Το σκοτεινό ντεμπούτο Salvo των κινηματoγραφιστών από τη Σικελια Fabio Grassadonia και Antonio Piazza είναι ένα ακόμη μελαγχολικό σκληρό δράμα με άξονα την υπαρξιακή αυτογνωσία εν μέσω βάναυσου θέρους στο Παλέρμο.
Στις μακρά βουβές σκηνές και με την παράλειψη της μουσικής επένδυσης, καταφέρνει να παγιώσει το ζοφερά ατμοσφαιρικό στοιχείο σε όλο το πέρασμα της.
Το κλειδί βρίσκεται στην ερμηνεία του Salvo (Saleh Bakri) καθώς μετατρέπεται σε έναν υπεύθυνο άνθρωπο που υπερβαίνει το ρόλο του ως σωματοφύλακας και ως πληρωμένος δολοφόνος.
Το αίνιγμα όλο έχει εναποτεθεί στις πράξεις του, καθότι από αυτές συνάγεται και η δράση.
Η ταινία προσπαθεί να καθιερώσει και να αναπτύξει τις δυνατότητες του ήρωα.
Ο Salvo Mancuso, γκάνγκστερ ο οποίος προστατεύει το αφεντικό του από μια κακότεχνη απόπειρα δολοφονίας και κυνηγάει τον Renato Pizzuto, τον άνθρωπο που ευθύνεται για το δολοφονικό χτύπημα.
Ο salvo βρίσκεται σε δίλημμα όταν γνωρίζει την τυφλή αδελφή του εχθρού του Rita (Sara Serraiocco).
Την οδηγεί σε αιχμαλωσία σε ένα εγκαταλελειμμένο βιομηχανικό συγκρότημα.
Μια ιδιότροπη σχέση αναπτύσσεται, η οποία είναι ένας φάρος αξιοπρέπειας σε έναν κόσμο εγκλημάτων.
Οιονεί την αγάπη προς την κρύα καρδιά του salvo.
Αν και ο χρόνος είναι περιορισμένος μεταξύ τους καθότι το μεγαλύτερο κομμάτι του φιλμ αναλώνεται σε ένα διαμέρισμα όπου ο salvo έχει βρει καταφύγιο και η όλη σχέση παίζει το ρόλο της για το στοιχείο της κάθαρσης του επιλόγου.
Χρησιμοποιώντας μια δοκιμαστική αλλά και αναπόφευκτα καταδικασμένη σχέση αγοριού–κοριτσιού, προσεγγίζει το συναίσθημα για να παίξει μακριά από την βία και τον πόνο και να διεκδικήσει ένα είδος μυστηριακής σωτηρίας στη μέση ενός άγριου χάους.
Αυτό το κάνει με πειστικό τρόπο αλλά δεν εμβαθύνει στους χαρακτήρες όσο πρέπει και το όλο θέμα αρχίζει να αισθάνεται κάπως υπερβολικά τεντωμένο για να κυλήσεις μαζί του.
Μινιμαλιστικό σε σενάριο και δομή ώστε να καταφέρει να διατηρηθεί η αίσθηση του υπόκωφου δραματικού στοιχείου.
Χαμηλών τόνων γκανγκστερικό θρίλερ αργής καύσης.
Ζεστό και κλειστοφοβικό Παλέρμο.
Παραθαλάσσια σπίτια, ενοικιαζόμενα δωμάτια, σκοτεινά υπόγεια, ελεγχόμενοι δρόμοι και εργοστάσια που καταρρέουν.
Μια κοπιαστική ατμόσφαιρα παρά όλες τις ελλείψεις αφήγησης, η εικόνα μας γεμίζει με το παραπάνω.
Μεγάλο μέρος των εικόνων εμπεριέχουν συμβολισμό: από τον ίδιο τον τίτλο που σημαίνει ‘’σώζω’’ μέχρι και το τέλος σέρνει ιμπρεσιονιστικά στοιχεία για την δύναμη της οράσεως .
Ένα αργής κίνησης κυνηγητό, δίχως διαλόγους, με εντυπωσιακό έλεγχο φωτισμού και off-screen θορύβους, με άψογη φωτογραφία που μας κρατάει απορροφημένους αλλά δυστυχώς η πλοκή φτάνει μέχρι ένα σημείο.
Δεν σου αφήνει απαραίτητα ίντριγκα ώστε να σε ακολουθήσει και εκτός οθόνης. Παρότι δεν πέρασε απαρατήρητη σε φεστιβάλ, σαν ταινία δεν χάνεται και τίποτα αν την προσπεράσετε.
Στις αίθουσες από 15 Μάη.
Γεωργία Ξανθάκου.
