Οι ταινίες που φτάνουν στο σινεμά με την υποσημείωση « Βασίζεται σε αληθινή ιστορία» συνήθως παραμένουν αδέσποτα μακριά από την ιστορική βάση στην οποία στηρίζεται η αφήγηση.
Ποτέ δεν θα μάντευα πως η Disney έχει γυρίσει αυτό το αθλητικό δράμα με σεναριογράφο τον Thomas McCarthy (του The Visitor, 2007).
O παράγοντας του αθλητικού μάρκετινγκ με κεντρικό χαρακτήρα τον Jon Hamm να καθορίζει την πρόσληψη μεγάλων πρωταθλητών του κρίκετ από την Ινδία, ώστε να προωθηθούν για επαγγελματίες παίκτες του μπέιζμπολ μέσα από τη διαμόρφωση ενός reality show ονόματι “million dollar arm”, είναι αρκετά ρηχό, συμπιεσμένο και τετριμμένο.
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τις πραγματικές ιστορίες του αθλητικού πράκτορα J.B. Bernstein (Jon Hamm, Friends With Kids) και μας προσφέρεται φιλική προς την οικογένεια και απλοϊκή με τίποτα αμφιλεγόμενο και με αισιόδοξη κατάληξη.
Είναι λίγο ντεμοντέ.
Είναι και ολίγων βαρετό.
H Disney έχει πάρει το σκελετό μιας δυνητικά άξιας κινηματογραφικής ταινίας και την αναλύει με την υπεραφθονία των feel good κλισέ.
Το αποτέλεσμα είναι υπερβολικό και προβλέψιμο στο σημείο όπου είναι σχεδόν επώδυνο.
Σε δυο ώρες έκτασης το Million Dollar Arm υπερβαίνει τη διάρκεια την ευπρόσδεκτη.
Με δυναμικά ονόματα να υποστηρίζουν την ταινία όπως τους Alan Arkin (Grudge Match) και Bill Paxton (Edge of Tomorrow) να κλέβουν σκηνές στην υποστήριξη των ρόλων και οι δυο ινδοί ηθοποιοί Madhur Mittal (Slumdog Millionaire) και Suraj Sharma (The Life of Pi) να δίνουν αξιόπιστες ερμηνείες.
Η άβολη και άτοπη σχέση του J.B με την Brenda Fenwick (Lake Bell, Black Rock) φαντάζει εξίσου βεβιασμένη και κάπως κενή.
O σκηνοθέτης Craig Gillespie κάνει ελάχιστα για να κάνει την Ινδία να ζωντανέψει.
Στριφογυρνάει γύρω από το τυπικό concept: ένας Αμερικανός στην Ινδία δίχως να προβάλει την αίσθηση του τόπου και του πολιτισμού.
Μια ταινίας Μπέιζμπολ με εξωτικό ινδικό άρωμα .
Ένα δημιούργημα από μια Φενάκη.
Ένας πράκτορας σπορ που παύει να συμπεριφέρεται σαν καρχαρίας και για αρκετό καιρό ψάχνει να βρει την ψυχή του .
Παθιασμένο από τη μια, αλλά ανιαρό και σχεδόν προβλέψιμο με το μελόδραμα να εξωθεί σε κάθε στροφή.
Με σκόπιμες ευαισθησίες και με την απλότητα της σκηνοθετικής εγκατάστασης ο Gillespie προσπάθησε να δώσει έκταση στα γεωγραφικά και συναισθηματικά ταξίδια αλλά δεν εκπλήρωσε το σκοπό του.
Σίγουρα είναι μια ταινία οικογενειακή, ανάλαφρη για να περάσει η ώρα σε μια ακτίνα ηλιοφάνειας δίχως σκληρά μηνύματα και σκοτεινές γωνίες.
Ότι βλέπεις αυτό παίρνεις πια, από τις νέες εκδοχές οικογενειακών ταινιών της Disney.
Στις αίθουσες από 12 Ιουνίου.
Γεωργία Ξανθάκου.
1.jpg)
