Είναι πραγματικά παράξενο που μερικές ταινίες δημιουργούνται χωρίς να έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης.
Ξέρετε για ποιες ταινίες μιλάω.
Για αυτές που περατώνονται τεχνοκρατικά και άνευρα από τους συντελεστές τους και που μετά από λίγο καιρό μεταμορφώνονται σε άλλη μια ξεχασμένη προσθήκη στο Imdb.
Οι ίδιες ταινίες που μοιάζουν περισσότερο με «ασφαλείς» επενδύσεις συντηρητικών παραγωγών παρά με κινηματογραφικά φιλμ που σέβονται τον εαυτό τους.
Και εάν κάτι απεχθάνομαι σαν σινεφίλ είναι αυτή η ακατάπαυστη αίσθηση μετριότητας.
Γιατί διαφορετικά αντιμετωπίζεις μια "κακιά" ταινία που προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε και διαφορετικά ένα άψυχο φιλμάκι που χαροπαλεύει να συμπληρώσει τα ενενήντα λεπτά δράσης που του αναλογούν, για να «πακεταριστεί» και να διανεμηθεί σαν κινηματογραφικό προϊόν με ημερομηνία λήξης.
Ένα ζευγάρι Αμερικάνων, ο Tom (James Franco, Homefront) και η Anna (Kate Hudson, The Reluctant Fundamentalist), έχουν μεταναστεύσει στην Αγγλία ελπίζοντας να θεραπευόσουν πληγές του παρελθόντος.
Ωστόσο, τα έντονα οικονομικά προβλήματα που τους κατακλύζουν δεν λένε να εξαφανιστούν.
Ταυτόχρονα, μια ληστεία θα πάει στραβά και ένα χρηματικό ποσό θα αλλάξει γρήγορα παραλήπτη.
Τυχαία τότε, τα «βρώμικα» χρήματα θα καταλήξουν στα χέρια του ανυποψίαστου ζευγαριού που θα μπει στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσει για τις δικές του ανάγκες.
Την στιγμή που θα αποφασίσουν να τα κρύψουν από τον έμπειρο ντετέκτιβ John Halden (Tom Wilkinson, The Samaritan), αυτόματα θα θέσουν τους εαυτούς τους σε κίνδυνο.
Δυο διαφορετικές «οικογένειες» νονών της νύχτας θα διεκδικήσουν τα χρήματα και το ζευγάρι θα εισέλθει σε έναν φαύλο κύκλο βίας και ανθρωποκυνηγητού.
-large-picture.jpg)
Σε σκηνοθεσία του Δανού Henrik Ruben Genz και με ένα συμπαθητικό cast να το πλαισιώνει, το Good People θα μπορούσε να είναι μια αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα ταινία.
Όμως, όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, το προβληματικό σενάριο αποτελεί ένα τεράστιο τροχοπέδη.
Ο Kelly Masterson - που παρεμπιπτόντως έχει γράψει το πολύ δυνατό Before The Devil Know You Are Dead - δεν καταφέρνει να διασκευάσει με σωστό τρόπο το μυθιστόρημα του Marcus Sakey καταλήγοντας να δημιουργεί ένα βαρετό και ταυτόχρονα υπερβολικό σενάριο.
Από την μια μας σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό (άνθρωποι σφετερίζονται τα λάθος χρήματα και πληρώνουν την απληστία τους) και από την άλλη προσπαθώντας να βελτιώσει την κλασσική συνταγή γραφεί μια τρίτη πράξη με παιδαριώδη αφέλεια και ανούσια δράση που καταλήγει στην υπερβολή.
Βέβαια, τα σεναριακά προβλήματα δεν σταματούν εδώ αφού οι χαρακτήρες και τα κίνητρα τους είναι εξίσου περιορισμένα.
Οι κακοί είναι απλά «κακοί» και θέλουν τα χρήματα τους πίσω, ο ντετέκτιβ αναζητά την δικαιοσύνη και την λύτρωση με οποιοδήποτε κόστος ενώ το ζευγάρι κάνει ένα μοιραίο λάθος το οποίο όμως σε καμιά περίπτωση δεν επηρεάζει την μεταξύ του σχέση, ποσό μάλλον την ψυχοσύνθεση του.
Με άλλα λόγια, μιλάμε για φλατ χαρακτήρες που δεν έχουν κάποιο συνταρακτικό backround ούτε πολλά να πουν και να κάνουν.
Και αυτό ίσως να γινόταν πιο εύκολα αποδεκτό σε μια κωμωδία ή σε ένα κυνικό δράμα, όπου οι χαρακτήρες εξελίσσονται κατά την διάρκεια της πλοκής.
Όμως όταν έχεις να κάνεις με ένα τόσο δυναμικό είδος όπως το crime/thriller περιμένεις πολλά παραπάνω, ακριβώς διότι ήδη έχεις δει εξαιρετικά δείγματα γραφής γεμάτα με ανατροπές, πολύπλευρους χαρακτήρες και αντιήρωες.
.jpg)
Σε σκηνοθετικό επίπεδο, ο Henrik Ruben Genz φαίνεται παγιδευμένος μέσα στην μετριότητα της πλοκής του έργου, χωρίς ωστόσο αυτό να δικαιολογεί απόλυτα την χαλαρή του αντιμετώπιση απέναντι στην ταινία του.
Αν και δεν θα βρεις κάτι να του προσάψεις όσο αφορά το Good People, η έλλειψη προσωπικότητας πίσω από τις κάμερες είναι φανερή.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο οξύμωρο της υπόθεσης.
Ότι δηλαδή οι μόνοι που φαίνονται να αδικούνται από την βαριεστημένη και κουραστική ατμόσφαιρα της ταινίας είναι οι ηθοποιοί.
Το συμπαθητικό πρωταγωνιστικό δίδυμο έχει χημεία και σε πείθει με την ερμηνευτική του απόδοση.
Τόσο ο Franco όσο και η Hudson σε κανένα σημείο δεν απογοητεύουν και έχω την αίσθηση πως εάν τους έδιναν πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες θα μπορούσαν να έχουν «κτίσει» ένα δυναμικό ζευγάρι με μια πλούσια και πολυεπίπεδη σχέση.
Αντίστοιχα, ακόμα και οι δευτεραγωνιστές ικανοποιούν απόλυτα με τις ερμηνείες τους ακόμα και εάν οι ρόλοι τους είναι περιορισμένοι.
Από τον έμπειρο Tom Wilkinson, μέχρι τον αδίστακτο Sam Spruell και φυσικά τον αγαπημένο Omar Sy, όλοι δείχνουν πως θα μπορούσαν να έχουν κάνει το βήμα παραπάνω εάν οι συνθήκες τους το επέτρεπαν.
Ο μόνος λόγος που δεν με αφήνει να πω πως το Good People απογοητεύει είναι γιατί ποτέ δεν κατάφερε να ενθουσιάσει.
Έθεσε χαμηλά στάνταρ εξαρχής, τα οποία και διατήρησε σε όλη του την πορεία.
Ελάχιστες φορές μπόρεσε να υπενθυμίσει πως είναι ένα crime-thriler ενώ με χαρακτηριστική ευκολία κατέληξε σε ένα προβλέψιμο και υπερφίαλο φινάλε.
Από 23 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Καραμάνος.
1.jpg)
