Με ενδιαφέρον παρακολουθώ τη συζήτηση και τα άρθρα του Τάσου, ενός ανθρώπου που αποδεδειγμένα αγαπά την καλή τηλεόραση και φυσικά τον κινηματογράφο.
Άκουσα και τον αγαπημένο μου Kevin Spacey να υποστηρίζει με πάθος …τον θάνατο του κινηματογράφου ως Μέσο, και να αντικρούει μετά μανίας το κύριο επιχείρημά μου, σε ότι αφορά την μοναδικότητα της σκοτεινής αίθουσας.
Στα 5 χρόνια του FilmBoy δεν έχω σταματήσει να υποστηρίζω ότι η εμπειρία της κινηματογραφικής αίθουσας δεν συγκρίνεται με καμία 40άρα tv, ούτε προφανώς με την 12άρα οθόνη του pc, και ότι η θέαση της ίδιας ταινίας από αυτά τα διαφορετικά Μέσα δεν μπορεί να σου προκαλέσει τα ίδια συναισθήματα.
Ποτέ.
Είναι διαφορετικές ταινίες.
Και έρχεται ο Kevin Spacey (ο μόνος ηθοποιός του Hollywood που θα με έκανε να στηθώ στην ουρά επί ώρες για να τον γνωρίσω και να του σφίξω το χέρι …και η Charlize Theron για διαφορετικούς λόγους) και λέει ότι ‘στο τέλος, όλα είναι ιστορίες. Είτε τις δεις στο σινεμά, είτε στη τηλεόραση, είτε στο ipad (!), είναι το ίδιο πράγμα’.
Αν ήμουν εκεί θα του’λεγα ότι ‘αν έβλεπα το American Beauty στη TV, δεν θα έπιανα την μεγαλειώδη ερμηνεία του, και αν προσπαθούσα να δω το The Usual Suspects στο ipad, θα το έκλεινα στο 10λεπτο’.
Καλύτερα.
Τον αγαπώ πολύ τον τύπο, για να με χαλάσουν οι μετα-κινηματογραφικο-επιχειρηματικές του ανησυχίες.
Αυτό που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι άλλο.
Και θα σας παρακαλέσω για κάτι.
Ναι, εκτός από ιδρυτής του FilmBoy, έχω και εταιρεία διανομής.
Προσπαθήστε να το ξεχάσετε για λίγο αυτό – άλλωστε, θα καταλάβετε ότι είμαστε στην ίδια πλευρά …ουσιαστικά.
Τίποτα από τα παρακάτω δεν βγαίνουν από συμφέρον, αλλά είναι η γνώμη μου ως οπαδός του κινηματογράφου.
Καταρχάς, ακούω να μιλάτε με μεγάλη ευκολία περί νομιμοποίησης της πειρατείας και νομίζω ότι μπερδεύετε τις υπηρεσίες τύπου Netflix με το παράνομο κατέβασμα.
Ωστόσο, δεν θα μείνω εκεί.
Το internet είναι το Μέσο του μέλλοντος, και συμφωνώ κι εγώ ότι είναι το επόμενο βήμα στην entertainment business.
Δεν μ’αρέσει, αλλά είναι.
Θα προσπαθήσω όμως να σας δώσω μια άλλη διάσταση, μια διαφορετική εκδοχή των πραγμάτων και των αποτελεσμάτων του streaming/downloading/demand ταινιών μέσω του διαδικτύου.
Γιατί πολλοί παρασύρεστε και μιλάτε για τις παχυλές αμοιβές του Brad Pit και του Will Smith, τα εκατομμύρια του Spielberg και των Weinstein, τα εκατομμύρια δολάρια του αμερικάνικου box office και – σχεδόν τσαντισμένοι – χαίρεστε να κατεβάζετε τις ταινίες τους, αρνούμενοι να τους δώσετε τα 7 (ή τα 3,5) ευρώ του εισιτηρίου.
Μαζί σας κι εγώ.
Ξεχνάμε όμως ένα βασικό.
Δε βρισκόμαστε στην Αμερική. Είμαστε Έλληνες.
Και δεν είμαστε μόνο θεατές, κάνουμε και σινεμά οι ίδιοι.
Ή τουλάχιστον, θα’πρεπε.
Όταν ένας αμερικανός σκηνοθέτης θέλει να κάνει μια ταινία, πηγαίνει με τον φάκελο παραγωγής αγκαζέ σε όλα τα studio για να εγκριθεί το budget του.
Στα studio, δηλαδή σε επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου, με χρήματα που έχουν βγάλει από τις προηγούμενες ταινίες τους.
Και τα βγάλανε επειδή τις ταινίες τους πήγαν να τις δουν στις αίθουσες κάποια εκατομμύρια αμερικανοί.
Μετά τις είδαν μέσω Video On Demand, αργότερα σε DVD κλπ.
Γι’αυτό και υπάρχουν εκατοντάδες studio που χρηματοδοτούν κάθε παλαβή ιδέα οποιουδήποτε τυχαίου σκηνοθέτη, για να βγει από τον σωρό κάποιος Quentin που αργότερα θα βγάλει πολλά εκατομμύρια για πάρτη τους, για να εμφανιστεί κάποιο Saw που θα δώσει δουλειά σε χιλιάδες ανθρώπους του χώρου με τα αμέτρητα sequels και πολλά δολάρια στις τσέπες τις δικές τους.
Γιατί ο κόσμος εκεί πάει σινεμά, πληρώνει για να κατεβάσει νόμιμα, πληρώνει για να δει TV.
Για παράδειγμα το δικό μας V/H/S, που έκανε στις αμερικάνικες αίθουσες λιγότερα από όσα έκανε στην Ελλάδα (μόλις $12,000 έναντι 63,000€ εδώ), αλλά έκανε κι άλλα $5 εκατομμύρια στο VoD!
Όταν λοιπόν έχεις τέτοιο κοινό (φυσικά και κατεβάζουν και εκεί παράνομα, αλλά το κοινό που πάει σινεμά είναι ακόμη τεράστιο), επιχειρείς (κατά το -επιχειρήν), και στηρίζεις, και δημιουργείς, και πειραματίζεσαι στο καινούργιο.
Στην Ελλάδα τα σινεμά αδειάζουν όλο και περισσότερο.
Φυσικά δεν υπάρχουν studio – εταιρείες παραγωγής που να πληρώνουν την ιδέα κάποιου δημιουργού, που θα πιστέψουν σε κάτι και θα το χρηματοδοτήσουν, γιατί απλώς δεν θα βγάλουν τα λεφτά τους.
Θα λέγονταν εταιρείες αυτοκτονίας.
Η μόνη μας παρηγοριά είναι το ΕΚΚ, που χρηματοδοτεί από το προϋπολογισμό του κράτους – και στις περισσότερες των περιπτώσεων, χαμένα λεφτά (με την έννοια ότι δεν θα τα πάρει ποτέ πίσω).
Φαντάζεστε τον Ridley Scott να ζητά χρήματα από το Κογκρέσο για να κάνει το sequel του Prometheus;
Αστεία πράγματα.
Έτσι, για τον έλληνα που θέλει να κάνει μια ταινία, οι πιθανότητες είναι εις βάρος του.
Απλά, δεν πρόκειται να την κάνει.
Θυμηθείτε λίγο την εποχή που έκλεινε η Σταδίου για τη πρεμιέρα της Αλίκης στο Ναυτικό.
Θυμηθείτε λίγο τα εξαψήφια εισιτήρια που έκανε η λιγότερο επιτυχημένη ελληνική ταινία, τότε.
Τώρα θυμηθείτε και τις εταιρείες που υπήρχαν και μας έδωσαν αριστουργηματικές ταινίες, απίστευτους ηθοποιούς, και που έγραψαν την χρυσή ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου: Finos Films, Καραγιάννης-Καρατζόπουλος, Spentzos κλπ.
Ακόμη και αργότερα, στα 80’s, όταν το video μπήκε στη ζωή μας, υπήρχαν δεκάδες εταιρείες που χρηματοδοτούσαν ταινίες, ακόμα και ιδιώτες.
Βλέπετε, δεν υπήρχε ακόμη internet και έπρεπε να πας να νοικιάσεις τη ταινία για να την δεις.
Καταραμένο streaming, που ήσουν τότε που σε χρειαζόμασταν;
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχουμε σινεμά.
Γιατί ο μόνος χρηματοδότης είναι το κράτος! (εκτός κι αν λέγεσαι Παπακαλιάτης ή παίζεις σε δημοφιλή σήριαλ).
Έχουμε το σινεμά που μπορούν να στηρίξουν τα ~10.000 εισιτήρια που κάνει μια ελληνική ταινία (αν είναι τυχερή).
Αν έκανε 100.000 εισιτήρια, η εταιρεία θα υπολόγιζε περίπου 150.000€ έσοδα, άρα θα έδινε 100 (ή και 150 περιμένοντας κέρδος από άλλες πηγές) για να γίνει μια καλή ταινία.
Ένας άνθρωπος που εμπιστεύομαι μου είπε πρόσφατα τις στατιστικές των ελληνικών ταινιών:
Μία το χρόνο θα φτάσει τα 500.000 εισιτήρια (κι αν).
Οι υπόλοιπες θα κάνουν κάτω από 100.000 (από τις οποίες το 95% θα κάνουν κάτω από 10.000!).
Αλήθεια, τι θα κάναμε αν ξαφνικά το internet δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε ταινίες από το εξωτερικό και ήμασταν αναγκασμένοι να ψάχνουμε να κατεβάσουμε την νέα ταινία του Αλέξανδρου Λεονταρίτη;
Και γιατί ο κόσμος δεν πάει στις ελληνικές ταινίες, αφού δεν τις κατεβάζει;
Μια παρόμοια απάντηση είχα δώσει σε μια συνέντευξη σχετικά με το φεστιβάλ, για τις ταινίες τρόμου.
Γιατί αν φέρνεις στον horror-ά 5 μόνο ταινίες το χρόνο, ενώ αυτός βλέπει περίπου 100, συνηθίζει και δεν θα πάει ούτε σε αυτές.
Ξαφνικά φέρανε το Evil Dead και αναρωτήθηκαν γιατί δεν έσπασε τα ταμεία.
Γιατί ο horror-άς βλέπει πολλές ταινίες, και εσύ τον έχεις διώξει από το σινεμά όταν δεν του έφερες τα τελευταία REC.
Έτσι και στις ελληνικές ταινίες.
Όταν έχεις ωθήσει το κοινό να βλέπει τις ταινίες του στο pc, πώς να ξεκουβαλήσει να πάει σινεμά για το ελληνικό;
Γιατί ναι, βάλαμε κι εμείς της διανομής το χεράκι μας για να φύγει ο κόσμος από το σινεμά.
Αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι όσοι χρησιμοποιούν την ευκολία του downloading (νόμιμου ή παράνομου) και δεν πηγαίνουν σινεμά, ίσως θα πρέπει να σκεφτούν ότι καταδικάζουν το φίλο τους, που πιθανόν να θέλει να κάνει μια ταινία ο ίδιος.
Οι Αμερικάνοι αλλά και πολλοί ευρωπαίοι (στην Ισπανία οι αίθουσες είναι γεμάτες) έχουν φτιάξει μια υγιής βιομηχανία πρώτα, με παραγωγή, υποδομή και γεμάτες αίθουσες ...και φυσικά κατεβάζουν αβέρτα.
Αλλά στηρίζουν και το σινεμά.
Εμείς θέλουμε να εξαφανίσουμε το είδος, καταναλώνοντας το τσάμπα.
Όλοι το κάναμε, όλοι θα το κάνουμε.
Απλώς, αυτή είναι μια άλλη διάσταση που ίσως θα έπρεπε να μας κάνει όλους περισσότερο συνειδητοποιημένους, λιγότερο παρτάκιδες.
Όχι, δεν θα κάνει καλό μια υπηρεσία τύπου Netflix στην Ελλάδα.
Γιατί ως έλληνες, είμαστε ικανοί να γκρεμίζουμε κινηματογράφους για να χτίσουμε internet cafe!
Εκτός αν συμφωνείτε κι εσείς με τον Kevin Spacey.
Σε αυτή τη περίπτωση, δεν μπορώ να σας πείσω για το πόσο
Δείτε εσείς ταινίες στο ipad κι αφήστε με εμένα στην αίθουσα.
Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
