To ρεύμα των αντισυμβατικών και εντελώς politically incorrect κωμωδιών στην σύγχρονη μορφή τους, το πρωτοξεκίνησε ο Judd Apatow.
Με ταινίες όπως τα 40 Year Old Virgin, Superbad, Knocked Up και άλλες, το Hollywood άρχισε να σκέφτεται αλλιώς το χιούμορ και άλλαξε τελείως τον ...κωμικό χάρτη όπως τον ξέραμε.
Ο συντηρητισμός πήγε περίπατο, οι επαναλαμβανόμενες PG-13 κωμωδίες μειώθηκαν και γενικότερα υπάρχει ακόμα και σήμερα μια τάση στις ταινίες που θέλουν να προσφέρουν γέλιο, να το κάνουν με ανορθόδοξο τρόπο.
Άλλοτε επιτυχημένα, άλλοτε όχι.
Αρκεί μόνο να διαβάσεις την υπόθεση, ακόμα και να δεις ένα κλιπάκι ή teaser trailer για να καταλάβεις περι τίνος πρόκειται το Neighbors.
Μια ταινία που φτιάχτηκε χωρίς να θέλει να πλασάρει κάποιο μήνυμα ή τους συνηθισμένους εκνευριστικούς διδακτισμούς (όπως κάνουν κάποιες άλλες κωμωδίες), αλλά μόνο να σε κάνει να περάσεις καλά.
Το καταφέρνει;
Σε μεγάλο βαθμό, αλλά όχι απόλυτα.
Ένας συντηρητικός οικογενειάρχης (Seth Rogen, This is the End) μαζί με τη γυναίκα του (Rose Byrne, Insidious: Chapter 2) μεγαλώνουν ήσυχα κι ωραία το μικρό τους μωρό, ζώντας στο έπακρο το Αμερικανικό Όνειρο, ώσπου αποκτούν γείτονες τα μέλη μιας ανεξέλεγκτα φασαριόζικης φοιτητικής αδελφότητας με αρχηγό τον hot Teddy (Ζach Efron, That Akward Moment).
Πολύ σύντομα ξεκινάει ένας ανελέητος πόλεμος ανάμεσα στους θερμόαιμους φοιτητές και το φιλήσυχο ζευγάρι (που θέλει να ελπίζει πως παρά τα οικογενειακά βάρη εξακολουθεί να είναι cool) με πολλά χτυπήματα κυριολεκτικά κάτω από τη μέση, με σκηνές απείρου κάλλους γεμάτες απίστευτο γέλιο, πολλούς θελκτικούς κοιλιακούς και μοναδικής έμπνευσης τρικλοποδιές.
Aπό τις πρώτες του σκηνές το Neighbors, θέλει να καταστήσει σαφές ότι σε όλη την ταινία θα κυριαρχήσει το κάφρικο χιούμορ.
Άλλωστε σκηνοθέτης είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Nicholas Stoller των Forget Sarah Marsall και Get Him to the Greek, που έχει καθιερώσει στις ταινίες του ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο στυλ.
Ο Seth Rogen με τον Zach Efron φυσικά μονοπωλούν το ενδιαφέρον αυτης της κωμωδίας, μιας και βρίσκονται σε διαρκή άνοδο και ειδικότερα ο δεύτερος, του οποίου οι μετοχές έχουν ανεβεί κατακόρυφα.
Οι δυο τους έχουν καλή χημεία, παρόλο που φαίνονται οι υποκριτικές αδυναμίες του Efron, ωστόσο ταιριάζουν απόλυτα στους ρόλους τους.
Τα αστεία διαδέχονται το ένα το άλλο, χωρίς κενά και περιττές σκηνές, ωστόσο δεν μπορείς να πεις ότι όλα είναι επιτυχημένα.
Άλλα είναι πανέξυπνα (highlight της ταινίας είναι οι δυο σκηνές με τις μιμήσεις γνωστών ηθοποιών), άλλα αποτυχημένα (το trailer έχει την ατυχή έμπνευση να μας πει ότι είναι από τους παραγωγούς του This Is The End, οι συγκρίσεις είναι μοιραίες και όχι υπερ του Neighbors), ωστόσο καταλαβαίνεις ότι υπάρχει μεράκι και σίγουρα έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα το That Awkward Moment, μπορούμε να πούμε ότι σίγουρα το Neighbors είναι πολύ πιο διασκεδαστικό.
Οι χαρακτήρες φυσικά δεν αναπτύσσονται όσο θα έπρεπε, άλλωστε δεν είναι αυτός ο στόχος της ταινίας.
Το θέμα είναι ότι ενώ σε γενικές γραμμές βλέπεται πολύ ευχάριστα, σε καμία περίπτωση δεν είναι μια αξιομνημόνευτη κωμωδία, κι αυτό γιατί έχεις την αίσθηση ότι κάτι της λείπει - και αυτό σίγουρα είναι η (κωμική) διάρκεια.
Επειδή όμως παρατηρείται γενικότερα τον τελευταίο καιρό μια "κρίση" στις κριτικές, πρέπει να επαναλάβουμε κάτι βασικό, το οποίο θα πρέπει να αποτελεί οδηγό, τόσο για εμάς που γράφουμε κριτικές, όσο για εκείνους που τις διαβάζουν.
Κάθε ταινία πρέπει να κρίνεται για το είδος που αντιπροσωπεύει και μετά σαν κινηματογραφική ταινία ως σύνολο.
Στις αίθουσες από 8 Μάη.
Νίκος Δρίβας.
Neighbors trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
