Το πρώτο επεισόδιο προγραμματισμένο για τις 7 Οκτωβρίου.
Και ξαφνικά, βγαίνει η φήμη ότι έχει ήδη διαρρεύσει διαδικτυακά με το απαραίτητο υδατογράφημα-πνευματικά δικαιώματα για το CW, το τηλεοπτικό δίκτυο που προορίζεται.
Το επεισόδιο-‘πιλότος’ της σειράς καταπιάνεται κατευθείαν με τη δημιουργία του ‘Ανθρώπου-Αστραπή’:
Ο Barry Allen (Grant Gustin) είναι ένα ικανό στέλεχος του Τμήματος Σήμανσης της αστυνομίας της Central City, ο οποίος όταν ήταν μόλις 11 ετών είδε την μητέρα του να καταδιώκεται από μία μυστηριώδη κιτρινο-κόκκινη λάμψη μέσα στο σπίτι τους, τον πατέρα του να προσπαθεί να τη σώσει διώχνοντας τον ίδιο για να τον προστατέψει, με τη μαμά τελικά να καταλήγει μυστηριωδώς νεκρή και την αστυνομία να συλλαμβάνει τον μπαμπά ως δολοφόνο (ως μοναδικό ύποπτο) και να τον ρίχνει στη φυλακή.
Στο σήμερα λοιπόν, 14-15 χρόνια μετά, η πόλη συνταράσσεται από ένα πρωτοφανές γεγονός: στα πλαίσια ενός μυστηριώδους ενεργειακού πειράματος φυσικής που πραγματοποιεί το τοπικό επιστημονικό κέντρο, κάτι πάει στραβά και έχει ως αποτέλεσμα την δημιουργία μιας ασυνήθιστα έντονης καταιγίδας.
Αυτή η καταιγίδα δημιουργεί κεραυνούς, ένας εκ των οποίων χτυπά τον Barry την ώρα που βρίσκεται στο επαγγελματικό του εργαστήριο και σε συνδυασμό με κάποια χημικά που εκλύονται στο χώρο λόγω της έκρηξης, ο νεαρός Allen αποκτά ταχύτητα φωτός στα πόδια του.
Φαίνεται όμως πως η εν λόγω καταιγίδα είχε ανεξήγητες παρενέργειες και σ’ άλλους πολίτες της Central City.
Ήταν συμπαθέστατο το επεισόδιο.
Σε σχέση με τις υπόλοιπες κόμικς superhero-based σειρές πάντα, γιατί αυτές είναι το πεδίο σύγκρισης.
Θυμηθείτε λίγο το τουρλουμπούκι, τύπου «δεν-ξέρω-που-το-πάω-αλλά-το-πάω- με-τον-Coulson» ‘Agents Of Shield’, το ‘Arrow’ που στα περισσότερα επεισόδια θυμίζει ‘Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς’ με λίγη γαρνιτούρα από ξύλο και δολοφόνους, το ‘Smallville’ που είχε μπλέξει τα μπούτια του με τις υποπλοκές, ενώ πάλι είχε σε πρώτο πλάνο τις μπερμπαντιές του Κλαρκ του Κεντ με τις γκομενίτσες του σχολείου.
Καταρχάς, σε βάζει κατευθείαν στο ψητό, όπως είπαμε και πιο πάνω.
Δεν ξοδεύονται επεισόδια για να δούμε πόσο κατεστραμμένος ψυχικά είναι ο πρωταγωνιστής, πόσο διαταραγμένες σχέσεις έχει με την διαλυμένη οικογένειά του κλπ.
Επιπλέον, δεν αναλώνεται η πλοκή σε περιττά φλάσμπακς, που σε πολλές σειρές φτάνουν σε σημείο υπερβολής, δείχνοντας τη τελευταία συνάντηση του Barry με το ξάδερφο, την αρραβωνιαστικιά, τον ταξιτζή του 5ου ορόφου κλπ.
Ούτε μας ενδιαφέρει η τελευταία φορά που ο Barry μίλησε στη μαμά του, η πρώτη φορά που παρήγγειλε κοκορέτσι διαίτης, ή εκείνο το Σάββατο που έσωσε το χαμστεράκι της Μαιρούλας από τη φωτιά, με τους πολίτες να τον συγχαίρουν επειδή κρύβει μέσα του ένα μεγαλείο θάρρους, άσχετα αν αυτός δεν θέλει καθόλου να το κρύβει αλλά να το δείξει όλο το μεγαλείο του στη Μαιρούλα που φοράει κάτι στρινγκ...
Εξάλλου, με εξαίρεση ορισμένες μάλλον επουσιώδεις τροποποιήσεις, μιλάμε για την αυθεντική ιστορία δημιουργίας του Flash.
Αυτό το θεωρώ καλό, γιατί η σειρά –ως πρώτο δείγμα γραφής, έστω– μοιάζει να σέβεται και να ακολουθεί τα βασικά στοιχεία πλοκής των κόμικς.
Έπειτα, έχει αρκετή δράση, αν και δεν ξέρω κατά πόσο θα συνεχίσει έτσι και στα επόμενα επεισόδια.
Πάντως εδώ, και τις καταδιώξεις σου τις βλέπεις, και τους πυροβολισμούς σου και τις μάχες με τα εφέ των υπερδυνάμεων κι όλα.
Οι διάλογοι είναι ικανοποιητικοί, όχι βέβαια κάτι το ιδιαίτερο, αλλά τη δουλειά τους την κάνουν.
Μην περιμένεις κάτι ιδιαίτερα πνευματώδες, ριζοσπαστικό ή χιουμοριστικό, ούτε ‘The Newsroom’ βλέπεις ούτε ‘Californication’ και ανά σημεία λίγο κλισεδιάζουν (πχ. διάλογος μπαμπά West με τον Barry για το θάνατο της μάνας του τελευταίου) αλλά δεν είναι ενοχλητικοί και βοηθούν άμεσα να κυλήσει η πλοκή.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους χαρακτήρες, οι οποίοι δεν δείχνουν εντελώς χάρτινοι, αλλά ούτε και περίπλοκοι.
Είναι ήρωες με ανθρώπινα στοιχεία, αλλά τονίζονται ίσα-ίσα για μια πλοκή superhero ιστορίας.
Στα συν ότι ο Allen απεικονίζεται ως λίγο ντετέκτιβ, ψάχνοντας τον θάνατο της μητέρας του (βλ. σχεδιαγράμματα και σημειώσεις στο γραφείο του), κάτι που είναι ενδιαφέρον ως βασικό στρώμα πλοκής για όλη τη σεζόν κι αν αναπτυχθεί κομψά θα ανεβάσει τη σειρά.
Είναι πάντως σαφές πως υφέρπει ‘κρυφή ατζέντα’ ή έστω μυστήριο για κανα-δυο ήρωες, θα δείτε και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Βέβαια, οι βασικοί χαρακτήρες είναι ολίγον τι τροποποιημένοι, όπως η ομορφούλα Iris West (Candice Patton), η οποία βέβαια σε σχέση με τα κόμικς ούτε λευκή επιδερμίδα έχει, ούτε είναι δημοσιογράφος, παρά σπουδάζει ψυχολογία.
Ακόμα κι ο ίδιος ο Barry δεν είναι ξανθός όπως εμφανίζεται στο κόμικ στριπς αλλά ανοιχτός καστανός.
Μικρό το κακό, υπάρχουν βαφές για άντρες, παρότι στα κάνουν τα μαλλιά κομοδινί.
Οι δε ηθοποιοί αφήνουν καλές εντυπώσεις.
Ο Grant Gustin στον πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ψήγματα Peter Parker, νευρικός, ασταθής και ντροπαλός με τον έρωτά του, αλλά από την άλλη πεισματάρης, επίμονος και μεθοδικός ιδιαίτερα αφότου αποκτά τις δυνάμεις του.
Γενικώς πείθει ως προβληματισμένος νέος και ενοχικός με το ατύχημα που του συνέβη, αλλά μοιάζει ικανός να βγάλει κάτι το ηρωικό.
Ευτυχώς είναι πολύ πιο εκφραστικός από τον ρωμαλέο οπτικά, αλλά ‘ξύλινο’ ερμηνευτικά Stephen Amell του ‘Arrow’.
H Candice Patton ως Iris West παρουσιάζεται χαριτωμένη, τσαχπίνα κι αρκετά προσγειωμένη, αλλά μόνο αυτά προς το παρόν, ενώ εξαιρετικός είναι ο John Wesley Shipp στο ρόλο του μπαμπά Allen (σημειωτέον πως ο εν λόγω ηθοποιός υποδύθηκε τον ρόλο του Barry στην σειρά ‘Flash’ του 1990).
Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες… ε δεν θα πω, γιατί δεν θέλω να βγάλω spoilers.
Γενικώς;
Πρώτο δείγμα θετικό, αν και για να έχει κανείς πληρέστερη άποψη πρέπει να δει καμιά 5άδα επεισόδια.
Έχει πάντως προοπτικές για να γίνει μια διασκεδαστική και έντιμη στο σενάριο και στην πλοκή της υπερηρωϊκή σειρά.
* Εξακολουθεί να μην μου αρέσει η στολή του Flash.
Ειδικά το μπροστινό το πέτσινο του θώρακα σε συνδυασμό με το ελαφρύ μπορντό της απόχρωσης μου θυμίζει έντονα καναπέ σε αίθουσα αναμονής ιατρείου.
Υπερβολικός είμαι;
Πασχάλης Μαντζαρίδης.
1.jpg)
