Αν μια κωμωδία κρίνεται από το πόσες φορές γελάς, τότε η νέα ταινία του Seth MacFarlane κρατάει ένα μέτριο προς καλό επίπεδο επιτυχίας.
Δεδομένου ότι ο ανήθικος προκλητικός ακριβοπληρωμένος δημιουργός Mcfarlane (Family Guy, American Dad, Ted) εχει τοποθετήσει σε αυτή την κωμικοπαρωδία από τους καλύτερους ηθοποιούς να παρελαύνουν το έτος 1882 σε ρόλους που τους ανυψώνουν.
Η Amanda Seyfried (The Big Wedding), ο Neil Patrick Harris (How I Met Your Mother), η Charlize Theron (Snow White and the Huntsman), ο Liam Neeson (Taken 2), o Ewan McGregor (Jack the Giant Slayer) και άλλοι χαρακτήρες να διασχίζουν τα σύνορα της κωμωδίας και του σαμποτάζ.
Η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στα γούεστερν.
O McFarlane υποδύεται τον Albert Stark, έναν λιπόψυχο που είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, στην Άγρια δύση του 1882.
Όλοι οι απόκληροι μαζεμένοι - μεθυσμένοι άγριοι, περιφρονημένες πόρνες, πεινασμένα ζώα, ασθένειες, βίαιοι θάνατοι, σημαντικοί τραυματισμοί, Ινδιάνοι, οι καιρικές συνθήκες και πάει λέγοντας.
Βασικά ο Stark είναι ένας σύγχρονος τύπος που τηλεμεταφέρθηκε στον 19ο αιώνα στην Αριζόνα ερχόμενος έτσι αντιμέτωπος με τη ζοφερή πραγματικότητα των παλιών ημερών.
O MacFarlane έχει φτιάξει ένα ελλειμματικό πλαίσιο αφήγησης με υπερβολικά μεγάλο χρονικό διάστημα έκτασης των 110 λεπτών.
Θέλει να αναδημιουργήσει κάπως τη χημεία του Blazing Saddles του 1974 αλλά το χιούμορ της δυτικής παρωδίας του δεν παραμένει αρμονικά φυσικό και αυθεντικό.
Η φωτογραφία του Michael Barrett κάνει σωστή χρήση των πλάνων ώστε να φιλοξενείται η θέα του κλασικού Γουέστερν.
Η μουσική επενδυση του Joel McNeely είναι ένα συνονθύλευμα παλιών γνωστών μελωδιών.
Όλα αυτά μπορούν να είναι μια πολύ ωραία κτισμένη βιτρίνα αλλά τίποτα παραπέρα.
Υπάρχουν αρκετά υψηλά σημεία σκορπισμένα σε όλη τη ταινία που την φέρνουν σε βατής αξίας επίπεδο.
Τώρα υπάρχει περίπτωση κάποιοι να εντυπωσιαστούν, κάποιοι να βαρεθούν και για αυτούς που κουβαλάνε παρωπίδες μέχρι και να προσβληθούν.
Στις αίθουσες από 12 Ιουνίου.
Γεωργία Ξανθάκου.
