Ο Yves Saint Laurent είναι γνωστός σε πολύ κόσμο.
Ειδικότερα στον κόσμο της μόδας και σε όποιον εκστασιάζεται με αυτή.
Η ιστορία του όμως πέρα από ένα όνομα ή το πρεστίζ που αυτό κουβαλάει δεν είναι και τόσο γνωστή.
Θέλοντας να καλύψει την κινηματογραφική τούτη «απουσία», ο σκηνοθέτης Jalil Lespert, διηγείται την ιστορία του Yves Saint Laurent, επικεντρώνοντας σε όλη την ζωή του από τότε που ήταν νέος ως και το αποκορύφωμα της καριέρας του, εξειδικεύοντας τόσο στην πετυχημένη και επικερδέστατη δουλειά του όσο και στους προσωπικούς εφιάλτες και δαίμονες και την σχετικά φιλήδονη και ναρκισσιστική ζωή του.
Με παρουσία στο διαγωνιστικό των φετινών Καννών, μη έχοντας όμως τελικώς πλησιάσει τα βραβεία, η ταινία προσπαθεί να εισέλθει και στο ελληνικό κοινό, αναδεικνύοντας την αδύναμη, συνεσταλμένη και εύθραυστη ψυχολογία του μετρ της «υψηλής ραπτικής» - που στη Γαλλία προστατεύεται από τον νόμο - , δίνοντας του πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του, μια θέση στο πάνθεον όχι των επιχειρήσεων αλλά της τέχνης, πράγμα ίσως διφορούμενο.
Οι Γάλλοι όμως έχουν παρελθόν στις βιογραφικές ταινίες σχεδιαστών μόδας.
Θυμόμαστε την ταινία Coco Before Chanel.
Η ταινία είναι καλογυρισμένη, με προσεγμένη φωτογραφία, άρτια αντιγραφή των ενδυμάτων που σχεδίασε ο Yves Saint Laurent (τον υποδύεται ο Pierre Niney του Les Neiges Du Kilimandjaro), άρτια αναδόμηση της εποχής που έζησε, πολύ καλές ερμηνείες από όλους του ηθοποιούς - ηθοποιοί μέλη του θρυλικού κρατικού θεάτρου Comedie - Francaise (ιδρυμένο το 1680), μα παράλληλα απολύτως συμβατική, γραμμική, δίχως βάθος, στυλιζαρισμένο ύφος, δίνοντας άκριτα τα «εύγε» στην δόξα, την φήμη και το χρήμα, κάνοντας την να μοιάζει περισσότερο ως μια προσωπολατρικά και επιφανειακά, εκθειαστική αντιμετώπιση του Laurent και μόνο, παρά ως μια ανεξάρτητη και ολοκληρωμένη αισθητική κατάθεση, με τάσεις γενίκευσης, που είναι ο κινηματογράφος.
Έχουμε να κάνουμε, λοιπόν, με μια ιδιαίτερη βιογραφική ταινία, για εξειδικευμένο κοινό, μιας και οι προβληματισμοί που εξάγονται από την ζωή ενός διάσημου μεγιστάνα της μόδας, δεν ξέρω κατά πόσο αγγίζουν την πλειοψηφία.
Προσωπικά, μου μοιάζει αδιάφορη και περιττή.
Στις αίθουσες από 5 Ιουνίου.
Χρήστος Σκυλλάκος.
1.jpg)
