Τα έχουμε ξαναπεί πολλές φορές στο παρελθόν ότι κάθε ταινία πρέπει να κρίνεται για το είδος της.
Όταν βλέπεις το όνομα του Arnold Schwartzenegger (The Last Stand) και την υπόθεση του Sabotage, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι λιγότερο από μια χορταστική ταινία δράσης.
Μόνο και μόνο από το trailer του, το Sabotage είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για μια καθαρόαιμη περιπέτεια, η οποία βέβαια αποδεικνύεται υπέρ του δέοντος βίαιη και σκληρή.
Η ταινία ξεκινάει με μια αιματηρή εισβολή της ομάδας κρούσης στα καρτέλ, εκεί όπου είναι όλο το "ζουμί" της μετέπειτα ταινίας.
Από τα μισά και μετά, με ένα μεγάλο αχρείαστο κενό, 20-30 λεπτά μετά την εναρκτήρια σκηνή το Sabotage αρχίζει και μπαίνει στο ζουμί της υπόθεσης, όπου και αναζητείται ο "ένοχος" που έκλεψε τα χρήματα ή κάτι άλλο αν συμβαίνει.
H υπόθεση της ταινίας έχει να κάνει με την καλύτερη ομάδα δίωξης ναρκωτικών στον πλανήτη, η οποία φυσικά δεν θα μπορούσε παρά να έχει αρχηγό τον Arnold Schwarzenegger.
Δε σημαίνει όμως ότι είναι αλώβητη, ειδικά όταν θεωρείται υπεύθυνη για την εξαφάνιση δέκα εκατομμυρίων δολαρίων, μετά από έφοδο σε κρησφύγετο ενός πανίσχυρου μεξικανικού καρτέλ.
Όπως είναι φυσικό, τα μέλη της ομάδας βρίσκονται στο στόχαστρο και ένας ένας χάνει τη ζωή του.
Στο πρότυπο των Δέκα Μικρών Νέγρων της Αγκάθα Κρίστι, όλοι είναι ένοχοι και η ομάδα συρρικνώνεται μυστηριωδώς.
Την συγκεκριμένη ταινία μπορείς να την κρίνεις για δυο πράγματα.
Την σκηνοθεσία της και τους χαρακτήρες της ταινίας.
Το ένα είναι πολύ καλό, καθώς η σκηνοθεσία είναι δυναμική, με πολλά εντυπωσιακά πλάνα και διάφορα πολύ ωραία κολπάκια τα οποία προσδίδουν μια άλλη οπτική σε αυτή την περιπέτεια.
Γενικότερα ο έμπειρος David Ayer των πολύ καλών Street Kings και End of Watch, σε αρκετές σκηνές κάνει το όλο εγχείρημα πολύ ρεαλιστικό και ωμό (κι ας ξεφεύγει σε αρκετά σημεία) κάνοντας την ταινία σε πολλά σημεία ένα splatter fest.
H προσομοίωση μάλιστα με videogame σε μερικά πλάνα (σαν να παίζεις Call Of Duty), δίνει άλλη διάσταση στην ταινία.
Το αρνητικό της ταινίας είναι οι χαρακτήρες της, που είναι ο ένας πιο αδιάφορος από τον άλλο.
Εντάξει τις σεναριακές τρύπες τις προσπερνάς λόγω του ύφους της ταινίας, αλλά ο ένας χαρακτήρας είναι χειρότερος από τον άλλο, θυμίζοντας σε πολλά σημεία ανεγκέφαλους στρατόκ***ους που σκοτώνουν για τον χαβαλέ τους.
Ο Arnold φυσικά καταλαμβάνει την μερίδα του λέοντος, ωστόσο είναι βαρύς και κουρασμένος σε πολλά σημεία και μόνο στο τέλος πετάει 2-3 από τις χαρακτηριστικές τους ατάκες.
Οι υπόλοιποι - Sam Worthington (Wrath of the Titans), Joe Manganiello (Magic Mike), Josh Holloway (Battle of the Year), Terence Howard (Prisoners) - απλά είναι καρικατούρες, από μέτριοι έως και τραγικά αδιάφοροι δεν κάνουν την διαφορά στους ρόλους τους.
Αν προσπεράσεις την σκληρότητα της, αντέξεις την (επιτηδευμένη;) ηλιθιότητα των χαρακτήρων και προσαρμοστείς στα δεδομένα της, είναι σίγουρο ότι θα κυλήσει η ώρα χωρίς δυσκολίες.
Μια περιπέτεια που σίγουρα δεν κατατάσσεται στην καλύτερη του είδους, ωστόσο αν την επιλέξεις δεν κλαις τα λεφτά σου.
Αν μάλιστα κάποια στοιχεία της είχαν αξιοποιηθεί καλύτερα, τώρα ίσως μιλούσαμε όχι απλά για μια watchable, αλλά για μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα ταινία.
Στις αίθουσες από 19 Ιουνίου.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
