O Aσιατικός κινηματογράφος μας έχει συνηθίσει σε μεγάλες εκπλήξεις εδώ και πολλά χρόνια.
Ιαπωνες, Κινέζοι και Κορεάτες (ειδικά οι τελευταίοι) συνηθίζουν να κάνουν "παπάδες" δίνοντας μας αριστουργήματα, όπως τα Ιπτάμενα στιλέτα, το 2046, το Oldboy για παράδειγμα και πολλά άλλα.
Ο Takeshi Kitano, γνωστός περισσότερο από το Battle Royale, σκηνοθετεί μια νουάρ ταινία με μπόλικους διαλόγους αλλά και ορισμένες αρκετά σκληρές σκηνές (ποιος ξέρει, μπορεί και αυτός να είναι ο λόγος που δεν είδαμε την ταινία ποτέ στους κινηματογράφους).
To Beyond Outrage αποτελεί sequel μιας αρκετά δυνατής ταινίας, του Outrage πάλι σε σκηνοθεσία του Takeshi Kitano.
Καθώς η αστυνομία ξεκινά την ολοκληρωτική καταστολή του οργανωμένου εγκλήματος της μαφίας, ανάβει τη σπίθα σε μια εθνική μονομαχία της Yakuza ανάμεσα στην Sanno της Ανατολής και την Hanabishi της Δύσης.
Κακά τα ψέματα, πλέον ένα sequel για να εντυπωσιάσει πρέπει να έχει κάποιες παραπάνω αρετές από το πρωτότυπο και διάφορες καινοτομίες, μιας και το στοιχείο του αιφνιδιασμού της πρώτης ταινίας απουσιάζει.
H πρώτη ταινία (να σημειώσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο να την έχετε δει), είχε μια εντυπωσιακά υποβλητική ατμόσφαιρα και χαρακτήρες οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί, μια ταινία που αδικήθηκε και δεν είχε την προβολή που τις άξιζε.
Το Beyond Outrage έχοντας χάσει την πρωτοτυπία του Outrage μπορεί να εστιάζει στα στοιχεία που προαναφέραμε, ωστόσο ενώ η ταινία δεν στερείται ενδιαφέροντος και σίγουρα είναι καλογυρισμένη, αισθάνεσαι σε κάποια σημεία ότι βλέπεις σε... replay σκηνές της πρώτης ταινίας.
Συν του ότι όποιος έχει δει την πρώτη ταινία, υπάρχουν μερικά σεναριακά κενά και κάποια πράγματα που δεν στέκουν.
Δεν μπορώ να τα αναφέρω, γιατί άθελα μου, ίσως κάνω αρκετά spoiler.
Σκηνοθετικά η ταινία κινείται στα χνάρια της πρώτης, μιλώντας κυρίως για το τεχνικό κομμάτι της.
Η χρήση της κάμερας είναι εντυπωσιακή, με τα πλάνα να σε βάζουν στο κλίμα της ιστορίας και να κρατούν την αγωνία, παρόλο που σεναριακά χωλάινει σε αρκετά σημεία.
Η πλοκή είναι υπερφορτωμένη, καθώς και οι διάλογοι είναι πολλοί - και χωρίς να δικαιολογείται κάτι τέτοιο - και οι χαρακτήρες αδιάφοροι, συν του ότι είναι περισσότεροι και από την πρώτη ταινία, χωρίς να συντρέχει σπουδαίος λόγος.
Για να τα λέμε όλα, το Beyond Outrage διαθέτει αρκετές σκηνές πικρού χιούμορ κυρίως για το πως προσπαθεί ένας (όχι και τόσο τίμιος άνθρωπος είναι η αλήθεια) να επιβιώσει σε ένα κόσμο χωρίς αξίες και ιδανικά.
Αυτό ανήκει στις καλύτερες στιγμές της ταινίας, διότι σατιρίζεται με σχεδόν ιδανικό τρόπο η σύγχρονη πραγματικότητα.
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να τιγκάρει (ειδικά προς το τέλος) η ταινία με σκηνές ωμής βίας, οι οποίες είναι εντυπωσιακά σκηνοθετημένες μεν, ωστόσο είναι τραβηγμένες και εφετζίδικές, υπάρχει μια διαφορά.
Πάντως ερμηνευτικά, ο Κιτάνο κλέβει με ευκολία την παράσταση, ερμηνεύοντας εξαίσια τον ρόλο του σε ένα ονειρικό one man show και είναι κρίμα να μην έχει βοήθεια από κανένα συμπρωταγωνιστή του.
Οπτικά η ταινία είναι εξαίσια, θέλοντας σε κάποια σημεία να κριτικάρει πολλές "αξίες" της εποχής μας, ωστόσο κάπου η όλη προσπάθεια κλατάρει και έχεις την εντύπωση ότι όλα αυτά κάπου τα έχεις ξαναδει.
Όχι βέβαια ότι στερείται ενδιαφέροντος το Beyond Outrage, ωστόσο λείπουν οι κορυφώσεις.
Δυστυχώς, η ταινία ενώ θέλει (και προσπαθεί είναι η αλήθεια) να κάνει την διαφορά στο είδος της, καταλήγει απλά σε μια υποφερτη νουάρ περιπέτεια, η οποία βλέπεται με ενδιαφέρον, ωστόσο δεν την θεωρείς και αξιομνημόνευτη.
Το Beyond Outrage έκανε πρεμιέρα στο Τορόντο και τη Βενετία τον Σεπτέμβριο του 2012, ενώ βγήκε στις αμερικάνικες αίθουσες στις 3 Ιανουαρίου 2014.
Νίκος Δρίβας.
Beyond Outrage trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
