Τα τελευταία χρόνια, το Ελληνικό σινεμά είναι σε ανοδική πορεία, ωστόσο αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε ένα περίεργο δρόμο αλλά και κρίσιμο παράλληλα.
Αυτό των επαναλαμβανόμενων ταινιών του weird cinema, που μπορεί να καθιέρωσε τον κινηματογράφο στην συνείδηση των θεατών τα τελευταία χρόνια, αλλά έχει κάνει ήδη τον κύκλο του.
Οι ταινίες που γίνονται από τον Κυνόδοντα και μετά, δεν είναι κακές, ωστόσο υπάρχει η αίσθηση ότι η μια προσπαθεί να μοιάσει στην άλλη, έστω κι αν αυτό γίνεται με καλή προσπάθεια και όχι απλά για να γυριστεί μια ταινία.
Το Xenia, που θριάμβευσε στο φετινό Φεστιβάλ Καννών (χωρίς να κατακτήσει κάποιο βραβείο, αλλά με καλό word of mouth), είναι μια ταινία με άλλη αύρα, αυθεντική και διασκεδαστική.
Παίρνοντας διθυρραμβικές κριτικές και αφήνοντας πολύ θετικά συναισθήματα στον θεατή, η ταινία του Πάνου Κούτρα μπορεί φαινομενικά να μην εντυπωσιάζει, ωστόσο αποδεικνύεται αξιοπρεπέστατη, και αυτό πολλές φορές είναι καλύτερο ακόμα και από βραβεία ή οτιδήποτε άλλο.
Μετά τον θάνατο της μητέρας τους, δύο αδέλφια, ο Ντάνυ (Κώστας Νικούλι) και ο Οδυσσέας (Νίκος Γκέλια), 16 και 18 ετών αντίστοιχα, ταξιδεύουν από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη για να εντοπίσουν τον πατέρα τους, που τους εγκατέλειψε πριν χρόνια.
Σκοπός τους να εξασφαλίσουν την ελληνική ιθαγένεια αλλά και τη συμμετοχή του ταλαντούχου Οδυσσέα σε έναν διαγωνισμό τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη.
Στην πορεία, θα αντιμετωπίσουν εχθρούς και φίλους, θα κυνηγήσουν μια καλύτερη ζωή και θα ενηλικιωθούν χωρίς ποτέ να παραιτηθούν από το δικαίωμα να ονειρεύονται.
Η ταινία κάνει κάτι πολύ απλό, κι ας έχει και ελάχιστα μειονεκτήματα.
Δεν θέλει ούτε να φτιάξει περίεργους χαρακτήρες, ούτε να το παίξει δήθεν, παρόλο που μερικές φορές ενώ θέλει να περάσει σωστά μηνύματα, κάπως υπερβάλλει και λαϊκίζει, αλλά αμέσως όλα μπαίνουν στην θέση τους.
Γενικότερα, το Xenia καταφέρνει να σε κρατήσει καρφωμένο στην θέση σου, παρά τα μικροπροβλήματα ρυθμού κυρίως στο πρώτο μέρος, με ένα πολύ όμορφο απλοϊκό στόρι, χωρίς πολλά επιτηδευμένα πλάνα και χαρακτήρες, με σκοπό όχι να εντυπωσιάσει για το θεαθήναι αλλά να κερδίσει τον θεατή με την απλότητα και αυθεντικότητα του.
Και εκεί είναι που κάνει την διαφορά η ταινία του Πάνου Κούτρα.
Προσφέρει ακριβώς αυτό που υπόσχεται στον θεατή, δηλαδή ένα φιλμ στο οποίο δεν θα βαρεθείς και θα περάσεις καλά.
Ένα διαφορετικό road trip, καυστικό, σκληρό αλλά και αυθεντικό και αστείο παράλληλα, χωρίς υπερβολές, με τα θετικά του και τα (ελάχιστα) αρνητικά του.
Όχι ακριβώς αρνητικά, ανασταλτικά στοιχεία θα μπορούσαμε να πούμε.
Αλλά ας επικεντρωθούμε στα θετικά, τα οποία εν πολλοίς οφείλονται στην φρέσκια ματιά του σκηνοθέτη, ο οποίος θα μπορούσε πολύ άνετα να φτιάξει μια "πιασάρικη" μελό ταινία, ωστόσο με αφετηρία το καλοδουλεμένο σενάριο (ειδικότερα στο δεύτερο μέρος), την μαεστρική σκηνοθετική καθοδήγηση και φυσικά την εξαιρετική φωτογραφία, που ενισχύουν το όλο εγχείρημα.
Φυσικά δεν πρέπει να αδικούμε το πολύ καλό πρωταγωνιστικό δίδυμο, το οποίο παρόλο που φαίνεται ότι δεν διαθέτει μια προγενέστερη υποκριτική εμπειρία, διαθέτει μια φυσικότητα που σου κεντρίζει το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια τόσο στον Κώστα Νικούλί, όσο στον Νίκο Γκέλια, διότι σε δυο ρόλους καθόλου εύκολους, τα πήγαν περίφημα.
Οι υπόλοιποι τρεις πιο γνωστοί ηθοποιοί, περνούν σε δεύτερη μοίρα, λόγω ρόλων, ωστόσο οι Άγγελος Παπαδημητρίου, Γιάννης Στάνκογλου και Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, είναι εξίσου καλοί, με την τελευταία να είναι βέβαια λίγο επιτηδευμένη αλλά σε καμία περίπτωση αρνητική.
Το Ελληνικό σινεμά, έχει ανάγκη από ταινίες όπως το Xenia και σε κάθε περίπτωση χαιρόμαστε που βλέπουμε καινούργιες προσπάθειες μακριά από τα συνηθισμένα σε μια ταινία που σίγουρα θα θυμόμαστε για αρκετό καιρό.
Από 2 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
