To Game of Thrones είναι μια μοναδική σειρά.
Μια σειρά βιβλίων που ήταν γνωστή στους χώρους των αναγνωστών fantasy βιβλίων πήρε το πράσινο φως από ένα μεγάλο κανάλι και ένα τεράστιο budget και μας έδωσε το τηλεοπτικό φαινόμενο των ημερών μας.
Η 1η season δεν είχε τίποτα κοινό με οτιδήποτε είχαμε δει μέχρι τώρα, καθώς μας εισήγαγε σε έναν ολοκαίνουριο κόσμο γεμάτο μυστήρια, που και που μαγεία, δράκους και white walkers.
Αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για να κάνουν το Game Of Thrones να κατακτήσει την επιτυχία.
Το μοναδικό στοιχείο, είναι το πόσο λίγη σημασία έχουν όλα τα παραπάνω fantasy στοιχεία.
Οι δεκάδες χαρακτήρες που πλαισιώθηκαν από ιδανικά cast έχουν ο καθένας την προσωπική ατζέντα του, τα όνειρα και τους στόχους του, αγαπάνε και μισούν.
Είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι.
Αυτό λοιπόν που με τράβηξε ήταν το παράδοξο τρίπτυχο: άρτια παραγωγή-φανταστικό στοιχείο-ρεαλιστικό στοιχείο.
Ένα από τα πλεονεκτήματα (αλλά και μερικές φορές εμπόδιο) είναι ότι η γραφή του σεναρίου δεν γίνεται από το μηδέν.
Φυσικά η αναπροσαρμογή των βιβλίων στο τηλεοπτικό format δεν είναι κάτι εύκολο, αλλά μου φαίνεται πιο εύκολο και πιο καλό για τους φαν, από το να είναι η ιστορία έρμαιο μια ομάδας σεναριογράφων που μπορούν να τραβήξουν μια ιστορία όσο θέλουν για χάρη των χρημάτων.
Οι δημιουργοί λοιπόν έχουν στο μυαλό τους στο να κάνουν μια άρτια παραγωγή, με τα σωστά πρόσωπα μπροστά και πίσω από τις κάμερες, διασκευάζουν το σενάριο με τη βοήθεια του συγγραφέα αλλά βάζουν και τη δικιά τους πινελιά καθώς οι αλλαγές που έχουν κάνει είναι πολλές.
Το που θα οδηγήσουν θα το κρίνουμε μετά.
Εγώ σαν φαν και των βιβλίων βλέπω με ενδιαφέρον τη σειρά, με προβληματίζουν οι εκάστοτε αλλαγές αλλά έχω και ενδιαφέρον για να δω το αποτέλεσμα των επιλογών τους.
Θα κάνω μια μικρή ανασκόπηση του 3ου κύκλου και έπειτα θα μιλήσουμε για τον 4ο που τελείωσε πριν λίγες ημέρες.
H 3η season μπορώ να πω ότι με κούρασε.
Αρκετά επεισόδια είχαν μεταβατικό χαρακτήρα και ενώ η ιστορία δεν ήταν καθόλου αδιάφορη, κάποια σκηνοθετικές επιλογές με ξένισαν πάρα πολύ.
Τρανταχτό παράδειγμα η ανάβαση του Snow (Kit Harington) και της Ygritte (Rose Leslie) στο Τείχος.
Ενώ το αγωνιώδες κομμάτι της ανάβασης ήταν έντονο και το παρακολούθησα προσηλωμένος, στο τέλος είδα τους δύο χαρακτήρες να φιλιούνται πάνω από το τείχος, με την Ανατολή από πίσω και μια ρομαντική μελωδία να παίζει.
Ότι πιο άθλιο μας έχει δώσει η σειρά μέχρι τώρα.
Όχι μόνο γιατί βρώμαγε cheesy-λα από χιλιόμετρα, ούτε επειδή έγινε για να γίνει δώρο στα fangirls, αλλά περισσότερο επειδή ήταν εντελώς εκτός χαρακτήρα.
Και όχι τόσο του Jon Snow (που στα γκομενικά είναι φλώρος και τον κόβω να ανέβαινε ολόκληρο βράδυ ένα παγωμένο τείχος και να έβλεπε τον ρομαντισμό στην Ανατολή), αλλά της Ygritte.
Μέσω αυτής της ανεξάρτητης «άγριας», ο Martin ήθελε να μας δείξει την τεράστια διαφορά που έχει ο πολιτισμός των Wildlings με αυτό ήξερε μέχρι τώρα ο Snow και όλοι στο Westeros (και όπως ξέρουμε, you know nothing Jon Snow).
Είναι ελεύθερη, δυναμική, δεν έχει βασιλιά, διαλέγει το ταίρι της και είναι φονική.
Πιστεύεις ότι μια τέτοια γυναίκα θα έβλεπε τον ρομαντισμό στην ανατολή;
«You know nothing little viewer»!
Το μόνο που θα είχε σημασία για αυτήν θα ήταν να πάνε γρήγορα να σφάξουν κανένα «κοράκι».
Παρ’ όλες όμως τις cheesy σκηνές, η 3η season μας έδωσε κάποιες πραγματικά αξέχαστες σκηνές, όπως αυτή με το χέρι του Jaime και φυσικά το πασίγνωστο Red Wedding που σόκαρε και θύμισε τι εστί Game of Thrones.
Κανείς δεν θα μείνει ζωντανός αν δεν ξέρει να παίζει το «Παιχνίδι των Θρόνων», και οι Stark είναι οι χειρότεροι παίκτες.
Καθοδηγούμενοι από περηφάνια (Ned) από την αίσθηση του δικαίου (Robb) και την πίστη τους, οι Stark το πληρώνουν γιατί προφανώς και ο κόσμος δεν είναι δίκαιος.
Πολλοί σοκαρίστηκαν υπερβολικά με το Red Wedding, κατηγόρησαν τον Martin για νοσηρή φαντασία και του έστειλαν μέχρι και απειλητικά μηνύματα.
Κατά την άποψη μου όμως το αποτέλεσμα του «Κόκκινου Γάμου» ήταν απόλυτα λογικό επακόλουθο.
Μετά από τέτοιο ρεζιλίκι δεν επιστρέφεις για να δείξεις την νέα γυναίκα σου στον πρώην πεθερό.
Απλά δεν το κάνεις.
Όπως και να έχει όμως, η αξία αυτού του επεισοδίου (που ήταν τεράστια) δεν έσωσε την 3η πράξη του «Παιχνιδιού» που είχε πολλά προβλήματα, καλές στιγμές αλλά δημιουργικά είχε βαλτώσει.
Το σίγουρο ήταν ότι η επόμενη season θα ήταν πολύ σημαντική.
Καταρχήν είναι βασισμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος της στο τρίτο βιβλίο A Storm of Swords, το οποίο οι γνώστες λένε ότι είναι το καλύτερο, άρα η πηγή προσφέρει άφθονο καλό υλικό, που οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες πρέπει να αποδώσουν σωστά για να έχουμε ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα.
Για περισσότερα για το Game of Thrones και τα βιβλία επισκεφτείτε το προσωπικό μου blog.
H 4η πράξη ήταν άκρως επιτυχημένη.
Όλα τα προβλήματα του προηγούμενου έτους εξαφανίστηκαν και όλα τα επεισόδια είχαν να δώσουν κάτι σημαντικό.
Η συνοχή ήταν ακόμα μεγαλύτερη και τίποτα δεν πήγε χαμένο.
Σε όλα τα μέτωπα οι χαρακτήρες έζησαν γεγονότα που τους επηρέασαν σημαντικά όχι μόνο όμως προσωπικά αλλά και τον κόσμο ολόκληρο.
Στο Kings Lanting τα πάντα βρίσκονται σε λεπτή ισορροπία καθώς νέοι χαρακτήρες μπαίνουν στην εξίσωση.
Συγκεκριμένα ένας ακόμα πολύ σημαντικός Οίκος, οι Martel του Dorn, βρίσκονται στο προσκήνιο καθώς ο πρίγκιπας Oberyn (Pedro Pascal) έρχεται στην πρωτεύουσα έχοντας φυσικά προσωπικό σκοπό αλλά με πρόφαση τον επικείμενο γάμο του Joffrey (Jack Gleeson) με την Margaery Tyrell (Natalie Dormer).
Αφού ο Martin μας έδειξε ότι δεν πολύ γουστάρει τους γάμους, περάσαμε προς το δεύτερο μέρος της season όπου είδαμε τον Tyrion να προσπαθεί να αντεπεξέλθει από τα τεκταινόμενα του γάμου του ανιψιού του.
Ο Peter Dinklage μας έδωσε μια σειρά τρομερών ερμηνειών δείχνοντας το πόσο τρομερός ηθοποιός είναι.
Το φινάλε της season τον αφήνει με αβέβαιο μέλλον και με πράξεις που θα επηρεάσουν όλο το βασίλειο.
Στο τείχος από την άλλη, ο Snow και η Night Watch έχουν να αντιμετωπίσουν την ορδή των Wildlings υπο τον Mance Rayder (Ciaran Hinds) και την μικρή ομάδα που έρχεται από την άλλη μεριά, αυτή που είναι η Ygrit.
Στο Game of Thrones έχουμε συνηθίσει το ένατο επεισόδιο κάθε χρονιάς να γίνεται κάτι επικό.
Είχαμε αποκεφαλισμό του Ned στην 1η, μάχη του Blackwater στη 2η και Red Wedding στην 3η.
Η μάχη του Τείχους δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τα προηγούμενα.
Πολλά παράπονα ακούστηκαν για αυτό το επεισόδιο, αλλά διακρίνω ότι η πηγή της γκρίνιας πηγάζει από την αγωνία για το μέλλον του Tyrion και όχι τόσο για την ποιότητα του επεισοδίου.
Η μάχη λοιπόν του Τείχους είχε φανταστική σκηνοθεσία (το πλάνο που μας δείχνει το τι συμβαίνει στην αυλή του Castle Black με την κάμερα να διαγράφει 360ο ήταν φοβερό) και άρτια παραγωγή.
Θυμηθείτε ότι μιλάμε για τηλεόραση.
Τηλεόραση που είχαμε την δυνατότητα να απολαύσουμε γίγαντες, μαμούθ, εκρήξεις, έναν τεράστιο στρατό ένα badass δρεπάνι και εμείς αντί να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό για το επίπεδο που έχει φτάσει η τηλεόραση παραπονιόμαστε.
Τα στάνταρ όμως τα έχει ανεβάσει το Game of Thrones μόνο του, οπότε κανείς δεν του φταίει.
Για να καταλάβεις το μέγεθος της προσοχής που δίνουν, πρόσεξε το τέλος του 9ου επεισοδίου, καθώς ο Jon βγαίνει από την πύλη, αχνοφαίνονται οι CGI αλυσίδες του μαμούθ.
Αυτή η λεπτομέρεια είναι χαρακτηριστικό του Game of Thrones, περισσότερο από κάθε άλλη σειρά που υπάρχει ή υπήρξε.
Ένας ακόμα λόγος που δεν δείχνει τόση προσοχή το κοινό στην Night Watch και τα γεγονότα του Τείχους, είναι γιατί αν εξαιρέσεις τον Snow, τον Sam (John Bradley), άντε και λίγο τον maester Aemon (Peter Vaughan), όλοι οι υπόλοιποι είναι αδιάφοροι και σχετικώς ασήμαντοι.
Ο χρόνος που έχει δώσει η σειρά στους ιππότες της νυχτερινής φρουράς, είναι ελάχιστος και το κοινό δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί τους.
Για αυτό και ζητάει περισσότερο Tyrion και περισσότερο Dainerys.
Λανθασμένα όμως καθώς ξεχνούν ότι τα βιβλία λέγονται «Ένα τραγούδι για την Φωτιά και τον Πάγο».
Ο πάγος είναι το ίδιο σημαντικός με τη φωτιά…
Στα υπόλοιπα μέτωπα είχαμε σημαντικές εξελίξεις για το ενδιαφέρον δίδυμο Sandor Clegane-Arya η οποία μας δείχνει ότι εξελίσσεται σε μια φονική γυναίκα με σκοτεινό μέλλον.
Κάθε στιγμή με αυτούς τους δύο ήταν απολαυστική με εκπληκτική χημεία ανάμεσα στην Rory McCann και την Maisie Williams.
Η Dainerys (Emilia Clarke) από την άλλη μαθαίνει σιγα σιγά πώς να κυβερνάει και για αυτό τον λόγο αράζει στο Meeryn και εξασκεί το λεπτούργημα της βασίλισσας.
Τίποτα πραγματικό δεν συμβαίνει παρά μόνο οι αποκαλύψεις για τον (lord friendzoned) Jorah Mormond (Jain Glen) και η συνειδητοποίηση ότι οι δράκοι δεν είναι σκυλάκια.
Στις επόμενες season πρέπει να μάθει πώς να τους ελέγχει αλλιώς θα χάσει το μεγαλύτερο όπλο της.
Δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι ενώ οι γυμνές σκηνές δεν έλειψαν καθόλου, η Clarke δεν μας έκανε την χάρη να γυρίσει ούτε μια σκηνή.
Το θέμα είναι ότι οι φήμες που την ήθελαν να παραπονιέται για τις πολλές γυμνές σκηνές, τώρα που έγινε star, μάλλον βγαίνουν αληθινές.
Πιθανότατα όταν βλέπει την 1η season στο DVD η κ Clarke νιώθει άβολα…
Τι κάνει το σταριλίκι ε;
Τέλος αφήνω το team του Bran (Isaac Hempstead Wright).
Η ομάδα των παιδιών φτάνει τελικά στον προορισμό του και γνωρίσαμε ένα ακόμα νέο κομμάτι της μυθολογίας του Westeros, που είναι τα Παιδιά του Δάσους και ο Coldhands, αυτός δηλαδή που έδινε τα οράματα/οδηγίες στον Bran και στο μέλλον θα γίνει ο μέντορας του.
Είναι αυτός επίσης που θα μας παρουσιάσει ένα κομμάτι το οποίο δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο σε όλο το Game of Thrones και αυτό είναι η μαγεία.
Όλο αυτό το ταξίδι του Bran εδώ και δύο season έφτασε επιτέλους στο τέλος της.
Κάποιες στιγμές έγινε βαρετό.
Ήρθε η ώρα να μας το ανταποδώσει.
Καταλήγοντας, πιστεύω ότι ο 4ος κύκλος ήταν ο πιο μεστός, με την μεγαλύτερη συνοχή και με αίσθηση ότι οτιδήποτε παρακολουθούμε βρίσκεται εκεί γιατί έχει σημασία και όχι για να γεμίσει χώρο.
Το επίπεδο ανέβηκε ξανά στα επίπεδα που είχε η ο 1ος και ο 2ος κύκλος και με γέμισε ξανά με ενθουσιασμό.
Το Game of Thrones επιστρέφει ξανά την Άνοιξη του 2015 με νέα πρόσωπα και νέα storyline.
Stay tuned γιατι σύντομα έρχεται spoiler post-συζήτηση πάνω στην season που μόλις πέρασε.
Τάσος Σαμπάρ.
