Δεν συμβαίνουν πολλά στο οικογενειακό δράμα της Sandra Nettelbeck με τίτλο Mr. Morgan's Last Love, μεταφορά και προσαρμογή του βιβλίου της Françoise Dorner, αλλά η σύνδεση δυο μοναχικών ψυχών μπορεί και να έχει αντίκτυπο σε ένα κοινό που συμπάσχει.
Ωστόσο η δύναμη της ταινίας προέρχεται κυρίως από τους ηθοποιούς της.
Σε πρωταρχικό ρόλο ο Michael Caine (Now You See Me) υποδύοντας έναν αποσυρμένο γερασμένο πρώην καθηγητή φιλοσοφίας ονόματι Matthew Morgan που ζει στο Παρίσι, μόνος μετά την απώλεια της γυναίκας του, πνιγμένος σε σιωπηλή θλίψη.
Όλο αυτό το μελοδραματικό μοτίβο γκρεμίζεται μόλις γνωρίζει την όμορφη νεαρή γυναίκα Pauline (Clémence Poésy, Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2) η οποία εξίσου παραπαίει υπαρξιακώς.
Το πάθος του για τη ζωή αναζωπυρώνεται.
Η σχέση τους αρχίζει και δένει, αλλά αμφισβητείται με μια δόση κυνισμού όταν τα παιδιά του Morgan - Gillian Anderson (Johnny English Reborn) και Justin Kirk (Vamps) - έρχονται στην πόλη για επίσκεψη.
Ο Caine με χαλαρή τεχνοτροπία, δίχως καμία εξωπραγματική πινελιά στο ρόλο του, δίνει αφθονία χώρου στους νεαρούς ηθοποιούς για να αναδείξουν τις δικές τους δεξιότητες.
Οι στιγμές με τα παιδιά στη ουσία είναι που φέρουν ξαφνικά ζωή στο έργο.
Ξεχειλίζουν από ενέργεια και η σχέση με το κάθε παιδί εκφράζει αλλιώς την συναισθηματική ζεστασιά.
Η σχέση του Matthew και της Pauline εξελίσσεται πολύ καλά, αλλά κάπως ιδιότροπα θα έλεγα.
Είναι επίσης κρίμα που δεν μαθαίνουμε αρκετά για το παρασκήνιο ζωής της Pauline.
Το Mr. Morgan's Last Love έχει μια γλυκόπικρη ποιότητα.
Η Nettelbeck εχει δημιουργήσει στο παρελθόν το Bella Martha (2001) στο όποιο παρομοίως είχε ασχοληθεί με θέματα σχέσεων και θέματα περί θανάτου, το οποίο σαν στοιχείο φαίνεται να υπερισχύει και εδώ.
Το πρώτο μισό της ταινίας υποφέρει από έλλειψη δραματικής έντασης, αλλά στο δεύτερο μισό η πλοκή γίνεται πιο περίπλοκη και ενδιαφέρουσα.
Η μουσική του Hans Zimmer ξεκινά με ρευστότητα ενώ δεν προσφέρει ολοκληρωμένες ελπίδες στην ταινία.
Βασικά θέματα ευτυχίας και δυστυχίας θίγονται με ολιγον μουδιασμένο , οξύμωρο τρόπο.
Καταλαβαίνω πως η ουσία της ιστορίας είναι στιγμές συγχώρεσης και κάθαρσης, αλλά το σενάριο χωλαίνει και το πιο πιθανό είναι να έχει γίνει μια μέτρια προσαρμογή του βιβλίου.
Στις αίθουσες από 29 Μαίου.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
