Ο κινηματογραφικός κόσμος έχει δημιουργήσει μια σχέση αγάπης-μίσους με τις μεταφορές young-adult βιβλίων στην μεγάλη οθόνη.
Οι παραγωγοί και το νεαρό κοινό δείχνουν να αγκαλιάζουν με τον πιο δυναμικό τρόπο κάθε προσπάθεια αυτού του παράξενου λογοτεχνικού και κινηματογραφικού είδους, ενώ οι υπόλοιποι περιμένουμε, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή η συγκεκριμένη μόδα θα εξαλειφθεί.
Μπαρόκ έρωτες, παρθένες και αστραφτεροί βρικόλακες, μεταφυσικά ερωτικά τρίγωνα και αγώνες επιβίωσης σε δυστοπικούς καιρούς, είναι όλα πράγματα που τα έχουμε δει στο κινηματογραφικό πανί, πολύ καλύτερα διατυπωμένα.
Εάν κάτσεις και σκεφτείς τα γεγονότα της εποχής μας δε, γίνεται ακόμα πιο φανερό το πόσο αναχρονιστικές και άχρωμες είναι οι περισσότερες young adult ταινίες.
Με αλλά λόγια, είναι πολύ εύκολο να μειώσεις ή και να καταρρίψεις τελείως αυτήν την κινηματογραφική τάση χωρίς απαραίτητα να γίνεσαι μηδενιστής ή «κουλτουριάρης».
Για αυτούς ακριβώς τους λόγους θεωρώ πως μια ταινία σαν το The Fault in Our Stars, δεν πρέπει να την υποβιβάσουμε ή να την αντιμετωπίσουμε σαν κάτι λιγότερο από αυτό που είναι.
Γιατί μετά από καιρό, βλέπουμε κάτι το διαφορετικό και θαρραλέο να απευθύνεται στο ίδιο δημογραφικό κοινό που ανέδειξε το Twilight και έκανε blockbuster το Hunger Games.
Διαφορετικό διότι βλέπουμε, επιτέλους, μια στροφή στον ρεαλισμό και τον ανθρωποκεντρισμό.
Χωρίς φτηνές sci-fi παραβολές και μεταφυσικές προεκτάσεις, το The Fault in Our Stars είναι ό,τι πιο ανθρώπινο θα δεις σε young-adult.
Θαρραλέο διότι αναγνωρίζει τα όρια του και ποτέ δεν τα περνά.
Θέλει να μιλήσει για νεανικές ανησυχίες, έρωτες και το ζήτημα του θανάτου και αυτό ακριβώς κάνει.
Αν μη τι άλλο, το να προβάλλεις ρομαντικά μια τέτοια θεματολογία σε κυνικούς καιρούς, σαν τους σημερινούς, απαιτεί τόλμη.
Αφηγήτρια και κεντρική ηρωίδα της ιστορίας είναι η Hazel (Shailene Woodley, The Descendants), μια έφηβη κοπέλα που έχει διαγνωσθεί με προχωρημένο καρκίνο στον θυρεοειδή και τους πνεύμονες της.
Καθώς η μητέρα της φοβάται πως η Hazel αναπτύσσει σημάδια κατάθλιψης, την παροτρύνει να επισκεφτεί ένα κέντρο συμπαράστασης καρκινοπαθών.
Εκεί είναι που τραβά, για πρώτη φορά, την προσοχή του Gus (Ansel Elgort, Carrie).
Ο νεαρός εντυπωσιασμένος από την σπιρτάδα της και την σαρκαστική της διάθεση αμέσως της πιάνει την κουβέντα και την προσκαλεί σπίτι του.
Εκείνου του λείπει ένα κάτω άκρο αλλά έχει καταφέρει να νικήσει την νόσο, και εκείνη με μια φιάλη οξυγόνου να την ακολουθεί διαρκώς, γίνονται ένα ταιριαστό ζευγάρι.
Η αγάπη τους για το βιβλίο του διάσημου συγγραφέα Van Houten (Willem Dafoe, Nymphomaniac) θα τους οδηγήσει σε ένα επικίνδυνο ταξίδι, καθώς ο χρόνος που τους απομένει είναι ελάχιστος.
Μια σχέση με προκαθορισμένη ημερομηνία λήξης θα σημάνει στην σημαντικότερη περιπέτεια της ζωής τους.
Βασισμένο στο ομώνυμο best-seller του John Green, το The Fault in Our Stars είναι μια γλυκόπικρη ταινία που ξεκινά με άσχημο τρόπο.
Η πρώτη μια ώρα του έργου λειτουργεί εισαγωγικά χωρίς όμως να μας προσφέρει μια διεισδυτική ματιά στο κόσμο ενός έφηβου καρκινοπαθή.
Σπίτια με άσπρους φράχτες, τα προάστια της Indiana και η αγνότητα του εφηβικού έρωτα προσπαθούν να εξομαλύνουν την ταινία και να μην μας ρίξουν κατευθείαν στα «βαθιά».
Σε αυτή την πρώτη ώρα της προβολής μια σχετικά ανάλαφρη pop διάθεση κυριαρχεί.
Έξυπνη κίνηση εάν αναλογιστεί κάνεις την συνέχεια του έργου, ωστόσο ελλιπής ως προς την ψυχογράφηση των χαρακτήρων και την σκιαγράφηση της οικογενειακής τους κατάστασης.
Γενικότερα, έχω την αίσθηση πως το κοινό θα περίμενε μια περισσότερο ωμή καταγραφή του καθημερινού τρόμου που βιώνει η Hazel και έναν πιο συνειδητοποιημένο και ολοκληρωμένο χαρακτήρα από αυτόν του Gus.
Ωστόσο, όλα αυτά διορθώνονται σχεδόν αυτόματα από την στιγμή που ξεκινά η δεύτερη πράξη του έργου.
Σαν δια μαγείας όλα φαίνονται να μπαίνουν στην θέση τους, η αφήγηση να γίνεται πιο τραχιά, η ροή του πιο κοφτή, οι χαρακτήρες πολύ πιο αποφασιστικοί και το δράμα τρομαχτικά εμφανές.
Από αυτό το κομβικό σημείο και έπειτα, δύσκολα μπορείς να βρεις κάτι το αρνητικό για το The Fault in Our Stars.
Για την ακρίβεια, το μόνο για το οποίο μπορείς να την κατηγορήσεις ως ταινία, είναι ο συναισθηματικός εκβιασμός που πολλές φορές σου προκαλεί.
Είναι σαν να λέει στο κοινό που θα την δει: «Σε αυτό, αυτό και αυτό το σημείο πρέπει να κλάψεις».
Κατά κάποιο τρόπο σαν να το επιβάλλει.
Κάτι το οποίο δεν θα έπρεπε να είναι τόσο επιτακτικό, αφού οι δραματουργικές ιδιότητες του έργου θα μπορούσαν να λειτουργήσουν εξίσου καλά χωρίς να τροφοδοτούνται από δακρύβρεχτα soundtrack και πομπώδη κοντινά πλάνα.
Ίσως για αυτό να ευθύνεται και ο άπειρος Josh Boone που πριν το The Fault in Our Stars, είχε σκηνοθετήσει μονάχα το μετριότατο Stuck In Love.
Ενώ μερικές φορές βασίζεται απόλυτα στο σενάριο και αφήνει την σκηνοθεσία στον "αυτόματο πιλότο", άλλες φορές δείχνει να προσπαθεί υπερβολικά.
Ειδικά στις πιο δραματικές σκηνές, προσπαθεί να μας «πείσει» για την ταινία του χωρίς αυτό όμως να χρειάζεται, γιατί το The Fault In Our Stars μας έχει κερδίσει ήδη, μέσα από τις πιο απλές και ανθρώπινες σκηνές του.
Αντίστοιχα, οι πρωταγωνιστές Shailenne Woodley και Ansel Elgort ξεκινούν κάπως αμήχανα τις ερμηνείες τους, σαν να μην έχουν αντιληφθεί το ειδικό βάρος που κουβαλούν οι χαρακτήρες τους, κάτι που όμως αλλάζει ραγδαία.
Καθώς η ταινία εξελίσσεται, αρχίζουν και αυτοί να ανακαλύπτουν τα διάφορα "επίπεδα" που κρύβουν οι χαρακτήρες τους, καταλήγοντας να μας αφήνουν με τις καλύτερες εντυπώσεις.
Με την Shailenne Woodley μάλιστα να δίνει μια ερμηνεία, ικανή να απογειώσει την καριέρα της και να την τοποθετήσει στην ίδια κλίμακα με σημαντικές νεαρές ηθοποιούς της εποχής μας.
Όπως είπα και στην αρχή, το The Fault in Our Stars είναι μια ταινία που δεν πρέπει να υποτιμήσεις.
Γλυκόπικρη και ρομαντική, λυτρωτική και όσο δραματική χρειάζεται, εάν και δεν ταιριάζει με το γούστο μου δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ την αφοπλιστική χάρη με την οποία χειρίζεται την σκληρή θεματολογία της.
Και εάν δεν σου αρκούν αυτά, σκέψου πως μπορεί να χαράζει έναν διαφορετικό δρόμο για τις Young-Adult ταινίες.
Κάτι έχει να πει και αυτό.
Έτσι δεν είναι;
Στις αίθουσες από 5 Ιουνίου.
Γιώργος Καραμάνος.
The Fault In Our Stars trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
