Με τις συμμέτοχες του στην διλογία V.H.S. τράβηξε την προσοχή μας και με το You're Next επιβεβαίωσε τις υποψίες μας ότι δεν πρόκειται για έναν ακόμα τυχαίο σκηνοθέτη.
Όλα δείχνουν πως ο Adam Wingard γνωρίζει το genre του και δεν παίρνει το σινεμά τρόμου στην πλακά.
Μπορεί όμως το The Guest, να αποδειχθεί η ταινία που θα του δώσει το "εισιτήριο" για μεγαλύτερα στούντιο και καλύτερες παραγωγές;
Ο κόσμος των ταινιών τρόμου είναι γεμάτος με παγίδες και απογοητεύσεις.
Όποιον πιστό του είδους και να ρωτήσεις, μπορεί να το επιβεβαιώσει.
Για να δεις ένα καλό θρίλερ πρέπει πρώτα να περάσεις από μια πληθώρα μπιμουβίλας και αντίστοιχα, για να μυηθείς στο extreme cinema, θα αναγκαστείς να παρακολουθήσεις πράγματα που για κανέναν απολύτως λόγο δεν θα έπρεπε να αντικρίσεις.
Όχι επειδή θα σε σοκάρουν απαραίτητα, αλλά διότι θα σε κάνουν να χάσεις χρόνο και εγκεφαλικά κύτταρα.
Σε αυτόν τον αχανή κόσμο, λοιπόν, δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες ταινίες κάνουν την υπέρβαση και καταφέρνουν να ξεφύγουν από την μετριότητα που τις περιτριγυρίζει.
Μια τέτοια ταινία είναι και το The Guest.
Αδιαμφισβήτητα ανώτερο από τους straight-to-dvd ανταγωνιστές του και με χαρακτηριστικό ύφος, δεν είναι ένα έργο που περνά απαρατήρητο.
Ωστόσο, το να καταφέρεις να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από την τρομακτικά κακή πλειοψηφία των horror ταινιών είναι ένα πράγμα, το να προσφέρεις μια πραγματικά καλή ταινία είναι ένα άλλο.
Και για να είμαι ειλικρινής, από τον Adam Wingard περίμενα πολλά περισσότερα.
Καθώς η οικογένεια Peterson παραμένει συντετριμμένη από το πένθος, δέχεται μια απροσδόκητη επίσκεψη.
Ένας απόστρατος, ονόματι David (Dan Stevens, The Fifth Estate), υποστηρίζει πως υπηρέτησε στην ίδια στρατιωτική βάση με τον πρωτότοκο υιό της οικογένειας και πως ήταν ο τελευταίος που τον είδε ζωντανό, πριν πεθάνει εν ώρα καθηκόντων.
Μάλιστα, σύμφωνα με τα λεγόμενα του, τους επισκέφτηκε μετά από παράκληση του ιδίου, πριν ξεψυχήσει.
Αφού κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό της μητέρας (Sheila Kelley), ο David, θα παραμείνει στο σπίτι για ένα βραδύ ώστε να μπορέσει να συναντήσει και τα υπόλοιπα μελή της οικογένειας.
H Anna (Maika Monroe, The Bling Ring) θα γοητευτεί από το παρουσιαστικό του νεαρού απόστρατου ενώ ο αδελφός της (Brendan Meyer, The Tooth Fairy) θα βρει στο πρόσωπο του, μια πατρική φιγούρα.
Παρά τις επιφυλάξεις του πατέρα (Leland Orser, Taken 2), ο David θα αποκτήσει μια μόνιμη θέση στον ξενώνα και διαφορές παράξενες συγκυρίες θα αρχίσουν να διαδραματίζονται στον περίγυρο της οικογένειας Peterson.
Κάπως έτσι, και παρά τις προσπάθειες του αντιήρωα να την χειραγωγήσει συναισθηματικά, η Anna θα υποψιαστεί πως κάτι δεν πάει καλά με τον άγνωστο που φιλοξένει στο σπίτι της.
Η ιδέα του περίεργου και φαινομενικά φιλήσυχου «κακού» μπορεί να τραβάει από την δεκαετία του 1960 και το Psycho, ωστόσο από ότι φαίνεται ακόμα βγάζει τα λεφτά της.
Από χαρακτήρες με σύνδρομο διπλής προσωπικότητας μέχρι φανταστικούς φίλους που επηρεάζουν τις συμπεριφορές των ηρώων, έχουμε δει πολλές παραλλαγές του ιδίου μοτίβου.
Ωστόσο στην περίπτωση του The Guest εξαρχής γίνεται φανερό πως κάτι τρέχει με τον David.
Κατά συνέπεια το πρώτο εισαγωγικό μέρος του έργου καταλήγει να είναι εξαιρετικά προβλέψιμο.
Ο David θα προσπαθήσει να «κερδίσει» όλη την οικογένεια με οποιονδήποτε τρόπο.
Είτε εξυπηρετώντας την μητέρα, είτε βοηθώντας τον έφηβο γιο να αποφύγει τους τραμπούκους του σχολειού του, είτε πίνοντας μια μπύρα παραπάνω με τον κλασσικό Αμερικάνο πατέρα.
Το σενάριο του Simon Barrett πατάει σε σίγουρα και χιλιοειπωμένα αφηγηματικά μονοπάτια και σε καμιά περίπτωση δεν κάνει το βήμα παραπάνω.
Ακόμα και στο δεύτερο μέρος, οπού πλέον οι μάσκες πέφτουν, εάν και η υπερβολή του εγχειρήματος το κάνει ενδιαφέρον, ο σεναριογράφος αδυνατεί να ξεφύγει από τη περπατημένη.
Παρόλα αυτά οφείλω να του αναγνωρίσω πως έχτισε μια αρκετά εντυπωσιακή κορύφωση και ένα έξυπνο τελευταίο μισάωρο.
Βέβαια, είναι σχετικά άδικο να κρίνεις μια ταινία σαν το The Guest αποσπασματικά, καθώς τα ελαττώματα που μπορείς να βρεις είναι άπειρα, οπότε δίχως άλλη καθυστέρηση θα περάσω στην σκηνοθεσία του Adam Wingard που λίγο ή πολύ σώζει την παρτίδα.
Όσο η δράση εξελίσσεται στο σπίτι των Petersons, ο Wingard δεν παίρνει ιδιαίτερες πρωτοβουλίες και αφήνει την υπόθεση να κυλήσει.
Ταυτόχρονα όμως, οπότε του δοθεί η ευκαιρία, ή οπότε αντιληφθεί έστω και την παραμικρή υπόνοια δράσης η ευρηματικότητα του είναι ικανή να σε εκπλήξει.
Κάτι το οποίο γίνεται όλο και πιο έντονο στις τελευταίες και σωτηρίες σκηνές του έργου.
Έχοντας ως σύμμαχο ένα εξαιρετικό soundtrack, την τίμια ερμηνεία του Dan Stevens και ένα εξαιρετικό σκηνικό μέσα στο οποίο στήνει την δράση του, καταφέρνει να κάνει ένα "καμένο χαρτί" σαν το The Guest να δείχνει μια καλοκουρδισμένη και fun ταινία με καλλιτεχνικές αναφορές.
Ίσως και αυτό να είναι το μεγαλύτερο ατού του The Guest.
Ότι καταφέρνει, δηλαδή, να διατηρήσει το ύψος του και να αναδειχθεί σε ένοχη απόλαυση χωρίς να σου δώσει σοβαρές απαντήσεις ή να σου προσφέρει κάτι καινούργιο.
Σε καμιά περίπτωση δεν αγγίζει αυτό που θα αποκαλούσα σοβαρό θρίλερ, ωστόσο απέχει πολύ και από το να χαρακτηριστεί φτηνή απομίμηση.
Το πώς θα το δεις, είναι δικιά σου επιλογή.
Από 25 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Καραμάνος.
