Ταιριάζει απόλυτα να μιλήσουμε αυτή τη στιγμή για το Leftovers.
Πριν μερικές μέρες δημιουργήσαμε μια ψηφοφορία βάζοντας αντιμέτωπες το Lost και τον κακό εαυτό του.
Στο δικό μου κομμάτι, στο κομμάτι που έβγαλα όλη την πίκρα και τη χολή για μια σειρά που με ενθουσίασε για 5 κύκλους και που κατάφερε μέσα στον έκτο και ειδικά στο φινάλε να με αποξενώσει πλήρως, έγραψα τα ερωτήματα και τα προβλήματα που είχε αυτή η σειρά κατά την γνώμη μου.
Είπα όμως και ποια είναι τα καλά της.
Το απέραντο μυστήριο, το υπερφυσικό στοιχείο που γεννά το ερώτημα «ποιος ευθύνεται;», είναι θεϊκή παρέμβαση, κάποιο πείραμα του στρατού ή εξωγήινοι;
Όλα αυτά τα έχει και με το παραπάνω το Leftovers, μια σειρά με πολλά κοινά με το Lost, αλλά και άλλες τόσες διαφορές.
Πρώτη και καλύτερη ομοιότητα, έχουν τον ίδιο σεναριογράφο.
Ο Damon Lindelof ήταν στο team του Lost, δημιουργώντας ένα αμφιλεγόμενο φινάλε, πέρασε στο Prometheus όπου και εκεί έγραψε μια ταινία που άλλοι τη λάτρεψαν και άλλοι τη μίσησαν, και τώρα πέρασε στην σειρά The Leftovers.
Η σειρά βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Tom Perrotta, στο οποίο μετά από ένα ανεξήγητο συμβάν, το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού εξαφανίστηκε εν ριπή οφθαλμού.
Οικογένειες διαλύθηκαν, όλοι έχασαν κάποιον φίλο, συγγενή ή γνωστό και όλος ο πλανήτης έπεσε σε πένθος.
Εμείς παρακολουθούμε τις ιστορίες των τεσσάρων μελών μια οικογένειας στο Mapleton τρία χρόνια μετά την «Αποχώρηση».
O πατέρας Kevin Garvey (Justin Theroux, Wanderlust) αρχηγός της αστυνομίας, προσπαθεί να συμμαζέψει μια κοινότητα που βρίσκεται συνεχώς κάτω από μια έκρυθμη κατάσταση, ειδικά τώρα που κοντεύει η επέτειος της «Αποχώρησης», ενώ έχει τα προσωπικά του προβλήματα και μια οικογένεια κατεστραμμένη.
Ο γιος του έχει μπλέξει σε μια αίρεση όπου ο αρχηγός Wayne (Paterson Joseph, The Other Man) έχει μια περίεργη συμπάθια στις ασιάτισσες, η κόρη του είναι το κλασικό κορίτσι λυκείου στις αμερικάνικες σειρές που λόγω τις πίκρας της για την κατεστραμμένη οικογένεια της ξεσπάει κάνοντας βλακείες από εδώ και από εκεί.
Τελευταία η μάνα.
Η Laurie (Amy Brenneman, Mother and Child) έφυγε από το σπίτι της, παρατώντας τα παιδιά και τον σύζυγο της για να γίνει μέλος μια ομάδας με το όνομα Guilty Remnants.
Τα μέλη της ομάδας αυτής είναι ντυμένοι στα λευκά, δεν μιλάνε ποτέ και συνέχεια καπνίζουν.
Σκοπός τους είναι να μην αφήσουν ποτέ τους συνανθρώπους τους να προχωρήσουν την ζωή τους παρακάτω και να μην ξεχάσουν ποτέ την «Αποχώρηση».
Όπως καταλαβαίνεται η ισορροπία είναι επισφαλής αφού τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας είναι συναισθηματικά φορτισμένα και η θλίψη για τους χαμένους τους, εύκολα μετατρέπεται σε οργή προς αυτούς που δεν σέβονται την ιδιωτικότητα τους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Guilty Remnants.
Τα μυστήρια είναι πολλά.
Ποιος είναι ο λόγος που εξαφανίστηκαν τόσοι άνθρωποι;
Γιατί μόνο αυτοί;
Που πήγαν;
Ποιος είναι ο στόχος των Guilty Remnants, ποιος τους οργανώνει;
Τι είναι τελικά ο Wayne τι παίζει με το Cairo και το National Geographic;
Πιασάρικα δεν είναι όλα τα παραπάνω;
Πολλά μυστήρια, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, στον ορίζοντα υπάρχει και το παραφυσικό στοιχείο που δημιούργησε τις δυναμικές ανάμεσα στους χαρακτήρες μας και όλο αυτά δεν σας θυμίζουν κάτι;
Όλο αυτό το σκηνικό θυμίζει πάρα πολύ Stephen King.
Η αλήθεια είναι ότι ενώ έχοντας τον ευρηματικό Lindelof ξέρεις ότι δεν πρόκειται να βαρεθείς ποτέ, μετά το Lost τον βλέπω με σκεπτικισμό.
Θέλω να ξέρω ότι κάπου θα καταλήξει όλο αυτό.
Και ενώ πραγματικά κανένα από τα μεγάλα ερωτήματα δεν απαντιέται μέχρι και το φινάλε της 1ης season, δεν φοβάμαι καθόλου για την συνέχεια.
Και ο λόγος για αυτό είναι ότι η σειρά βασίζεται σε βιβλίο, άρα ο Lindelof δημιουργεί πάνω σε υλικό που έχει ήδη ένα τέλος, και δεύτερον γιατί το βιβλίο είναι κατά πολύ επηρεασμένο από τον Stephen King.
Το βασικότερο στοιχείο του King είναι ότι παρόλο το μεταφυσικό/παραφυσικό στοιχείο, η ιστορία έχει να κάνει με ανθρώπους και τις αντιδράσεις ως προς αυτό.
Έτσι το Leftovers μπορεί να μην σου δίνει ακόμα, καμία απάντηση, αλλά είναι μια σειρά βαθύτατα καταθλιπτική, με ένα soundtrack, φοβερή μελωδία, που έδενε με τις δραματικές σκηνές άριστα.
Είναι μια ιστορία αποδόμησης, καταστροφής, απόγνωσης και κατάθλιψης.
Είναι από αυτές τις φοβερές σειρές που σου αφήνουν μετά από κάθε επεισόδιο με μια άσχημη γεύση.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το βρετανικό Black Mirror.
Όπως διάβασα και σε μια κριτική, το Leftovers κατάφερε να μην δώσει καμία απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα, αλλά παρόλα αυτά να δώσει ένα κλείσιμο για όλους τους βασικούς χαρακτήρες, να δημιουργήσει αγωνία για την συνέχεια και να μας δώσει και την ελπίδα που το χρειαζόμασταν (για να μην πέσουμε στα χάπια) προσωποποιημένη στο πρόσωπο ενός μαύρου μωρού και με φόντο μια μισοκατεστραμμένη πόλη.
Φοβερό και βαθιά λυρικό…
Καταλήγω λέγοντας ότι όσο και να με ενθουσίασε αυτή η σειρά, αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι για όλους.
Μια μικρή αίσθηση ότι δεν συμβαίνει κάτι στα πρώτα επεισόδια θα την έχεις και η πίκρα είναι τόσο πολύ που θα θες καπάκι να πάρεις μια δόση από το hipster χιούμορ του New Girl για να έρθεις στα ίσια σου.
Τα επεισόδια είναι σχετικά λίγα, 10 από το HBO, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτή είναι η νέα μόδα.
Μικρές σειρές 8-10-13 επεισοδίων.
Το Leftovers είναι μια από τις δύο καινούριες σειρές που ξεχώρισα αυτό το καλοκαίρι.
Η άλλη είναι το The Strain.
To Leftovers μπορεί ποτέ να μην γίνει mainstream επιτυχία, αλλά είναι ένα διαμαντάκι που αξίζει να το δώσεις μια (και δύο) ευκαιρίες.
Τάσος Σαμπάρ.
1.jpg)
