X-men...μεταλλαγμένοι, άνθρωποι ίδιοι με εμάς αλλά συνάμα τόσο διαφορετικοί...
Είναι το επόμενο στάδιο της εξέλιξης μας...
Είναι ισχυροί λόγω των δυνάμεων τους αλλά ταυτόχρονα και πονεμένοι, κυνηγημένοι από την ίδια την διαφορετικότητα της φύσης τους...
Κυνηγημένοι από τον φόβο των συνανθρώπων τους να αποδεχτούν το διαφορετικό, να συνεργαστούν μαζί του σε ένα κοινό μέλλον αντί να προσπαθούν να το εξαλείψουν και να το αφανίσουν, φοβούμενοι τη δική τους 'εξαφάνιση' ως είδος.
Όπως συμβαίνει συνήθως με το 'ευγενές' ζώον που λέγεται άνθρωπος, όπως συνέβη όταν ο Χόμο Σάπιενς εξαφάνιζε τον Νεάντερταλ, έτσι και στην-φανταστική-εξέλιξη από άνθρωπο σε μεταλλαγμένο, έχει αποδειχτεί πως ο μέσος άνθρωπος ήταν ανέκαθεν ακατάδεκτος, ανέτοιμος και φοβισμένος απέναντι στο διαφορετικό.
Η ιστορία των X-men και του μέντορα τους Professor Charles Xavier στα κόμικ και το κινηματογραφικό πανί, είχε πάντα ως βασικό άξονα πως υπάρχουν μεταλλαγμένοι με όραμα υπεράσπισης των ανθρώπων και κοινής συνύπαρξης μαζί τους, την ίδια ώρα που οι ίδιοι μάχονται απέναντι στα αδέρφια τους (ο Magneto, η Mystique και η Brotherhood of Evil Mutants) που βλέπουν τον εαυτό τους ως το επόμενο στάδιο στην εξελικτική αλυσίδα που πρέπει να κυριαρχήσει απέναντι στους ανθρώπους.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Από το 2000 και το πρώτο X-men του Bryan Singer και μέσα από την κόντρα του αφελούς οράματος του Charles Xavier με την εκδικητικότητα του Magneto/Erik Lehnsherr (λόγω των ναζιστικών κακουχιών που υπέστη στον Β Παγκόσμιο), παρακολουθήσαμε την γέννηση ενός franchise και ταυτόχρονα την παράλληλη εξέλιξη των κόμικ ταινιών στα blockbuster μεγατόνων που βλέπουμε σήμερα.
Μετά από μόλις ένα Blade και πριν από τον Spider-Man (που έδωσε το τελικό χτύπημα-γερή ώθηση για την αντιμετώπιση των κόμικ με περισσότερη σοβαρότητα) είχαν προηγηθεί λοιπόν οι X-men του Bryan Singer.
Μια πρώτη ταινία, αρκετά συγκρατημένη ως προς το θέαμα και χωρίς τους χαρακτήρες ή το συναισθηματικό βάθος που είχαν οι επόμενες, αλλά αρκετά σκοτεινή, συναισθηματική και ώριμη ανά σημεία, έχοντας να πει παραπάνω πράγματα από το να σε διασκεδάσει ή να σε μπουκώσει μόνο με θέαμα.
Το 2003 ακολούθησε το X-2: X-Men United, που έκανε την πρώτη ταινία να μοιάζει με πιλότο για τηλεοπτική σειρά και παραμένει ακόμα και σήμερα μέσα στις κορυφαίες κινηματογραφικές μεταφορές βασισμένες σε κόμικ, χάρη στο ιδανικό ψυχαγωγικό συνδυασμό δράσης και μικρών δραματικών στιγμών αλλά και μιας εκπληκτικής ροής και ρυθμού που σε έκανε να μη βαριέσαι ούτε λεπτό.
Δυστυχώς ο Bryan Singer άφησε στα κρύα του λουτρού το franchise για το ημι-αποτυχημένο τελικά Superman Returns, με το μισοτελειωμένο σεναριακά X-men: The Last Stand από τον Brett Ratner (των ...Rush Hour) να αποδεικνύεται όχι και τόσο καλό όσο το περιμέναμε, με τις μεγαλύτερες εισπράξεις για το franchise αλλά και το μεγαλύτερο κράξιμο από τους φαν.
Από τότε η Fox έμοιαζε να μην ξέρει τι να κάνει με τους χαρακτήρες της προσπαθώντας να στραγγίξει το franchise με spin-off ιδέες, σερβίροντας αναλώσιμες κακογραμμένες περιπετειούλες τύπου X-men Origins: Wolverine (σκοτώνοντας τόσο την ιστορία του ίδιου όσο και αγαπημένους badass X-χαρακτήρες όπως οι Gambit και Deadpool).
Πριν από τρία χρόνια και με τον Matthew Vaughn του Kick-Ass (αλλά και των Layer Cake, Stardust) μπήκε νέα ζωή στο franchise χάρη στο prequel X-Men First Class (λέγε το καλύτερα και X-men Origins: Professor X/Magneto) γυρνώντας στις απαρχές του πως δημιουργήθηκαν οι-κινηματογραφικοί-X-men και η σχολή του Xavier, με έναν υπέροχο συνδυασμό δράσης, χιούμορ και δράματος που είχαμε να παρακολουθήσουμε από το X-men 2.
Μοιάζοντας όμως σαν ένα πολύ μικρό ημι-reboot πρόγευμα, οι X-men της Fox χρειαζόντουσαν κάτι πολύ παραπάνω για να σταματήσει η...αλεπού εταιρεία να τρώει κράξιμο από τους φανατίλες.
Κάτι πολύ πιο επικό, πολύ πιο crossover-ίστικο, πολύ πιο "true" X-men.
Με την επιστροφή του Bryan Singer στη σκηνοθεσία, την ανακοίνωση του τίτλου, μια πλοκή εμπνευσμένη από την κλασική δίτευχη ιστορία των Chris Claremont και John Byrne και τις ειδήσεις που διέρρεαν για επιστροφή παλιών και νέων ηθοποιών, ήμασταν σε αναμμένα κάρβουνα για πάνω από δύο χρόνια.
Η τιτανοτρισμέγιστη επιτυχία των Avengers έδειξαν το δρόμο σε κάθε στούντιο και η Fox φάνηκε να ξανοίγεται για να δούμε επιτέλους, όχι μόνο την καλύτερη ταινία X-men αλλά και την πιο επική, πιο sci-fi, πιο κομικίστικη πιο σωστή ρε αδερφέ, όπως δεν την είχαμε δει καθόλου μέχρι σήμερα.
Το καταλάβαμε από την σκηνή μετά τα credits του-απλά συμπαθούς-The Wolverine και το ακούμε τόσο καιρό από ηθοποιούς και σεναριογράφους πως θα βλέπαμε δύο ταινίες σε μία και πως τα λάθη του παρελθόντος θα σβήνονταν, δια της Star Trek reboot μεθόδου των παράλληλων συμπάντων.
Για το τι απ'όλα αυτά ίσχυσε ...θα το διαβάσετε παρακάτω.
Ένα σας λέω πάντως ...κρατηθείτε καλά στο κάθισμα σας και απολαύστε για δύο ώρες, της μύριες πόσες ανατριχίλες στην ραχοκοκκαλιά σας...και δεν χρειάζεται να είσαι φαν ή μη φαν των κόμικ και των ταινιών.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Βρισκόμαστε αρκετά χρόνια μετά το τέλος του X-men: The Last Stand (2006) και την mid-credits σκηνή του The Wolverine (2013) όπου είδαμε να υπονοείται πως ένας νέος εχθρός θα δυσκολέψει την ζωή των X-men, ένας εχθρός πιο αμείλικτος και θανατηφόρος από ποτέ.
Έτος 2023...τα πάντα κατεστραμμένα...γκρεμισμένα...σκοτεινά, ζοφερά και κατάμαυρα...
Όσο και να προσπάθησε ο Xavier, το όραμα του αποδείχτηκε αφελές σκάρτο.
Οι άνθρωποι και συγκεκριμένα η Trask Industries δημιούργησαν τα γιγάντια ρομπότ Sentinels με σκοπό να εντοπίζουν και να σκοτώνουν ή να αιχμαλωτίζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κάθε μεταλλαγμένο.
Μην μένοντας εκεί τα ρομπότ εξελίχθηκαν τόσο που άρχισαν να κυνηγούν και τους μη μεταλλαγμένους ανθρώπους, καταφέρνοντας να ανιχνεύουν σε κάθε άνθρωπο το γονίδιο της μετάλλαξης που μπορεί να κουβαλάει και να κληρονομήσει στους απογόνους του.
Άνθρωποι και μεταλλαγμένοι άνθρωποι συνεργάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια αλλά δυστυχώς όλα και όλοι οδεύουν προς το τέλος τους, τον θάνατο, έναν θάνατο ψυχρό και ανελέητο.
Οι X-men όμως δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη και μετά από τόσα χρόνια όπου καλοί και κακοί μεταλλαγμένοι συγκρούονταν μεταξύ τους, έχουν πλέον μαζευτεί σε ένα μοναστήρι στην Κίνα προσπαθώντας να βρουν μια λύση, μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια να σωθεί η ανθρωπότητα.
Η Kitty Pryde/Shadocat (Ellen Page, The East), ο Bobby Drake/Iceman (Shawn Ashmore, The Day) και ο Colossus/Peter Rasputin (Daniel Cudmore, Twilight Saga: Breaking Dawn 2) έχουν συμμαχήσει με μια νέα ομάδα μεταλλαγμένων, τους Bishop (Omar Sy, Mood Indigo), Sunspot (Adam Canto), Warpath (BooBoo Stewart, Twilight Saga: Breaking Dawn 2) και Blink (Bingbing Fan, Iron Man 3) και μετά από μια μικροαποστολή και πισωγύρισμα στο χρόνο μαθαίνουν για την μεγάλη τελειωτική επίθεση των Sentinels.
Θέλοντας να προειδοποιήσουν τους υπόλοιπους, γυρνούν πίσω στο χρόνο, καταφτάνουν στην Κίνα και βρίσκουν τους Professor X (Patrick Stewart, The Wolverine), Magneto (Ian McKellen, The Hobbit: The Desolation of Smaug), Storm (Halle Berry, The Call) και Wolverine (Hugh Jackman, Prisoners με άσπρους κροτάφους και σταθερή την πουράκλα των Μπουγά και Μάκαρου Ψωμιάδη!).
Η μόνη λύση που έχει μείνει είναι να χρησιμοποιήσουν τις εξελιγμένες πλέον δυνάμεις της Kitty Pryde, η οποία δεν περνάει μόνο από τοίχους αλλά μπορεί και να στείλει κάποιον πίσω στο χρόνο.
Το ταξίδι θα πρέπει να γίνει 50 χρόνια πίσω στο 1973, κάτι που είναι εξαιρετικά ριψοκίνδυνο για την φυσική κατάσταση του σώματος και έτσι ο αρχικός εθελοντής Professor X θα αναγκαστεί να κάνει πίσω.
Ο μόνος ικανός φαντάζει ο Logan χάρη στην ικανότητα αυτοϊασης του, ο οποίος καλείται να γυρίσει την ψυχή του πίσω στο σώμα του και την εποχή των 70's να ενώσει τους Prof X και Magneto.
Σκοπός να αποτρέψουν την Mystique από την δολοφονία του Bolivar Trask αλλά και την δημιουργία των εξελιγμένων Sentinel του μέλλοντος που οφείλεται στο DNA της ίδιας.
Μια δύσκολη αποστολή καθώς ο Charles βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, έχει κλείσει τη σχολή και ξαναπερπατάει με ένα ειδικό ορό που του έφτιαξε ο Hank McCoy/The Beast (Nicholas Hoult, Jack: The Giant Slayer) o οποίος του έχει καταστείλει τις τηλεπαθητικές του δυνάμεις, που δεν τις άντεχε πλέον.
Την ίδια στιγμή, ο Magneto έχοντας χάσει την ομάδα του (Mystique, Angel Salvadore, Azazel, Emma Frost), βρίσκεται στις φυλακής τα σίδερα και συγκεκριμένα κάτω από το Πεντάγωνο για την απόπειρα δολοφονίας του John F. Kennedy.
Με τον χρόνο να λιγοστεύει για τους X-men στο μέλλον και με τον Logan ανά πάσα στιγμή έτοιμο να διαταραχθεί από τις αναμνήσεις του παρελθόντος και να επιστρέψει στο μέλλον άπραγος, ο τελευταίος θα πρέπει να βρει τον τρόπο να αλλάξει μυαλά στους δύο άσπονδους φίλους και εχθρούς και να τους ενώσει, ακόμα κι αν η υπομονή ή το δασκαλίστικο σοφό στυλάκι ...δεν είναι δα και στα προτερήματα του χαρακτήρα του.
X-ΑΙΡΕΤΙΚΟ
Από το αρχικό σήμα της Fox στο οποίο ακούστηκε ένα κομμάτι από το μουσικό score της ταινίας μέχρι και το "X" που φάνηκε να σχηματίζεται όταν έσβηνε το logo της εταιρείας...το είχαμε πιάσει το νόημα.
Η 20th Century Fox το είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της και ξεκαθαρίζει από την αρχή τις εμφανέστατες βλέψεις αυτής, του σκηνοθέτη Bryan Singer και του σεναριογράφου Simon Kinberg (ναι ο ίδιος από το X-Men: The Last Stand) να στηριχθούν όσο ποτέ άλλοτε στους X-men και να φτιάξουν μία ταινία που απευθύνεται πολύ περισσότερο στους φαν των κόμικ και των όσων ακολουθούσαν το κινηματογραφικό X-continuity φυσικά.
Υπάρχουν πράγματι τόσες αναφορές σε χαρακτήρες και σε προηγούμενες ταινίες που όποιος δεν είναι και ιδιαίτερα σχετικός ή έχει καιρό να δει τις προηγούμενες ταινίες θα απορήσει πολλές φορές για τον ρόλο που βαράει ο καθένας (σ.σ: γι'αυτό καλό θα ήταν να έχετε ξαναδεί πρόσφατα την αρχική τριλογία και το X-men: First Class, μόνο όσοι είχατε πολύ καιρό να τα δείτε).
Παρ'όλα αυτά κατόρθωμα της Fox είναι πως κατά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι έχει παραδώσει ένα απόλυτα συναισθηματικό και ψυχαγωγικό blockbuster που μπορεί να το δει άνετα ο οποιοσδήποτε, όσο μπουκωμένο κι αν μοιάζει.
Η ώρα κυλούσε νεράκι, μια αίσθηση που είχαμε να νιώσουμε από το X-men 2 και ενώ υπήρχαν ορισμένα σημεία που θα μπορούσαν να τα είχαν επιμηκύνει, η δύωρη διάρκεια μόνο 'λίγη' δεν έμοιαζε ενώ ταυτόχρονα σε έκανε να μη βαριέσαι και να μην χορταίνεις ποτέ.
I DON'T WANT YOUR SUFFERING...I DON'T WANT YOUR FUTURE
Από τις πρώτες εικόνες των μεταποκαλυπτικών σκηνικών στο μέλλον θα αναφωνήσεις πως αυτή είναι επιτέλους η πιο επική και φανταστική ταινία X-men που επιτέλους αγκαλιάζει εν μέρει τις πιο επικές τους ιστορίες που δεν είχαμε δει ακόμα.
Οι στολές και το X-jet του μέλλοντος έχουν αποκτήσει έναν πιο φουτουριστικό χαρακτήρα διατηρώντας το μαύρο χρώμα αλλά δανειζόμενες λίγη από την πιο μιλιταριστική "tactical" αισθητική που είχε ο Batman της Christopher Nolan τριλογίας.
Στην αρχική σεκάνς εναλλάσονταν υπέροχα οι δυνάμεις των Colossus, Sunspot, Iceman (ναι επιτέλους τον βλέπουμε σε φουλ "ice slide" mode) και Blink (κλέβουν την παράσταση οι χωροχρονικές πύλες μεταφοράς της), με τον αγαπημένο από τα κόμικ Bishop για αρχηγόπουλο (kudos στην πιστότατη εμφάνιση με το μεγάλο σημάδι "M" στο πρόσωπο και την μαντίλα στο λαιμό), ενώ από την πρώτη εκείνη στιγμή γίνεται ξεκάθαρο το αδιέξοδο κλίμα με τα αδυσώπητα νέα Sentinels που είχαμε κάνει μαύρα μάτια να τα δούμε μετά από μόλις μία εμφάνιση...κεφαλιού στο danger room του X-men:The Last Stand.
Τα ρομπότ πραγματικά δεν αστειεύονταν μην διστάζοντας να σκοτώσουν στη στιγμή, υιοθετώντας τις δυνάμεις κάθε μεταλλαγμένου που τους επιτίθεται και πολλές φορές μεταφέροντας τις από ρομπότ σε ρομπότ αναλόγως των αναγκών.
Χαρακτηριστικό πως το ρομπότ που του επιτίθεται ο Iceman λαμβάνει τις δυνάμεις φωτιάς από ένα άλλο ρομπότ που πάλευε με τον φλεγόμενο Sunspot ενώ o Colossus αγγίζει ένα ρομπότ και αυτό μετατρέπει το σώμα του σε μέταλλο όπως ακριβώς είναι και ο ίδιος.
Η εμφάνιση τους από την άλλη έμοιαζε με φολιδωτές πλάκες που άλλαζαν μέγεθος και σχήμα, με ερπετοειδή χαρακτηριστικά και κινήσεις και μια μούρη που άνοιγε ξερνώντας φωτιές σαν τον The Destroyer από το πρώτο Thor.
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΕΟ...X-ΜΕΛΛΟΝ!
Η ταινία πέρα από την δράση και τις κοινωνικές έχει και τις πολιτικές της διαστάσεις καθώς βρισκόμαστε στα πρώτα χρόνια των 70's και στην μετά το Βιετνάμ, Αμερική του Nixon, διατηρώντας την πολιτικο-ιστορική συνέχεια από την πυραυλική κρίση στην Κούβα που είδαμε στα 60's και το First Class.
Για τα 70's Bryan Singer χρησιμοποίησε μερικά έξυπνα σκηνοθετικά τρικ, με την αποκάλυψη των μεταλλαγμένων μπροστά στον κόσμο και την μάχη Magneto-Beast να προβάλλεται πολλές φορές μέσα από κάμερες και φιλμ της εποχής, δίνοντας έναν πιο ρεαλιστικό και αληθοφανή τόνο.
Όσο για την slow-motion σεκάνς όπου ο σπιντάτος Quicksilver (Evan Peters, The Good Doctor) βοηθά στην απόδραση του Magneto από το Πεντάγωνο, ήταν ένα πανέξυπνο εφετζίδικο χάρμα οφθαλμών, φέρνοντας και έναν παλαιομοδίτικο αέρα από σλάπστικ χιούμορ θέλοντας έτσι να δείξουν το πόσο αργά κινείται ο κόσμος για έναν χαρακτήρα με τέτοιες δυνάμεις.
H ανασύσταση των 70's ήταν εξαιρετική, από την funky μουσική μέχρι τα πολύχρωμα πουκάμισα και τα παντελόνια καμπάνες, διατηρώντας την καρικατουρίστικη vintage-ιά που είχαμε δει και στο First Class (μέχρι και σε disco-afro έγχρωμη κορασίδα μεταμορφώθηκε η Mystique).
Για τους αντι-Wolverine φαν μάθετε λοιπόν πως ενώ έχει αρκετή παρουσία, ο ουσιαστικός πρωταγωνιστής δεν είναι αυτός αλλά η Mystique, με τον Logan να λειτουργεί περισσότερο ως μέλος του συνόλου.
Η prequel ιστορία ή αν θέλετε το sequel του First Class βρίσκει πράγματι στο επίκεντρο την Raven Darkholme της εξαιρετικής Jennifer Lawrence (American Hustle) και μια Mystique πολύ πιο σκληρή, με φονικές αέρινες κινήσεις, πολύ πιο μοιραία, πολύ πιο αληθινή και κοντινή στην Mystique του X-2 σε σχέση με την άχαρη γλυκούλα της πρώτης ταινίας.
Μια Mystique που από τη μία μοιάζει με παιδί που μεγάλωσε και ανεξαρτητοποιήθηκε, βρίσκοντας τον-σκοτεινό-εαυτό της και από την άλλη με ένα πλάσμα χαμένο ανάμεσα στην μάχη των Xavier-Magneto και για το ποιος θα κερδίσει την ψυχή της, ανοίγοντας επιπλέον θεματικές στο franchise.
Οι επιλογές μας καθορίζουν πραγματικά το μέλλον;
Και αν προσπαθήσεις να αλλάξεις το παρελθόν, τότε τι γίνεται;
Μπορείς να αποφύγεις το μοιραίο ή αυτό είναι έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτο;
Είμαστε έτσι κι αλλιώς αυτοί που είμαστε ή μας καθορίζουν οι πράξεις μας;
Τι μας αλλάζει και καθορίζει περισσότερο;
Η πίστη στο ποιοι πιστεύουμε πως είμαστε ή η πίστη των άλλων στο ποιοι πρέπει και μας αξίζει να είμαστε;
Η...'σωστή' καθοδήγηση τι ξεκλειδώνει τελικά;
Τον πραγματικό σου εαυτό ή αυτόν που φυλάκιζες πάντα, καταπίεζες να μην βγει και δεν είχες συνειδητοποιήσει πως διέθετες;
Αν στο The Wolverine είδαμε την καλύτερη πιο συναισθηματική και badass ερμηνεία του Hugh Jackman πάνω στο ρόλο εδώ έχουμε την πιο ολοκληρωμένη του και ισόποσα μοιρασμένη σε αγριάδα, badass μονοκόμματο στυλάκι, στιγμές δραματικής ωρίμανσης (όταν προσπαθεί να συνεφέρει τον νεαρό Prof. X) και φυσικά εξυπνάδες με τις αλλαγές της εποχής και την συνειδητοποίηση στον ανιχνευτή μετάλλων πως του λείπει το αδαμάντιο.
Αυτός ο Logan τα συνδύαζε όλα καθώς έχει το σώμα του παρελθόντος αλλά προέρχεται από το μέλλον και έχουν δει πολλά τα ματάκια του.
Οι James McAvoy (Muppets Most Wanted) και Michael Fassbender (The Counselor) επίσης για μια ακόμη φορά λάμπουν σε αυτή την bromance ιστορία αγάπης και εκδίκησης, αυτή την παραπλήσια κόντρα αλά "Martin Luther King" και Malcolm X.
Αμφότεροι εξαιρετικοί, με τις αγαπημένες τους στιγμές όπου παίζουν σκάκι ή ωρύονται μεταξύ τους (η λογομαχία στο αεροπλάνο είναι ένα μικρό ερμηνευτικό διαμάντι θεατρικών καταβολών) και φυσικά σε ακόμα καλύτερη φόρμα από το X-men: First Class.
Και όταν μιλάμε για φόρμα εννοούμε έξυπνες σκηνές όπως τα λόγια-παρεμβολές του Xavier απέναντι στην Mystique χρησιμοποιώντας τον έναν μετά τον άλλον κάθε πολίτη του αεροδρομίου ή το ατόφιο badass μεγαλείο και κομικίστικες στιγμές όπως εκεί που ο Magneto επανακτά το κράνος του, φορτώνει τα Sentinel του παρελθόντος με γραμμές τρένου (α, ρε τζιμάνι ο Erik Lehnsherr!) ή σηκώνει ξανά ολόκληρη γηπεδάρα και ξεπροβάλλει μέσα από τη σκόνη παρέα με 8 Sentinels.
Το σημαντικότερο η διαφορά που έβλεπες ανάλογα με τα όσα είχαν περάσει σε παρελθόν και μέλλον
Ο Xavier του παρελθόντος βαρύς και αδιάφορος, ο Xavier του μέλλοντος ψύχραιμος και προσηλωμένος παρ' ότι είχαν τραβήξει τα πάνδεινα οι μεταλλαγμένοι.
Ο Magneto ...εκδικητικός, με ψυχρό αίμα μέσα του, οργισμένος.
Ο μελλοντικός ...στιβαρός, ώριμος, συνειδητοποιημένος για τα χρόνια που πέρασαν τζάμπα με αλληλοσπαραγμούς (συγκινητική του θανατά η σκηνή που οι ηθοποιάρες Patrick Stewart-Ian McKellen δίνουν τα χέρια).
Και νιώσε και λίγη παραπάνω ανατριχίλα στην εξαιρετική συνάντηση του παλιού με το νέο ταλέντο εκεί που συναντιούνται νοητικά οι δύο Xavier.
X-ΑΙΡΟΥΝΤΑΙ
Τα μεγάλα σου μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά...εχμμμ...για την ακρίβεια...
Οι σεναριακές τρύπες.
Θα θέλαμε στον πρόλογο να μην μας ξεπέταγαν κατευθείαν στο μέλλον και να εξηγούσαν με μερικές γρήγορες σκηνές, το πως απέκτησε ξανά ο Logan το αδαμάντιο και το πως ο καθηγητής Xavier ζει (ναι δεν έχουν άπαντες την after credits σκηνή του 3ου X-men).
Η πληθώρα χαρακτήρων προκειμένου να προσφέρουν και την παραμικρή αναφορά στους φαν (η αρχική τριλογία, συν το First Class συν τους καινούριους που δεν είχαμε ξαναδεί), έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορεί να καταλάβει κανείς άλλος την ύπαρξη μερικών, πως τους λένε και ποιοι είναι ακριβώς (από που ακριβώς γνωρίζονται οι Wolverine και Quicksilver;).
Οι καινούριοι μεταλλαγμένοι είτε στο μέλλον είτε στα 70's απλά υπάρχουν για τις σκηνές δράσης που θα προχωρήσουν βήμα βήμα την πλοκή ενώ η Storm για μια ακόμη φορά ήταν ένας κομπάρσος με 2-3 ατάκες (και φυσικά κόπηκε τζάμπα η σκηνή διάσωσης της Rogue που θα δούμε στο extended dvd).
Καλύτερα να έχεις λιγότερους χαρακτήρες με ορισμένα σοβαρά extended cameo σαν αυτό του Quicksilver, παρά πχ την τόσο ολιγόλεπτη συμμετοχή του Havok/Alex Summers προκειμένου να συνδεθούν με το First Class και την εμφάνιση ενός λεπτού του...μακρύγλωσσου Toad σε prequel/reboot μορφή (ή τον σχεδόν μουγγό Sunspot).
Γενικότερα το κομμάτι του μεταποκαλυπτικού μέλλοντος αν και θα καταλάμβανε μικρότερο κομμάτι της ταινίας, ήθελε και πάλι λίγο παραπάνω δουλειά, ίσως περισσότερες σκηνές ιπτάμενων μαχών γύρω από διάφορα κτίρια και λίγο παραπάνω περιγραφή στον γενικότερο χαμό.
Σαν να έβλεπες μόνο ένα κομμάτι της ιστορίας με τους X-men να κάθονται σε ένα συγκεκριμένο κτίριο και να περιμένουν τα Sentinels σαν την άδικη κατάρα.
Πρέπει επιτέλους να πάψουν να επικεντρώνονται μόνο σε Wolverine, Xavier, Magneto καταντώντας βασικότατους χαρακτήρες όπως οι Storm (ή ο Cyclops παλιότερα) σε απλές γκεστ εμφανίσεις.
Μετά την σκηνή με τον Quicksilver και την υπέροχη λογομαχία Xavier-Magneto στο αεροπλάνο, η ταινία κάνει μια μικρή κοιλιά μέχρι να φτάσει στο κρεσέντο του φινάλε (αν και αυτό αντισταθμίζεται από ορισμένες υπέροχες δραματικές πινελιές).
Οι διάλογοι αρκετών χαρακτήρων επαναλαμβάνονταν καμιά φορά γύρω από το μοτίβο της επεξήγησης για το ταξίδι στο χωροχρόνο ή τα κίνητρα ορισμένων μεταλλαγμένων.
Αν και βελτιωμένη η εμφάνιση του Beast (πιο The Wolfman παρά χαριτωμένο γατάκι σε σχέση με το First Class), o χαρακτήρας του Nicholas Hoult μου φάνηκε πως δεν προσέφερε και πολλά στη νέα ταινία.
Ο Bolivar Trask του Peter "Tyrrion Lannister" Dinklage (Game of Thrones) ήταν μεν καλοπαιγμένος αλλά και λίγο flat σαν κακός με ουσιαστικούς κακούς πάλι τον Magneto αλλά και τα Sentinels, τα οποία δεν εντυπωσίαζαν και τόσο στην πρωτόγονη 70's μορφή τους.
Ο James McAvoy και ο χαρακτήρας του Professor Charles Xavier, όσο εξαιρετικός κι αν ήταν όσο και αν τον δικαιολογούσε ο ψυχολογικός πάτος του χαρακτήρα του, κλαψούριζε υπερβολικά ανά στιγμές, με μια δυο ερμηνευτικές υπερβολές.
Το φινάλε στα 70's ήθελε παραπάνω μάχη με τα Sentinels του παρελθόντος, παραπάνω Wolverine και Beast να ξεριζώνουν κεφάλια.
Το μουσικό score του John Ottman ανακάτευε το δικό του score από το X-2 (στο τέλος ακούγεται το κορυφαίο "X-2 Suite" από την παλιά ταινία) αλλά και το εκπληκτικό του Henry Jackman από το First Class, αλλά σε γενικές γραμμές δεν άφηνε το στίγμα του.
Και ας το παραδεχτούμε...πεθαίνεις στο γέλιο με την αναφορά πως ο Kennedy μπορεί να ήταν...μεταλλαγμένος.
Είπαμε να ενσωματωθούν οι μεταλλαγμένοι στην ιστορία μας όσο πιο ρεαλιστικό τρόπο γίνεται, αλλά σε μερικά σημεία το...μαμήσανε τελείως.
ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΦΙΝΑΛΕ
Δεν έλειπαν και οι αναφορές στην αρχική τριλογία και τις solo ταινίες του Wolverine (φλασμπάκ σκηνές του Wolverine όταν τρώει φρίκες αντικρίζοντας την νεαρή εκδοχή του William Stryker/Josh Helman) αλλά και στο prequel First Class στο οποίο ο Singer ήταν παραγωγός (προσέξτε την αναφορά στο cameo του Wolverine, την μικρή εμφάνιση του Havok/Alex Summers αλλά και τα ονόματα-φωτογραφίες των δυστυχώς πεθαμένων Emma Frost, Azazel και λοιπών).
Και ναι...υπονοείται στο περίπου πως ο Pietro Maximoff/Quicksilver έχει κάποια σχέση με τον Magneto (στα κόμικ είναι ο γιος του Magneto).
Στα συν ένα απόσπασμα από ...επεισόδιο της original σειράς Star Trek από τα 60's με ταξίδι στο χρόνο αλλά και οι διακριτικοί φόροι τιμής στα κόμικ, όπου τα σίδερα που καρφώνει ο Magneto στον Wolverine έπαιρναν τον ίδιο σχηματισμό που έπαιρνε το αδαμάντιο, όταν το έβγαζε ο Magneto από τον Logan στο X-men #25 του 1993 (από την X-men crossover ιστορία "Fatal Attractions").
Το φινάλε...σπαρακτικό και ταυτόχρονα λυτρωτικό...πολύ θανατερό και βία που δεν περίμενες να δεις αλλά ταυτόχρονα ένα χαμόγελο και ξάφνιασμα για τους αγαπημένους σου ήρωες σαν αυτό που βίωσε ο Logan.
Ναι μερικοί εκεί έξω ετοιμαστείτε να πάρετε μεγάλη χαρά για το μέλλον του franchise.
Πραγματικά, τόσο σε δράση όσο και σε στιγμές συγκίνησης, δράματος και ερμηνευτικών ξεσπασμάτων η ταινία προσφέρει απλόχερα αρκετές "πιάνω το στόμα μου άναυδος" σεκάνς, χωρίς να θυσιάζει το συναισθηματικό βάθος των χαρακτήρων, τα αντιρατσιστικά μηνύματα και τις κορυφαίες ερμηνείες που σε έκαναν να νοιάζεσαι περισσότερο για τα τεκταινόμενα, διατηρώντας το κλίμα ενός πιο συναισθηματικά ώριμου κόμικ υπερθεάματος που ξεχωρίζει το X-franchise όταν βρίσκεται σε φόρμα.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Παίζοντας με το μέλλον και το παρελθόν, η Fox έριξε μια μούτζα "ΝΑ" με το συμπάθειο στα δικά της ατοπήματα (X-men: The Last Stand) και μάς παρουσίασε την πιο πλήρη και φρέσκια ταινία της σειράς.
Με το ένα μάτι στο μέλλον και το άλλο παρελθόν, το X-Men: Days of Future Past είναι η καλύτερη ταινία της σειράς μέχρι τώρα, παίρνοντας τα character-driven σενάρια των X-Men 2 και First Class και μπολιάζοντας τα με ακόμα περισσότερη διασκέδαση, συναίσθημα και δράση.
Κάνοντας τα X-men 2 και First Class να μοιάζουν με παιδικό πρόγραμμα, οι νέοι X-Men είναι πολύ πιο επικοί, συναισθηματικοί και ώριμοι από κάθε ταινία της σειράς και χωρίς να αλλάζει τα δεδομένα στις κόμικ ταινίες όπως το Dark Knight ή οι Avengers, το Days of Future Past επαναφέρει το franchise των αγαπημένων μεταλλαγμένων στον ακόμα πιο σωστό δρόμο που είχε ξεκινήσει εν μέρει με το First Class, κάνοντας μας να νοιαζόμαστε ξανά για το μέλλον των αγαπημένων μας χαρακτήρων στο πανί.
Το Captain America: The Winter Soldier παραμένει η καλύτερη ταινία κόμικ της χρονιάς μέχρι στιγμής με τον νέο Spidey να γίνεται λίγο πιο συμπαθής στην 2η προβολή και τους νέους X-men ελάχιστα κατώτερους από τον Cap 2 λόγω μεγαλύτερης κοιλιάς και υπερπληθώρας χαρακτήρων, αλλά σίγουρα αξίζει να συγκαταλέγεται μέσα στις κορυφαίες ταινίες του είδους που δεν θα χορταίνεις να βλέπεις ξανά και ξανά, χάρη στον ιδανικό συνδυασμό δράσης, συγκίνησης, δραματικών στιγμών και κορυφαίων ερμηνειών που θα σε κάνουν να βουρκώσεις.
Μην φοβάσαι τυπικέ blockbuster θεατή ...προχώρα άφοβα και χωρίς το φροντιστήριο των προηγούμενων ταινιών.
Άλλωστε ανοίγονται πλέον νέες ιστορίες που θα μας εξιστορήσουν ένα νέο παρελθόν που θα οδηγήσει σε ένα διαφορετικό μέλλον.
* Μείνετε μετά τα credits και προσκυνήστε στο όνομα ...En Sabah Nur....
Οι φίλοι των κόμικ ή του κορυφαίου animation των 90's θα καταλάβουν πολύ καλά και με το sequel X-Men: Apocalypse να έχει ήδη ανακοινωθεί για το 2016, είναι η μεγαλύτερη και πιο επική "villain" έκπληξη που έχουμε δει σε κόμικ ταινία, μετά την εμφάνιση του Thanos στην mid-credits σκηνή των Avengers.
Πραγματικά ...ο πήχης ανέβηκε και έχει να ανέβει ακόμα ψηλότερα με τα νέα X-men.
Στις αίθουσες από 22 Μαίου.
Kostas Tsokos.
X-men: Days of Future Past trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
