Τα τελευταία χρόνια οι παιδικές ταινίες (όχι απαραίτητα όπως τα Boxtrolls) συνεχώς ανεβαίνουν και αποτελούν ίσως τις πιο αξιόπιστες επιλογές που υπάρχουν στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Μάλιστα υπάρχουν πολλά παραδείγματα τα τελευταία χρόνια, όπου πολλές ταινίες έχουν αποδειχθεί καλύτερες και από αντίστοιχες live action ταινίες και αν μη τι άλλο πιο πρωτότυπες και διασκεδαστικές.
Τα Boxtrolls είναι τερατάκια που ζουν κάτω από τους δρόμους της Cheesebridge και τα βράδια μπαίνουν από τους υπονόμους στα σπίτια για να κλέψουν παιδάκια και… τυρί.
Τουλάχιστον, σύμφωνα με τον θρύλο, αυτό πιστεύουν οι ντόπιοι.
Στην πραγματικότητα, τα Boxtrolls είναι αξιαγάπητα και μαζί όλα μεγαλώνουν ένα ανθρώπινο ορφανό αγοράκι, με το όνομα Εγκς.
Όταν ένας τρομερός εξολοθρευτής τα βάζει σε στόχο, ο Εγκς αναγκάζεται να ανέβει στους απάνω δρόμους και με σύμμαχο ένα δραστήριο κοριτσάκι, προσπαθεί να σώσει όχι μονάχα τα Boxtrolls, αλλά και την ψυχή της Cheesebridge.
Ένα από τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν πολλές αντίστοιχες ταινίες του είδους, είναι η ικανότητα τους να μπορούν να ψυχαγωγούν εξίσου μικρές και μεγάλες ηλικίες, χωρίς να κάνουν τους γονείς να βαρεθούν, κάνοντας τους γονείς να περνούν το ίδιο ευχάριστα ή ακόμα καλύτερα από τους λιλιπούτειους που συνοδεύουν.
Ωστόσο, όπως ισχύει με τα Boxtrolls, είναι ολοφάνερο δεν αποφέρουν όλες οι ταινίες το ίδιο αποτέλεσμα.
Τα Boxtrolls λοιπόν από τα πρώτα τους λεπτά (δυστυχώς είχαμε την δυνατότητα να δουμε την μεταγλωτισμένη τους εκδοχή που θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες) κάνουν αισθητό στον θεατή ότι απευθύνονται σε πολύ μικές ηλικίες, διότι δεν έχουν κάτι από την αίγλη των animation που έχουμε δει κατά καιρούς.
Δεν είναι μόνο η παιδική αφέλεια που κυριαρχεί, αλλά και το αρκετά light χιούμορ (για να μην παρεξηγηθώ εννοώ σε σχέση με πιο "ενήλικα" animation) της ταινίας αλλά και το γενικότερο κλίμα, σε συνδυασμό με την εξέλιξη της ταινίας.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι η ταινία είναι γυρισμένη με 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο και έτσι δημιουργήθηκε μια ταινία stop-motion, με χαρακτήρες χειροποίητους και μάλιστα όλα αυτά τρισδιάστατους (δυστυχώς όμως το 3D είναι αρκετά κακό).
Η διαδικασία συνεχίζεται με κάθε καρέ να φωτογραφίζεται από την κάμερα (δύο φορές για τις ανάγκες του 3D) και στη συνέχεια, χιλιάδες μαζί προβάλλονται στη σειρά ώστε τόσο οι χαρακτήρες όσο και το περιβάλλον να ζωντανεύουν μέσα από μια συνεχή κίνηση.
Όπως αναφέρθηκε λοιπόν και πιο πάνω, το Boxtrolls των Graham Annable και Anthony Stacchi, σαφέστατα υστερεί σε σύγκριση με τους προκατόχους της (παρά τις πρωτοτυπίες της στον τεχνικό τομέα), αλλά και γενικότερα σαν παιδική ταινία.
Ενώ το στυλ κινηματογράφησης της είναι γοητευτικό αν μη τι άλλο, το περιεχόμενο της θα λέγαμε ότι κουράζει καθότι η ταινία είναι επαναλαμβανόμενη και μοιάζει ειδικά από ένα σημείο και μετά να στερεύει από ιδέες.
Δυστυχώς όμως και εκεί που λες ότι αξίζει να της δώσεις μια ευκαιρία, έρχεται το τελειωτικό χτύπημα με την μέτρια μεταγλώττιση που έχει γίνει (δεν φταίνε οι ηθοποιοί, αλλά οι μεταφραστές διότι είναι φανερό εκεί χωλαίνει η ταινία), μας κάνει να έχουμε και κάποιες επιφυλάξεις για αυτό που είδαμε στα Boxtrolls, όσον αφορά και την αυθεντική κόπια.
Για να μην υπερβάλλουμε, η ταινία είναι εικαστικά άψογη και ίσως πρωτοποριακή στον τομέα της κινηματογράφησης και της δημιουργίας των χαρακτήρων, ωστόσο στο περιεχόμενο της δεν κάνει την διαφορά σε σχέση με αντίστοιχες παραγωγές και πολλές φορές μάλιστα ο ρυθμός της αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα.
Για να συνοψίσουμε δεν μπορούμε να πούμε ότι τα Τερατοκουτάκια παραπλανούν τον θεατή, καθότι σε γενικές γραμμές αυτό που υπόσχονται προσφέρουν, μια συμπαθητική παιδική ταινία που βλέπεται ευχάριστα, ωστόσο δυστυχώς ή ευτυχώς όσο περνάει η ταινία καταλαβαίνεις ότι έχει "ταβάνι", το οποίο είναι δύσκολο να υπερβεί, παρά την έξοχη τεχνική επεξεργασία που υπάρχει.
Ωστόσο, μπορεί η αυθεντική εκδοχή να ήταν καλύτερη, αλλά αυτή είδαμε, αυτή σας παρουσιάζουμε.
Από 16 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
