην ωμή γλώσσα, βία και το μαύρο χιούμορ, αλλά η ισορροπία με το βαθύ δράμα του χαρακτήρα, η κλιμάκωση της πλοκής, θα τους ικανοποιήσει.
Δεν υπάρχουν αδυναμίες.
Η ταινία είναι πλήρως συγκροτημένη σκηνοθετικά και σεναριακά.
Και ως μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Irvine Welsh, συγγραφέα και του «Trainspotting», δεν έχει ανάγκη σύγκρισης με τον προκάτοχο του, αλλά στέκει ως γνήσιο τέκνο αυτής της σχολής, επιβεβαιώνοντας την, θριαμβευτικά.
Ο δημιουργός, με θάρρος και θράσος, δεν καταθέτει απλά μια ταινία, αλλά ένα έπος της «δεκάρας», δίνει μια γροθιά στο στομάχι, μια οδύσσεια στον κοινωνικό βάλτο, που θα αναφερόμαστε ξανά και ξανά, λόγω της δύναμης της και της σπουδαίας υλοποίησης της.
Εκπληκτική.
Στις αίθουσες από 15 Μαίου.
Χρήστος Σκυλλάκος.
Filth trailer από FilmBoy-gr
